ตอนที่ 55 งานออกแบบหายไป

ต๭นที่ 55 งานออกแบบหายไป คนที่ห้ามไปมีปัญหาด้วย? ทวิติยาหัวเราะกะทันหัน ฟังขึ้นมาแล้วรู้สึกอันตรายเนาะ แต่เธอไม่กลัว เธอจะรอดู ผู้หญิงคนนี้ที่ห้ามมีปัญหาด้วยเป็นอะไรกับทาวัตกันแน่ ทำไมจะมีปัญหาด้วยไม่ได้ วรินทรวิ่งตามทาวัตที่อยู่ข้างหน้า สองมือจับตรงเอว หอบเล็กน้อย พอแล้วจริงๆ เอาโบนัสมาขู่เธอทุกครั้ง คือมั่นใจว่าเธอต้องตามออกมา “ประธานทา ไหนๆคุณก็ว่างขนาดนี้ก็กลับไปดูๆเอกสารอะไรงี้ก็ได้ เรื่องส่วนตัวของลูกน้องไม่จำเป็นต้องมายุ่งก็ได้ “ผมจำได้ว่าเมื่อวานผมบอกกับคุณอย่างละเอียดแล้ว วันหลังห้ามเจอเขา คุณเห็นคำพูดของผมเป็นแค่ลมข้างหูหรือไง”ทาวัตสองมือเสียบกระเป๋ากางเกง แววตาที่มีความข่มขู่มองวรินทรอย่างเห็นแก่ตัว ที่ผ่านมาทาวัตก็เป็นเช่นนี้ ไม่ว่าจะห้าปีก่อนหรือห้าปีหลัง คำพูดที่พูดออกมาไม่อนุญาตให้ใครขาดคำสั่งเด็ดขาด วรินทรตะลึง รู้สึกเหมือนจะเคยพูดจริงๆด้วย แต่ว่าหลังจากเธอฟังก็โยนไปทางอื่นไปแล้ว....... “เอิ่ม？”ทาวัตเข้าใกล้เธอ นิ้วโป้งปกคุมที่ปากของเธอ ถูไปถูมา สามารถมองเห็นร่างเธอในตาของเขา “ตรงนี้เคยโดนเขาจูบ？” สถานการ์ณเมื่อกี้ถึงทาวัตจะเห็นมันในสายตา แต่เขารู้จักวรินทรดี และเชื่อใจเธอ ไม่ว่าจะโมโหยังไง ก็จะไม่คิดว่าวรินทรโดนชนุตร์จูบ ถ้าเป็นแบบนั้น วรินทรต้องลุกขึ้นมาตบหน้าเขาแน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่จะเฉยขนาดนั้น อีกอย่าง ชนุตร์ก็ท้าทายเขาอย่างทางการแล้วไม่ใช่หรอ ไม่ว่าจะเป็นยังไง เขาก็ควรให้ผลตอบแทนหน่อย วินทรกำลังอยากจะอธิบาย คางก็โดนทาวัตยกขึ้น ริมฝีปากที่ร้อนของเขาติดกับของเธอ ร้อนแรงเหลือเกิน เหมือนครั้งก่อน แต่ผสมไปด้วยการลลงโทษหน่อยๆ จูบเดียวจบข่าว หางตาทาวัตมองร่างเงาที่หลบอยู่ข้างประตู มุมมปากยิ้มขึ้นด้วยความพึงพอใจ“เท่าที่ดูมาเหมือนจะจำไม่ได้ ตรงนี้ผมสัมผัสได้คนเดียว ฟังรู้เรื่องหรือยัง？”• “ทาวัต คุณยุ่งเยอะไปหรือเปล่า？” วรินทรจ้องเขา แก้มแดงทั้งสองข้าง ไม่เข้าใจความคิดทั้งหมดของคนบางคน กัดฝีปากล่างด้วยความโกรธ อยากจูบก็จูบ เห็นเธอเป็นอะไร？ ถ้าวรินทรมีความกล้านั้น แน่นอนว่าจะกระโดดไปจูบเหมือนกัน ให้เขารู้สึกบ้างกับความรู้สึกที่โดนจูบแบบบังคับเป็นยังไง แต่ว่า ไม่ว่าจะมองยังไง ทาวัตคือฝ่ายได้เปรียบอยู่ดี “มีปัหาอนุญาตให้คุณกัดผม” ทาวัตยักคิ้วมองเธอ เธอไม่รู้ สีหน้าของตนเวลาที่โกรธเสมือนท่าทางที่ขี้อ้อนดึงดูดคนแค่ไหน เหมือนแมวอ้วนที่ขี้เกียจทำให้คนต้องหลงรัก งั้นการกระทำของทาวัต ที่แท้ก็แหย่แมว？ “กัดก็กัด！” วรินทรจับมือเขาขึ้น กัดข้างบนแรงๆหนึ่งคำ กัดจนสีหน้าของทาวัตเปลี่ยนไปหมด แค่หยอกเธอเล่น คิดไม่ถึงว่าจะกัดลงจริงๆ！ กลับถึงสำนักงาน พึ่งจะบ่ายโมง ยังเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงถึงจะเข้างาน วรินทรบิดขี้เกียจเตรียมตัวทำงาน แต่กลับหายังไงก้หาไม่เจองานที่ตนได้จัดการออกแบบไว้ “อย่าบอกนะว่าทิ้งไปแล้ว？” วรินทรขมวดคิ้ว หาในลิ้นชัก ถึงจะเป็นเพียงงานที่ยังไม่สมบูรณ์แบบ แต่ถ้านำมาเข้าประกวดการแข่งขันก็มีสิทธิ์ชนะ วาดตั้งแต่เช้าหายไปง่ายดายอย่างงี้ รู้สึกเสียดายเหมือนกันนะ “วรินทร เธอกำลังหาอะไร?”อิงดาวเดินเข้ามา ตามด้วยนวีน เห็นเธอค้นๆหาๆถามด้วยความแปลกใจ “งานออกแบบ งานออกแบบที่นำไปเข้าร่วมงานประชุมสรรหาครั้งนี้ไม่รู้ว่าหายไปไหน?”วรินทรหาอย่างละเอียด ไม่กล้าประมาทปล่อยหลุด “ไม่หรอกมั้ง?เธอหาดูดีๆ เธอเผลอทิ้งลงถังขยะไปหรือเปล่า?”อิงดาววางกระเป๋าตนลงช่วยวรินทรหา เหมือนคิดอะไรออกแล้วมองนวีน “ตรงนี้มีกล้องวงจรปิดไม่ใช่หรอ?นวีน เธอไปย้อนวีดิโอพวกเรามาดูด้วยกันแค่นี้ก็จบ?” “เพื่อปกป้องไม่ให้งานโดนลอกเลียนแบบ สำนักงานนักออกแบบโดนปิดกล้องวงจรทั้งหมดแล้ว”นวีนพูด อิงดาวถอนหายใจ เห็นวรินทรหาจนทั่วโต๊ะก็ยังหาไม่เจอทำไรไม่ได้ “วรินทร เธอจะทำยังไงต่อ?ใกล้งานประชุมสรรหาแล้วเวลาไม่เยอะแล้ว” วรินทรนั่งกลับบนเก้าอี้ พิงเก้าอี้ทุบๆไหล่เหมือนไม่เป็นไร “ฉันวาดใหม่อีกชุดก็ได้ ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร” ก็แค่รูปภาพรูปหนึ่งที่วาดอีกรอบ แต่ตอนนี้ วรินทรกลับไม่อยากวาดแบบเดิม แต่อยากออกแบบวาดอีกแบบ ------ “ม๋ามี๊ วาดเบบี้ก็ได้นะ เบบี้น่ารักขนาดนี้ตายทั้งงานชัวร์ๆ”กวินกระพริบตาปิ๊งๆมองวรินทรที่นั่งคิดงานอยู่บนโซฟาเกือบสองชั่วโมง ก็ไม่เห็นธอจับปากปาก วรินทรดันหัวกวินที่โผล่ตรงหน้าออกเบาๆ “เบบี้ ถึงม๋ามี๊ก็อยากให้คนพวกนั้นเห็นความน่ารักเบบี้ว่าเบบี้น่ารักขนาดไหน แต่บริษัทม๋ามี๊เนี่ย ไม่ผลิตชุดเด็ก” กวินเบะปาก กอดคอวรินทรเขย่าเบาๆ ใบหน้าที่แอ๊บแบ้วยิ้มกระชากใจ “ม๋ามี๊ เบบี้ถามคำถามม๋ามี๊หนึ่งคำถามนะ” “อืม”วรินทรจามไปที พยักหน้า “สมมุติว่าเบบี้กับงานออกแบบตกน้ำ ม๋ามี๊จะช่วยใครก่อน?” หนักใจ คำถามแบบนี้ทำไมต้องมาเกิดขึ้นกับตัวเธอ? “เบบี้ไปฝึกคำถามแบบนี้มาจากไหน ม๋ามี๊ถามเธอ ถ้าสมมุติม๋ามี๊กับโน๊ตบุ๊คของเบบี้ตกน้ำ เบบี้ช่วยใครก่อน?”วรินทรวางปากกาบนมือลง ถามกลับกวิน กวินคิดแล้วพูด “แต่เบบี้ว่ายน้ำไม่เป็นนี้นา” เขาอายุแค่สี่ขวบครึ่ง อีกอย่างวรินทรก็ไม่มีเวลาพาเขาไปเรียน “งั้นสมมุติว่าเบบี้ว่ายน้ำเป็น” สมมุติว่าเบบี้ว่ายน้ำเป็น……กวินเอียงหัวแล้วคิดๆๆๆ สุดท้ายก็มองวรินทรด้วยสายตาที่ดูถูก “ม๋ามี๊แค่ว่ายน้ำยังว่ายไม่เป็นโง่จริงๆเลย” วรินทรจับๆจมูก โอเคร โดนดูถูกอีกแล้ว กวินถูๆไถๆลุกขึ้นมา วิ่งเข้าไปในห้องล็อคประตูเสร็จหยิบโน๊ตบุ๊คตนออกมา สะกิดทาวัตทางแชท “สุดหล่อ สุดหล่อ ส่งเสียงเรียกสุดหล่อ”มือตุ้ยๆของกวินเคาะอยู่บนแป้นพิมพ์ ฝั่งนู้นส่งอีโมจิสีหน้าเท่ๆหยิ่งๆมา ตามด้วยเครื่องหมายคำถาม กวินใช้มือปิดปากหัวเราะอย่างคึกคัก “ถ้าสมมุติว่าคนที่พี่รักที่สุดกับสิ่งของที่พี่รักที่สุดตกน้ำ พี่จะช่วยใครก่อน?” ฝั่งทาวัตเพิ่งออกจากห้องอาบน้ำไม่นาน ก็โดนกวินสะกิดพอดี ขนาดรูปโปรยังเป็นรูปซาลาเปากลมๆ เผลอหัวเราะ ไม่สิ เขามีแชทของเขาได้ยังไง? “คุณเป็นใคร มีแชทของผมได้ยังไง?” กวินเห็นข้อความที่ทาวัตส่งมาตะลึงเลยทีเดียว รู้สึกไม่ค่อยพอใจทาวัตลืมเขาแล้ว ส่งสติ๊กเกอร์กลิ้งบนพื้นไป “ผมคือกวินไงสุดหล่อ” ทาวัตถึงจะนึกออก เป็นเด็กผู้ชายที่อยู่ร้านเค้กครั้งก่อน