ตอนที่ 59 วรินทร คุณว่าใครมีปัญหา

ต๭นที่ 59 วรินทร คุณว่าใครมีปัญหา? “ทาวัต อย่าบอกนะว่าคุณจะทำอาหารเอง?”วรินทรเดินตามทาวัตเข้าไปในคฤหาส์ มาถึงห้องครัว ทั้งทางไม่เห็นพี่เลี้ยงสักคน ขนาดพี่ลิงยังไม่เจอ อีกอย่างดูลักษณะของทาวัต รู้สึกเหมือนจะลงไม้ลงมือเองด้วย พูดกันว่า วรินทรยังไม่เคยเห็นทาวัตทำอาหารด้วยตังเองเลย และไม่เคยได้ทานอาหารที่เขาทำ เท่าที่ดูจากความฉลาดของเขา วรินทรรู้สึกลึกๆ เป็นไปได้มากที่จะทำให้เธอท้องเสีย…… ทาวัตมองวรินทรไปทีหนึ่งเธอทำหน้าเหมือนไม่เชื่อถือเท่าไหร่ คำพูดที่กำลังจะพูดออกมาก็ขำไว้ที่คอ โดนเขากลืนลงไป “เอิ่ม คอยช่วยผมละกัน” ประโยคนี้ขนลุกมาก!!! “ประธานทา เป็นเพราะ cr จะล้มละลายหรือเปล่า คุณเลยไล่แม่บ้านออก?”วรินทรถามด้วยความระมัดระวัง นอกจากนี้เธอก็คิดอะไรไม่ออกจริงๆ ทาวัตกำลังถือต้นหอมขึ้นมาสำรวจว่าคืออะไร ก็ได้ยินวรินทรพูดประโยคนี้ขึ้นมา เลยใช้ต้นหอมเคาะบนหน้าผากของวรินทร “คุณคิดให้ผมในแง่ดีบ้างไม่ได้หรือไง? ออกไป ทำอาหารเสร็จจะเรียก วรินทรปิดหน้าผากแล้วบอกว่าเจ็บ หลีกเลี่ยงจากเขาไปไกลๆ “งั้นฉันจะถามครั้งสุดท้าย คุณจะเตรียมทำอะไร?” “ข้าวผัด!” วรินทรก็เดินออกห้องครัวด้วยความสบายใจสักที เห็นทาวัตก็ทำเป็นแค่นี้แหละ ข้าวผัดทำง่ายขนาดนี้ถ้าเป็นเธอก็ทำเป็น เธอคงกินไม่ตายหรอก ทิ้งความคิดที่ว่าทำไมทาวัตถึงอยู่ๆมาทำอาหารไว้ก่อนชั่วคราว วรินทรเดินไปห้องโถงนั่งอยู่ในโซฟา ใช้รีโมทเปลี่ยนช่อง เป็นช่องศิลปะบันเทิง ช่วงนี้กำลังมาแรง ตอนทำงานถ้าว่างๆวรินทรก็จะเอามือถือออกมาดู ปัง! วรินทรตกใจจนสะดุ้งลุกขึ้นมายืน ยืนมองทางห้องครัวอย่างตะลึง นี้ระเบิดหรือมนุษย์ต่างดาวบุกรุก? โคร่งครั่ง!! มาอีกเสียง ในที่สุดครั้งนี้ก็ทำให้วรินทรดึงสติกลับมา โยนรีโมททิ้งแล้ววิ่งไปห้องครัว เพิ่งถึงห้องครัวก็เห็นความยุ่งรกรุงรัง ไข่ขาวกับไข่แดงพันกันหมด กำแพงก็ติดเต็มไปด้วยเม็ดข้าว ยิ่งน่ากลัวกว่านั้นคือกระทะ ที่ใส่ไว้ข้างในคืออะไร? เปลือกไข่?! ใจของวรินทรล่มสลาย ทำไมถึงมีคนโง่ถึงขั้นเอาเปลือกไข่มาผัดกับข้าว? ถึงแม้เป็นเธอที่ทำครั้งแรกมากสุดก็แค่เอาไข่กับข้าวลงพร้อมกันผัดแหละ? อีกทั้งเพราะวันนั้นใส่ข้าวสารเยอะไป เธอกับกวินกินหลายวันก็ยังกินไม่หมด สุดท้ายก็เททิ้งไป “คุณจะระเบิดห้องครัวทิ้งหรือไง?”วรินทรมองทาวัตด้วยความไร้เรี่ยวแรง รุ่นเล็กกับรุ่นใหญ่ก็ไม่เหมือนกันงี้แหละ ฝีมือทำอาหารเบบี้ของเธอสุดยอดมาก กินแล้วก็ไม่อยากกินฝีมือคนอื่นอีก แต่ซาลาเปาตัวใหญ่นี้ คนละระดับกันอย่างไร้ที่ติเลย “ไม่ใช่ว่าให้ใส่ไข่เข้าไปหรอ? ใครจะไปรู้ผมโยนเข้าไปทีก็ระเบิดเลย”ทาวัตกระพริบตา วรินทรคุ้นเคยดีถ้าทำผิดอะไรก็จะสีหน้าท่าทางประมาณนี้ “ทิ้งไข่ลงไปทั้งลูกหรอ?”วรินทรตะลึง เหมือนเธอตอนแรกๆเลยจริงๆ ทาวัตยังไม่ทันพยักหน้าก็โดนวรินทรไล่ออกไป พอเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วลงมา วรินทรก็ทำอาหารเสร็จแล้วกำลังเดินออกมา มองภาพนั้นที่มีร่างที่ยกอาหารออกมาจากห้องครัวกับร้านอาหาร หัวใจของทาวัตเหมือนโดนฉีกออกจากกัน แล้วยัดของอย่างอื่นเข้าไปอย่างนั้น วรินทรทำกับข้าวแค่สามอย่างแล้วก็แกงหนึ่งอย่าง ปลามะเขือ เต้าหู้หัวปลา เนื้อตุ๋น แล้วก็แกงฟักทอง มองดูอาจจะง่าย แต่แค่ได้กลิ่นหอมก็รู้เลยว่าอร่อยแน่นอน เท่าที่ดูแล้ว การดำรงชีวตของวรินทรคอนอยู่อังกฤษ ใช่ว่าจะดี วรินทรนำถ้วยจานวางไว้เรียบร้อย มองสีสันอาหารบนโต๊ะ ใบหน้าก็ไม่ได้แสดงท่าทางว่าพึงพอใจเท่าไหร่ สำหรับเธอ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเธอแล้ว แรกๆที่วรินทรอยู่อังกฤษก็ทำเป็นแค่มาม่า แต่เพื่อสุขภาพที่ดีของกวินที่อยู่ในท้อง วรินทรจึงฝึกทำอาหาร เมื่อก่อนก็เกือบจะแท้งแล้ว ถ้าไม่พบเจอกับฐานทัต คาดว่าตอนนี้เธอก็คงไม่ยืนอยู่ตรงนี้ แต่เรื่องพวกนี้ วรินทรไม่เคยบอกกับใครเลย แต่กลับพูดกับกวิน ทำไม? โรคขี้เกลียดกำเริบไม่อยากทำอาหารไง ฝีมือทำอาหารของกวินก็มาจากความขี้เกลียดของวรินทรนั้นแหละ หลังๆ กวินก็ติดนิสัยอย่างหนึ่ง พอถึงเวลาทานข้าวก็จะไปทำกับข้าวอัตโนมัติ บางทีก็จะกล่าวโทษวรินทรบ้าง แต่ก็ไม่ให้วรินทรลงมือทำเองจริงๆ ภายใต้ความสดใสทั้งหมด ก็ต้องมีความขมขื่นซ่อนอยู่ “กินข้าวได้แล้ว” วรินทรเห็นทาวัตเดินลงบันได ยิ้มรอยยิ้มออก คิ้วโค้งๆ แววตาใสสะอาด ให้คนดูแล้วรู้สึกอารมณ์ดี “อืม”ทาวัตตอบไปเสียงหนึ่ง ติดกระดุมตรงแขนเสื้อไปด้วย เดินลงบันไดไปด้วย วรินทรถูๆมือ มองอาหารบนโต๊ะด้วยความดีใจ สำหรับคนกินจุแล้วเวลาทานอาหารคือเวลาที่มีความสุขที่สุด มองแล้วทำให้คนนิ้วมือต้องขยับกว้างๆ “ประธานทา ถ้าคุณทำอาหารไม่เป็นจริงๆ ก็ไม่ต้องบังคับแล้ว เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะฉลาดเหมือนฉัน……อ้าไม่สิ ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีพรสวรรค์เหมือนเชฟ” วรินทรทานข้าวในถ้วย ใช้สายตากวาดผ่านอาหารบนโต๊ะ พูดประโยคนี้ออกไปโดยไม่รู้ตัว แล้วอยู่ภายใต้สายตาของทาวัตที่เหมือนจะกลืนกินเธอไปทั้งตัวนั้นเธอรีบกลับคำพูดแล้วพูดต่อ สมัยนี้ พูดความจริงก็ไม่ได้แล้ว “ทำเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?”ทาวัตถามอย่างเฉยๆ สีสันของอาหานถึงจะดูเรียบๆ แต่ความรู้สึกที่ทานดีมาก เทียบกับเชฟของคฤหาส์ไม่แพ้เลย แต่ถ้าเทียบกับเชฟพวกนั้น เหมือนมีอะไรมากกว่านั้น ความอบอุ่นหรอ? “ถึงอังกฤษไม่นานก็เป็นแล้ว”วรินทรกัดเนื้อไปคำหนึ่งด้วยความภูมิใจ อดไม่ได้ที่จะพูดต่อ บนโลกมีสิ่งของมากมาย แต่เนื้อเท่านั้นที่ขาดไม่ได้ “ออ”สีหน้าทาวัตเฉย มองไม่ออกว่าดีหรือร้าย รวมทั้งสีหน้าที่ชอบหรือไม่ชอบอาหารพวกนนี้ก็ดูไม่ออก วรินทรกระพริบตา จ้องทาวัต “ไม่อร่อยหรอ?” ทาวัตกำลังจะตอบ ก็ได้ยินวรินทรพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ คนที่เคยกินก็ว่าอร่อยหมด หรือการลิ้มรสชาติของคุณมีปัญหา?” สีหน้าทาวัตเครียดลงมาในทีเดียว จ้องวรินทรแล้วพูด “วรินทร คุณว่าใครมีปัญหา?” “ฉันว่าตัวเอง……” วรินทรหดคอลง ขออภัยภายใต้สายตาของทาวัต แต่มือกลับรีบคีบอาหารบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว คิดไว้ไม่ให้ฉันกินดีๆก็อย่าคิดว่าคุณจะกินอิ่ม ในใจเคร่งเครียดยัดเข้าปาก “รอก่อน!ผมให้คุณลงมือหรือไง?”ทาวัตมองเธอด้วยความได้ใจ วางตะเกียบลงแล้วหมุนกระจกจานหมุนมาทางตัวเอง ท่าทางหวงอาหาร “ฉันเป็นคนทำมีสิทธิ์อะไรจะไม่ให้ฉันกิน?” “ผักนี้เป็นของบ้านคุณหรือไง?” ทาวัตคีบมะเขือขึ้นมาแกว่งไปแกว่งมาตรงหน้าวรินทร แล้วคีบเข้าในถ้วยตนพูดว่า