ตอนที่ 62 คุณหญิง r ที่โด่งดัง

๕อนที่ 62 คุณหญิง r ที่โด่งดัง ติรยาดูไปสักพัก แล้วหยิบผลงานของวรินทรจากบนโต๊ะ ใช้สายตาที่รวดเร็วตรวจสอบบนกระดาษและบนจอคอม “ประธานทาวัต อย่าบอกนะว่านี้คือ?” ติรยาตาโตกระทันหัน เงยหน้ามองทาวัต คนคนหนึ่งถึงจะชำนาญการเลียนแบบแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าถึงสไตล์ของตัวของตัวเอง ติรยาเป็นตัวแทนของทีมนักออกแบบ cr ทำไมจะดูไม่ออก ว่าภาพสองภาพเป็นฝีมือของคนคนเดียวแน่นอน? อย่างนี้ แสดงว่าคุณหญิง r ผู้ที่ได้รับความนิยมในโลกแฟชั่นของอังกฤษในขณะนั้นก็คือวรินทร? ทาวัตแค่พยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่แววตาที่ดีใจแสดงอาการความรู้สึกของเขาออกมาแล้ว “ประธานทาวัต” นวีนเคาะประตูเดินเข้ามา มองผู้คนในนั้นแวบเดียว แล้วเดินไปตรงหน้าทาวัต ยื่นเอกสารให้เขาหนึ่งชุด “นี้คือ?”ติรยาสองมือกอดอก มองทาวัตเปิดเอกสารหลังจากนั้นก็ดึงกระดาษที่ยับ ออกมาหนึ่งแผ่น “นี้คือผลงานออกแบบที่อมันด้าขโมยของวรินทรไป โดนทิ้งลงในถังขยะยังไม่ทันเททิ้ง ฉันหาเจอซะก่อน” นวีนอธิบาย อมันด้าสูดลมหายใจเย็นเข้า มองดูกระดาษที่อยู่บนมือของทาวัตรู้สึกหัวใจตนเองเต้นแรงมาก “นี้ นี้เป็นไปไม่ได้” นวีนนำภาพวาดให้กับวรินทร วรินทรดูไปแวบเดียว ถึงแม้กระดาษจะโดนขยำจนยับแต่ก็สามารถมองออกได้ชัดเจน เป็นผลงงานออกแบบที่หายไปครั้งก่อน “ไม่ผิด นี้เป็นผลงานออกแบบของฉันจริงๆ”วรินทรพยักหน้า ด้านบนยังมีสัญลักษณ์ส่วนตัวของเธอ เมื่อวาดเสร็จก็จะทำสัญลักษณ์ไว้ที่ใดที่หนึ่ง นี้คือความเคยชินของเธอ คนส่วนน้อยที่จะรู้ความลับนี้ “คุณโกหก! ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย คุณใส่ร้ายฉัน!” อมันด้าตะโกนใส่วรินทร “อ่อ?งั้นคุณลองพูดสิ ว่าทำไมฉันต้องใส่ร้ายคุณ”วรินทรมองเขาด้วยความ เฉย แววตาเฉยเมย อ้าปากนิดหน่อย อมันด้ากังวลอย่างหนัก คิดข้ออ้างอย่างหน้าด้านๆ แต่กลับโดนปฏิเสธหมด “เพราะ เพราะคุณอิจฉาฉัน! คุณกลัวว่าฉันจะได้ที่หนึ่งในงานประชุมสรรหา!” วรินทรยังไม่ทันได้พูด ทาวัตกลับหัวเราะออกมาแบบไม่ตั้งใจ เสียงตื้น แต่อยู่ในห้องรับแขกวีไอพีที่เงียบก็ถือว่าดังพอสมควร “คุณบอกว่าวรินทรอิจฉาคุณงั้นหรอ?” ทาวัตเอามือข้างเดียวรองที่คาง ท่าทางขี้เซามีเสน่ห์ ดวงตาหรี่ครึ่งหนึ่ง มองอมันด้า มองจนใจเธอเต้นตุ่บๆ เลขานิธูรได้รับข้อมูลจากสายตาทาวัต จับโน๊ตบุ๊คขึ้นมาตรงหน้าอมันด้าแล้วพูด “ทั้งหมดนี้คือผลงานของคุณ r โดยหนึ่งปี แต่ว่าคุณคงไม่ทราบว่าคุณ r ยังมีอีกหนึ่งชื่อ” “เรียกว่าวรินทร” เป็นไปอย่างที่คิด ติรยาถัดสายตาไปที่วรินทร เหมือนกับที่เธอเดาไว้ไม่ผิด หญิงสาวคนนี้ที่อายุยังน้อยก็คือคุณ r ที่เป็นที่น่าทึ่งในโลกแฟชั่นในปีที่ผ่านมา มองดูเธอเหมือนยังไม่ถึงยี่สิบ แต่กลับมีผลสำเร็จแบบนี้ที่เกินเลยใครๆ อีกอย่างไม่เหมือนกับนักออกแบบคนอื่นๆที่เธอรู้จัก เงียบเรียบร้อย สดใส เหมือนกับสไตล์ผลงานของเธอมาก แต่แค่ติรยานึกไม่ถึง ว่าจะเจอนักออกแบบฝีมือขั้นเทพของ fs ที่นี้ “อะ อะไรนะ?”อมันด้าถอยหลังไม่กี่ก้าว สายตาที่มองวรินทรเสมือนเจอมนุษย์ต่างดาว “เธอเป็นคุณ r ได้ไง? เป็นไปได้ไง?!”ที่จริงสิ่งที่อมันด้าอยากพูดมากกว่าก็คือ วรินทรไม่ควรเป็นคุณ r “ถึงคุณจะเป็นคุณ r อยู่ที่นี้ก็ต้องทำงานให้กับ cr ยินดีต้อนรับค่ะ”ติรยาตบๆไหล่ของวรินทร ทิ้งประโยคนี้ไว้ เดินออกไป วรินทรยักไหล่ น้ำตาคลอ ยิ้มอย่างมีความสุข คาดว่าผ่านวันนี้ไป ทั้ง cr ก็ต้องรู้ชื่อนอกของวรินทรแล้วแหละ แต่เธอไม่รู้ ว่าคนที่ cr ทุกคนชินกับชื่อวรินทรของเธอแล้ว เครดิตทั้งหมดนี้ก็มาจากอมันด้าทั้งนั้น ทาวัตหยิบรูปวาดของวรินทรก้มหน้าดูแล้วคิดวิเคราะห์ ด้านบนมีแค่คนสองคน แต่ใช้พื้นหลังเพื่อจัดเค้าร่างแฟชั่นและออกแบบมาได้ชุดห้าชุด คนสองคนด้านบน ผู้ชายยืนใต้ต้นไม้อย่างเงียบสงบและเย็นชา แต่ในดวงตากลับประกายความอบอุ่น สายตาของทาวัตมองที่ผู้หญิงคนนั้นที่มีกระโปรงสีดำครึ่งตัว ลวดลายบนนั้นงดงาม ภาพวาดของกระโปรงละเอียดชัดเจนมากไม่ทำให้คนรู้สึกว่าเศร้าหมอง คนสองคนนี้ เห็นได้ชัดๆเลยว่าก็คือภาพจริงของเขากับวรินทร แต่ชุดเปลี่ยนไปเท่านั้นเอง เขาดูชื่อนั้น พูดออกเสียงเบาๆ งานโชว์กำหนดไว้เป็นวันที่ ห้า เดือน หก ขนาดวรินทรเองก็ยังไม่เห็นเสื้อที่สร้างมาพร้อมใส่ที่ตนออกแบบก่อนล่วงหน้าเลย ลึกลับมาก วรินทรปากกัดหลอดไว้แล้วนั่งอยู่ที่เก้าอี้บนระเบียงที่พัก ขาสองข้างขยับไปมา เบื่อหนาย ไม่รู้สึกตื่นเต้นกับงานประชุมสรรหาที่จะมาถึงเลยสักนิด หรือพูดอีกแบบ ถ้าเธอตื่นเต้น ก็ไม่ใช่วรินทรแล้ว “ม๋ามี๊ มีของต้องเซ็นรับ!”เสียงนุ่มนวลของกวินลอยมา “เซ็นให้ม๋ามี๊หน่อย”วรินทรขี้เกียจขยับแล้ว นั่งลงไปก็อย่าหวังว่าเธอจะลุกขึ้น อีกทั้งยังเป็นการพักร้อนที่กว่าจะมาถึง ไม่ผิด ตั้งแต่เธอได้รับการยกย่องจากงานประชุมสรรหา ทาวัตก็เลยให้เธอหยุดสามวัน วันดีต้องพักผ่อนดีๆต้อนรับงานโชว์ “ม๋ามี๊ เป็นกล่องใหญ่”กวินมองของที่ส่งมาด้วยความแปลกใจ ฉีกชั้นนอกที่ห่อไว้ออก ก็สามารถเห็นlogoของcr วรินทรทำงานที่ cr กวินติดเชื้อจากเธอ รู้ว่า cr มีแบรนด์ของตนเอง เพียงแต่ว่าจะขายแค่ในเมือง c ไม่ได้เชื่อมโยงออกเมืองนอก “เป็นกระโปรงหนึ่งตัวม๋ามี๊”กวินแกะของที่อยู่ในกล่องออกมา พบว่าเป็นกระโปรงลากสีแดงดุเดือด ระหว่างต้นขาเป็นรูปตัววี เป็นทรงปาดไหล่ ตรงเอวรัดรูป เรียบง่ายแต่น่าดึงดูดมาก “เบบี้ใส่ได้ไหม?”วรินทรใช้นิตยสารบังแสงที่ส่องบนหน้าไว้ ถามด้วยความขี้เกียจ เหงื่อเต็มหน้ากวิน ใบหน้าที่หล่อๆเท่ๆมีเส้นดำๆไหลลง “ม๋ามี๊ เบบี้เป็นผู้ชายนะ！” “เด็กผู้หญิงเด็กผู้ชาย ก็ใส่กระโปรงได้ไม่ใช่หรอ？เบบี้ดูพวกผู้คนอาหรับสิเขาก็ใส่ก็ดูดีนะ” วรินทรจามไปทีหนึ่ง แล้วบิดขี้เกียจ กวินไม่สนใจเธอแน่นอน ยุ่งกับแต่กระโปรงตัวนี้ เครื่องหมาย logo ด้านบน คือcr เป็นบริษัทของแดดดี๊ ก็หมายความว่า กระโปรงตัวนี้แดดดี๊เป็นคนส่งมา แดดดี๊ก็ใส่ใจม๋ามี๊นะเนี่ย กวินหัวเราะอย่างเอ๋อๆ ใบหน้าที่นุ่มนิ่มผสมรอยยิ้มที่เขี้ยวลากดิน “หัวเราะอะไรไอ่น้อง ดีใจขนาดนี้” วรินทรเดินเข้ามามองของที่อยู่ในกล่อง แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟา ไม่ขยับอีก “ม๋ามี้ เป็นกระโปรงที่บริษัทส่งมานะ” ดวงตาที่โตของกวินมองวรินทรที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟาผ่านกระโปรง หัวเราะฮ่าๆ เสียงแหลมละเอียดจะพบว่ามีความซนอยู่ บริษัท？！ วรินทรลุกขึ้นท่าปลาคราฟ ดึงกล่องมา สายตามองที่บนlogo แล้วหยิบกระโปรงตัวนั้นขึ้น ตะลึงไปสักพัก สีแดงดุเดือดดึงดูดสายตา เสมือนไฟลุกที่ดวงตา เนื้อผ้านุ่มลื่น แค่ใช้มือสัมผัส ก็สามารถนึกภาพตอนที่ใส่อยู่บนร่างกายได้เลย