已经是第一章了
ตอนที่ 52 ทำไมฉันจะไม่กล้า
ตนที่ 52 ทำไมฉันจะไม่กล้า?
ทาวัตมองหน้าของเธอที่แบ๊วและน่าสงสารถึงจะโกรธแค่ไหนก็คงโวยวายออกมาไม่ลง เสียงหายใจเบาลง เดินอ้อมผ่านหน้ารถแล้วขึ้นไปนั่งตรงคนขับ สตาร์ทรถ ออกจากลานจอดรถ
“นี้ ฉันกับเขาไม่ได้สนิทกัน ฉันทำอะไร ทำไมต้องโกรธ?” วรินทรเห็นเขาไม่พูด แต่สีหน้าดีขึ้นหน่อย จ้องเขาแล้วพูด
ทาวัตไม่ตอบ มองยังไม่มองเธอเลย
วรินทรขยับปาก แล้วพูดต่อ “การร่วมมือยกเลิกไปอย่างงี้คุณไม่เจ็บใจหรอ ให้ฉันติดต่อให้อีกรอบลองคุยกันใหม่เอาไหม?”
ทาวัตก็ยังไม่สนใจเธอ โค้งทางโค้งอย่างมีสติ
สายตามองตรงแต่ข้างหน้า
“นี้ ทาวัต คุณไปเหมือนมนุษณ์ป้าตั้งแต่เมื่อไหร่อะไรนิดหน่อยก็โมโหหน้าหงิก ไม่ใช่คุณสักหน่อยที่โดนมองเป็นสิ่งของ คุณโมโหอะไรหล่ะ?”วรินทรเดือดแล้ว กับสีหน้าของทาวัตที่อวดดีตลอดเวลารู้สึกไร้คำพูด เธอไม่ได้ติดหนี้เขานิ่ กลับกัน เขาต้องให้เงินเดือนเธอทุกเดือน จะโกรธก็ควรเป็นเธอต่างหากที่โกรธ
“จอดรถ ฉันไปหาชนุตร์ ยอมรับการจีบจากเขา”
วรินทรจ้องเขาไว้ ทำท่าทางประมาณว่าถ้าคุณไม่จอดฉันจะกระโดดลงรถ
นึกว่าเธอโมโหไม่เป็นจริงๆใช่ไหม
ทาวัตมีการโต้ตอบสักที หันหน้าไปมองเธออย่างดุร้าย สายตาที่ตักเตือนบ่งบอก “คุณกล้าหรอ!”
“ทำไมฉันจะไม่กล้า?”วรินทรจ้องกลับ
ทาวัตยิ้มแบบเกรงๆอ่อนๆ รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย ยื่นมือลูบคอตัวเอง
วรินทรตั้งสติได้ คิดในใจเหมือนจะทำเกินไปแล้ว หดคอลงอย่างไม่ตั้งใจ มองสีหน้าที่มืดของทาวัต กัดปากแล้วพูด “นี้ คือนั้นอะไรนะ เมื่อกี้ขอบคุณมากนะ”
ทาวัตออกเสียงเบาๆไปหนึ่งครั้ง รู้ว่าที่เธอขอบคุณไม่ใช่เรื่องที่ดึงช่วยเธอไว้เมื่อกี้แน่นอน แต่เป็นเรื่องที่ร้านอาหาร
ถ้าเปลี่ยนเป็นคนธรรมดาทั่วไป การตอบสนองของทาวัตอาจไม่มากขนาดนี้ แต่ชนุตน์นั้นให้ความรู้สึกกับเขาไม่ใช่แค่คนทั่วไป นี้เป็นเซ้นส์ของผู้ชาย เขาไม่ปล่อยวรินทรไปง่ายๆแน่นอน
“ วันหลังห้ามพบเจอกับเขาอีก”
หลังจากที่ทาวัตส่งวรินทรกลับถึงที่พักก็มีสายเข้าจากธรรศ “พี่ พี่ทำไมบอกยกเลิกการร่วมมือไปอย่างงั้นหล่ะ？ อย่าเอาแต่ใจแบบนี้ได้ไหม？
โปรเจคราคาหลักร้อยล้าน นี้บอกไม่เอาก็ไม่เอาเลยหรอ？
“ทำไม” น้ำเสียงของทาวัตไม่แยแส อย่าว่าแต่การร่วมือครั้งนี้เลย ถึงจะเป็นการร่วมมือในวันหลังกับบริษัทนั้น ก็จะไม่มีอีกแล้ว
“พี่อย่ามาสเต็ปนี้ สิ่งที่ผมอยากรู้จริงๆแล้วเป็นสาเหตุของการยกเลิกการร่วมมือครั้งนี้มากกว่า？”
อีกฝ่ายเงียบไปสักพัก หลังจากนั้นก็มีเสียงที่ห้าวคมชัดจากทาวัตลอยมา “ระหว่างโปรเจคกับผู้หญิงที่นายรักถ้าให้เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง นายจะเลือกยังไง？”
ทาวัตพูดจบคำนี้ก็วางสาย ธรรศตะลึง อะไรคือเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งระหว่างโปรเจคกับผู้หญิงที่นายรัก？
“นรชัย นายเข้าใจความหมายของพี่ชายพวกเราไหม？” ธรรศถามด้วยความงง เขาคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าระหว่างโปรเจคกับผู้หญิงที่รักจะมีความขัดแย้งอะไรกันหรอ
สมองของนรชัยใช้งานดีกว่าธรรศเยอะเลย หันตาก็รู้เลยวว่าผู้หญิงที่ทาวัตบอกว่ารัก เป็นวรินทรแน่นอน
“คิดว่า ฝ่ายตรงข้ามต้องขัดใจวรินทร” นรชัยจับคางแล้วพูด “พี่ชายเราลำเอียงคนของตัวเองนายไม่เข้าใจ？”
ทาวัตลำเอียงได้ชัดเจน กับธรรศและนรชัยว่าลำเอียงมากแล้ว เทียบกับวรินทรแล้ว เขาทั้งสองยังต้องคุกเข่ากราบงามๆ
“งั้นนายว่าพี่ชายเราจะแต่งงานกับวรินทรได้ไหม”
นรชัยส่ายหัว “ ความคิดของพี่ชายเรา ใครจะไปเดาออก”
ใครก็บังคับทาวัตไม่ได้ ตอนนี้พวกเขาสงสัยมาก ตำแหน่งของสะใภ้บ้านธัมรุจินันท์
สุดท้ายแล้วจะไปตกอยู่ที่ใคร
ทาวัตขับรถกลับถึงคฤหาสน์ พี่ลิงเห็นเขากลับมารีบไปต้อนรับ “คุณชาย ต้องเตรียมอาหารมื้อเย็นไหมคะ？”
ทาวัตพยักหน้าอย่างเฉยเมย ถอดเสื้อกันหนาวสูทออกทิ้งให้เธอ แล้วเดินขึ้นตึก
“ปกเกศ” เขาเดินเข้าห้องสมุด ตะโกนไปที
“คุณชาย”
“ผมต้องการประวัติของคนคนนี้ทั้งหมด”ตามด้วยทาวัตก็นำนามบัตรของชนุตร์โยนไป สายตาคมลึก
“รับทราบ” ปกเกศหยิบนามบัตรบนโต๊ะขึ้นมา จำชื่อนั้นไว้ก้นบึ้งของใจ แล้วก็ค่อยๆจากหายไป ในห้องสมุดเหลือเพียงทาวัตคนเดียว
สมุดเล่มนั้นที่อยู่ใต้มือเขาเก่าและเหลืองแล้ว ข้างในหนีบรูปภาพไว้หนึ่งรูป
ถึงกลางวันอีกแล้ว วรินทรไม่ลืมที่นัดกับทาวัตไว้
เก็บงานที่ออกแบบได้ใกล้เสร็จลงในลิ้นชัก เก็บของบนโต๊ะให้เรียบร้อยอิงดาวกับนวีนไม่รู้ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ วรินทรไม่ได้ทันสนใจ
เธอออกไปได้ไม่นาน มีร่างเงาผลักประตูสำนักงานเข้ามา เดินไปทางตำแหน่งที่นั่งของวรินทรแล้วค้นไปค้นมา ไม่นาน ก็หาเจอกระดาษไม่กี่ใบ ใช่เลยคืองานที่วรินทรออกแบบไว้ไม่นาน
วรินทรไม่รับรู้เลยว่างานที่ตนเองใช้สมองออกแบบทำมาตั้งแต่เช้าโดนคนอื่นเอาไป กำลังเดินทางไปโรงแรมฮวงเซิงสากล
เพิ่งถึงประตูหน้าฮวงเซิงสากล วรินทรกำลังจะเข้าไปก็โดนแรงหนึ่งผลักไปด้านข้าง มีกลิ่นน้ำหอมที่เข้มข้นลอยผ่านปลายจมูก ทันใดนั้นร่างกายทั้งร่างถอยไปด้านข้างเรื่อยๆแบบอัตโนมัติ
มีแขนคู่หนึ่งมาประคองหลังเธอไว้ ให้เธอไม่ถึงกับต้องชนกับกระจกข้างหลัง
“บังเอิญจัง เจอกันอีกแล้ว” เสียงที่นุ่มนวลดังขึ้นข้างๆหู วรินทรหันหัวมองไป ก็เห็นชนุตร์ที่ยิ้มจนหน้าบาน รีบถอยหลังไม่กี่ก้าว
“คุณเป็นบ้าคลั่งติดตามคนหรือไง?" วรินทรขยับมุมปาก เงยหน้าขึ้นลงมองเขา ถึงจะบังเอิญขนาดไหนก็ไม่ถึงกับต้องเจอกันทุกรอบหนิ่ อีกทั้งยังเป็นตอนที่เธออยู่คนเดียวตลอด
รอยยิ้มชนุตร์แข็งเลย ตั้งแต่แรกพบเจอกับวรินทรจนถึงตอนนี้ เขาสงสัยตัวเองไม่เพียงแค่ครั้งเดียวว่าเขาแตกต่างมากเลยหรอ ทีแรกว่าเขาเป็นเกย์ ตอนนี้ว่าเขาบ้าคลั่งติดตามคน ร้องไห้แปป
“55555 พี่ชาย พี่ก็มีตอนนี้หรอ”
มษยายื่นหัวมาจากด้านหลังของชนุตร์หัวเราะแล้วมองที่วรินทร “คุณชื่อวรินทรใช่ไหม?ฉันเคยได้ยินพี่ชายฉันพูดถึงคุณ ฉันชื่อมษยา
มอม้า ษอบอฤาษี ยอยักษ์ สระ-า” มษยายื่นมือของตนออกแล้วพูดอย่างใจกว้าง
สำหรับมษยา วรินทรก็พอจะจำได้ดีเลย
ผู้หญิงที่กล้าซ้อมคุณชายธรรศ และแล้วก็ยื่นมือไปจับมือทักทายกับมษยา ยิ้มแล้วพูด “สวัสดีค่ะ”
“พี่วรินทร พี่ชายฉันจะจีบพี่ พี่ตกลงหรือเปล่า?”มษยาพูดอย่างสนิทสนม จับมือทักทายเสร็จก็ยังคงจับมือของวรินทรไว้ จ้องชนุตร์แล้วกระพริบตาใส่
ชนุตร์ใช้สายตาเตือนเธอ แล้วยิ้มอย่างเกรงๆ
“ฉันเหมือนคนไม่มีสมองแม้แต่นิดเลยใช่ไหม?”วรินทรมองชนุตร์ไปแวบเดียว แล้วยิ้มให้กับมษยา “ไว้วันหลังค่อยคุยนะ ตอนนี้ฉันมีธุระ”
“คุณจะไปทานอาหารใช่ไหม?”
วรินทรพยักหน้า “มีคนรอฉันอยู่”
ครั้งนี้ทาวัตไม่ได้เลือกร้านที่เป็นห้องแต่เลือกเป็นร้านอาหารส่วนรวม ธรรศและนรชัยก็อยู่
“วรินทรน้อย ตรงนี้”กล้าโบกมือส่งเสียงดังในร้านอาหารที่กว้างใหญ่ท่ามกลางผู้คนมากมายนอกจากธรรศก็คงไม่มีใครแล้ว
รู้สึกได้ถึงสายตาของผู้คนในร้านที่จ้องมองอยู่
วรินทรรีบก้มหน้า แล้วเดินมาตรงหน้าพวกเขา
ที่นั่งสำหรับสี่คน มีแค่ที่นั่งข้างๆของทาวัตว่างอยู่
วรินทรก็ต้องนั่งลงอย่างไร้เหตุผลอยู่แล้ว
已经是最新一章了
加载中
