ตอนที่ 33 ยั่วยวนท่านประธาน

ต๭นที่ 33 ยั่วยวนท่านประธาน? “วรินทร มีบางเรื่องฉันไม่รู้ว่าควรจะบอกเธอหรือเปล่า” อิงดาวเดินเข้ามากระซิบกับเธอเสียงเบา “สองวันมานี้...” วรินทรนึกไม่ถึงว่าเรื่องที่ทาวัตพาเธอกลับไปที่คฤหาสน์ส่วนตัวจะหลุดออกไปทำให้ทั่วทั้ง CR กรุ๊ปทำให้ทุกคนในบริษัทเกิดความโกลาหลขึ้นมา แม้ว่าในเรื่องราวพวกนั้นจะฟังดูเกินจริงไปบ้างและคนที่เป็นคนกุเรื่องขึ้นมาก็คงไม่พ้นอมันด้าแน่นอน แต่ว่า... เป๊าะ! ดินสอในมือของวรินทรหักเป็นสองท่อนด้วยแรงบีบ เธอไม่โกรธ เธอไม่โกรธเลยจริงๆนะ! ในสายตาของอิงดาวแล้ววรินทรดูไม่มีทีท่าโมโหกับข่าวลือพวกนี้แม้แต่น้อยเพราะใบหน้าสวยของอีกฝ่ายยังคงยิ้มแย้มอยู่ “เธอนี่มันใจกล้าน่าดูเลยนะวรินทร! คฤหาสน์ส่วนตัวของท่านประธานคนอย่างเธอยังกล้าเดินเข้าๆออกๆตามใจชอบ คนนอกที่เขาไม่รู้อาจจะคิดว่าเธอไปยั่วยวนท่านประธานถึงคฤหาสน์เลยก็ได้นะจ้ะ” อมันด้าวางกระจกแต่งหน้าในมือลงก่อนจะเดินนวยนาดมาตรงหน้าวรินทรก่อนจะเอ่ยคำพูดดูถูก “คนนอกที่เขาไม่รู้งั้นหรือคะ ฉันนึกว่าคุณอมันด้าเพิ่งกลับมาจากห้องน้ำเสียอีก จุ๊จุ๊ กลิ่นยังกับ...” ใบหน้าของอมันด้าแข็งค้าง เป็นเรื่องจริงที่เธอเพิ่งกลับมาจากห้องน้ำเมื่อไม่นาน คงไม่ได้มีกลิ่นติดตัวมาจริงๆหรอกใช่ไหม? แต่เมื่อลองดมๆดูเธอก็ได้กลิ่นแค่น้ำหอมของตัวเองเท่านั้นนี่นา เมื่ออมันด้าได้ยินเสียงหลุดหัวเราะคิกของอิงดาวออกมาก็รู้ว่าเธอถูกวรินทรหลอกด่าเสียแล้ว หน้าตาของเธอเหยเก เหมือนเพิ่งกินของขมมา“เธอหมายความว่าอย่างไรไม่ทราบ เธอคิดจริงหรือว่าคนอย่างท่านประธานจะมาชอบผู้หญิงแบบเธอได้ ผู้หญิงแบบเธอน่ะก็เหมือนรถสาธารณะนั่นล่ะ ขอแค่มีเงินไม่ว่าใครก็ขึ้นได้” วรินทรผุดรอยยิ้มเย็นยะเยือกออกมาก่อนจะหมุนเก้าอี้ยืนขึ้นมาประจันหน้ากับอีกฝ่าย “คุณอมันด้าพูดแบบนี้แสดงว่าก่อนหน้านี้คุณก็เคยลองให้คนที่มีเงินขึ้นคุณมาก่อนแล้วสินะคะ? ถ้าเป็นแบบนั้นจริงแสดงว่าคุณเองก็เป็นผู้หญิงราคาถูกสินะคะ โอ้ ถ้าจะเปรียบเทียบกับคนอย่างฉัน ฉันว่าคุณทำให้ท่านประธานยอมหิ้วคุณกลับบ้านให้ได้เสียก่อนดีกว่าค่ะ ถ้ามีความสามารถก็ต้องลองดู ถ้าไม่มีความสามารถก็อย่ามาพูดมากน่ารำคาญ ตอนเด็กๆฉันเคยโดนหมาเห่าให้ตกใจมาก่อนตอนนี้เลยไม่รู้สึกตกใจเท่าไหร่หรอกนะคะ” วรินทรยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ ด้านอิงดาวที่กลั้นหัวเราะไม่อยู่ถึงกับวิ่งออกไปจากแผนกก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาท้องคัดท้องแข็ง อมันด้าสะกดกลั้นอารมณ์จนแทบระเบิดออกมาก่อนจะเงื้อมมือหวังจะตบหน้าอีกฝ่าย แต่วรินทรกลับหยุดมือของเธอไว้ได้ทันก่อนจะสวนฝ่ามือกลับไปอย่างแรง เพียะ! เสียงดังฟังชัดจนคนที่แอบมองเรื่องสนุกตรงหน้าอยู่ก่อนแล้วอย่างนวีนรีบก้มหน้าก้มตามองหน้าจอคอมพิวเตอร์กลบ เกลื่อนร่องรอยขำขันของตัวเอง วรินทรลดมือลง ส่วนอมันด้านั่งกองอยู่กับพื้นหน้าตาของหญิงสาวดูอึ้งราวกับนึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะสวนตบเธอกลับมา ใบหน้าของอมันด้ารู้สึกแสบร้อน ดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอออกมา ในหัวสมองเธอยังคงมึนงงไม่คิดโต้ตอบอีกฝ่าย “คุณอมันด้าคะ เครื่องสำอางค์คุณเลอะแล้วนะ ให้ฉันช่วยไหมคะ?”วรินทรโน้มตัวมองอีกฝ่าย หญิงสาวยิ้มและจับจ้องไป ที่อมันด้า “วรินทร เธอ...เธอมันนางชั่ว!” อมันด้าได้แต่กัดฟันก่นด่าอีกฝ่ายแต่ไม่กล้าลงมือตอบโต้ ดูเหมือนว่าฝ่ามือเพชฌฆาตเมื่อครู่จะทำให้เธอกลัวเสียแล้วสิ “คนอย่างฉันไม่เคยหาเรื่องใครก่อน แต่ถ้ามีคนมาหาเรื่องฉันก่อนล่ะก็อย่ามาหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน” วรินทรโน้มหน้าไป ใกล้กับอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเบาให้ได้ยินกันสองคน ดวงตากลมโตเย็นเยียบที่จ้องมาทำให้หัวใจของอมันด้าหวาดกลัวอย่างห้ามไม่อยู่ วรินทรเดินกลับไปนั่งเอนกายที่เก้าอี้ทำงานอย่างสบายอารมณ์ มือบางสางผมลงมาปิดหัวไหล่บอบบางของตัวเอง พรมนิ้ว มือเรียวลงบนคีย์บอร์ดทำราวกับเมื่อครู่ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น นวีนเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้งก็พบว่าเวลานี้ทั้งแผนกเหลือเพียงแค่เขาและวรินทรเท่านั้นไร้ซึ่งร่างของอมันด้า แสดงว่ายก นี้วรินทรชนะขาดลอย อมันด้าใช้อำนาจหน้าที่ของเธอมอบหมายงานให้กับวรินทรมากมาย หากว่าวันนี้เธอทำไม่ทันก็คงต้องทำโอทีอีกเช่นเคย ในใจของวรินทรรู้สึกอยากใช้เวลาอยู่กับกวินให้มากหน่อย เธอจึงลงไปข้างล่างซื้อขนมปังมากินรองท้องก่อนจะขึ้นไป ทำงานต่อ โครกกก วรินทรลูบหน้าท้องของตัวเองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหงุดหงิดมากขึ้น ร้องก็ร้องไปสิอย่างไรเสียเธอก็ไม่ยอมกินเสียอย่าง หลังจากผ่านไปนานวรินทรก็หยุดมือที่พรมคีย์บอร์ดลง เธอยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนจะหยิบแก้วน้ำข้างกายที่บรรจุนม สดที่ตอนนี้เย็นไปแล้วขึ้นมาดูก่อนจะวางกลับไปที่เดิมอย่างเศร้าสร้อย เมื่อความหิวไม่มีทีท่าจะลดลงเธอจึงคิดจะลุกไปซื้ออะไรมากินให้อยู่ท้องสักหน่อย แต่ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก เสียก่อน คนคนนั้นก็คือทาวัตที่เดินหน้าตายเข้ามาหาเธอก่อนจะฉุดมือเธอให้ลุกขึ้น วรินทรยังมึนงงอยู่จึงได้แต่เดินไปตามแรง ฉุดของเขาจนกระทั่งชายหนุ่มพาเธอเข้ามาในลิฟต์ วรินทรไม่กล้าถามเขาว่าจะพาเธอไปที่ไหนได้แต่ปล่อยให้เขาจับจูงเธออยู่แบบนี้ต่อไป หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง เพราะใกล้จะได้เวลาทำงานช่วงบ่ายของทุกคนแล้ว แบบนี้ทุกคนที่กำลังทยอยมาทำงานไม่เห็นท่านประธานจูงมือเธอเดินไปมากันหมดหรือไง? เธอนึกไม่ถึงว่าทาวัตจะพาเธอมาถึงโรงแรมฮวงเซิงสากลแห่งนี้ บรรยากาศในห้องอาหารส่งกลิ่นหอมยั่วยวนใจจนหญิง สาวต้านทานไม่ไหว... ไม่ได้การ! วรินทรท่องไว้ เงินเดือน! วรินทรตาพร่าลายด้วยความหิว นาทีนี้เงินเดือนหรือจะสำคัญไปกว่าปากท้องของเธอ สมองของวรินทรใจจดใจจ่ออยู่กับอาหารจนไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้สีหน้าของทาวัตย่ำแย่แค่ไหน แม้แต่ยามที่ร่างสูงนั่งอยู่ บนเก้าอี้ก็ยังดูไม่สงบใจนัก ทาวัตยกมือขึ้นเล็กน้อยบริกรก็รีบเดินเข้ามาทันทีก่อนวางถาดอาหารในมือลงบนโต๊ะ เมื่ออาหารถูกจัดเรียงไว้อย่าง เรียบร้อยเขาก็รีบถอยห่างออกไปทันทีราวกับหวาดกลัวทาวัตมาก “กินสิ” ทาวัตเลื่อนจานอาหารมาไว้ตรงหน้าวรินทร “ท่านประธานคะ นี่มัน...” ท่าทางโมโหของทาวัตทำให้ความอยากอาหารของวรินทรลดลงไปมากโข เธออดจะเงยหน้า ถามขึ้นมาไม่ได้ ทาวัตมองจ้องเธออย่างเกียจคร้านก่อนจะหยิบตะเกียบลงมือกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าไม่คิดจะสนใจเธอ วรินทรเริ่มเข้าใจท่าทางของเขาในเวลานี้ขึ้นบ้างแล้ว เธอลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองมีนัดกินมื้อเที่ยงกับเขาทุกวันแต่สุดท้าย กลับกลายเป็นว่าบอสอย่างเขาต้องไปรับเธอถึงแผนก มีบอสที่นั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ข้างๆแบบนี้ เธอจะกินลงที่ไหนกันล่ะ ไม่ได้กินอาหารมาแทบทั้งวันพอตอนนี้ได้กินเธอกลับกินไม่ลงเสียแล้ว จริงๆแล้วแม้แต่ยามที่เรากินข้าวก็ต้องดูอารมณ์ ด้วยสินะ “กินแค่นี้เองหรือ แต่ก่อนคุณไม่ใช่ว่าชอบกินข้าวกับผมมากหรือไงกัน”ทาวัตส่งเสียงเย้ยหยันขึ้นมา วรินทรที่ได้ยินเขาพูด ออกมาแบบนั้นก็รู้สึกโมโหขึ้นมา เขาพูดออกมาแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการเยาะเย้ยเธอที่เมื่อก่อนคอยตามติดเขาอยู่ตลอดเวลาสินะ! “เกรงว่าท่านประธานคงจะลืมไปแล้วว่าท่านประธานเป็นคนต้องการให้ฉันมานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนเองไม่ใช่หรือคะ ทำไมตอนนี้ กลับมาพูดจาน่าขำแบบนี้ล่ะคะ” วรินทรโต้ตอบเขากลับอย่างไม่ยอมแพ้ ทาวัตกระตุกยิ้มก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง ชายหนุ่มเอื้อมมือทั้งสองข้างไปกำรอบคอของวรินทรหลวมๆ ดวงตาคมเข้ม ฉายแววดุดันและอันตราย “คุณคงลืมไปแล้วว่าถ้าผมจะบีบคอคุณตายตอนนี้ก็ง่ายนิดเดียว” วรินทรรู้ดีว่าถ้าหากทาวัตอยาก จะบีบคอเธอให้ตายจริง วันนี้เธอก็คงไม่อาจหนีรอดจากเงื้อมมือเขาไปได้หรอก วรินทรไม่กล้าโกรธแค้นเขาหรอก ดูเหมือนว่าเธอคงไปทำให้เขาโกรธเธอเข้าแล้วจริงๆสินะ ความหวาดกลัวเข้ามาจู่โจมหัวใจของเธอ ริมฝีปากอิ่มสีชมพูเม้มแน่นแต่ดวงตากลมก็ยังฉายประกายดื้อรั้น ต่อให้เธอกลัว เธอก็จะไม่ยอมแสดงออกมาเด็ดขาด โดยเฉพาะยามที่อยู่ต่อหน้าเขาเวลานี้ ทาวัตบีบริมฝีปากอิ่มที่เม้มแน่นของเธอจนยู่ ใบหน้าคมแสดงให้เห็นว่ากำลังพยายามอดกลั้นต่ออะไรสักอย่างก่อนจะ ค่อยๆก้มลงมากระซิบข้างหูของวรินทรทว่าเขาไม่ได้กระซิบเพียงอย่างเดียว ริมฝีปากของชายหนุ่มขบเม้มติ่งหูเล็กๆน่ารักของ เธอแผ่วเบาอีกด้วย “ห้าปีมานี้ที่คุณติดค้างผมอยู่ เมื่อไหร่จะคืนครับ” เขาแกล้งเธอ! เข้าแกล้งหยอกเธอเล่น!! ร่างกายของวรินทรแข็งทื่อทันที หญิงสาวหวนนึกกลับไปถึงช่วงเวลาหวานชื่นของเขาและเธอเมื่อห้าปีก่อน นึกไม่ถึงเลยจริงๆว่าห้าปีมานี้เขากลับยังจำมันได้แม่นยำขนาดนี้!