ตอนที่ 54 แต่งงานกับเธอ

ต๭นที่ 54 แต่งงานกับเธอ วรินทรชอบโดนกวินมองด้วยสายตารังเกียจแล้วพูดกับเธอว่า ได้กินคือบุญ กวินก็จะแอบเสริมขึ้นมาอีกคำ ：กินเยอะคือหมู...... เกย์？มษยาวุ่นวายไปหมด มองชนุตร์ด้วยสายตาที่ไม่กล้าเชื่อ “พี่ชาย ที่ตอนนี้พี่ก็ยังไม่มีแฟนสักคนก็เป็นเพราะ......” “ใครบอก ที่ผ่านมาที่พี่ไม่มีแฟนสักคนก็เพราะรู้ล่วงหน้าแล้วว่าวรินทรจะปรากฎ รอแต่งงานกับเธอ” ด้วยความใจร้ายของเขาโยนปัญหากลับที่ตัวเอง วรินทรไม่สนใจ พี่วรินทร พี่อย่าเห็นพี่ฉันหล่อขนาดนี้ แต่เขาทำอะไรเป็นทุกอย่างเลยนะ ถ้าอนาคตพวกพี่แต่งงาน งานบ้านทุกอย่างให้เขาทำก็ได้ ใช้ไฟฉายนักสืบก็หาไม่เจอนะเนี่ย” มษยาแนะนำพี่ชายตัวเองให้กับวรินทรอย่างไม่ใจดี รวมทั้งคำที่พูดร้อยละเก้าสิบเก้าก็เหมือนชนุตร์เลย “พี่ไม่รู้หรอ ว่าตอนนี้มีคนประเภทหนึ่งเรียกว่าคนงานรายชั่วโมง ” วรินทรกัดตะเกียบแล้วมองเธอ ไม่เข้าใจทำไมชนุตร์กับมษยาเจอเธอทีไรก็แนะนำชนุตร์ให้จะเป็นจะตาย เกลียดการแต่งงานมาก ข้าวมื้อเดียว วรินทรรู้สึกหูของตนจะกำเนิดแมลงแล้ว มษยาหน้าเหวอไปสักพัก หันหัวมองชนุตร์ ท่าทางเหมือนกำลังถามว่าคนงานรายชั่วโมงคืออะไร สีหน้าก็จะงงๆมึนๆ “ผมนึกออกแล้ว！”อยู่ๆธรรศก็ยืนขึ้น ท่าทางสีหน้าตระหนักทันที หันหัวมองไปทางทิศมษยา “ผู้หญิงชั่ว!” เขาก้าวขาออก ข้ามผ่านนรชัยเดินไปทางโต๊ะวรินทร “โรคจิต！คุณนิก็ไม่มีที่ไหนที่คุณไม่อยู่เลย ครั้งนี้จะกอดเสาที่ไหนอีก？” มษยาคิ้วตั้งขึ้น มองธรรศที่กำลังเดินมาด้วยความเร้าใจอย่างยิ่ง กลับกันกับที่อยู่ตรงหน้าวรินทรเมื่อกี้ใบหน้าที่น่ารักเชื่อฟังแตกต่างเลยทีเดียว “ผู้หญิงชั่ว ปากคุณพูดคำดีๆออกมาบ้างไม่ได้หรือไง？ธรรศจ้องเธอ มีคำหนึ่งพูดกันว่าไงนะ ความผิดพลาดที่จะกลายเป็นความเกลียดชังนิรันดร์ ก็คืออย่างเขา เกลียดชังการกอดเสาจนชั่วนิรันดร์ “ฉันพูดดีไม่ดีมันมีความเกี่ยวข้องกับคุณสักครึ่งบาทไหม？คุณด่าใครผู้หญิงชั่วเนี่ย？คุณกล้าออกไปเดี่ยวกับฉันไหมหล่ะ？” มษยาจ้องเขากลับ บีบๆหมัดของตน ธรรศหัวเราะเยาะ “เดี่ยวงั้นหรอ？คุณชายอย่างผมไม่ตีผู้หิญิงอยู่แล้ว ถือว่าวันนี้คุณโชคดี ไปกับผม！” “ไอ่โรคจิต！อย่าใช้มือหมูของคุณดึงฉัน！ปล่อย！”ยังไงแรงของมษยาก็สู้ธรรศไม่ได้อยู่แล้วได้แต่โดนดึงเดินออกจากร้านอาหาร ตะโกนเอะอะโวยวายทั้งทางจนเป็นที่สนใจของผู้คนรอบข้าง “โรคจิต คุณเชื่อไหมถ้าคุณตะโกนอีกครั้งหนึ่งล่ะก็ ผมจะให้คุณรู้จักโรคจิตที่แท้จริงมันเป็นยังไง?!” ธรรศดึงมษยาเดินไปข้างนอกอย่างไม่มีความสงสาร ตักเตือนด้วยความดุร้าย “ไม่สนใจน้องสาวคุณไม่เป็นไรหรอ?” วรินทรหันหน้ามองชนุตร์ นิสัยของธรรศถึงจะไม่ตีมษยาจริงๆ ก็มีวิธีเล่นงานเธอ ชนุตร์ยิ้มแบบไม่เป็นไร ท่าทางไม่เป็นห่วงเลยแม้แต่นิด “มษยาไม่เป็นไรแน่นอน แต่เพื่อนคุณคนนั้นพูดยากล่ะ” วรินทรนึกถึงสถานการ์ณวันนั้นที่อยู่ทาวเวอร์บันเทิง ถ้าธรรศเอาชนะได้อย่างลาบคาบแสดงว่ามษยายอมเขา จื้อจื้อ เป็นภาพที่ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์เลย “เถอะหน่า ไม่ต้องสนใจพวกเขาแล้ว คุณจะทานอะไรเพิ่มอีกไหม ผมเห็นเมื่อกี้คุณทานน้อยมากเลยนะ” ชนุตร์ใส่ใจทุกรายละเอียด เห็นวรินทรกินน้อย เลยถาม วรินทรกัดปาดแล้วยิ้มใส่เขา “ไม่แล้ว ฉันอิ่มมากแล้ว” “รอแปป บนหน้าคุณมีอะไรติด” ชนุตร์พูดกะทันหัน ยื่นมือเข้าใกล้หน้าทรงไข่ของเธอ แต่สายตากลับเหล่ไปทางทาวัต ขยับมุมปากยิ้ม ค่อยๆเข้าใกล้หน้าทรงไข่ของวรินทร อย่างนั้นมองมา ก็จะเหมือนกำลังจูบกัน คาชา เสียงแก้วแตกสลาย “อร้าย honey มือของคุณ!” วรินทรแสดงท่าทางมองไปทางตำแหน่งทวิติยาและทาวัต ก็เห็นทวิติยาจับมือของทาวัตด้วยสีหน้าที่ตกใจตื่นเต้น หายใจอยู่ข้างบน ทาวัตก็ไม่ได้ปัดมือเธอออก ตามใจเธอ แต่ดวงตาคู่นั้น กลับมองแรงทางตำแหน่งของวรินทร ดวงตาที่มีลักษณะคล้ายนกอินทรีนั้นลึกเท่ากับก้นทะเลลึก แพร่ความเย็นชาอันตรายออกมาช่วงๆ แต่มีคนประเภทหนึ่ง ก็อย่างงี้แหละ แม้ว่าจะไม่มีอะไรถาวร ไม่ได้ทำอะไร รังสีของสายตา ก็ทำให้คุณต้องตกใจจนสั่น วรินทรคุ้นเคยมากกับสายตาตอนที่ทาวัตโกรธ ทันใดนิสัยแย่ๆก้นบึ้งของหัวใจเริ่มมีอาการ ถึงจะต้องโกรธก็ต้องเป็นเธอต่างหากที่โกรธ สาวสวยข้างอ้อมกอดของเขายังกินอย่างเอร็ดอร่อยคึกคักโกรธอะไร มาชักสีหน้าใส่ใคร？ ใส่อารมณ์ไปทีหนึ่ง วรินทรหันหัวกลับไม่มองเขาอีก ถือซ้อมขึ้นแทงๆเค้กมูสที่ทานไปครึ่งเดียว ดวงตาชนุตร์ประกาย หันตามองไปทางทาวัต สายตาทั้งสองคนผิดกันบนอากาศ ขณะนั้น ชนุตร์ก็ค่อยๆชักมุมปากขึ้นยิ้ม ทิ้งสายตาที่ท้าทายไป มือของทาวัตยังคงมีเลือดไหลอยู่ ได้รับความหมายท้าทายนั้นจากสายตาที่สมบูรณ์ของชนุตร์แต่กลับหัวเราะ รอยยิ้มเยือกเย็น เหมือนอากาศของเดือนสิบสอง ถ้าเย็นกว่านี้ก็คงจะเกาะตัวเสมือนน้ำแข็ง เขาลุกขึ้นกะทันหัน ทวิติยาที่กำลังพันแผลให้เขาสะดุ้ง ก็เห็นเขาเดินผ่านตนไปทางตำแหน่งของวรินทร “ไปกับผม”ทาวัตยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าวรินทร สีหน้าเฉยชา เหมือนคือคำสั่ง วรินทรมองเขาไปแวบหนึ่ง เม้มปาก แววตาโจมตีกลับด้วยความแข็งเย็นรวมทั้งการขัดขืน “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาทำงาน ประธานทาไม่สามารถจำกัดเวลาว่างของพนักงาน ไม่ใช่หรอคะ? ไม่ผิด คือการขัดขืน วรินทรไม่เพียงมีแต่มุมที่เชื่อฟังว่านอนสอนง่าย ไม่ใช่ไม่มีนิสัยที่แย่ๆ ไม่ว่าจะมองยังไงตอนนี้ทาวัตก็เป็นแค่หัวหน้าของเธอ เธอไม่จำเป็นต้องเลียแข้งเลียขา เขาติดค้างเธอยิ่งกว่าอีก “อย่าให้ผมพูดรอบที่สอง” น้ำเสียงทาวัตเย็นชาเพิ่มอีก หรี่ดวงตาคู่นั้นที่ยาวและแคบ สองแขนกอดอก ชนุตร์ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ใช้สายตาที่ไม่เห็นด้วยมองทาวัต “ประธานทาถึงคุณจะเป็นหัวหน้าของรินๆคุณก็ไม่สามารถจำกัดเวลาว่างของเธอไม่ใช่หรอ? ไปไม่ไปนี้คือสิทธิของเธอ” พอเขาพูดจบ สายตาที่วรินทรมองเขาก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว เอิ่ม พูดยังไงดี ก็ไม่ได้มองเขาเป็นเกย์แล้ว ความตื่นเต้นในใจของชนุตร์ ในที่สุดตนก็หลุดพ้นจากฉายาที่สมควรตายที่ว่าเกย์สักที! รินๆ? ทาวัตใช้สายตากวาดผ่านชนุตร์ รินๆใช่ชื่อที่คุณควรเรียกหรอ? “ให้เวลาคุณคิดสามสิบวินาที เลยเวลาที่กำหนดหักโบนัสที่ผ่านมาทั้งหมด” ทาวัตกระซิบข้างหูของวรินทร พูดจบด้วยเสียงเบาๆ หันตัวจากไป ขณะวรินทรก็ตาโตเลยทีเดียว ใช้เสต็ปนี้อีกแล้ว?! “ขอโทษนะคะ ฉันต้องขอตัวไปก่อน ไว้วันหลังฉันจะเชิญพวกคุณทานอาหารนะคะ” วรินทรหยิบกระเป๋าตนขึ้น รีบวาปตามไป ทุกวินาทีคือทุกสตางค์! ชนุตร์ตะลึงเลย แค่นี้ก็ไปแล้ว? คนที่ยิ่งไม่เข้าใจยังมีทวิติยา เธอไม่เคยเห็นทาวัตแสดงสีหน้าท่าทางแบบนั้นมาก่อน หันหัวมองนรชัยแล้วถาม “ผู้หญิงคนนี้คือใคร?แลดูทาวัตแคร์เธอมากนะ” นรชัยเงยหน้ามองเธอสักพัก แล้วก้มหน้าเล่นมือถือของตนต่อ “คุณรู้แค่ว่า เธอคือคนที่คุณห้ามไปมีปัญหาด้วยก็พอ”