ตอนที่27 สิทธิ์พิเศษของคุณ

ต๭นที่27 สิทธิ์พิเศษของคุณ ทาวัตไม่ได้โกรธเธอแม้แต่น้อยตรงกันข้ามรอยยิ้มของเขากลับดูสดใสมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ“คุณไม่จำเป็นต้องใส่หน้ากากเวลาอยู่กับผมหรอก คุณมีสิทธิที่จะเป็นตัวของตัวเอง” งานครบรอบของบริษัทตระกูลพูลสวัสดิ์ในค่ำคืนนี้ทำให้โรงแรมฮวงเซิงสากลดูคึกครื้นเป็นพิเศษ งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มขึ้นในไม่ช้า แขกเหรื่อก็เริ่มทะยอยเข้ามาในงาน ในตอนนั้นเองที่ประตูไม้ทางเข้าของงานเลี้ยงถูกเปิดออกทำให้ทุกคนในงานต่างหันไปมองเป็นตาเดียว จากนั้นก็ปรากฎภาพของชายหยิงคู่หนึ่งที่เดินควงกันเข้ามาในงานอย่างช้าๆ ชายหนุ่มอยู่ในชุดสูทสีดำแบรนด์ดังจากประเทศอิตาลี รูปร่างสูงโปร่งสง่างาม ดวงตาสีดำดูลึกลับแฝงประกายเย็นชา รูปหน้าของ เขาคมเข้มราวกับรูปสลัก ริมผีปากของชายหนุ่มเป็นสีกุหลาบและเรียวบาง เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นเฉยๆกลับทำให้ผู้คนรู้สึกได้ถึงความสง่างามโดยธรรมชาติของเขาราวกับว่าเขาเป็นเทพบุตรที่ไม่มีใครกล้าเฉียดเข้าใกล้หรือทำให้เขามัวหมอง บุคคลที่ปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าของพวกขาคือทาวัตอย่างไม่ต้องสงสัย ในประเทศ C แห่งนี้ ทาวัตเปรียบเสมือนตัวแทนของความมั่งคังและงดงามเลยทีเดียวและแน่นอนว่าคนที่อยู่ข้างกายของเขาอย่างวรินทรเองก็ได้รับความสนใจจากผู้คนด้วยเช่นกัน ไม่ใช่เพียงเพราะเธอเป็นคนสวยแต่ นั่นเป็นเพราะว่าตลอดระยะเวลาห้าปีมานี้ทาวัตไม่เคยควงผู้หญิงคนไหนออกงานเลยต่างหาก เธอเป็นคนแรก วันนี้วรินทรสวมใส่ชุดเดรสเกาะอกสีน้ำเงินเลื่อม สีน้ำเงินขับให้ผิวของเธอดูราวกับน้ำนมที่ขาวสะอาดและบริสุทธิ์ เรือนผมสีดำของเธอถูกเกล้าขึ้นไว้เหนือศีรษะอย่างสวยงามปราณีต และแซมไว้ด้วยไข่มุกเม็ดเล็กๆหลายเม็ด มีปอยผมตกลงมาอยู่ข้างแก้ม เมื่อเห็นสายตาของเหล่าชายหนุ่มในงานที่มองมาที่วรินทรแล้วทาวัตก็รู้สึกว่าบางทีตัวเองอาจคิดผิดที่ควงเธอออกงาน วรินทรยิ้มออกมาอย่างสุภาพและดูเป็นทางการ แต่ในสายตาของทาวัตเขากลับรู้สึกว่ามันช่างเป็นรอยยิ้มที่เจิดจ้าเกินไป “หยุดยิ้มเสแร้งเดี๋ยวนี้” เมื่อได้ยินทาวัตกล่าวกับตนเองเช่นนั้น วรินทรก็ขมวดคิ้วสายตาจับจ้องไปที่เขาอย่างไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าเธอต้องปั้นสีหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลาหรือไงกัน เขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น วรินทรก็ยอมหุบยิ้มของตัวเองแต่โดยดี แบบนี้ก็ดีนะเพราะเธอปั้นหน้ายิ้มจนเมื่อยแก้มไปหมดแล้ว เมื่อชยุตเห็นทาวัตก็รีบร้อนเดินเข้ามาทักทาย“ท่านประธาน ไม่เจอกันนานเลยนะครับ” ทาวัตรู้สึกได้ว่ามือเล็กๆที่ควงแขนเขาอยู่จับแขนของเขาแน่นขึ้น ก่อนเขาจะมองลึกเข้าไปในตาของชยุต“ไม่ทราบว่าท่านประธานชยุตจำผู้หญิงคนนี้ได้ไหมครับ” ชยุตมีใจคิดเข้าหาทาวัตอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำถามของเขาก็คิดว่าบางทีเขาอาจจะยอมลืมเรื่องในอดีตไปแล้ว “คุณหนูคนนี้หน้าตาคุ้นมาก ไม่ทราบเป็นเป็นคุณหนูตระกูลไหนหรือครับ”เห็นได้ชัดว่าชยุตจำวรินทรไม่ได้แม้แต่น้อย ดวงตาทาวัตเย็นเยียบลงหลายส่วน ริมฝีปากของเข้าเม้มอย่างเย้ยหยัน “ท่านประธานชยุตช่างความจำดีเหลือเกินแม้แต่ลูกสาวของตัวเองก็จำไม่ได้”น้ำเสียงที่ทาวัตพูดขึ้นมาค่อนข้างดังทำให้คนรอบข้างสามารถได้ยินได้ สายตาทุกคู่ที่มองมาที่ชยุตฉายแววรังเกียจและชิงชัง ขนาดลูกสาวของตนเองยังจำไม่ได้ คนแบบนี้ช่างทำให้ผู้อื่นผิดหวังจริงๆ ชยุตจ้องมองวรินทรอย่างแปลกใจ เมื่อก่อนวรินทรมักจะแต่งตัวเป็นผู้ชายเสมอยามที่อยู่ในบ้านพูลสวัสดิ์ ยามนี้เธอกลับมาแต่งเป็นหญิงอีกครั้ง ทำให้ชยุตมองเธอแวบแรกจำไม่ได้ “รินหรือ ห้าปีก่อนจู่ๆลูกก็หนีออกจากบ้านไป ไม่แม้แต่จะโทรศัพท์กลับมาที่บ้านบ้างล่ะ พ่อแทบจะจำหน้าลูกไม่ได้อยู่แล้ว”วรินทรรู้สึกเย้ยหยันแต่ก็ยังคงยิ้มเย็นอยู่เช่นนั้น ระหว่างเขาและเธอตัดความสัมพันธ์พ่อลูกไปตั้งแต่เขานำกฎภายในบ้านมาใช้ลงโทษเธอแล้ว “พ่อคะ” หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงเดินเข้ามาพร้อมหญิงสาวอีกคนหนึ่ง เธอยิ้มหวานเป็นมารยาท แต่วรินทรก็ยังมองออกถึงความเย่อหยิงและเครื่องสำอางหนาเตอะที่หล่อนประโคมมา สองคนนั้นคือวาดฝันและณัฐพิชา วรินทรเคยเห็นพวกเธอครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน พวกเขาต่างก็เป็นภรรยาใหม่และลูกติดที่ชยุตรับมาอยู่ด้วย ช่วงหลายปีที่เธออยู่ที่อังกฤษก็มักจะได้ฟังเรื่องราวของบ้านพูลสวัสดิ์จากปากของฐานทัตอยู่เสมอ เธอไปอยู่ต่างประเทศไม่นาน ครองขวัญก็ติดเชื้อเอชไอวี เรื่องนี้เหล่าเซเลปแวดวงชั้นสูงต่างทราบกันดี ชยุตรู้สึกอับอายถึงขนาดยอมปล่อยปละละเลยไม่ยอมรักษาอาการของครองขวัญ ผ่านไปไม่นานครองขวัญก็เสียชีวิตลงด้วยโรคเอชไอวี หลังจากนั้นคุณนายอรัญญาก็กลายเป็นโรคซึมเศร้า จากนั้นไม่นานก็กลายเป็นเสียสติและถูกจับเข้าโรงพยาบาลประสาทในที่สุด จากนั้นชยุตก็แต่งงานกับณัฐพิชา ทั้งยังรับเอาวาดฝันซึ่งเป็นลูกติดก็ผู้หญิงคนนั้นกลับมาด้วย เดิมทีวรินทรก็ไม่ได้คิดอะไรกับสองคนนี้อยู่แล้วและดูเหมือนว่าความสนใจของทั้งสองคนนี้จะไม่ได้อยู่ที่เธอเลยแม้แต่น้อยแต่ถูกยก ไปให้ทาวัตจนหมด ทั้งสองเดินเข้ามายืนข้างๆโดยไม่สนใจอาหารมากมายในถาดที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างสวยงามแม้แต่น้อย สวนบุปผธรในเขตพื้นที่คอนโด ยามนี้กวินกำลังนั่งปักหลักอยู่ที่โซฟา มือข้างหนึ่งหยิบมันฝรั่งทอดออกมาอีกข้างประคองแล็ปท็อปในมือพลางหัวเราะคิกคัก วันนี้วรินทรใส่สร้อยที่เขาใส่ลูกเล่นอะไรบางอย่างไว้ เขาได้ทำการติดตั้งกล้องขนาดเล็กไว้ในนั้นทั้งยังสามารถถ่ายวิดิโอได้ถึงสามร้อยหกสิบองศาด้วย ตอนที่แดดดี้ของเขาแสดงสีหน้าไม่ชอบใจยามที่มีสายตาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มองมาที่มามี้ของเขา เด็กชายกวินก็เห็นได้ชัดเจนอย่างยิ่ง ที่แท้แดดดี้ของเขาก็ใส่ใจมามี้ถึงขนาดนี้เลยแฮะ กวินหลุดหัวเราะออกมา มีความภาคภูมิใจฉายชัดอยู่ใบหน้าเล็กๆ กวินเพิ่งจะรู้ตัวว่ามันฝรั่งในมือหมดไปแล้ว ก็ขาเล็กๆป้อมๆจะปีนลงจากโซฟาเดินไปหยิบขนมมาเพิ่มแต่เขาก็ยังกังวลว่าจะพลาดฉากเด็ดเข้า กวินจึงรีบวิ่งแต่ก็พลาดเผลอก้าวเหยียบไปบนขวดน้ำบนพื้นเข้า ทำให้ร่างเล็กๆล้มกระแทกไปข้างหน้าทันที กวินรีบร้อนลุกขึ้นมาปัดป่ายไปตามตัวด้วยมือกลมป้อม เขากำลังจะออกเดินแต่ก็รู้สึกเจ็บบริเวณที่หน้าอกจึงดึงเอาสร้อยที่เขาใส่ไว้ออกมา นี่เป็นสร้อยที่วรินทรให้เขาใส่ไว้ตั้งแต่เขาอายุได้เพียงสามขวบ มันเป็นสร้อยที่ถูกส่งต่อมาจากคุณยายให้มามี้ของเขาไว้ เป็นของสำคัญและมีคุณค่าทางจิตใจอย่างมาก เขามองไปที่สร้อยขอที่เวลาร้าวออกเป็นครึ่ง ใบหน้าเล็กๆของกวินเหี่ยวย่น เขารู้สึกเสียใจและโกรธตัวเองมาก มามี้บอกว่าสร้อยเส้นนี้จะคุ้มครองให้ปลอดภัย สำหรับเขาและมามี้สร้อยเส้นนี้สำคัญมาก แต่เวลานี้เขากลับทำให้มันแตกเสียแล้ว ในระหว่างที่หัวเล็กๆกำลังขบคิดหาวิธีซ่อมแซมให้กลับมาเหมือนเดิม เขาก็พบว่าใจกลางสร้อยมันมีรูเล็กๆอยู่ มีบางอย่างอยู่ข้างใน นั้น เขาตัดสินใจหักจี้ จากนั้นก็พบว่าในจี้นั้นมีแหวนที่สามารถพับได้และมีกระดาษอยู่แผ่นหนึ่ง เป็นแหวนที่แกะสลักลวดลายสีดำดูซับซ้อน ดูน่ากลัวและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน ตัวแหวนมีตัวอักษรถูกสลักไว้อยู่เป็นคำว่า เย่ ดวงตากลมโตฉายแววประหลาดใจ แหวนลับ? เด็กชายคลี่กระดาษออกเพื่ออ่าน ในนั้นเขียนตัวเลขไว้ชุดหนึ่งคาดว่าจะเป็นหมายเลขโทรศัพท์ ทั้งยังมีที่อยู่ถูกเขียนไว้ด้วย จิตใต้สำนึกของกวินอยากจะโทรไปที่หมายเลขที่ถูกเขียนไว้บนกระดาษ แต่เขาก็กลัวว่าอาจทำให้วรินทรมีปัญหาได้ ทาวัตถือจานที่เต็มไปด้วยอาหารนำมาให้วรินทรที่นั่งพักอยู่ที่มุมหนึ่งในห้องนั่งเล่น “ไม่เจอกันนานเลยนะคะท่านประธาน” วาดฝันเดินยิ้มหวานเข้ามาพร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานนุ่มนวล สายตาที่จับจ้องมาที่ทาวัตเป็นสายตาเร่าร้อนต่างจากสายตาที่ มองมายังวรินทรเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามในที ทาวัตหน้านิ่วขมวดคิ้ว ดวงตาของเขาดูเฉยเมยไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย วาดฝันแสดงสีหน้าลำบากใจแต่เพียงไม่นานก็ปั้นยิ้มได้อีกครั้งและเดินตามทาวัตไป เมื่อเธอวิ่งตามเขาทันก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ“ท่านประธานไม่มาหาฉันนานแล้วนะคะ ฉันคิดถึงมากเลยรู้ไหม” เสียงที่ถูกดัดให้หวานจนเกินไปทำให้วรินทรรู้สึกขนลุกขึ้นมา ทาวัตเหลือบมองอาการของวรินทรก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้แก่วาดฝัน วาดฝันตะลึงงันจากนั้นก้ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความดีใจ หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้น เมื่อครู่เขาส่งยิ้มให้เธอใช่ไหมนะ? วรินทรเอียงคอมองดูภาพตรงหน้า ในใจก็รู้สึกหึงหวงขึ้นมา ริมผีปากอิ่มเม้มเน้นก่อนจะค่อยๆปั้นหน้ายิ้มขึ้นมาราวกับว่าเธอไม่รู้สึกอะไร