ตอนที่ 56 ไม่แน่เราสองคนอาจเป็นพ่อลูกกัน

ต๭นที่ 56 ไม่แน่เราสองคนอาจเป็นพ่อลูกกัน “อยากได้แชทพี่ง่ายจะตายไป ผมคือกวินนะ” ระหว่างที่ทาวัตคิดอยู่ กวินส่งข้อความไป ข้างหลังตามด้วยสติ๊กเกอร์หนูหิ่นน่ารักๆ หนูหิ่น ทาวัตจำได้ วันนั้นโจรที่บุกรุกคอมพิวเตอร์ของเขา โหลดหนูหิ่นลงเครื่องไม่รู้มากเท่าไหร่ ตัวสีม่วงบ้าง ตัวสีขาวบ้างตัวกลมๆบ้าง โหลดเสร็จปุ๊ปหนี ขนาาดเขา ยังจับไม่ได้ว่าใครบังอาจขนาดนี้ แต่ว่าทาวัตยังไงก็นึกไม่ถึง โจรที่บังอาจตอนนี้กำลังเปิดก้นๆน้อยถามเขาถ้าสมมุติว่าคนที่พี่รักที่สุดกับสิ่งของที่พี่รักที่สุดตกน้ำ พี่จะช่วยใครก่อน “สุดหล่อ รีบตอบผมแล” “หนังสืออนุบาลสอนอะไรแบบนี้ด้วย”ทาวัตนำผ้าขนหนูสีขาวไว้ที่อื่น ตอบคำถามที่ผ่านมาของกวินอย่างรวดเร็ว คนที่รักที่สุดกับสิ่งของที่รักที่สุดตกน้ำในขณะเดียวกัน เขาจะช่วยใครก่อน? คำถามนี้ ทาวัตไม่เคยคิดมาก่อน แต่แค่ว่า สิ่งของไม่มีก็ไม่เป็นไร แต่คนที่รักที่สุดมีแค่คนเดียว สิ่งของถึงมันจะมีค่าแค่ไหนมันก็เป็นแค่ของอย่างหนึ่ง “นี้ผมเห็นในทีวี”กวินตอบกลับด้วยเหงื่อเต็มหน้า เด็กกระโปกอนุบาลพวกนั้นตัวหนังสือรู้จักแค่ไม่กี่ตัว คำในคำถามพวกนี้คงรู้จักแค่คำว่า “คน”ตัวเดียว แน่นอน นอกจากเขากวิน ไม่งั้นจะเล่นคอมได้ดีขนาดนี้ได้ยังไง? กวินชมตัวเองในใจอย่างไม่เกรงใจเลย “คนที่ผมรักที่สุดทำไมจะว่ายน้ำไม่เป็น?”ลมหายใจออกทางจมูกทาวัต ตอนที่พูดคำนี้ออกไปเขานึกได้กะทันหัน วรินทรว่ายน้ำไม่เป็นจริงด้วย ถึงเป็น ก็นิดหน่อย “งั้นคนที่พี่รักที่สุดคือใคร?”กวินเม้มปากแล้วคิด รู้สึกว่าม๋ามี๊ของเขาว่ายน้ำไม่เป็นนะ?แล้วคนที่ทาวัตบอกว่าคนที่รักที่สุดคือใคร?หรือว่า เขามีผู้หญิงอื่นข้างนอกแล้ว? “เด็กน้อยกระโปกรู้เยอะทำไมล่าว”ทาวัคถอนหายใจไปที ว่ายไม่เป็นแล้วไง วันหลังเขามือจับมือสอนเธอก็ได้ ไม่เชื่อว่าเธอจะไม่ได้ “เด็กแล้วไง เด็กรู้เรื่องไม่ได้หรือไง?” กวินทำเสียงเหอะเหอะ ส่งสติ๊กเกอร์หนูหิ่นทำหน้าผีไปหนึ่งรูป ต่อจากนั้นก็ปิดแชทที่คุยกับทาวัต เริ่มเข้าเน็ตค้นหา สุดท้ายก็หาเจอจริงด้วยรูปทางเฉียงที่ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังพันแผลที่มือของทาวัตอย่างตั้งใจ รูปใหญ่มาก กินพื้นที่หน้าเว็บไซต์ไปครึ่ง ทั้งยังใช้ตัวหนังสือสีแดงเขียนประวัติของผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน ทวิติยาเป็นนางแบบอับดับหนึ่งของ cr เพิ่งกลับจากฝรั่งเศษ ต่อจากวาดฝันก็อีกรักหนึ่ง? กวินเห็นตัวอักษรพวกนี้แล้วหัวเราะ ดอกท้อที่ดินเขาเด็ดยังไงก็เด็ดไม่หมดจริงจริ๊ง วาดฝันไปก่อนแล้ว ตอนนี้มาทวิติยาอีกคน? เทวดาเห็นเขากับม๋ามี๊ว่างเกินเลยหาเรื่องให้สินะ กวินบีบๆแก้มทั้งสองข้าง โหลดรูปภาพนั้นส่งให้ทาวัต ตามด้วยตัวอักษร “สุดหล่อดูนี้ ผู้ชายคนนี้หน้าเหมือนพี่จัง” ถึงแม้จะถ่ายทางเฉียง แต่ว่าเห็นหน้าของทาวัตกับทวิติยาได้ชัดเจนมาก คนที่รู้จักทาวัตแวบเดียวรู้เลยว่าเป็นเขา ทาวัตดูรูปที่กวินส่งมาอึ้งไปสักพักก็กลับสู่สภาพเดิม มุมกล้องของรูปภาพคือการถ่ายทางเฉียง ถ่ายได้สวยงามมาก เหมือนเป็นคู่รักกันจริงๆ แต่ก็เพราะเหตุนี้ อารมณ์ของทาวัตก็ต่ำถึงจุดเย็นกะทันหัน “เอารูปจากไหนมา？” “ว้าววววว เป็นพี่จริงด้วย”ตามด้วยอีโมจิมองบน กวินก็ยังคงเคาะแป้นพิมพ์ต่อ “งั้นพี่นางแบบคนนี้ก็คือคนที่พี่รักที่สุดสินะ？” ดีสุดอย่าตอบว่าใช่ ไม่งั้นกวินจะนำทาวัตเข้าบัญชีดำทันที แล้วเตะเขาออกจากใจตัวเองไปเลย！ “เป็นไปไม่ได้ เธอเป็นแค่นางแบบของบริษัทผมเท่านั้นเอง” ไม่รู้ทำไม ทาวัตไม่อยากให้กวินเข้าจผิด ขณะที่พิมพ์ค่อนข้างเร่งนิ้วมือ ความคิดแบบนี้ ยังทำให้ทาวัตตกใจ ทำไมเขาต้องแคร์ความคิดของเด็กน้อยขนาดนี้？เขาต้องแคร์ความคิดของเด็กน้อยขนาดนี้？ อยู่สมองก็ปรากฎหน้ากวินที่กลมๆแบ๊วๆหน้าหยิกขึ้นมา อยู่ๆทาวัตก็ใจอ่อน แววตาก็นุ่มนวล แต่กลับเหมือนคิดอะไรได้อีก ดวงตาดำๆก็คมเข้มอย่างรวดเร็ว กวินหัวเราะอย่างพึงพอใจ ดีมาก บวกให้สิบคะแนน！ “สุดหล่อ พี่ดูเราสองคนหน้าตาคล้ายกันขนาดนี้ ไม่แน่เราสองคนอาจเป็นพ่อลูกกันก็ได้” กวินแสดงรอยยิ้มที่เลวนิดๆออกมา ถ้าพูดแบบนี้แดดดี้ต้องตะลึงเพราะเขา？ แต่ทาวัตคิดว่าเขาล้อเล่น ก็ไม่ได้สนใจอะไร “ไอ่หนู พูดแบบนี้ ระวังก้นขึ้นลายดอกนะ” “สุดหล่อ ที่แท้พี่ก็รุนแรงนะเนี่ย” กวินหัวเราะขำๆ ถ้าทาวัตได้ยินเขาพูดแบบนี้ แล้วโดนตีก้นก็รู็สึกมีความสุขดีนาาาา “คุณชายครับ ประวัติส่วนตัวของชนุตร์อยู่นี้ครับ” ปกเกศเคาะประตูเดินเข้ามา นำกระดาษไม่กี่ใบวางตรงหน้าทาวัต ลมหายใจบนร่างากายเย็นๆ เช่นเคย ทาวัตดูกระดาษที่อยู่ตรงหน้า ส่งข้อความบอกกวิน “ไปล่ะ”ก็สลิปคอม หยิบกระดาษพวกนั้นขึ้นมาดู ชนุตร์ เพศชาย อายุ25ปี ผู้สืบทอดต่อยอดบริษัทเฮยู้กรุ๊ปจำกัด มีน้องสาวหนึ่งคน ดำรงชีวิตอยู่ที่อังกฤษตั้งแต่เด็ก เพิ่งกลับมาไม่นานนี้ ตอนนี้รับตำแหน่งประธานบริษัทเฮยู้กรุ๊ปจำกัด。。。。。。 “มีแค่นี้?” ทาวัตมองแรงกับประวัติกระดาษแค่ไม่กี่ใบ คิ้วตก เพราะประวัติส่วนตัวพวกนี้มันน้อยและง่ายเกินไปเหมืองจงใจ เลยรู้สึกประหลาด “มีแค่นี้ แม้แต่เรื่องราวที่เขาอยู่อังกฤษยังว่างเปล่า มีแค่ประวัติหลักๆ”ปกเกศตอบกลับ ขอแค่คนคนนี้เคยอยู่ไม่ว่ายังไง ก็ต้องหาเจอร่องลอยสักนิด แต่ชนุตร์ ไม่เพียงประวัติไม่ครบ ขนาดประวัติช่วงเวลาที่เขาอยู่อังกฤษยังว่างเปล่าทั้งหมด งั้นก็แสดงว่าเขาไม่อยากให้ใครรู้จักเขาอย่างละเอียด ความเป็นไปได้สูง ตำแหน่งตอนนี้ ก็ปลอมแปลงขึ้นมาเอง “ต่อ”ทาวัตวางกระดาษบนมือลง ตาตก มองไม่เห็นอารมณ์ข้างใน “ใช่”ปกเกศก้มหน้าตอบ เสื้อคุมสีดำบนร่างกายบอกได้เลยว่าเป็นสิ่งที่พรางตัวได้ดีมาก เพียงพริบตา ไม่เห็นคนแล้ว ทาวัตเปิดคอม ขณะที่เปิดแชทขึ้นมา ไม่รู้ทำไมกวินไม่ออนแล้ว เขาปิดแชททิ้ง แล้วค้นหาข่าวใหม่ล่าสุดของเขา นึกไม่ถึงว่าจะมีรูปเขากับทวิติยาจริงๆ เขาดูชื่อเรื่องนิตยาสารไปแวบเดียว แล้วปิดคอมลง ถึงวันที่นัดกับทาวัตไปอยู่ที่คฤหาสน์แล้ว วรินทรก็ยังคงนอนจนแสงอาทิตย์ส่องทะลุหน้าต่างถึงจะตื่น แม้แต่หน้าก็ไม่ล้างผมก็ไม่หวีก็ไปทานอาหารเช้าเลย “ม๋ามี๊ เป็นกุลสตรีไม่ควรหวีผมก่อนค่อยออกมาหรอ ถ้าเบบี้ใจป๊อดกว่านี้เบบี้ต้องตกใจแน่เลย กวินมองวรินทรผมที่ยุ่งของวรินทรพูดด้วยความรังเกียจ วรินทรจามไปทีหนึ่ง ยังคงรู้สึกว่ายังนอนไม่ตื่น ไม่ได้สนใจคำพูดของกวิน นั่งอยู่บนที่นั่งตนเอง หยิบขนมปังขึ้นมาหนึ่งแผ่นเริ่มฉีก แล้วพูดไปด้วย “เบบี้ เบบี้เนี้ยไม่เคยเห็นกุลสตรีพวกนั้นที่แท้จริง อยู่ข้างนอกบุคลิคหรูหราดีงาม มีรอยยิ้มที่คนตายหมื่นปีพันปีแต่ก็หน้าไม่เปลี่ยน แต่นั้นเป็นเพียงแค่หมอกควัน” เธอดื่มน้ำเต้าหู้ที่อยู่ข้างๆไปหนึ่งคำ พูดต่อ “ตอนที่ในบ้านไม่มีคนนะกุลสตรีพวกนั้นกินเหมือนหมาป่าที่หิวโหย ยังจะใช้ช้อนซ้อมไม่เลยใช้มือจับกินเลยยยย!”