ตอนที่ 32 ไม่ต้องขอบคุณฉันนะคะ

ต๭นที่ 32 ไม่ต้องขอบคุณฉันนะคะ เวลาที่คนเราตั้งใจทำอะไรมากๆเข้าก็มักจะละเลยอะไรบางอย่างไป อย่างเช่นเวลานี้เป็นต้น “พวกคุณนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ผมยืนอยู่ตรงนี้ตั้งนานแต่ไม่มีใครมองเห็นผมเลยสักคน” น้ำเสียงเล็กๆที่ดังมาจากทาง ด้านหลังทำให้ทุกคนในห้องสะดุ้งเฮือกรีบหันหน้าไปมองต้นเสียงทันที เด็กชายกวินยกนิ้วชี้ขึ้นปัดซ้ายทีขวาที ใบหน้ากลมเล็กผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจราวกับต้องการ ยั่วยุอีกฝ่าย เด็กชายตัวน้อยยืนอยู่ต่อหน้าคนทั้งห้า มีชายสี่หญิงหนึ่ง ด้วยความที่ห้องนี้ค่อนข้างมืดจึงมีเพียงสายไฟจากหน้าจอที่ส่อง ไปทางพวกเขา แม้จะเห็นไม่ชัดเจนนักแต่ก้พอบอกได้ว่าอายุอานามประมาณยี่สิบโดยประมาณสวมใส่เสื้อผ้าสบายๆ หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มที่ชื่อเอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กชายกวิน ก่อนจะนั่งยองๆตรงหน้าเด็กและส่งยิ้มให้ “น้องชาย พี่สาวมีลูกอมเยอะมากเลย ออกไปกินกับพี่สาวดีไหมจ้ะ?” เด็กชายกวินมองหญิงสาวด้วยความรังเกียจพร้อมเบ้ปากน้อยๆ“คุณป้ารู้ไหมฮะว่าตัวเองยิ้มได้เสแสร้งมากเลยฮะและอีก อย่างหนึ่งการเอาขนมมาล่อเด็กนะเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจมากเลยด้วยฮะ” เอขบเม้มริมฝีปากแน่น เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบสามเองนะ! แต่เด็กนี่มาเรียกเธอว่าป้า?! ทำไมเด็กคนนี้ปากคอเราะร้ายนักนะ? ริมฝีปากของคนที่เหลือกระตุก “เจ้าเด็กคนนี้ไม่น่ารักเอาเสียเลย”เอยื่นมือไปขยำใบหน้ากลมๆของเด็กชายอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนที่ดวงตาจะเป็นประกาย วาบลดมือลงไปที่ลำคอเล็กๆนั่น ใบหน้าของเด็กชายกวินยังคงยิ้มอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง ริมฝีปากน้อยๆของเขายกยิ้มเจ้าเล่ห์จนดูไปดูมามีส่วนคล้ายกับวริ นทรมาก“คุณป้าจะทำร้ายร่างกายผมไม่ได้นะฮะ” มือของเอที่กำลังจะบีบคอเด็กน้อยชะงักกึกก่อนที่ตาของเธอจะฉายแววประหลาดใจออกมา คิดไม่ถึงเลยว่าเด็กน้อยตัว แค่นี้กลับกล้าหาญถึงขนาดนี้ กลับกันถ้าในสถานการณ์นี้เป็นเด็กคนอื่นคงร้องไห้จ้าออกมาแล้ว แต่เด็กคนนี้ยังนิ่งสงบไม่มีแม้แต่ ความกลัวฉายออกมา “เธอพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไรจ้ะ?” เธอหลุดปากถามออกมาเมื่อเห็นท่าทางน่ารักๆของเด็กน้อยตรงหน้า เด็กชายกวินเหล่ตามองเธอเล็กน้อย“คุณป้าถามกวินหรือฮะ” เด็กชายกวินรู้ว่าเมื่อกี้เธอจะทำอะไรกับเขาแต่ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย อืม สงสัยว่าตอนคลอดเขาออกมามามี้จะให้ความลก้ากับเขามากไปหน่อย “ที่แท้หนูชื่อว่ากวินหรือจ้ะ แหม ใบหน้ากลมอย่างกับซาลาเปาเลยนะ”เอเอื้อมมือไปบีบนวดใบหน้ากลมไปมา ยิ่งมองยิ่ง เล่นก็ยิ่งชอบ “มามี้ของผมก็ชอบทำแบบนี้กับผมเหมือนกันฮะ มามี้ชอบใบหน้ากลมๆของผมที่สุดเลย”ใบหน้าของเด็กชายกวินฉายชัด ถึงความภาคภูมิใจในใบหน้ากลมๆนั่น ใบหน้ากลมๆนี่ดูน่ารักและนุ่มนิ่มจะตายไป “กวินดูท่าจะรักมามี้มากเลยนะเนี่ย”ในที่สุดเอก็ตกหลุมรักเด็กชายตัวน้อยอย่างกวินเข้าเต็มเปาก่อนจะส่งสายตาปราม พวกที่เหลือในห้องที่มองมาที่ทั้งคู่ตาปริบๆ เอ เดี๋ยวก่อนสิ แล้วตอนนี้จะให้พวกเขาทำอย่างไรต่อไปดี ไม่ใช่ว่าควรลากเจ้าเด็กคนนี้ออกไปโยนทิ้งหรือไงกัน ยังจะมา คุยอะไรกันอยู่อีก? ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนคงคิดว่าสองคนนี้สนิทกันมาก่อนอยู่แล้วด้วยซ้ำ! “แน่นอนอยู่แล้วฮะ มามี้ของผมเป็นผู้หญิงที่สวยและอ่อนโยนที่สุดในโลก”ใบหน้ากลมยิ้มแป้นและเต็มไปด้วยความ ภาคภูมิใจ ใบหน้ากลมป้อมพยายามปั้นสีหน้าและแสดงท่าทางแก่แดดราวกับว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เอกำลังนึกจะพูดอะไรต่ออีกแต่คราวนี้เอฟที่ยืนมองอยู่นานกลับส่งเสียงกระแอมไอสองสามครั้งพร้อมส่งสายตาเตือน “เลิกเล่นได้แล้วเอ” เอเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจไม่กล้าหยอกล้อกับกวินอีก ใบหน้ายิ้มแย้มของกวินเปลี่ยนไปเล็กน้อยใบหน้ากลมป้อมเงยหน้ามองพวกเขาก่อนจะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย รูปร่างกลม ป้อมและส่วนสูงของเขาเตี้ยกว่าคนพวกนี้ไม่รู้ตั้งกี่เท่า “ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวก่อนละกันฮะ” เด็กชายกวินโค้งคำนับอย่างงดงามราวกับว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษเต็มตัว“ผมชื่อ เด็กชายกวินฮะ ที่ผมมาวันนี้ก็เพราะเรื่องความลับบางอย่าง” สีหน้าของคนทั้งห้าเปลี่ยนไปทันทีก่อนหน้านี้พวกเขาไม่รู้สึกถึงภัยคุกคามจากเด็กชายตรงหน้าแม้แต่น้อย แต่เวลานี้พวก เขาเริ่มไม่คิดอย่างนั้นเสียแล้ว เมื่อลองคิดดูให้ดีจะมีเด็กชายวัยสี่ขวบที่ไหนสามารถวางท่าทางกล้าหาญและเฉลียวฉลาดแบบนี้ได้กันล่ะ เด็กชายกวินหยิบแหวนลับที่เขาพบในจี้ยื่นมาตรงหน้าพวกเขา จากนั้นีหน้าของพวกเขาทุกคนก็เปลี่ยนไป พวกเขารู้ดีว่าแหวนลับนี้คืออะไรและเป็นของใคร มันเป็นสิ่งของแทนกายของหัวหน้าวงศ์ตระกูลมุณีกรที่พวกเขารับใช้ และให้ความนับถือมาโดยตลอดไม่ผิดแน่ “ของชิ้นนี้หนูได้มาจากที่ไหนกัน?”เอฟเม้มริมฝีปากแน่นพลางมองดูใบหน้าของเด็กชายกวิน “เป็นของที่มามี้ของมามี้มอบให้ฮะ หรือจะบอกว่าผมได้มาจากคุณยายที่เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลมุณีกรที่มีชื่อว่าทม ยันตีก็ได้ฮะ” ในห้องอาหารของทาวัตยามนี้มีเพียงเสียงกระทบกันของส้อมมีดและตะเกียบดังกระทบกันไปมา วรินทรก็ก้มหน้าก้มตาใส่ อาหารเข้าของตัวเองเงียบๆ ทันใดนั้นปกเกศก็เดินเข้ามาในห้องด้วยสภาพที่เปียกโชกไปทั้งร่างก่อนจะคำนับทั้งสองคนด้วยความนับถือ “คุณชาย คุณว รินทรครับ ปลาพวกนั้นผมจับมาได้ครบหมดแล้ว เชิญคุณวรินทรไปตรวจสอบดูได้เลยครับ” วรินทรเงยหน้ามองปกเกศก่อนจะผุดยิ้มเจ้าเล่ห์“ไม่ต้องไปตรวจฉันก็มั่นใจว่าคุณผ่านอยู่แล้วล่ะค่ะ ไม่ต้องขอบคุณฉันนะ คะ” ใบหน้าของปกเกศแข็งค้าง มือที่ถือมีดของทาวัตสั่นเล็กน้อย ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าของวรินทร ราวกับว่ามีกองไฟเล็กๆสุมอยู่ในใจ เขามองวรินทรเขม็งราวกับจับได้ว่าภรรยาของตนเองกำลังนอกใจ เคร้ง! เสียงมีดและส้อมกระแทกลงบนจานอย่างแรงทำให้วรินทรหันมามองทันที ตอนนี้ใบหน้าของทาวัตมืดครึ้มและเย็นชาจน เธอสับสน “ผมขอตัวนะครับ”ปกเกสเห็นท่าไม่ดีในใจก็รู้สึกว่าดูท่าแล้วเขาคงถูกปีศาจน้อยอย่างวรินทนเล่นงานเข้าจนได้ ทาวัตไม่ได้พูดอะไร ดวงตาคมจับจ้องมาทางวรินทรนิ่งๆ แม้ว่าในใจของชายหนุ่มจะเต็มไปด้วยความโกรธเคืองแค่ไหนแต่เขาก็ไม่ได้ใส่อารมณ์กับเธอแม้แต่น้อย ปกเกศและวริ นทรจึงไม่ได้พูดอะไร แต่มันก็ไม่ได้หมายความเขาจะไม่รู้สึกอะไรหรอกนะ บอสอารมณ์ไม่ดี คนอื่นก็อย่างหวังจะได้อยู่อย่างสงบสุขเลย วรินทรไม่รู้จะวางมือไม้ไว้ที่ไหนดี ดวงตากลมมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง เธอกลัวว่าทาวัตจะมาระเบิดอารมณ์ หงุดหงิดใส่เธอขึ้นมา ใจใจพลางคิดว่าคนตัวโตข้างกายทำตัวไม่น่ารักเลยจริงๆ แหย่นิดแหย่หน่อยก็ไม่ได้ “พรุ่งนี้คุณก็กลับไปได้แล้ว”จู่ๆทาวัตก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาหลังจากนิ่งเงียบไปนาน ฉับพลันใจในของวรินทรก็รู้สึกว่างเปล่าขึ้นมา ใบหน้าของหญิงสาวเหี่ยวเฉาลงทันที แต่สักพักก็มีใบหน้าน่ารักของกวินลอยเข้ามาในหัว เธอจึงกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว กวินเองก็คงรอเธอกลับไปหาเขา อยู่แน่นอน “ขอบคุณค่ะท่านประธาน”วรินทรพยักหน้าอย่างว่าง่าย หญิงสาวทำตัวราวกับกระต่ายน้อยที่น่ารักว่าง่ายตัวหนึ่ง “ศูนย์ห้าสองสี่”ทาวัตเอ่ยปากพูดขึ้น โดยไม่รอให้วรินทรเอ่ยปากถามเขาว่ามันคืออะไรชายหนุ่มก็เอ่ยต่อ“รหัสผ่านเข้า ออกของคฤหาสน์นี้” ศูนย์ห้าสองสี่ เลขพวกนี้ตรงกับวันเกิดของเธอเลยนี่นา แต่ที่นอกเหนือความหมายของเธอที่สุกคือทำไมทาวัตถึงนำตัวเลขวันเกิดเธอมาตั้งรหัสผ่านเข้าออกที่อยู่ของเขากัน เขา หมายความว่าอย่างไรกันแน่? ในเช้าวันที่สองวรินทรและทาวัตก็เดินทางออกมาจากคฤหาสน์พร้อมกันโดยที่หญิงสาวนั่งหาวตลอดเวลา เมื่อกลับมาถึงคอนโดวรินทรก็เห็นกวินนอนแก้มกลมน่ารักอยู่บนที่นอนของตัวเอง หญิงสาวจึงออกมาทำอาหารเช้าเตรียม ไว้สำหรับให้เขากินก่อนไปเรียนหนังสือ วรินทรปิดปากหาวออกมาอีกครั้งตอนยืนอยู่หน้าประตูบริษัท CR กรุ๊ปก่อนจะสังเกตเห็นคนรอบๆกายซุบซิบและชี้มาทาง เธอ วรินทรอดสงสัยไม่ได้หญิงสาวก้มลงมองการแต่งกายของตัวเองเล็กน้อย วันนี้เธอใส่ชุดสีดำทั้งตัวต่อให้ประจำเดือนจะเลอะ ออกมาคนอื่นก็คงสังเกตไม่เห็นอยู่แล้ว แล้วคนรอบข้างเขามองเธอทำไมกัน? วรินทรเพิ่งจะเดินมาถึงและนั่งลงประจำที่ของตน หญิงสาวก็ได้ยินเสียงฮึขึ้นจมูกของอมันด้าดังเข้ามาในหูเสียก่อน