ตอนที่ 68 หุบปาก ทานของคุณไป

ต๭นที่ 68 หุบปาก ทานของคุณไป “หุบปาก ทานของคุณไป”ทาวัตจ้องเธอไปแวบหนึ่ง ดึงสายตากลับมาบนหนังสือพิมพ์ กวินกลั้นไม่อยู่แล้ว ใช้มือปิดปากแล้วหัวเราะฮ่าๆ “พี่รินๆ ความสัมพันธ์ของพี่สองคนดีจังนะ” “ความสัมพันธ์ระหว่างหัวหน้ากับลูกน้องอะ”วรินทรต่อเติมคำไป เธอไม่อยากให้กวินมองออกอะไร ประโยคนี้หยุดในหูของทาวัต กลับทำให้รสชาติเปลี่ยนเลย “งั้นทำไมลุงคนนี้ต้องเฝ้าพี่ทั้งคืนด้วย แล้วยังเป็นห่วงพี่อีก” กวินทำเป็นไม่รู้เรื่องเหมือนต้องการให้สอน แต่จริงๆแล้วในใจหัวเราะจนเบิกบานหมดแล้ว เขาตัดสินใจแล้ว ว่าจะต้องทำให้ม๋ามี๊กับแดดดี๊กลับมาอยู่ด้วยกันให้ได้ พอถึงเวลานั้น เขาก็สามารถขี่คอและฉี่ใส่บนคอแดดดี๊ได้อย่างไม่ต้องเกรงใจ จริงๆแล้ว ความคิดแบบนี้ที่กวินคิดได้ก็มาจากตอนที่เขากับวรินทรอยู่อังกฤษแล้วไปเดินตลาด เจอสามคนพ่อแม่ลูก เด็กผู้ชายคนนั้นขี่อยู่บนคอพ่อของเขา จับหูพ่อเขาหมุนไปหมุนมา พ่อคนนั้นไม่เพียงแค่ไม่ด่า ทั้งยังหยอกเล่นกับเขาด้วย กวินอิจฉาเด็กผู้ชายคนนั้นมาตลอด เขาก็อยากนั่งอยู่บนคอของแดดดี๊แล้วหยอกเล่นกัน และก็อยากไปเที่ยวกับแดดดี๊อีกหลายๆที่ แต่คำพูดพวกนี้ กวินได้แต่เก็บมันเอาไว้ในใจ บอกใครก็ไม่ได้ หน้าทรงไข่ของวรินทรแดง เขิลจนหน้าบานอย่างกับดอกกุหลาบ กัดริมฝีปากล่าง เหมือนโดนหักหน้านิดหน่อย ดวงตานั้นกลับมองที่กวิน แล้วเพิ่มความน่ารักไปอีก “นั้นเป็นแค่หัวหน้าเป็นห่วงลูกน้องเท่านั้น！” กวินรู้สึกน้อยใจทำปากแบนๆ “นี้เป็นเรื่องจริง ม๋ามี๊พูด มีแค่คู่รักกันเท่านั้นถึงจะดีกับอีกฝ่ายได้ขนาดนี้ ลุงคนนี้เป็นแฟนพี่หรือเปล่านะ？” วรินทรตะลึง เธอพูดแบบนี้กับเขาเมื่อไหร่？ ทาวัตยิ้มอ่อน มองสีหน้าของวรินทรที่เหวอๆแบ๊วๆ พยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่กวินพูด “ดูสิ ลุงพยักหน้าด้วย” กวินโยนให้ทาวัตเฉยเลย เปลี่ยนเร็วจนทาวัตรับไว้ไม่ทัน ดวงตาที่ดำๆมองเข้าไปในดวงตาของวรินทรโดยตรง “เขาเป็นเด็ก อย่าถือสานะคะ”วรินทรหัวเราะแห้ง ยื่นมือไปบีบแก้มของกวินเหมือนสนิทสนมมาก แต่แรงที่มือ เจ็บจนกวินเกือบปรี๊ดแตก เจ็บนี้ ไม่มีอะไรเทียบเท่า กวินรีบจับมือของวรินทร ทำหน้าน่าสงสารปากแบนๆ แกล้งชัดๆ “อืม ผมไม่ถือสา”ทาวัตพูดอย่างเฉย ท่านั่งสง่างาม รอยยิ้มมีเสน่ห์ ดูแพงมากทำให้คนมองแล้วรู้สึกเหมือนเป็นรูปภาพรูปหนึ่ง งดงามจนไม่มีที่ติ เสน่ห์ของผู้ชายดึงดูดจนต้องชูธงขาวเสมือนจะทำให้หน้าของวรินทรบานจนแตกกระจายแล้ว หรือ。。。。。。。เธอมโนเพ้อเจ้อไปเอง มีเสียงจังหวะเคาะประตู กวินเดินไปที่ประตู เขย่งขาแล้วเปิดประตู ผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งหน้าทาตาละเอียดแต่งกายด้วยชุดแฟชั่นที่นิยมยืนอยู่หน้าประตู ทรงผมที่เป็นคลื่นๆสบัดอยู่บนไหล่ สวมแว่นกันแดด ตรงเท้าใส่รองเทาส้นสูงที่เป็นก้าน เซ็กซี่มาก สไตล์นางแบบ กวินหน้าบึ้งเลยทีเดียว นี้เป็นนางแบบคนนั้นที่ครั้งก่อนโดนถ่ายคู่กับแดดดี๊นิ ทำไมมาอยู่ที่นี้？ ทวิติยามองกวินด้วยความแปลกใจไปทีหนึ่ง แล้วเดินผ่านเขาเข้าไปในห้องผู้ป่วย มองไปก็เห็นทาวัตที่นั่งอยู่บนโวฟาเลย ยืนมองวรินทรที่เป็นผู็ป่วยแล้วกำลังกินซาลาเปาอย่างมึนๆงงๆ ไม่แปลกที่เป็นแม่ลูกกัน ขณะที่วรินทรเห็นทวิติยาสีหน้าแย่ลงทันที ผู้หญิงคนนี้มาทำอะไรที่นี้？ จะมาจีบกันตรงหน้าฉันหรือไง？ วรินทรไม่ได้ลืม เรื่องวันนั้นที่อยู่ร้านอาหารเธออึดอัดเหมือนไปแย่งของคนอื่นมา โอ้น่าเกลียด พอนึกถึงตรงนี้ วรินทรก็วางตะเกียบลง ไม่มีอารมณ์กินต่อ “honey~ฉันได้ข่าวเรื่องเมื่อคืนแล้ว น่าสลดใจมาก คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？เมื่อคืนทวิติยาถ่ายทำอยู่ที่ต่างจังหวัด จึงไม่ได้ไปงานโชว์ ได้ดูข่าวในโทรทัศน์ปุ๊ปรีบกลับมาคืนนั้นทันที เท็จ！ วรินทรเบะปากด้ยความโมโห เธอผู้ที่ได้รับบาดเจ็บที่แท้จริงอยู่นี้ไม่มาเป็นห่วงเลย กลับเป็ฯห่วงทาวัตที่ไม่เป็นไรเลยแม้แต่นิด อ้างว่ามาเยี่ยมผู็ป่วยเพื่อมาขัดเราสองคน！ “อืม”ทาวัตตอบแบบไม่ร้อนไม่เย็น หันหน้าไปเห็นวรินทรไมได้กินต่อ อาหารในกล่องยังเหลืออีกตั้งครึ่งกว่า วางหนังสือพิมพ์ลงแล้วเดินไปทางเธอ “เป็นไร？ไม่อร่อย？”เสียงที่อ่อนๆดังขึ้นบนศีรษะ วรินทรตะงลึงไปสักพัก แล้วเงยหน้ามอง เข้าไปในดวงตาของทาวัตแววตานั้นคมลึกแต่มีแฝงด้วยความเป็นห่วง เขา……เป็นห่วงเธอ？ “นี้คุณวรินทรไม่ใช่หรอ คุณก็อยู่ที่นี้หรอ สวัสดีค่ะ ฉันคือทวิติยา” วรินทรเดินหน้าเข้ามา ท่าทางที่เจอวรินทรก็บังเอิญอยู๋ด้วย ยิ้มแล้วทักทายเธอ “สวัสดีค่ะ” วรินทรตอบแบบหนักใจ อยากจะเอาผ้าห่มห่มไว้ “ฉันจะพักผ่อนแล้ว ถ้าพวกคุณขะคุยอะไรกันกรุณาเิชญออกไปคุยข้างนอก” ทาวัตกระพริบตา ยัยนี้หึงหรอ？ “งั้นhoneyพวกเราออกไปข้างนอกเถอะ”ทวิติยายิ้ม แล้วกอดแขนทาวัตไว้ “ไม่ได้ยินหรอ เธอจะพักผ่อนแล้ว ออกไป”ทาวัตดึงแขนตนออก มองหน้าทวิติยาที่ตั้งใจแกล้งอย่างเย็นชา กล่องเสียงผสมผสานด้วยความแข็งแกร่งที่ขัดขืนไม่ได้ กวินเกือบจะตบมือให้ทาวัตแล้ว แดดดี๊โครตเท่เลย! อะไรนะ? รอยยิ้มบนหน้าที่แสดงออกได้ชัดเจนแข็งเลยทีเดียว ตาที่โตมองทาวัตด้วยความโศกเศร้า ไม่กล้าปฏิเสธคำพูของเขา แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางโศกเศร้าออกมาให้เห็น มองวรินทรไปแวบเดียวแล้วเดินออดจากห้อง วรินทรใช้ผ้าห่มปิดหัวไว้ แต่เปิดตากว้างๆมาก ขากรรไกรทั้งสองข้างแน่นขึ้น กางหูฟังเสียงของด้านนอก ทาวัตดึงผ้าห่มออกไว้ข้างๆ สบตาวรินทรแล้วยิ้ม “เธอไปแล้ว ลุกขึ้นมาทานอาหารให้หมด” วรินทรรู้สึกเกรงๆและลำบากที่เขาพยุงเธอลุกขึ้นนั่ง น่าจะเป็นเพราะขาชา ไม่รู้สึกว่าเจ็บเลยแม้แต่นิด แต่ความรู้สึกที่ชานั้นก็ไม่ได้ดี “พี่รินๆ พี่ชายผมเรียกผมกลับบ้านไปทานข้าวแล้วครับ กรกลับก่อนนะครับ” กวินหาข้ออ้างพูดกับวรินทร เงยหน้าที่น่ารักเชื่อฟัง วรินทรปากชะงัก พี่ชาย? พี่ชายมาจากไหน? “เดี๋ยวฉันจะออกโรงบาลไปพร้อมฉันสิ่ แกเป็นเด็กไปคนเดียวไม่ปลอดภัย” วรินทรไม่วางใจให้กวินไปคนเดียว ขมวดคิ้วแล้วพูด กวินของเธอน่ารักขนาดนี้ ถ้าโดนแก๊งลักพาตัวเด็กพวกนั้นขโมยไปจะทำยังไง “ออกโรงพยาบาล?ใคนบอกว่าคุณออกโรงพยาบาลได้แล้ว?”ทาวัตเปิดฝากล่องอีกครั้ง มองเธอผ่านไปหนึ่งครั้ง นำหมูเด้งยื่นให้เธอ “ออกวันนี้ไม่ได้หรอ?ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสักหน่อย”วรินทรยกโจ๊กหมูเด้งขึ้นดื่มจนหมด ตามด้วยซาลาเปายัดเข้าปากของตน แล้วยัดเข้าปากกวินด้วย “ถ้าคุณคิดว่าคุณสามารถเดินได้ ผมจะไปเซ็นเอกสารออกให้เดี๋ยวนี้เลย” พูดจบทาวัตก็นำมือถือออกมาเล่น มั่นใจแล้วว่าเธอไม่สามารถลงพื้นมาเดินได้แน่นอน