ตอนที่ 43 คุณจะพาฉันไปไหน

ต๭นที่ 43 คุณจะพาฉันไปไหน? วรินทรหันหน้าไปทางประตูฝั่งคนขับรถอีกครั้ง ลมหายใจของเธอยังคงหอบสะท้านราวกับว่าเธอเพิ่งจะลงวิ่งแข่งระยะไกลมา ใบหน้าของหญิงสาวเขินอายและแดงก่ำไปหมด “คุณแน่ใจหรือว่ามันเฉยๆ?” ดวงตาคมเป็นประกายพลางเท้าคางมองหน้าหญิงสาวข้างกายอย่างเกียจคร้าน “ก็ยังเฉยๆอยู่ดี! ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด!” วรินทรตะคอกใส่เขาด้วยความโมโห ผู้ชายคนนี้จงใจหลอกกินเต้าหู้เธอชัดๆ! จะพิสูจน์เทคนิคการจูบของตัวเองทำไมต้องมาพิสูจน์กับเธอด้วยไม่ทราบ? “หรือว่าคุณยังอยากลองพิสูจน์อีกรอบล่ะครับ?” ท่าทางของทาวัตเหมือนแมวเกียจคร้านตัวหนึ่ง เห็นท่าทางนิ่งเฉยๆแบบ นี้แต่ก็เป็นแมวตัวใหญ่เจ้าอารมณ์ วรินทรได้ยินแบบนั้น หญิงสาวก็เปิดประตูลงจากรถอย่างรวดเร็วและกระแทกประตูปิดเสียงดัง “ถ้าอยากพิสูจน์ก็พิสูจน์ไปคนเดียวสิ! ฉันไม่พิสูจน์กับคุณหรอก!” วรินทรกัดฟันพูดออกมาทีละคำ ก่อนจะเดินไปข้างหน้า เพราะเป็นถนนทำให้ร่างบอบบางของเธอต้องหลบไปเดินอยู่ข้างทางแทน แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองหุนหันเกินไปสักหน่อย แต่ว่าเมื่อเธอเลือกแล้วจะให้กลับลำคงเสียหน้าน่าดู คนอย่างวรินทรไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด “ที่นี่เวลาดึกแล้วมันอันตรายนะ แถมยังมีข่าวลือเรื่องผีอยู่บ่อยๆด้วย” ทาวัตขับรถตามมาข้างๆวรินทรทั้งยังจงใจพูดจาขู่ให้หญิงสาวกลัว วรินทรรู้สึกขนลุกขึ้นมานิดๆ ‘วิญญาณของผีตายโหงที่สิงสถิตอยู่ตามถนน’ ข่าวลือพวกนั้นใช่ว่าเธอจะไม่เคยได้ยินเสียที่ไหน “ถ้าคุณไม่กลัวงั้นผมไปก่อนนะครับ” ทาวัตกระตุกยิ้มก่อนจะขับรถออกไปอย่างรวดเร็วบนถนน เพราะดึกมากแล้วทำให้ข้างถนนในเวลานี้มีเพียงหญิงสาวรูปร่างบอบบางอย่างวรินทรเดินอยู่แค่คนเดียว ลมหนาวยามค่ำคืนที่พัดผ่านมาทำให้จมูกเล็กๆของวรินทรแดงก่ำ ในใจของเธอรู้สึกหวาดกลัว หญิงสาวกอดอกค่อยๆเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แต่เธอนึกไม่ถึงจริงๆว่าทาวัตจะทิ้งเธอไว้ข้างทางจริงๆ เขามันชั่วร้าย! มีแต่กวินของเธอที่น่ารักที่สุด! ไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหน ตอนนี้วรินทรเจ็บเท้าไปหมดแล้วก็ยังเดินไปไม่พ้นถนนเส้นนี้สักที นอกเหนือจากต้นไม้รอบ ๆกับต้นหญ้าที่ขึ้นรกก็ไม่มีรถยนต์ขับผ่านมาเลยสักคัน เม็ดฝนหยดหนึ่งตกลงมากระทบกับจมูกของเธอ วรินทรเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนที่สายฝนจะค่อยๆตกลงมาก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปหลบฝนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งท่ามกลางฝนที่เริ่มตกลงมาหนักขึ้นทุกที ก่อนหน้านี้เธอดื่มไวน์ไปไม่ใช่น้อยทั้งเวลานี้ยังต้องมาตากฝนอีกทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก จู่ๆร่างบอบบางก็ค่อยๆทรุดลงนั่งอยู่บนพื้นหญ้าที่ชื้นแฉะ วรินทรกอดเขาของตัวเองไว้แน่นก่อนจะฝังใบหน้าของเธอ ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา หญิงสาวปวดหัวมากเสียจนคิดอะไรไม่ออกอีกต่อไปแล้ว เดิมทาวัตต้องการแค่จะแกล้งให้วรินทรตกใจเล่นเท่านั้น คิดเพียงแค่ว่าถ้าเธอกลัวก็คงจะโทรกลับมาหาเขาเอง แต่รออยู่นานก้ไม่มีสายโทรเข้าจากเธอสักทีจนรถใกล้จะขึ้นทางหลวงอยู่แล้ว ฝนที่ตกกระหน่ำลงมายิ่งทำให้เส้นทางข้างหน้ายิ่งมืดจนมองทางยากลำบากขึ้นไปอีก ทาวัตรีบร้อนกลับรถเพื่อย้อนกลับไปหาเธอ โดยไม่สนว่าการขับรถเร็วในช่วงเวลาฝนตกหนักถนนจะลื่นและอันตรายแค่ไหน สมควรตาย ทำไมเขาถึงคิดทำเรื่องสิ้นคิดแบบนี้ออกมาได้นะ? ถ้าเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมาแล้วเกิดอะไรขึ้นกับวรินทรล่ะก็... ใบหน้าของทาวัตหมองคล้ำไปหมด มือของเขากำพวงมาลัยไว้แน่นจนขึ้นข้อขาว เมื่อขับรถมาถึงที่ที่เขาทิ้งวรินทรไว้เมื่อครู่ เขากลับไม่พบแม้แต่เงาของหญิงสาว รอบข้างมีแต่ความเงียบสงัด หญิงสาวร่างเล็กที่หายไปทำให้เขานึกไปถึงร่างเล็กๆของเธอที่หายออกไปจาก Tonight ในคืนนั้นที่ชายหนุ่มหาอย่างไรก็ไม่พบ ทาวัตเปิดประตูรถลงไป ชายหนุ่มไม่สนสายฝนที่กระหน่ำลงมากระทบร่างแม้แต่น้อย ร่างสูงยังคงรีบร้อนวิ่งตามหาร่างบอบบางของหญิงสาวไปทั่ว “วรินทร!” ในภาวะที่สติของวรินทรเริ่มหลุดลอย เธอรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครบางคนกำลังตะโกนร้องเรียกชื่อของเธออยู่ เธอจึงค่อยๆเผยอเปลือกตาที่หนัดอึ้งก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง “วรินทร!” เสียงนั้นเริ่มดังชัดมากขึ้น แต่วรินทรก็ยังไม่มั่นใจว่าเธอหูฝาดไปเองหรือเปล่าจึงไม่ได้เอ่ยตอบกลับไปในทันที “ริน! ถ้าได้ยินตอบพี่ด้วยได้โปรด!” เสียงของทาวัตดังขึ้นใกล้กับจุดที่วรินทรนั่งอยู่มากขึ้น น้ำเสียงของเขาตระหนกจนสั่นไปหมด เหมือนกับเมื่อห้าปีก่อนตอนที่เธอหายไปในคืนนั้น ไม่ว่าเขาจะตามหาเธอที่ไหนก็หาไม่พบ ตอนนี้ความรู้สึกผิดเข้าเกาะกุมจิตใจของเขาอย่างมาก ถ้าเขาไม่ทิ้งเธอไว้คนเดียวมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ ทาวัต? วรินทรหรี่ตามองเงาร่างสูงที่อยู่ห่างออกจากที่ที่เธอนั่งอยู่ไม่ไกลมาก เธอค่อยๆฝืนกายลุกขึ้นยืนขึ้นช้าๆก่อนจะตะโกน ออกมาเสียงดัง โชคดีที่เขาอยู่ห่างไม่ไกลนักไม่งั้นเธอคงไม่มีแรงวิ่งตามเขาไปแน่ “ฉันอยู่ตรงนี้!” วรินทรตะโกนเสียงดังแต่ยามนี้เสียงของเธอเริ่มขึ้นจมูก แม้ว่าเสียงของเธอจะดังแค่ไหนแต่เสียงของฝนที่ตกลงมาก็กลบไปได้พอสมควร แต่สำหรับคนที่ตั้งใจฟังอยู่ก่อนแล้วก็ สามารถกินได้ไม่ยาก “ริน?” ทาวัตดีใจ ชายหนุ่มรีบวิ่งตามต้นเสียงไปทันที จนกระทั่งเจอร่างร่างหนึ่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ หากว่าไม่ใช่วรินทรจะเป็นใครไปได้ล่ะ วรินทรมองไปยังร่างสูงของทาวัตที่เปียกชุ่มไปหมดทั้งตัว ดวงตากลมโตของเธอฉายแววโกรธจากนั้นก็กระหน่ำทุบตีลงไปที่ร่างสูงของคนตรงหน้าก่อนจะอดไม่ได้ที่จะด่าเขาไปหลายคำ “กล้าทิ้งฉันไว้ตรงนี้คนเดียว คอยดูเถอะฉันจะจับคุณตอนทิ้ง!” แม้ว่าเสียงของเธอจะแหบแห้งแค่ไหนแต่ว่าดูเหมือนว่าสติของเธอจะยังแจ่มแจ้งดีอยู่ ทาวัตถอนหายใจออกมาหนักๆก่อนจะวางมือบนหน้าผากของเธอและสำรวจอุณหภูมิ อุณหภูมิของหญิงสาวตรงหน้าร้อนจนเกือบลวกมือของเขา “คุณเป็นไข้แล้วล่ะ” ทาวัตขมวดคิ้ว ดวงตาคมจับจ้องใบหน้าเล็กๆที่ตอนนี้แดงก่ำด้วยพิษไข้ก่อนจะช้อนร่างบอบบางเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมก้าวเท้ายาวๆไปทางที่รถจอดอยู่ วรินทรหายใจติดขัด หัวสมองของเธอเบลอไปหมดได้ยินแค่เพียงเป็นไข้สองคำนี้จากชายหนุ่มเท่านั้น ทาวัตใช้เสื้อสูทของตัวเองห่อร่างเธอแผ่วเบา ก่อนจะเปิดประตูรถและวางร่างหญิงสาวลงที่เบาะหลัง เขาจัดการถอดเสื้อสูทที่เปียกโชคของเขาออกจากร่างเธอและนำผ้าห่มที่ติดอยู่บนรถมาห่มไว้ให้แทน “คุณจะพาฉันไปไหน?” วรินทรพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นมอง แม้ว่าจะรู้สึกไม่สบายมากแต่สติก็ยังพอหลงเหลืออยู่บ้างเธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามออกไป “ไปบ้านคุณไง” ทาวัตเอ่ยออกมาเสียงเบาพร้อมสตาร์ทเครื่องยนต์ อะไรนะ?! วรินทรตกใจจนผุดลุกขึ้นมานั่ง ไปบ้านเธอเนี่ยนะ? “คุณหมายถึงบ้านพูลสวัสดิ์หรือคอนโดฉันคะ?” วรินทรกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอรู้สึกลำคอฝืดเฝื่อนชอบกล “คอนโด” แม้จะขับรถด้วยความเร็วแต่สติของทาวัตก็ยังดีอยู่ ที่นี่อยู่ใกล้กับคอนโดของวรินทรมากที่สุดไม่อย่างนั้นเขาคงเลือกที่จะพาเธอกลับคฤหาสน์ของตัวเองมากกว่า วรินทรรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที ถ้ากลับคอนโดของเธอขึ้นมาไม่เท่ากับว่าเรื่องของกวินถูกเปิดเผยหรือไงกัน? อันตรายเกินไปแล้ว! วรินทรลูบหน้าอกปลอบใจตัวเองเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ก่อนจะส่งข้อความกลับไปที่บ้านอย่างรวดเร็ว ‘ลูกรักวันนี้มามี้มีธุระนิดหน่อย คืนนี้ลูกไปนอนบ้านป้าคาร่าก็แล้วกันนะ’ ก่อนจะแนบอิโมติคอนส่งจูบไปด้วย วรินทรรู้สึกลำบากใจขึ้นมา นี่ก็เที่ยงคืนกว่าเข้าไปแล้ว เธอให้กวินออกจากบ้านเวลานี้จะดีจริงหรือ กวินอ่านข้อความก่อนจะนิ่งไป มามี้ของเขาต้องแอบพาใครมาที่บ้านแน่นอนและก็คงไม่อยากให้ใครคนนั้นเจอเขาสินะถึงให้เขาไปนอนกับป้าคาร่าคืนนี้ ไม่อย่างงั้นด้วยนิสัยอย่างวรินทรไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ทิ้งให้เขาอยู่บ้านคนเดียวได้อย่างไม่ทุกข์ร้อนเลยสักนิด แถมยังไม่ไล่เขาออกไปนอนที่อื่นด้วย อีกอย่างตอนนี้ก็เที่ยงคืนกว่าแล้วด้วย กวินจัดการปิดแล็ปท็อปที่วางอยู่บนหน้าตักของตัวเองก่อนจะยัดเข้ากระเป๋าเป้ของตัวเอง จากนั้นก็เก็บของของตัวเองที่ตั้งอยู่ในห้องนั่งเล่นและห้องน้ำไปวางไว้ในห้องนอนตัวเองพร้อมปิดประตูล็อคเสร็จสรรพ หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ร่างป้อมของเด็กชายกวินก็เดินไปใส่รองเท้าของตัวเอง มือเล็กๆถือกุนแจบ้านไว้ในมือ ริมฝีปากเล็กๆผิวปากอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะปิดประตูบ้านล็อคอย่างดีและเดินออกจากคอนโดไป