ตอนที่ 57 ให้เวลาคุณ5นาที

ต๭นที่ 57 ให้เวลาคุณ5นาที กวินพยักหน้า เชื่ออย่างสนิทใจ “เหมือนม๋ามี๊อย่างนี้หรอ?” วรินทรจับขนมปังขว้าง ขนมปังแผ่นนั้นตกกลับไปบนจานเหมือนเดิม เธอรีบโน้มตัวไปดีดหน้าผากกวิน “เด็กกระโปรก ว่างจนคันเนื้อหนังหมดแล้วใช่ไหม?” กวินปิดหน้าผากด้วยความเจ็บนิดๆ เบะปากทำหน้าน่าสงสารแบ๊วๆจนคนเกือบตาย “แต่ว่า ม๋ามี๊สอนเบบี้ ว่าห้ามพูดปด ต้องซื่อสัตย์……” เหิ่ม สายตาของวรินทรอันตรายขึ้นมากระทันกัน ลูบหมัดเช็ดฝ่ามือแล้วมองกวิน ในขณะนั้นเวลานั้นก็มีเสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น กวินโล่งอก ชี้ที่มือถือของวรินทรแล้วพูด “ม๋ามี๊รีบรับโทรศัพท์เร็ว!” วรินทรออกเสียงไปทีหนึ่ง นิ้วเลื่อนรับโทรศัพท์ “ฮาโหล?” กวินนั่งกลับที่นั่งของตนเองกินขนมปัง ยังมีซาลาเปาไส้หมูอีกหนึ่งเข่ง ข้างมือเขาวางนมวัวไว้หนึ่งแก้ว เขากับวรินทรไม่เหมือนกัน วรินทรเกลียดนมวัวที่สุด เกลียดจนแค่ได้ยินชื่อนมวัวสีหน้าก็เคร่งเครียดเลย แต่ว่ากวินกลับชอบดื่มมาก เพราะพูดกันว่าถ้าดื่มจะทำให้สูงขึ้น “นัดอะไร?” วรินทรฉีกขนมปังแล้วถามไปด้วย ลืมเรื่องที่นัดกับทาวัตไว้เรียบร้อย จากที่ทาวัตสีหน้าอารมณ์ดีกลายเป็นสีหน้าเครียดๆเมื่อได้ยินคำพูดเธอ อีนี้อย่าบอกนะว่าลืมเรื่องนี้ไปแล้ว? กวินกำลังแปลกใจพอดีว่าใครโทรมา ก็เห็นวรินทรนำมือถือห่างจากหูไม่กี่นิ้ว ข้างในมีเสียงตะโกนเอะอะอย่างโมโหลอยออกมา : “ให้เวลาคุณ5นาทีรีบโผล่หัวมาที่ตึกเดี๋ยวนี้ อย่าให้ผมต้องไปด้วยตัวเอง กวินพยักหน้า ที่แท้ก็แดดดี้ของเขานี้เอง วรินทรฟังจบที่ทาวัตพูดแล้วมองกวินที่นั่งกินอาหารเช้าอย่างเชื่อฟังยู่บนที่นั่งตัวเอง ใบหน้าเล็กๆที่น่ารักตุ้ยๆหย่นลงมา วิ่งเข้าไปในห้องด้วยก้าวเล็ก ผ่านไป2นาทีถึงจะเปลี่ยนชุดออกมา “ม๋ามี๊ ม๋ามี๊จะออกไปเดทแล้วทิ้งเบบี้ไว้นี้หรอ?” กวินวางแก้วบนมือออกกะทันหัน หันหัวไปมองวรินทรด้วยความน้อยใจและโกรธ กัดปากไว้อย่าพูดเลยว่าน่าสงสารขนาดไหน ถ้าสมมุติคุณเชื่อสภาพสีหน้าเขาละก็คุณแพ้แล้ว แต่ทุกครั้งวรินทรก็ทำไรไม่ได้ตลอดเมื่อกวินทำหน้าแบบนี้ ใจอ่อนเลย อุ้มกวินจากเก้าอี้ขึ้น มือที่นุ่มนิ่มรู้สึกดีเลย “ม๋ามี๊จะทิ้งกวินได้ไง?ไม่ดื้อน้าาาม๋ามี๊กลับมาจะซื้อพุดดิ้งมาฝากโอเครไหม?” กวินเอาหัวซุกเข้าอ้อมกอดตรงหน้าอกของวรินทรแกล้งร้องไห้สักแปปแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูด “ม๋ามี๊ ม๋ามี๊ปลอบใจเด็กอะเบบี้เข้าใจ ม๋ามี๊รีบไปเถอะ เหลือเวลาแค่1นาทีละนะ” “อะไรนะ?”วรินทรดูนาฬิกา รีบวางกวินลงเปลี่ยนรองเท้าแล้ววิ่งไปข้างนอก อิอิ ม๋ามี๊ก็ใจอ่อนกับเสต็ปนี้ของเขา กวินนั่งลงไม่ช้าไม่เร็ว กินอาหารเช้าต่อโยกขาไปมาได้ใจชิบหาย วรินทรที่โดนกวินปั่นจนซวยไม่รู้อะไรเลย วิ่งลงมาอย่างไม่ง่าย ก็เห็นรถของทาวัตจอดอยู่ตรงนั้น บูกัตติ เวย์รอนสีดำ สิ่งที่ดึงดูดความสนใจที่สุดก็คือป้ายรถ ตัวอักษรแรกคือตัว s สีแดง ต่อด้วยตัวเลขสุดท้ายคือเลข 9 วันเกิดของเขา ทั้งเมือง c ก็มีแค่รถของเขาที่กล้าใส่ป้ายนี้ วรินทรเพิ่งขึ้นไปนั่งบนรถยังไม่ทันคาดเข็มขัดนิรภัยรถก็วิ่งไวอย่างกับบิน วรินทรไม่ทันตั้งตัวเกือบเอาหน้าแปะติดกระจกรถ กว่าจะคาดเข็มขัดได้ แต่รถก็ยังคงเหมือนบินอยู่บนฟ้าเร็วมากๆ วรินทรตกใจและกลัวจนจับเข็มขัดไว้แน่นไม่กล้าปล่อยมือ ขับรถเร็วขนาดนี้เหมือนทดสอบว่าเธอเป็นโรคหัวใจหรือเปล่า ทุกครั้งที่ขับสวนกับรถคันอื่น หัวใจวรินทรเหมือนมาอยู่บนลำคอ หลังจากปลอดภัยขับผ่าน หัวใจก็เก็บเข้าในท้อง ความรู้สึกที่เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง ทำให้คนบ้าได้ชัดๆ ขับรถถึงคฤหาส์สักที ขณะนั้นวรินทรก็โล่งอกไปที ใบหน้าก็จะซีดหน่อยๆ ปากก็จะแห้งๆ ฟันก็กัดริมฝีปากล่างไว้แน่น กัดจนเป็นรอย ทาวัตก็แค่ไม่อยากเสียเวลาเท่านั้นเอง แต่พอเห็นใบหน้าที่ซีดของวรินทร ใจก็รู้สึกเสียใจอยู่แหละ แววตาดำๆ เปิดประตูรถทางวรินทร “ลงรถ” วรินทรสบัดหัวที่มึนๆ เอาขาลงพื้นก่อน เดินก็จะเซๆ อาหารเช้าที่เพิ่งกินก็วนเวียนอยู่ในกระเพาะ รู้สึกคลื่นไส้ “เดินไม่ไหวก็บอก”ทาวัตยิ้มอ่อน แล้วย่อตัวลงหลังหันให้เธอ วรินทรตะลึง นี้จะให้เธอขึ้นหลังหรอ? “เอ๋อแล้ว?” ทาวัตพูดต่ออย่างไว วรินทรกระโดดขึ้นหลังของทาวัต ถึงคฤหาส์ก็ยังมีระยะทางหนึ่ง พอผ่านซอยเล็กๆที่เต็มไปด้วยต้นไม้ ใบเมเปิ้ลแดงที่อยู่รอบๆก็ล่วงลงมาเต็มพื้นปิดถนนมิดเลย ล่วงลงเป็นระยะระยะ วรินทรพิงหัวไว้บนไหล่ของทาวัต รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ นึกถึงเมื่อก่อน ไม่ว่าเธอจะเหนื่อยหรือไม่เหนื่อยก็จะเอะอะกระโดดขึ้นหลังของทาวัตและขอร้องเขา ทุกครั้งเขาก็จะบ่นว่าเธอหนัก แต่ก็ยังให้ขึ้นหลังและไปจนถึงจุดที่หมายของทาง กว้างใหญ่มาก หลังที่อบอุ่นของเขา ขณะที่ทาวัตไม่พูดไม่จา เสื้อเชิ้ตที่ขาวสะอาดทั้งตัวและกางเกงดำโรงเรียน สองมือเสียบไว้ที่กระเป๋ากางเกงท่าทางหยิ่งๆเท่ๆเฉยชาดึงดูดคนมาก ทุกครั้งที่วรินทรอยู่ใกล้เขาก็จะได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จะรู้สึกเงียบสงบ หัวใจทั้งดวงก็จะสงบลง วรินทรค่อยๆนำใบหน้าไข่ๆของเธอติดกับหลังของทาวัต ปิดตาไว้ รู้สึกไม่อยากให้เส้นทางมันใกล้ไม่อยากถึงจุดที่หมายโดยเร็ว ทาวัตก้มหน้ามองใบเมเปิ้ลแดงที่อยู่ใต้เท้า ก้าวทีละก้าวอย่างช้าๆและนิ่ง ดวงตาที่ดำๆมีแสงประกาย ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ วรินทรชอบเมเปิ้ลแดง เพราะฉะนั้นรอบๆคฤหาส์จะปลูกไว้เยอะมาก วรินทรชอบที่มีแสงแดดส่องเข้าแต่ไม่ทำให้แสบตามากจนเกินไป ฤดูร้อนก็มีห้องนอนที่มีต้นไม้ ก็คือห้องนอนของเขา วรินทรชอบเสื้อผ้าสีขาวกับสีดำ เธออาจจะไม่รู้ หนึ่งในพวกตู้เสื้อผ้าหมวก เตรียมไว้เพื่อเธอโดยเฉพาะ ความชอบพวกนี้ของเธอไม่ได้จางไปตามเวลา แต่มันจะฝังลึกเรื่อยๆ ฉนั้น รักของเขา ก็เงียบตามเวลา เหมือนสายลมที่พัดผ่าน ไร้เสียงไร้วี่แวว แต่เขาไม่รู้ ในความชอบของวรินทรมีเขาอยู่หรือเปล่า…… “คุณชาย คุณวรินทร” พี่ลิงเห็นวรินทรขี่หลังทาวัตเดินขึ้นไปอย่างมีความสุข นี้คือครั้งที่สองที่คุณชายพาคุณวรินทรมาที่นี้แล้ว เท่าที่ดู คุณชายชอบคุณวรินทรมากๆ ทาวัตพยักหน้าเบาๆ พาวรินทรโค้งไปอีกทาง ไปทางสระว่ายน้ำ “ไปไหน?”วรินทรเห็นทาวัตไม่ได้พาเธอเข้าไปข้างใน แต่กลับพาไปทางที่สวนโล่งๆ แปลกใจนิดหน่อย “ว่ายน้ำเป็นไหม?”ทาวัตวางเธอลงข้างสระน้ำ ให้คนเอาชุดว่ายน้ำมาสองชุด โยนให้วรินทรหนึ่งชุด ตัวเองยืนอยู่ข้างสระน้ำแล้วเปลี่ยนเลย วรินทรตาโตมอง นึกไม่ถึงว่าเขาจะเปลี่ยนแบบนั้นจริงๆ “ฉันจะเป็นกีฬาที่สูงลึกแบบนี้ได้ไง?