ตอนที่ 48 ฉันจะฆ่าพวกแก

ต๭นที่ 48 ฉันจะฆ่าพวกแก ของอย่างวรินทรน่ะหรือจะกลัวหนู? ถ้ากลัวหนูอย่ามาเรียกเธอว่าวรินทรเลย “คุณผู้หญิงคะ ในบ้านมีหนูน้อยมาก ดิฉันจับมาได้แค่สี่ตัวเองค่ะ” ไม่นานพวกสาวใช้ก็จับหนูยัดใส่กรงมาให้ณัฐพิชาดู เมื่อหญิงวัยกลางคนเห็นเจ้าหนูสีดำๆสกปรกก็เกือบหลุดกรี้ดออกมา “แล้วแกจะเอามาให้ฉันดูทำไม? ปล่อยเข้าไปในห้องสิ” เธอโบกมือไล่และชี้ไปทางห้องที่ต้องการให้เอาหนูไปปล่อย สาวใช้ไม่ทราบว่าวรินทรถูกขังอยู่ในนั้น เธอรู้เพียงแค่ว่าห้องนี้เป็นห้องของคุณผู้หญิงคนเก่าที่นายท่านสั่งห้ามไม่ให้ใคร เตะต้องสางของส่งเดช เธอจึงรู้สึกลำบากใจ “คุณผู้หญิงคะ แบบนี้มัน...” “แบบนี้มันทำไม ฉันสั่งให้เธอทำเธอก็ต้องทำ หากเกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง” ณัฐพิชาหายใจฮึดฮัด วาดฝันหลบอยู่อีกทางหนึ่ง ไม่ว่าอย่างไรหนูก็เป็นสัตว์ที่ผู้หญิงทุกคนขยะแขยงอยู่แล้วยิ่งกลิ่นเหม็นที่โฉยออกมาจากตัว พวกมันด้วยแล้วเธอยิ่งอยากจะอ้วก! เมื่อสาวใช้ได้ยินณัฐพิชาพูดออกมาแบบนั้นก็วางใจ เธอจึงเดินไปเปิดประตูและปล่อยหนูสี่ตัวเข้าไปในนั้นจากนั้นก็ปิด ประตูกลับตามเดิม “เธอยืนเฝ้าอยู่ตรงนี้ ห้ามให้มีสักตัวหนีรอดออกมาได้นะ ได้ยินไหม?” เมื่อพูดจบณัฐพิชาก็ลากวาดฝันกลับห้องไปอาบน้ำ แต่งตัว วรินทรที่อยู่ข้างในห้องเคลื่อนไหวเร็วมาก หญิงสาวจัดการเปิดถุงผ้าก่อนจะย้อนยัดพวกหนูเข้าไปในนั้นและมัดไว้ทันที เจ้าพวกหนูสีดำตัวเล็กๆต่างดิ้นรนไปมาอยู่ในนั้นแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกมาได้ ในเมื่อพวกเธอสองแม่ลูกชอบหนูกันขนาดนั้น ก็ดี ฉันจะให้พวกเธอได้เจออะไรใหม่ๆดูบ้าง วรินทรมองไปรอบ ๆ ห้องก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เธอนำข้าวของเครื่องใช้รวมถึงพวกเครื่องประดับ เพชรพลอยที่ทมยันตีชอบใส่ลงไปในนั้น เครื่องประดับพวกนี้เป็นของที่ชยุตเคยมอบมันให้แก่แม่ของเธอ แม่ของเธอไม่ใช่คนชอบใส่เครื่องประดับอยู่แล้วดังนั้นหากเธอนำกลับบ้านก็คงไม่มีใครสังเกตเห็น ดูท่าแล้วถ้ารวมเข้ากับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นมาในไม่ช้านี้ วรินทรมั่นใจมากว่าชยุตไม่มีทางรู้ได้แน่นอน สาวใช้ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูเห็นว่าในห้องยังคงเงียบสงบไม่มีอะไรเกิดขึ้น อีกย่างประตูก็ถูกล็อคไว้เธอจึงคิดจะไปห้องน้ำสัก หน่อยแล้วค่อยกลับมาเฝ้าต่อ หลังจากอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ณัฐพิชาและวาดฝันก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก พวกเธอสองคนเดินช้าๆจนไปหยุดที่ หน้าห้องของทมยันตี แต่ไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างที่คาดหวังเลยสักนิด “คนเฝ้าล่ะ? หายไปไหนกัน?” วาดฝันลองบิดลูกบิดประตูพลางทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ “ไม่ต้องห่วงหรอก ประตูถูกล็อคไว้อยู่ อย่างไรเสียยายนั่นก็หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว คงตกใจจนเป็นลมไปแล้วมากกว่า” ณัฐพิชาไม่รู้สึกเป้นห่วงสถานการณ์ในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย เธอไม่เชื่อหรอกว่าหนูสี่ตัวนั่นจะทำอะไรวรินทรไม่ได้ “งั้นเราลองเปิดเข้าไปดูดีไหม?” วาดฝันพยักหน้า วาดฝันอยากเห็นท่าทางหวาดกลัวของวรินทรจนตัวสั่นไปหมด ณัฐพิชาหยิบไม้กวาดขึ้นมาก่อนจะค่อยๆเปิดบานประตูเข้าไปในห้อง ในห้องเงียบสงบไม่มีเสียงอะไรเลยทั้งยังมืดสนิทจน แทบไม่เห็นอะไร วาดฝันเกาะหลังแม่ของตนเดินเข้ามาในห้อง หญิงสาวแอบกลัวว่าจะมีหนูวิ่งออกมา วรินทรที่นั่งเงียบๆอยู่ข้างประตูหลุดยิ้มชั่วร้ายออกมา คิดไม่ถึงว่าสองแม่ลูกคู่นี่จะโง่ขนาดเดินเข้ามาด้วยตัวเองแบบนี้ จากนั้นก็แอบขอโทษทมยันตีในใจ วรินทรฉวยโอกาศหลบออกไปนอกห้องและเปิดถุงผ้าปล่อยหนูออกไปทันทีจากนั้นก็ปิดประตูล็อคเสร็จสรรพ “กรี้ด!! แม่คะ มีอะไรไม่รู้กัดหนู!” วาดฝันกรีดร้องออกมา “แม่คะ หรือว่าจะเป็นหนู?!” “หนะ หนูอยู่ไหน ไม่ต้องกลัวนะ...กรี้ด! รองเท้าฉัน!” เสียงกรีดร้องของวรินทรไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าวาดฝันเลยสักนิด “แม่คะ รีบเปิดไฟเร็วเข้า หนูมันกัดหนูอยู่! กรี้ด!” เสียงชนข้าวของกระจัดกระจายดังอยู่ภายในห้องพร้อมทั้งเสียงกรีดร้อง ของวาดฝัน เวลาผ่านไปสักพักก็มีเสียงของแตกดังขึ้นมาอีกด้วย “ยายบ้านั่นอยู่ไหน? ต้องเป็นฝีมือมันแน่ๆ!” “แม่คะ ประตูเปิดไม่ออก! กรี้ด! ไอพวกหนูบ้า ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมด!” “อย่าดึงผมหนูสิคะ!”อย่าเหยียบเท้า!” วรินทรฟังเสียงโวยวายของสองแม่ลูกอยู่สักพักก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ จากนั้นหญิงสาวก็เดินออกจากวิลล่าไป เมื่อสาวใช้กลับมาได้ยินเสียงภายในห้องก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย โชคดีที่เธอเตรียมไหมพรมมาถักเพื่อแก้เบื่อ มือถักไปหูก็ ฟังเสียง... ตอนที่วรินทรเดินออกมาจากบ้านพูลสวัสดิ์ก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านธัมรุจินันท์เพื่อสำรวจดู จากตรงนี้มองเข้าไปข้าง ในบ้านเธอไม่เห็นแสงไฟแม้แต่ดวงเดียว บรรยากาศดูต่างจากของบ้านพูลสวัสดิ์ลิบลับ บ้านธัมรุจินันท์เหมือนเดิมไม่ต่างจากเมื่อห้าปีก่อนเลยสักนิด แต่ว่าเวลานี้ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่ในบ้าน พ่อแม่ของทาวัตมอบบริษัท CR กรุ๊ปและบ้านธัมรุจินันท์ให้ทาวัตมีอำนาจโดยชอบธรรมไปแล้ว จากนั้นทั้งคู่ก็ควงแขนกัน เที่ยวตะลอนไปเที่ยวรอบโลกอย่างสบายใจ วรินทรอดคิดไม่ได้ว่าเธอโชคดีกว่าทาวัตอยู่นิดหน่อย เพราะเธอยังมีคุณแม่แต่ทาวัตเหลือตัวคนเดียว วรินทรถอนหายใจออกมาแป่วเบา เธอนึกคำพูดก่อนหน้านี้ที่วาดฝันพูดกับเธอก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา หญิงสาวยืนอยู่หน้า บ้านธัมรุจินันท์อยู่หลายนาทีจึงจะยอมหมุนหายเดินออกมา เธอจำเป็นต้องเดินออกไปถึงถนนใหญ่ก่อนจึงจะสามารถหารถแท็กซี่ได้ แต่เวลานี้ยังเช้าอยู่มากวรินทรจึงไม่รีบร้อน เธอ เดินเอ้อระเหยตลอดเส้นทางมีเพียงแค่หญิงสาวคนเดียวและรถที่ขับอยู่ด้านหลังอีกคันหนึ่ง รถคันนั้นจอดอยู่หน้าบ้านพูลสวัสดิ์มาสักพักหนึ่งแล้ว จนกระทั่งเห็นว่ามีเพียงวรินทรเดินออกมาจากบ้านแค่คนเดียว เท่านั้น เขาก็รีบร้อนขับรถตามมาจอดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะค่อยๆลดกระจกลง “สวัสดีครับ” ใบหน้าหล่อเหลากับรอยยิ้มแฉ่งเหมือนพระอาทิตย์ลอยออกมาจากบานกระจกที่ถูกลดครึ่งหนึ่ง รอยยิ้มของ หนุ่มหล่อผสมกับแสงของดวงอาทิตย์ ทั้งนุ่มนวลและอบอุ่น วรินทรยืนนิ่งอยู่นาน เธอจำไม่ได้ว่าเขาคือใคร “คุณคือ?” ดวิษคลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนจากนั้นชายหนุ่มก็แนะนำตัวเองออกมาด้วยโทนเสียงสุภาพ “ผมชื่อดวิษครับ เราเพิ่งจะ พบกันที่ทาวเวอร์บันเทิงเมื่อคืนก่อน” เธอมองน่าเขาพลางทำหน้าครุ่นคิด พอมานึกๆดูแล้วเธอก็รู้สึกว่าเคยเจอเขาเมื่อคืนนั้นจริงๆ แต่ความรู้สึกของเธอบอกว่า เธอคุ้นหน้าคุ้นตาเขามากกว่านั้น อาจจะเจอกันที่ไหนสักที่มาก่อน “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อวรินทร ว่าแต่ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่คะ?” ดวิษทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับใครบางคนที่เธอรู้จัก ดังนั้นวรินทรจึงไม่ได้เย็นชากับอีกฝ่ายที่เพิ่งจะรู้จักเท่าไหร่นักทั้งยังถึง กลับกล้าถามคำถามโต้ตอบอีกฝ่ายด้วย นอกจากหน้าตาแล้วนิสัยก็เหมือน เมื่อนึกถึงคนคนนั้นขึ้นมาเธอก็นึกมาได้ว่าตั้งแต่เธอกลับมาจากต่างประเทศเขาก็ไม่โทรหาเธอเลยสักครั้ง สงสัยจะยุ่งมาก เลยล่ะมั้งนะ “ผมมาหาเพื่อนน่ะครับ ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ เรื่องเมื่อวานขอโทษจริงๆนะครับ” หัวเราะออกมาแผ่วเบา ทำให้เขายิ่งดู เป็นคนที่เข้าถึงได้ง่ายมากขึ้น วรินทรรู้ว่าเขาหมายถึงวันที่ปารย์ถูกตี เธอก็ตอบออกไป “ต่อให้คุณรู้สึกไม่ดีก็ไม่จำเป็นต้องมาขอโทษฉันหรอกค่ะ คนที่ คุณควรขอโทษคือคนที่ถูกตีนู่นไม่ใช่ฉัน” ดวิษไม่คิดว่าวรินทรจะพูดแบบนี้ อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่คนที่พูดเก่งนัก “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่เรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อย” เธอพูดออกมาเช่นนี้เหมือนกับว่าหญิงสาวคิดเช่นนั้นจริงๆ มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆเท่านั้น เขาไม่ต้องคิดมาก