ตอนที่ 49 ใครอนุญาตให้พวกเธอเข้าไป!

ต๭นที่ 49 ใครอนุญาตให้พวกเธอเข้าไป! “คุณจะไปไหนครับ เดี๋ยวผมไปส่ง” “ไม่ต้องหรอกค่ะ บ้านฉันอยู่ห่างจากที่นี่ไม่ไกล” วรินทรส่ายหน้า เธอกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้รู้จักกันสักหน่อยแล้วเขาจะให้เธอ ขึ้นรถเขาเนี่ยนะ อย่างที่กวินเคยบอกว่ามามี้ของเขาไม่ใช่คนที่จะขึ้นรถใครง่ายๆ “แต่คุณเป็นผู้หญิงเดินกลับบ้านคนเดียวมันอันตรายนะครับ อีกอย่างหนึ่งผมดูเป็นคนเลวหรือไงกันครับ?” ดวิษเริ่มสงสัย ในเสน่ห์ของตนเองเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นผู้หญิงคนนี้จะปฎิเสธเขาได้อย่างไรกัน? วรินทรมองเขานิ่งๆก่อนจะยอมเปิดปากพูด “ถ้าเราสามารถมองคนเลวหรือไม่เลวออกเพียงการมองแค่ครั้งเดียวแล้วล่ะก็ โลกนี้ก็ไม่จำเป็นต้องมีตำรวจหรอกค่ะ” ดังนั้นความหล่อไม่ใช่ประเด็นสำคัญ มีหนุ่มหล่อแบบไหนที่คนอย่างวรินทรไม่เคยเจอมาบ้างล่ะ? พี่ทาวัตของเธอเป็นหนุ่ม หล่อผู้แสนเอาแต่ใจ พี่ชายของเธอก็เป็นประเภทเสน่ห์ร้ายกาจ ทั้งยังมีเพื่อนชายที่หล่อแบบอบอุ่นอ่อนโยน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็นคนมีจิตใจที่กล้าแข็งแล้วล่ะก็ เธอก็อยากจะถามออกไปสักคำว่า คุณมีเพื่อนชายหรือยังคะ? นี่เป็นครั้งแรกที่ดวิษตั้งคำถามถึงลักษณะท่าทางของตัวเอง หรือว่าเขาจะดูเป็นคนเลวในสายตาเธอจริงๆ? ในที่สุดวรินทรก็เอื้อมไปตบบ่าของดวิษหนักๆพลางทำสีหน้าเห็นอกเห็นใจ “ฉันเห็นว่าคุณก็เป็นคนพอใช้ได้อยู่นะคะ เอางี้ ไหมล่ะ ให้ฉันแนะนำหนุ่มหล่อให้คุณสักคนไหมล่ะคะ คุณชอบแบบไหนก็บอกฉันมาได้เลยนะ” “แต่ละคนล้วนเป็นหนุ่มหล่อมากคุณสมบัติเชียวนะคะ” ดวิษหน้าแดงสลับขาว ชายหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็เผลอหลุดมาด “ผม! เป็น! ชาย! แท้!” เธอเห็นเขาเป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่? ชอบเพศเดียวกันงั้นหรือ?! ดวิษนึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนมากล่าวหาว่าเขาเหมือนพวกชายรักชายแบบนี้?! เขาเหมือนตรงไหนกัน?! วรินทรปรายตามองเขาอีกครั้งหนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ฉันเข้าใจค่ะ” เธอยิ้มหวานให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินจากไป ดวิษยังคงตัวแข็งทื่อเป็นก้อนหินอยู่บนรถ จะให้เขาเรียกวรินทรเพื่อมาอธิบายก็ไม่ได้ แต่จะไม่อธิบายเลยก็ไม่ได้ ความรู้สึกแบบนี้เหมือนกับเขาเป็นเพียงหนุ่มน้อยวัยอ่อนหัดไม่มีผิด แต่ใครจะมาช่วยยืนยันให้เขาได้ล่ะว่าเขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งน่ะ! บนโต๊ะอาหาร ตอนนี้วินทรกำลังนั่งรอกวินออกมาก็จะได้ลงมือกินอาหารพร้อมหน้ากันได้ทันที หลายวันมานี้เธอไม่ได้กิน อาหารที่ทำด้วยรักจากกวินน้อยของเธอเลยทำให้ร่างกายรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเป็นพิเศษ “มามี้ฮะ กินได้เลยฮะ” กวินเดินต้วมเตี้ยมถือถถ้วยน้ำแกงออกมาวางบนโต๊ะอาหาร ใบหน้ากลมน่ารักดูนุ่มนวลอ่อนนุ่ม ฉายแววพึงพอใจ ดูเหมือนว่าเมื่อคืนที่เธอให้ลูกรักไปนอนกับคาร่าคงทำให้ลูกชายเธอคลายอารมณ์ขึ่นมัวไปได้เยอะเลยสินะ “ลูกรักน่ารักที่สุด” วรินทหอมแก้มเขาเสียหลายทีจนน้ำลายเต็มใบหน้ากลมไปหมดก่อนเธอจะหยิบตะเกียบขึ้นมาลงมือ กินข้าว ใบหน้าของกวินมุ่ยลงทันที เขามองวรินทรอย่างงอนๆ “มามี้มีแต่น้ำลายเต็มไปหมด ผมเป็นเด็กรักสะอาดนะฮะ” อาหารที่วรินทรเพิ่งจะยัดเข้าปากไปเมื่อครู่แทบจะไหลลงหลอดลมทำให้เธอถึงกับสำลัก กวินของเธอก็ช่างดีแสนดีรีบหยิบ น้ำมาให้เธอแก้วหนึ่ง ก่อนที่ร่างป้อมๆจะเดินกลับไปนั่งประจำที่ตัวเองเพื่อลงมือกินในส่วนของเขา “ลูกรักของแม่ห้ามรักสะอาดเด็ดขาด ไม่งั้นอีกหน่อยมามี้จะหอมแก้มใครล่ะจ้ะ” วรินทรรู้สึกปวดใจขึ้นมา ทาวัตเองก็เป็น พวกรักความสะอาดและเนี้ยบ เธอคิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นกรรมพันธุ์มาถึงลูกชายของเธอด้วย แบบนี้อีกหน่อยเธอจะหอมแก้มกลมๆนั่นได้อย่างไรล่ะ? กวินย่นจมูกน้อยของตัวเองอย่างน่ารักก่อนจะคีบขาไก่ใส่จานของวรินทร “มามี้ก็จูบขาไก่ไปพลางๆนะฮะ” “...” ขณะที่ฝั่งนี้กำลังสนุกสนานกับการกินมื้อค่ำกันอยู่นั้น อีกฝั่งทางบ้านพูลสวัสดิ์ก็กำลังอึมครึมมากเช่นกัน ณัฐพิชาและวาด ฝันกำลังนั่งหมดสภาพอยู่บนโซฟามีรอยกัดของหนูตามเสื้อผ้าและเนื้อตัวเต็มไปหมด แต่เมื่อชยุตกลับมาเขากลับเป็นห่วงเพียงแค่ว่าห้องของทมยันตีมีอะไรหายไปบ้างหรือไม่เท่านั้น สองแม่ลูกได้แต่นั่งเงียบๆไม่กล้าแสดงท่าทางโมโหออกมามากมา เพราะว่าอีกสักพักชยุตก็คงลงมาพร้อมหนูพวกนั้นแน่ “สารเลว!!” เสียงกัมปนาทของชยุตดังจากชั้นสองลงมาทำให้ณัฐพิชาและวาดฝันสะดุ้งสุดตัว วาดฝันเกาะตัวของณัฐพิชา อย่างต้องการที่กำบัง เมื่อครู่เธอก็ถูกพวกหนูทำให้ตกใจไปหมดแล้วตอนนี้ยังต้องมาเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวของชยุตอีก ร่างของเธอสั่นสะท้านไปหมดเพียงแต่ตอนนี้ใบหน้าที่เคยสวยกลับเป็นรอยเต็มไปหมดจนทำให้ดูน่าตลกมากกว่าน่าสงสาร “ฉันเคยบอกหลายรอบแล้วใช่ไหมว่าไม่ว่าหน้าไหนก็ไม่อนุญาตให้เข้าห้องนั้นได้!” ณัฐพิชาจะกล้าบอกชยุตได้อย่างไรว่าเธอปล่อยหนูเข้าไปในห้องเพื่อจัดการวรินทรกันล่ะ เวลาผ่านไปครึ่งวันเธอก็ยังอ้ำอึ้ง ไม่กล้าบอกเหตุผลออกมาทำให้ชยุตโมโหเสียจนแทบจะหาไม้มาตีเธออยู่แล้ว “พ่อคะ อย่าโกรธอีกเลยนะ เอาอย่างนี้ดีไหมคะ พวกเราจะรีบขึ้นไปทำความสะอาดให้กลับมาเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” วาดฝันพูดเสียงอ่อยน่าสงสาร น่าเสียดายที่มันไม่เหมือนประโยชน์แม้ธอจะพยายามพูดจาให้ดูน่าสงสารอย่างไร แต่ตอนนี้ดวงตาของเธอฉายแววแค้น เคืองจึงไม่ทำให้คนเห็นรู้สึกสงสารแต่อย่างใด เธอไม่เข้าใจว่าคนก็ตายไปนานแล้ว ทำไมชยุตถึงยังเก็บข้าวของพวกนั้นไว้อีกนะหรือว่าจริงๆแล้วเขายังคงรู้สึกรักในตัว ผู้หญิงคนนั้นอยู่กันแน่ วาดฝันเกลียดทมยันตีและวรินทรมาก พวกมันสองคนไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับบ้านพูลสวัสดิ์เลยสักนิดแต่กลับทำตัวคุก คำเข้านอกออกในตามใจชอบราวกับว่ามีความสัมพันธ์กันเสียอย่างนั้น “กลับมาเหมือนเดิม? หุบปากเดี๋ยวนี้! ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพวกเธอสองคนต้องเก็บตัวอยู่ในห้อง หากไม่มีคำสั่งของฉันห้าม ออกมาจากห้องเด็ดขาด!” ชยุตพูดจบก็เดินสะบัดกายออกไป ชยุตเดินกลับขึ้นมาบนห้องของทมยันตีอีกครั้ง เห็นสภาพห้องเละเทะไปหมดก็ถอนหายใจออกมาหนักๆ ผ่านไปสักพักก็ เดินกลับออกมาไปทางห้องหนังสือแทน เขาเปิดคอมพิวเตอร์ก่อนจะพิมพ์อีเมลส่งข้ามประเทศแต่เขาก็ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับมาก็จัดการปิดคอมพิวเตอร์ทิ้งไป ชายวัยกลางคนนั่งอยู่บนเก้าอี้นิ่งๆเงียบๆอยู่เช่นนานเป็นเวลานาน อีเมลที่ชยุตส่งมาไม่นานนักฐานทัตก็ได้รับและเปิดอ่านเรียบร้อยก่อนจะส่งต่อเข้าแล็ปท็อปของกวิน ในตอนนั้นเองสองแม่ ลูกเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เด็กชายกวินถูกบังคับให้ใส่ชุดนอนลายสปองบ๊อบที่วรินทรเพิ่งซื้อมาใหม่ ใบหน้ากลมมีสีหน้าอึดอัด วรินทรเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมเช็ดผมตัวเอง ร่างบอบบางสวมชุดนอนลายเดียวกันกับกวิน เธอและกวินมักจะมีของ คู่กันอยู่หลายอย่าง หากว่าวรินทรซื้อเสื้อผ้าลายน่ารักๆที่เธอถูกใจมา หญิงสาวก็มักจะซื้อไซส์เล็กมาให้ลูกชายสุเที่รักของเธอด้วยเสมอ เรื่องพวกนี้เป็นเหมือนความเคยชินที่แม่ลูกคู่นี้ทำอยู่เสมอ ถ้าตัวเองมีอีกฝ่ายก็ต้องมีด้วยเช่นกัน กวินเทนมออกมาสองแก้ว แก้วหนึ่งให้วรินทรจากนั้นร่างป้มก็เดินไปนั่งที่โซฟาเปิดแล็ปท็อปของตัวเอง เขานั่งเล่นมันอยู่ เกือบยี่สิบนาทีถึงจะเข้าไปเช็คเมลก็พบว่ามีอีเมลถูกส่งมาจากฐานทัตทำให้เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “มามี้รีบมาดูนี่สิฮะ ดูท่าแล้วตาแก่นั่นหาเรื่องให้มามี้อีกแล้วล่ะฮะ” กวินกวักมือเรียกวรินทร ดวงตากลมโตอ่านข้อความ ก่อนจะยู่ปากไม่ชอบใจ ดวงตาที่กลมเหมือนผลองุ่นฉายแววเย็นชา วรินทรเดินมากวาดสายตาอ่านตัวอักษรที่ถูกส่งมาไม่กี่บรรทัด เนื้อหาเป็นทำนองว่าให้ฐานทัตนำแหวนลับกลับมาคืนให้ เร็วที่สุดไม่เช่นนั้นเขาจะดำเนินการขั้นเด็ดขาดกับฐานทัต จิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างชยุตถ้าไม่ถึงที่สุดก็คงไม่ยอมใช้คนคนนั้นสินะ ช่วงเวลาสำคัญขนาดนี้คงมีเพยงแค่คนพวกนั้นที่จะ ช่วยพลิกฟื้นสถานการณ์เท่านั้นสินะ เมื่อทำอะไรไม่ได้มากเขาจึงจำเป็นต้องใช้วรินทรเพื่อปูทาง ความทะเยอทะยานของชยุตไม่ว่าใครต่างก็เห็นได้ชัด “ฝันหวานเกินไปแล้ว” วรินทรทิ้งตัวนั่งลงโซฟาก่อนจะยกแก้วนมขึ้นมาจิบ หญิงสาวไม่คิดจะเก็บข้อความพวกนั้นมาใส่ใจแม้แต่นิดเดียว ตราบใดที่ฐานทัตยังไม่กลับมาที่ประเทศ C นี่ ชยุตเองก็ไม่มีปัญญาหาตัวฐานทัตได้อยู่แล้ว ดังนั้นคนที่ชยุตจะหาเรื่องได้ในตอนนี้ก็มีเพียงแค่เธอเท่านั้น