ตอนที่ 53 ฉันไม่สนใจเกย์

ต๭นที่ 53 ฉันไม่สนใจเกย์ “honey~”เสียงที่หวานเลี่ยนทำให้คนขนลุกก็ได้ดังขึ้นหลังจากที่วรินทรนั่งลง วรินทรเงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ ผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวอลังการกับรองเท้าส้นสูงค่อยๆเดินมาทางโต๊ะพวกเขา บนใบหน้าแต่งหน้าได้ละเอียดบอบบางก็สวยมากแล้ว ใบหน้าที่ทรงวงรีเปร่งปรั่งยิ่งสวยเข้าอีก ขนคิ้วที่สวยและริมฝีปากที่ทาลิปสีรุ้งไม่มีสิ่งใดล่อลวงถึงตายได้ วรินทรอยู่ cr ก็เป็นเวลานานพอสมควร รู้ว่าเธอคือใคร “คุณชายธรรศกับคุณชายนรชัยก็อยู่หรอ~” นางแบบอับดับหนึ่งของ cr ทวิติยา ในโลกของนางแบบผู้หญิง เธอคือคนเดียวที่ทุกคนชื่นชอบทั้งชีวิต เธอไม่มีแบล็คหลังเลย พึ่งแค่หน้าตาและหุ่นที่สวยของตนและความพยามทำให้มีตำแหน่งของวันนี้ เป็นเรื่องที่ทุกคนคิดไม่ถึง แต่ว่าทวิติยารู้ตัวเองดี ตำแหน่งวันนี้ของตนก็มาจากผู้ชายคนนั้นที่นั่งอยู่อย่างเฉยเมย ทาวัต “ขอโทษนะคะ คุณ ตรงนี้เป็นที่นั่งของฉันค่ะ” ทวิติยากระพริบตาใส่วรินทร ไม่ได้มองด้วยความเป็นศัตรูและความอิจฉาอะไร ขณะที่กำลังมองวรินทรสายตาที่กวาดผ่านก็รู้สึกน่าทึ่งและแปลกประหลาด เธอโดนทาวัตเลือกเป็นนางแบบอับดับหนึ่งcrหลังจากที่วรินทรไป จึงไม่รู้เรื่องราวที่ผ่านมาของวรินทรและทาวัต ไม่เคยเห็นวรินทรก็เป็นเรื่องปกติ ชัยชนะวันนี้ที่ทวิติยาได้จากาทาวัต แต่ส่วนมากก็มาจากความพยายามของตัวเธอเอง อีกอย่างเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ชอบเกาะแกะทาวัต เพราะฉะนั้นทาวัตก็ไม่เลวกับเธอ สำหรับชื่อเรียกปกติของทวิติยาก็ไม่ได้เก็บมาคิดในใจ วรินทรตะลึงแล้วอ้าปากค้าง บนร่างกายของทวิติยามีกลิ่นน้ำหอมที่เข้มข้นทำให้เธอได้กลิ่นแล้วนึกได้ทันที คือคนเมื่อกี้ที่เกือบชนเธอจนล้ม แต่ว่า คำที่เธอบอกว่านี้เป็นที่นั่งของเธอ เธอหมายความว่ายังไง？ ธรรศและนรชัยเห็นสถานการ์ณที่ทาวัตไม่อธิบายอะไร หันหน้าไปอย่างเงียบๆไม่มองพวกเธอ วรินทรหันไปมองทาวัตที่นั่งข้างตนถือแก้วกาแฟแล้วเงียบไม่พูด ค่อยๆขมวดคิ้ว ตำแหน่งที่นั่งเหมือนมีเข็มที่นับไม่ถ้วนโผล่ออกมาแทงเธอ เหอะ ความรู้สึกแบบนี้มันแย่มาก เหมือนกับเธอเป็นพวกผู้หญิงที่หน้าด้านซ่ะงั้น “ขอโทษนะคะ” ทาวัตไม่พูดอะไร ก็แสดงว่าเขาเห็นด้วยกับคำพูดของทวิติยา งั้นเธอจะพูดอะไรอีก ก็แค่ที่นั่งที่เดียว เธอเปิดโต๊ะใหม่กินเองก็ได้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เกี่ยวกับเรื่องกินเนี่ย วรินทรก็มีประสบการณ์มาก ตนเป็นคนกินเอง สนใจทำไมว่าคนอื่นจะมองยังไง “รอก่อน” เสียงที่เย็นชา วรินทรและทวิติยามองไปทางทาวัตพร้อมกัน คนหลังกลับมองที่วรินทรแล้วพูด “พวกผมมีธุระ คุณไปรอพวกผมที่อื่นก่อน” จริงๆถ้าเขาไม่พูดอารมณ์ของวรินทรยังรู้สึกไม่เป็นไร แตว่าตอนนี้เขาพูด ทันใดนั้นทำให้วรินทรรู้สึกอัปยศอดสู คือเธอหรือไงที่อยากตัวติดกับเขาแล้วอยากทานอาหารกับเขา？ คือเธอหรอคือเธอหรอ？ ทวิติยามองวรินทรด้วยความแปลกใจ แล้วค่อยมองทาวัต พวกเขารู้จักกัน？ วรินทรจับคางด้วยความเชิด แสดงรอยยิ้มอย่างเป็นทางการที่ไม่เปลี่ยนแปลง “ไม่เป็นไร พวกคุณเชิญทานตามสบาย” อ่อ？ จากที่ทวิติยามองวรินทรด้วยความน่าทึ่งกลายเป็นชื่นชอบในทันใดนั้น ความหมายในคำพูดของทาวัตไม่ว่าจะบอกกับใครคนนั้นก็รู้สึกไม่โอเครอยู่แล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้น่าสนุกจริงๆ ไม่เอะอะโวยวายเลย แล้วยังสามารถแสดงรอยยิ้มออกมา เจอไม่มากจริงๆ วรินทรสบัดหัวแล้วจากไป กดไลค์ในใจให้กับความบ้าของตน คำพูดของทาวัตไม่ต้องใส่ใจสักคำก้ได้ ก็เสมือนนิทานเรื่องหมาป่ามาแล้ว หลังจากเหตุการ์ณนี้เธอตัดสินใจจากนี้ไปถ้ามีนัดกับเขาไม่จำเป็นต้องเห็นความสำคัญมันเลย เพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว มีร่างเหงาถมเข้ามากะทันหัน วรินทรตกใจจนถอยหลังออก ก้มหน้ามอง ใจหายหมด คือมษยา “พี่วรินทร ทำไมพี่ไม่ทานอาหาร พวกเราเพิ่งจะเริ่ม พี่จะมาด้วยกันไหม？” กลับกันจากวันนั้น บุคลิกผู้หญิงที่กล้าหาญห้าว ดุร้าย มษยามองวรินทรด้วยความคาดหวัง ถ้าด้านหลังมีหาง ไม่รู้ว่าจะดีใจสบัดหางแรงขนาดไหน ได้ยินเสียงตอบสนองจากทางนี้ ธรรศกับนรชัยจ้องมองมา ตำแหน่งที่ทาวัตนั่งแค่เงยหน้าก็สามารถเห็น เห็นวรินทรโดนมษยากอดไว้ สายตาประกายออกถึงความไม่พอใจ วรินทรทำไมจะไม่รู้ว่าเขาส่งสายตาตักเตือน ยังไงก็คือต้องกิน กินกับใครก็เหมือนกันนั้นแหละ วรินทรพยักหน้าทันที “ได้สิ” มษยาอุทานด้วยความดีใจ จับวรินทรเดินมาถึงตำแหน่งที่นั่งของพวกเขา ชนุตร์เห็นมษยาพา วรินทรมา ทันใดนั้นก็รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย มองเธอตามด้วยรอยยิ้ม “คุณดู ก็คือความบังเอิญ ผมไม่ใช่พวกบ้าคลั่งติดตามคนอื่น” ตำแหน่งที่นั่งอยู่ข้างหน้าทางเฉียงกับพวกทาวัต มษยาบังคับวรินทรนั่งข้างชนุตร์ให้ได้ วรินทรเห็นนิสัยของเธอเป็นแค่นิสัยเด็กๆ ตามใจเธอไป มือที่ทาวัตจับแก้วกาแฟบีบแน่น ไม่ได้พูดอะไร แต่สีหน้าที่ไม่พอใจโผล่อยู่บนหน้าที่หล่อเหลาทำให้ใครมองก็ทนไม่ได้ที่จะต้องหดตัว “ทวิติยา ครั้งนี้ได้รับผลประโยชน์อะไรบ้าง？หาคนพวกนั้นเจอหรือยัง” นรชัยเหล่ตามองรอบๆ แล้วถาม ทวิติยาเพิ่งหยิบมีดสเต็กขึ้นแล้ววางกลับไป หมุนๆแก้วไวน์บนมือ ปากแดงๆยิ้มขี้น “หาไม่เจอ หาพวกเขาไม่เจอเลย” “เชี่ย ซ่อนเก่งจริงๆ หามาตั้งนานไม่เจอแม้แต่เงา ” ธรรศเอามือรองครึ่งหน้าไว้ เบะปากด้วยความน่าเบื่อ “ตั้งแต่แรกก็ไม่มีแหวนลับเปอร์เซ็นที่จะหาพวกเขาเจอก็คือศูนย์ ตอนนี้ไม่มีวี่แววแม้แต่นิดเดียว ยังคาดหวังอะไร？” นรชัยชักตาขวางไปทีหนึ่ง “หาแหวนลับเจอแล้วทำไงได้ ไม่แน่คนพวกนั้นอาจไม่มีชีวิตอยู่แล้วก้ได้ ถึงหาเจอก็ไม่เสียแรงเปล่าๆอยู่ดีหรอ” ธรรศดึงคอเสื้อเชิ้ตที่คับคอออกนิดหน่อย ปลดกระดุมออกสองเม็ด แสดงหน้าอกที่แข็งแรง มองก็รู้ว่าออกกำลังกายบ่อย บรรยากาศที่เงียบเหงากลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง ทวิติยามองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ก้นบึ้งของหัวใจป๊อปอัพด้วยคลื่น รีบหันสายตากลับ พูดเหมือนไม่ได้ตั้งใจ “ครั้งนี้ที่ฉันกลับมาก็ไม่คิดที่จะกลับฝรั่งเศษอีก อีกทั้งทางฝรั่งเศษก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ฉันต้องจัดการแล้ว honey คุณไม่ไล่ฉันกลับใช่ไหม？ ทาวัตไม่ได้ตอบ จิบกาแฟไปคำหนึ่ง พยักหน้าด้วยความเฉย ทวิติยาดีใจ แสดงรอยยิ้มที่ดึงดูดคนจนตายได้โดยไม่ต้องชดใช้อะไร “กลัวอะไร ยังไงก็ไม่แน่อนาคตพี่อาจเป็นพี่สะใภ้ก็ฉันได้”คำพูดเยาะเย้ยของมษยาเข้าหูคนที่นั่งอยู่ทั้งสี่คนแบบไม่หลุดสักคำ ทาวัตกำหมัดแน่นกะทันหัน ธรรศลูบผมของตน ขมวดคิ้วคิดวิเคราะห์ “เสียงนี้ทำไมคุ้นเคยจัง？” “อย่าพูดมั่ว ฉันไม่สนใจเกย์” วรินทรดูดน้ำผลไม้ในแก้วแล้วพูด ท้องกิ่ว เหมือนที่กวินบอก เวลาทานอาหารห้ามมาร้านอาหารที่จานใหญ่มากแต่มีผักในจานแค่ไม่กี่ใบอย่างร้านอาหารหรูหราแบบนี้เด็ดขาด มันคือการทรมานกระเพาะตัวเองชัดๆ ที่จริงแล้ววรินทรก็ไม่ได้กินเก่งตั้งแต่แรก เพียงแต่ว่าโดนกวินเลี้ยงดีจนกระเพาะปรับตัว แรกๆไม่ได้อะไรกับอาหาร กินก็ไม่เยอะ ตอนนี้กลายเป็นคนกินจุไปทั้งตัวเป็นๆ โทษเธอได้หรอ