ตอนที่ 38 สอนลูกประสาอะไร!

ต๭นที่ 38 สอนลูกประสาอะไร! หรือว่าเขาตั้งใจจะแก้แค้นเธอ ถึงได้วางแผนทำลายชื่อเสียงของเธอ? “ลูกฝัน ลูกรีบไปหาท่านประธานก่อนเถอะ ตอนนี้คงมีเพียงแค่เขาที่ช่วยพวกเราได้” เวลานี้ใบหน้าของณัฐพิชาก็หมอง คล้ำด้วยความเครียด “ดูเอาเถอะ ลูกนะลูกไปสถานที่แบบนั้นได้อย่างไรกัน?” “แม่คะ หนูไม่ไปได้ไหม?” วาดฝันนึกถึงท่าทางโหดร้ายของทาวัตเมื่อวานในใจเธอก็รู้สึกไม่สบายใจ ผู้ชายคนนั้นไม่ยอม ช่วยเธอแน่นอนอยู่แล้ว ในใจของเขามีเพียงแค่วรินทรคนเดียวเท่านั้น “ไอลูกอกตัญญู!” ชยุตทุบมือลงบนโต๊ะอย่างแรงก่อนจะหยิบปากกาบนโต๊ะ “ตายแล้ว ทำอะไรคะคุณ นี่มันลูกสาวแท้ๆของเรานะคะ!” พริบตาเดียวปากกาก็ลอยผ่านหน้าของณัฐพิชาไป ทำให้เธอ ถลึงตาใส่ชยุตอย่างไม่พอใจ “เธอสอนลูกประสาอะไร! ลูกถึงกล้าแกกล้าขาแข็งทำเรื่องหน้าไม่อายพวกนี้ออกมา หากเรื่องนี้ไม่ได้แก้ไขในวันนี้ บ้านพูลสวัสดิ์ของเราก็คงสิ้นชื่อในรุ่นนี้แล้ว!” สีหน้าของณัฐพิชาฉายแววไม่เชื่อ “เรื่อง เรื่องมันหนักหนาขนาดนี้เลยหรือคะ” “ไม่มีตาดูหรือไง? ผมจะบอกอะไรให้นะว่าถ้าหุ้นของเรายังตกอยู่เรื่อยๆแบบนี้ก็เตรียมตัวไปนอนข้างทางได้เลย!” ทันใด นั้นก็มีภาพของใครบางคนผุดขึ้นมาในหัว ดวงตาของเขาเป็นประกายวาบ ในที่สุดเขาก็คิดออกแล้วว่าต้องทำอย่างไรต่อไป “ลูกฝัน ลูกก็ไปขอร้องท่านประธานหน่อยเถอะ!” ณัฐพิชารีบหันหน้ากลับไปและเริ่มเป็นฝ่ายเกลี้ยกล่อมวาดฝันเสียเอง ตัวของวาดฝันหดลงเรื่อยๆ ตอนนี้แม้แต่ตึกบริษัท CR กรุ๊ปเธอยังเข้าไม่ได้และประสาอะไรกับไปขอร้องเขากันล่ะ? “ไม่ต้องแล้วล่ะ ผมมีวิธีแล้ว” ท่าทีของชยุตเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด ชายวัยกลางคนยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายถึงใครบางคน ณัฐพิชาและวาดฟันเงยหน้าขึ้นมามองราวกับว่าพวกเธอกำลังมองเห็นความหวัง วรินทรเพิ่งเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าชยุตจะโทรมาหาเธอได้ คิ้วของเธอขมวด ‘ทำไมเขาถึงมีเบอร์โทรของเธอได้?’ หลังจากรับสายอีกฝ่ายแล้วเธอก็จับใจความได้ว่าชยุตต้องการให้เธอช่วยไปขอร้องทาวัตให้อีกฝ่ายช่วยปกปิดข่าวฉาวขอ งวดฝัน ชยุตกึ่งขอร้องกึ่งข่มขู่เธอให้ช่วยเขา จนวรินทรทนไม่ไหวระเบิดอารมณ์ออกมา “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบคะ ฉันก็ไม่ได้กินข้าวบ้านคุณ ใช้ของบ้านคุณสักหน่อย” วรินทรยิ้มเย็นก่อนจะตัดสาย ทันทีไม่รอให้อีกฝ่ายมีโอกาสพูดอะไรอีก พอได้ระบายอารมณ์ออกไปบ้างเวลานี้เธอรู้สึกผ่อนคลายไปมาก เมื่อกลับมาที่แผนก วรินทรก็เปิดอินเทอร์เน็ตเพื่อเข้าไปติดตามข่าวของวาดฝัน “ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างโชคร้ายอะไรอย่างนี้ ถึงจะไม่รู้ว่าว่าใครเป็นคนทำก็เถอะ แต่ก็น่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย” วรินทรเลื่อนเมาส์ ไปมาก่อนจะกวาดตาอ่านตัวอักษรบนนั้นก็หัวเราะออกมาคิกคัก ถ้าฉันรู้ว่าใครเป็นคนทำจะให้รางวัลอย่างงามเลยทีเดียว เด็กชายกวินที่กำลังนั่งเรียนอยู่จามออกมาเสียงดังก่อนจะค่อยๆลูบจมูกเล็กๆของตัวเอง ท่าทางแบบนั้นทำให้เพื่อนรวม ฉันผู้หญิงในห้องแทบจะละลาย ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น วรินทรชะงัก ไม่ง่ายเลยนะเนี่ยที่จะมีคนรู้จักเคาะประตูเสียบ้าง เธอรีบวิ่งกลับไปนั่งประจำที่ตัวเองก่อนจะมองไปทางประตูส่งเสียงออกไป “เข้ามาได้ค่ะ” คนที่เข้ามาคือเลขานิธูร เขายิ้มให้เธออย่างสุภาพ “คุณวรินทร ท่านประธานเรียกคุณไปพบครับ” ทาวัต? วรินทรเม้มริมฝีปากก่อนจะยิ้มแหย “ได้ค่ะ” นี่เป็นครั้งแรกของอาทิตย์ที่วรินทรเข้าไปในห้องทำงานของทาวัต ระยะนี้เธอไม่ได้ส่งงานแบบให้แก่ทาวัต ดังนั้นโอกาสที่ ทั้งสองคนจะได้พบกันจึงมีไม่มานัก “มาแล้วครับท่านประธาน” เลขานิธูรเอ่ยด้วยความเคารพ “กาแฟแก้วหนึ่ง น้ำผลไม้แก้วหนึ่ง” ทาวัตก้มๆเงยๆเซ็นชื่อของตัวเองลงไปในแฟ้มเอกสารก่อนจะสั่งเลขาให้เตรียม เครื่องดื่ม เลขานิธูรอึ้ง น้ำผลไม้? นี่เท่ากับว่าเขาต้องออกไปซื้อสินะ? “ครับ” “คุณได้ยินเรื่องของวาดฝันหรือยังครับ?” ทาวัตวางปากกาในมือลง วางข้อศอกลงบนโต๊ะทำงานก่อนจะเท้าคางถามอย่าง เกียจคร้าน “ได้ยินแล้วค่ะ” วรินทรมองเขาอย่างสงสัย หรือว่าจะเป็นฝีมือของเขา? “ถ้าเป็นฝีมือของผมจริง วาดฝันคงตกที่นั่งลำบากมากกว่านี้” จนถึงตอนนี้ทาวัตก็ยังไม่ได้สั่งให้คนลงไปสืบหาคนทำแต่ก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายต้องมีอิทธิพลน่าดูไม่อย่างนั้นเพียงแค่ คืนเดียวคงไม่สามารถกระจายข่าวไปทั่วประเทศได้ขนาดนี้ วรินทรพยักหน้า ในใจหญิงสาวพยายามคิดหาทางที่จะช่วยบ้านพูลสวัสดิ์ ถ้าบ้านพูลสวัสดิ์ล้มละลายจริงเธอจะไปหาแหวนลับได้จากที่ไหนล่ะ? “ให้ผมช่วยบ้านพูลสวัสดิ์น่ะได้ แต่ว่าเราสองคนต้องทำข้อตกลงกันก่อน” ดวงตาคมเข้มของทาวัตส่องแสงระยิบระยับ “ข้อตกลงหรือคะ?” วรินทรกัดฟัน ทุกครั้งที่ทำข้อตกลงกับเขาเธอเสียเปรียบอีกฝ่ายทุกที เขาไม่เคยบังคับเธอเลย แต่ประสบการณ์จากการทำข้อตกลงกับเขาสอนเธอมาก ประสบการณ์ที่ผ่านมาให้บทเรียนเธอไว้เยอะจริงๆ ทาวัตพิงเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆไม่รีบร้อน “ทุกๆหนึ่งสัปดาห์คุณต้องไปนอนที่คฤหาสน์หนึ่งวันผมถึงจะยอมยื่นมือมา ช่วยเรื่องนี้” “ท่านประธานคะ แต่ฉันเช่าห้องเช่าอยู่นะคะ” ความหมายของเธอก็คือเธอเป็นคนมีที่อยู่อาศัยนะ ถ้าคาร่าได้ยินที่เธอพูดเข้าต้องตีเธอตายแน่นอน ต่อให้เธอตายอีกฝ่ายก็คงตาไม่กระพริบ! ใบหน้าของทาวัตยังคงเงียบสงบ ชายหนุ่มรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย แท้จริงแล้วผู้หญิงคนนี้มีความเป็นอยู่แย่แค่ไหนกันนะ? “คุณแค่ตอบตกลงมาก็พอ” “ฉันตกลงค่ะ!” ทาวัตยิ้มอย่างพอใจ ในเมื่อเป็นแบบนี้เขาก็วางใจไปได้มาก ไม่จำเป็นต้องกลัวว่าเธอจะหนีไปจากเขาแล้วล่ะ หลังจากที่เธอตกลงยอมรับข้อเสนอแล้วแต่วรินทรก็ยังเป็นห่วงกวินอยู่ดี เวลาที่เธอไม่อยู่บ้านเขาจะทำอย่างไร ริมฝีปากทาวัตยังคงยิ้มอยู่อย่างนั้น ปกติผู้ชายคนนี้เวลาอยู่ต่อหน้าเธอก็เอาแต่ดุ ดุ แล้วก็ดุ แต่จริงๆแล้วภาพของเขาที่เธอเห็นบ่อยที่สุดก็เป็นรอยยิ้มอ่อนโยนจากผู้ชายคนนี้นี่ล่ะนะ ฮือ รอยยิ้มอ่อนโยนของเขาที่มองมาที่เธออย่างตอนนี้นี่ล่ะ “ท่านประธานคะ ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” วรินทรถามขึ้นอย่างลังเล ทาวัตพยักหน้าช้าๆ “ถ้ามีผู้หญิงคนหนึ่งท้องลูกของคุณขึ้นมา คุณจะทำอย่างไรคะ?” วรินทรทั้งลำบากใจทั้งกลัว แต่เธอก็อยากรู้ ทาวัตนึกไม่ถึงเลยจริงๆว่าหลังจากเวลาผ่านมาห้าปีเธอกลับมาถามคำถามนี้กับเขา ชายหนุ่มหลุบตาลงมองริมฝีปากของเธอ “ทำไมครับ หรือว่าคุณอยากจะท้องลูกของผมกันล่ะ?” ผู้หญิงของเขามีเพียงวรินทรแค่คนเดียวเท่านั้น วรินทรฟังความหมายของเขาออก ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำ “ทาวัต คุณมันหน้าไม่อาย” วรินทรพูดจบก็หมุนกายวิ่งออกไปจากห้องทันที ทาวัตมองตามร่างของวรินทรไปก่อนจะยิ้มออกมาอย่างขบขัน เขานึกถึงใบหน้ากลมเล็กๆของกวินก็อดเหม่อลอยไม่ได้ ลูกของเขากับวรินทรจะหน้าตาน่ารักเหมือนเด็กคนนั้นไหมนะ แต่วรินทรไม่มีโอกาสได้รับรู้ความคิดของเขา ข่าวลือเรื่องที่วรินทรเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของท่านประธานกระจายไปทั่วบริษัท CR กรุ๊ปอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่ว่าชั้นทำงานของวิรนทรยังมีหัวหน้าแผนกอยู่ล่ะก็ เกรงว่าอาจจะมีคนบุกขึ้นมาถึงแผนกเพื่ออยากดูหน้าตาของวริ นทรให้ชัดว่าแท้จริงแล้วผู้หญิงที่มีข่าวกับท่านประธานหน้าตาเป็นแบบไหนกันแน่ “ริน เธอเห็นข่าวหรือยัง? ยายวาดฝันได้ขึ้นพาดหัวข่าวด้วยนะ!” คาร่าโทรศัพท์มาหาเธอ เสียงแหลมๆของเธอทำให้วรินทรรู้สึกเบื่อหน่ายไม่น้อย “เธอช่วยใจเย็นหน่อยไม่ได้หรือไงกันคาร่า” น้ำเสียงแสบแก้วหูของอีกฝ่ายทำให้วรินทรหมดคำพูด คาร่าไม่คิดจะสนใจเธอแม้แต่น้อย “ใช่แล้ว ทำไมเดี๋ยวนี้เธอไม่ยอมติดต่อมาหาฉันเลย หรือว่ากำลังมีความรักอยู่ใช่ไหม?” วรินทรกรอกเสียงพูดเปลี่ยนเรื่อง กับปลายสาย “ใครบอกเธอไม่ทราบ? ชั่วชีวิตนี้ฉันยังไม่เจอผู้ชายที่ฉันอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่และอยากมีลูกกับเขาเลยสักคน” คาร่ายืนยันเสียงหนักแน่น แต่วรินทรรู้ดีว่าคาร่ามีคนในใจอยู่แล้ว เพียงแต่คนคนนั้นไม่เคยรู้ว่าคาร่าชอบเขามาตลอด ผู้หญิงที่ชอบเสียงดังโวยวายไปวันวันอย่างคาร่ากลับตกหลุมหลังผู้ชายที่ทึ่มทื่อก้อนหิน ช่างเป็นความรักที่ดูจะมีโอกาสสำเร็จน้อยมากเหลือเกิน การเป็นเพื่อนที่ดีได้ วรินทรคงต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่างบ้างเสียแล้วล่ะ ทั้งสองคนคุยกันอีกสองสามคำ หลังจากวางสายไปวรินทรก็ค้นหาเบอร์โทรศัพท์ของใครบางคนจากเครื่องของเธอ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านมาห้าปีแล้วคนคนนั้นจะเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ไปหรือยัง