ตอนที่ 65 คุณมีคำร่ำลาอะไรไหม

ต๭นที่ 65 คุณมีคำร่ำลาอะไรไหม เหมือนเจอตุ๊กตาที่แบ๊วมาก ชอบ จึงอยากบีบๆหยิกๆแล้วกอดดดดด “คุณชายน้อย จะเอายังไงต่อครับ?” “ผ้า”กวินพูดออกมาคำเดียว สิงห์รู้เลย จึงดึงผ้าดำออกจากหัวปรภตและอมันด้า สองพี่น้องที่ในที่สุดก็ได้เห็นแสงสว่างหรี่ตา ไฟของรถที่อยู่ตรงหน้าส่องที่ตาเต็มๆทำให้ไม่สบายตา รูปร่างที่เล็กของกวินมาจากทางแสงไฟ ตัวเล็กแท้ๆ แต่กลับให้ความรู้สึกกับคนว่าไม่กล้าขยับ “คุณ พวกคุณเป็นใคร？จะทำอะไร？”อมันด้ากลัวจนหดตัวแล้วสั่น อย่าบอกนะว่านี้คือการลักพาตัวเพื่อเรียกค่าไถ่？ “นี้คงต้องถามว่าพวกคุณทำอะไรลงไป”กวินพูดอย่างเฉยชา น้ำเสียงไม่โกรธ ผสมผสานด้วยความอ่อน เพราะฉนั้นอารมณ์ยังไม่พอ “ฉันรู้แล้ว！”อมันด้ารู้สึกกลัวนิดหน่อย“พวกคุณอยากได้เเงิน ขอแค่พวกคุณปล่อยพวกฉันไป เงินเท่าไหร่ฉันก็ให้ได้！” “เงิน？พวกฉันไม่ต้องการ” เอยกขาขึ้นถีบไหล่ของอมันด้าซ้ำแล้วซ้ำอีก รอยยิ้มเยาะเย้ย “ถ้าจะโทษก็โทษตัวพวกคุณเอง หาเรื่องคนที่ไม่ควรมีเรื่องด้วย” กวินเอียงหัว มองปรภตที่อยู่ข้างๆไม่พูดไม่จา เดินเข้าไปย่อตัวลงมองเขา “ลุง คุณมีคำร่ำลาอะไรไหม” ทั้งๆที่เป็นเสียงที่อ่อน แต่กลับเหมือนโดนแท่งน้ำแข็งแทงเข้าไปในหัวใจ เย็นหมดจด “ฉัน ฉัน。。。。。。”ปรภตพูดไม่สุดสักที หัวยังไม่กล้าเงยขึ้น กวินเหล่ตามองพื้นพบว่า พื้นตรงใต้ล่างปรภตเปียก “เอฟ ช่วยผมดึงเขาออกหน่อยสิ่” กวินยิ้มอ่อน พูดกับเอฟ เอฟพยักหน้า จับข้อมือของปรภต ดึงออกมาทางข้างเบาๆ คุณปรภตสุดหล่อจะมีแรงขืนแรงของเอฟได้ยังไง กระชากออกง่ายดาย กวินมองพื้นที่ปรภตคุกเข่าไว้เมื่อกี้้ หัวเราะออกมาอย่างฮา ที่แท้ก็ฉี่แตก！ กวินไม่เคยเห็นผู้ชายที่กากขนาดนี้ เขาคิดว่าลูกผู้ชาย ก็ควรเหมือนแดดดี๊เขา เจอเรื่องอะไรก็ไม่ตกใจเสียหลัก ฆ่าให้ข้อมือแตกหัก ทำทุกอย่างเพื่อคนที่รักได้ แล้วยังสามารถต้านทานสิ่งล่อลวงภายนอก ที่สำคัญก็คือ！ความมีชีวิตชีวา！ “คุณยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม？ที่กล้าทำแบบนั้นกับม๋ามี๊ผมได้ลงคอ ก็ควรคิดก่อน ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง” กวินเหยียบมือของปรภตที่วางอยู่บนพื้น ใช้แรงเหยียบ เสมือนจะราบายความโกรธแค้นออกมาทีเดียวทั้งหมด ตอนนี้ม๋ามี๊ของเขายังอยู่ที่โรงพยาบาล สองคนนี้ ก็อย่าคิดว่าจะอยู่อย่างมีสุข “ม๋ามี๊？ใครคือม๋ามี๊คุณ？”อมันด้าตาโตกระทันหัน มองกวิน คนที่พวกเขาทำร้ายมีแค่คนเดียว แต่ไม่เคยได้ข่าวว่าวรินทรมีลูกชายนิ！ หรือว่า....... กวินยิ้มอย่างเย็นชา แรงใต้ขายิ่งมากขึ้น “อ้า！อ้า！เจ็บ！”ปรภตอยากขัดขืน แต่กลับโดนเอฟล็อคตัวไว้ ขยับไม่ได้แม้แต่นิด ได้แต่ทนรับไว้ “คุณชายน้อย ต้องการมีดไหมครับ？”เอพูดขึ้นมากระทันหัน แววตาที่ลองใจ ถ้ากวินกล้ารับไว้ ก็แสดงว่าเด็กคนนี้มีความกล้าหาญที่ทำให้พวกเขาต้องยอมเลยทีเดียว ถ้าไม่รับไว้ ก็แสดงว่าเขาไม่มีความดุเดือด ไม่เหมาะสมพอที่จะให้พวกเขารับใช้ ใครจะไปรู้ว่ากวินหัวยังไม่หัน พูด “ไม่ต้อง” เอฟผิดหวัง แล้วก็เห็นกวินเอามีดพับสวิสออกมาจากกระเป๋า ตาเธอสว่างเลย จ้องแต่การกระทำของกวิน “อย่า อย่าฆ่าฉัน ขอร้องพวกคุณอย่าฆ่าฉันเลย！ ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตายจริงๆ！”ปรภตกลัวจนส่ายหัวไม่หยุด สภาพนี้ทำให้อมันด้าผิดหวังมากๆ “งั้นฉันจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง เพียงแค่คุณเอามีดแทงตาตุ่มน้องสาวคุณ ฉันจะพิจารณาปล่อยคุณไป ” กวินนำมีดพับสวิสยื่นให้ปรภต ใบหน้าที่มีแสงสะท้อนใส่จึลทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ตำที่พูดออกมาทำให้คนต้องหวาดกลัว แต่กวินกลับชินกับเหตุการณ์แบบนี้แล้ว เพราะตอนที่อยู่อังกฤษ เขากับม๋ามี๊ก็ชอบโดนรังแก ช่วงเวลานั้น คุณลุงฐานทัตกลับฝรั่งเศสพอดี ทุกครั้งก็เป็นม๋ามี๊ที่สู้กับคนพวกนั้นสุดชีวิตเพื่อไม่ให้เอากวินไป ตอนนั้นเขายังเด็ก ไม่รู้เรื่อง โชคดีที่ขณะนั้นได้พบเจอกับเพื่อนมัธยมต้นของม๋ามี๊ มีดเล่มนี้เขาเป็นคนให้ ไม่ได้ให้วรินทร แต่ให้กวิน ถึงแม้ตอนนั้นกวินยังเด็ก แต่ก็พอจะรู้ผ่านๆบ้าง ตัวเองต้องปกป้องม๋ามี๊ จะไม่โดนใครรังแกอีก เขาฉลาดกว่าเด็กทั่วไปตั้งแต่เกิด และมีความคิดที่โต เร็วกว่าเด็กทั่วไป ตอนที่อยู่ในท้องของกวินเกือบแท้ง โชคดีที่รอดมาได้ ไม่มีสิ่งใดหรือใครที่ไหนสำคัญเท่าม๋ามี๊ของเขา “ไม่!พี่ชาย พี่อย่าไปฟังเขาพูดมั่ว ฉันเป็นน้องสาวพี่นะ!”อมันด้าฟังคำพูดของกวิน หน้าหงิกหน้างอ ตะโกนใส่ปรภตอย่างเสียสติ ได้ยินเอฟบอกว่าความสัมพันธ์พวกเขาดีมาก แต่กวินไม่เชื่อ ถึงความสัมพันธ์จะดีแค่ไหนก็ต่างแม่อยู่ดี สายเลือดก็ไม่ใช่แล้ว อีกอย่าง ในมุมมองของคนอื่นก็มองว่าปรภตต่ำกว่าอมันด้า นี้แหละคือความแตกต่างของระหว่างลูกเมียหลวงกับเมียน้อย “แกคิดว่าฉันเห็นแกเป็นน้องสาวจริงๆหรือไง?ตระกูลเราก็มีแค่ฉันเป็นผู้ชายคนเดียวที่ต้องสืบทอด แกก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งมีอะไร?ถ้าไม่ใช่เพราะระแวงแม่แก ฉันไม่สนใจแกตั้งนานแล้ว เรื่องถึงขั้นนี้ ปรภตก็ทำไรไม่ได้แล้ว ได้แต่หันหัวไปทางอมันด้าแล้วตะคอกใส่ ปรภตยิ่งด่ายิ่งสะใจ “แล้วก็ยังมีพ่อแก วันๆเอาแต่เหวี่ยงใส่ฉัน ถ้าไม่มีฉัน ตระกูลแกก็ไม่มีคนสืบทอดแล้ว!ละยังไม่ยอมรับแม่ฉันอีก นึกว่าฉันต้องการพวกแกหรอ!รอฉันได้ทุกอย่าง จะไล่พวกแกออกให้หมดเลย!” “ปรภต ไอ่ลูกหมา!พวกฉันตาบอดจริงๆ ที่เลี้ยงดูคนหมาๆอย่างแก!”อมันด้ายกขาขึ้นถีบปรภตอย่างแรง ความสัมพันธ์สองพี่น้องนี้ พังแล้ว กวินมองสองพี่น้องที่ผิดกันทำร้ายกันเอง อยู่ๆจิตใจก็เย็นโศกเศร้า แล้วเขาละ ถ้าแดดดี๊รู้ถึงความเป็นอยู่ของเขา จะเอาเขาไปแล้วทิ้งม๋ามี๊หรือเปล่า กวินเข้าใจแล้ว ถึงความหวาดระแวงของวรินทร เขา จะไม่มีวันไปจากวรินทรแน่นอย อย่างมาก……ก็ไม่เอาแดดดี๊ก็ได้ ใจกวินวุ่นวายนานมาก ใบหน้าน้อยๆก็แย่ลง ให้คนดูแล้วรู้สึกเป็นห่วง มีความคิดหนึ่งที่ผ่านสมองเขา “เอฟ”กวินเห็นปรภตใช้มีดพับสวิสแทงเข้าไปในตาตุ่มของอมันด้าจริงๆ ไม่ได้มองและสนใจเสียงร้องของอมันด้า หันหลังมองเอฟ “ครับ” “มัดพวกเขา แล้วส่งตัวให้คุณนายทาวัต”กวินรับมีดพับสวิสที่เขาเช็ดสะอาด แล้วพูด คุณนายทาวัต ทั้งเมือง c ก็มีคนชื่อทาวัตแค่คนเดียวสินะ ถึงเอฟจะรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถาม พยักหน้าตอบครับ “อะไรนะ?ไหนบอกว่าจะปล่อยฉันไปไง?”ปรภตตกใจตาโตแล้วมองร่างเล็กๆของกวิน ความรู้สึกที่กำลังรอคอยความตายครอบงำไปหมด “ปล่อยคุณ?เมื่อกี้ผมบอกว่าจะพิจารณา ไม่ได้บอกว่าจะปล่อยไปเลย”กวินยิ้ม แล้วเดินจากไป ปรภตคุกเข่าอยู่บนพื้น อ้าปากค้างพูดไม่ออก แววตาที่สิ้นหวัง “คุณชายน้อย ตอนนี้จะไปไหน จากเรื่องเมื่อกี้ เอฟไม่ได้สงสัยอะไรในตัวกวินแล้ว และตัดสินใจในใจ จะฝึกฝนเขาให้ดี