ตอนที่ 69 ทาวัต คุณโกหกฉัน!

ต๭นที่ 69 ทาวัต คุณโกหกฉัน! กวินมองม๋ามี๊ด้วยความสงสาร น่าสงสารม๋ามี๊จัง โชคชะตาลิขิตมาแล้วว่าต้องโดนแดดดี๊เล่นงาน วรินทรไม่เชื่อหรอกว่ามันลิขิตมา ใช้แรงขยับขาขวา ขยับทีเดียวเจ็บถึงแผล เจ็บจนลมหายใจเย็นเลย ใบหน้าที่อมชมพูซีดลงเลยทีเดียว เกือบสบัดขาซ้ายไปอีกด้านแล้วไหมหล่ะ พิการ ตัวหนังสือสองคำนี้ลอยเข้ามาในหัวสมองของเธอ “ทาวัต คุณโกหกฉัน!”เธอทำปากแบนๆแล้วพูด นวดขาขวาของตน เจ็บเหมือนโดนตัดไปครึ่ง “ผมโกหกอะไรคุณ?”ทาวัตงง เห็นวรินทรเจ็บจนน้ำตาคลอ หยิ่งๆเฉยๆ แต่กลับเป็นห่วงมาก “คุณบอกว่าจะไม่ให้ใครมาตัดขาฉันทิ้ง เจ็บอย่างกับผีฉันว่าขาฉันบินไปนานแล้ว!”วรินทรนึกสภาพขาที่โดนตัด ก็มีความรู้สึกที่อยากร้องไห้จนร้องไม่ออกไร้ความหวัง เชี่ยเอ้ยทีหลังจะใส่กระโปรงสวยๆได้ยังไงอีก จะเดินอย่างมั่นใจได้ยังไง! วันหลังเธอต้องจับไม้เท้าเดินจริงๆหรอ?! เส้นเลือดเขียวตรงคางทาวัตพันกันไปสักแปป จับคางเธอเงยขึ้นอย่างเบื่อหนาย วรินทรเงยหน้ามองสีหน้าบ่งบอกว่าถ้าไม่มีขาฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ “วรินทร คุณโง่กว่านี้อีกหน่อยได้ไหม?” วรินทรยิ่งรู้สึกเสียใจไปอีก คนที่เสียใจ ธรรมดาที่จะโวยวายอย่างไม่มีเหตุผล เช่นเธอ “ฉันทำไม?ขาฉันโดนตัดทิ้งแล้ว คุณยังจะด่าฉันอีก!” “ ใครบอกว่าขาคุณโดนตัดทิ้งแล้ว? สมองคุณโดนกินไปหมดแล้วหรือไง?ไม่รู้จักเปิดผ้าห่มดูหรือไงว่าขาในผ้าห่มเป็นขาหมูของใคร?”ทาวัตปากจัด คุณนั้นแหละขาหมู!วรินทรเปิดดูผ้าห่มด้วยความโกรธ แล้วมองขาที่พันผ้าไว้หลายๆชั้น ก็ไม่ได้โดนตัดทิ้ง…… “ทำไม?นี้ใช่ขาคุณไหม?”ทาวัตเดินไปตรงหน้าเธอ ใช้แรงนวดขาเธอ เจ็บจนวรินทรสูดลมหายใจตรง “ใครจะไปรู้ว่าเป็นขาเทียมหรือเปล่า?”วรินทรตบมือของทาวัต ในใจก็ยังรู้สึกโชคดีที่ขายังอยู่ แต่ก็ปากไม่ตรงกับใจ ทาวัตใจร้อน ก้มตัวลงสองมือบีบๆแก้มของวรินทรที่นุ่มนิ่ม สามารถมองเห็นขนตาที่ละเอียดของเธอ เขาสบตาวรินทร พูดกับเธอด้วยความจริงใจในระหว่างที่สบตาไว้—— “วรินทร คุณรู้ไหมความรู้ของคุณหมูยังเอาชนะคุณได้?” “สมองของคุณกินไปพร้อมกับตอนกินข้าวหรือไง?” “ว่าคุณเหมือนหมู หมูยังไม่โอเครเลย คุณโง่ขนาดนี้ได้ไง?” นี้คือครั้งแรกที่ทาวัตพูดมากๆ ถึงแม้........จะเป็นแต่คำที่ด่าเธอ！ เธอโง่? ถ้าได้ วรินทรอยากจะชี้หน้าเขาแล้วบอกเขาด้วยความได้ใจว่า ลูกชายของเขาอยู่บนมือเธอ อยากเจอเขาต้องเอาหัวมาแลก！ “ฉันโง่ขนาดนี้แล้วคุณมาอยู่ห้องเดียวกับฉันทำไม？แน่จริงคุณก็ออกไปสิ！”วรินทรมองเขาด้วยความสะใจ ใบหน้าเปล่งปลั่ง นึกถึงกวินก็รู้สึกภูมิใจ “อยู่ห้องเดียวกัน？”ทาวัตหัวเราเสียงต่ำ น้ำเสียงมีเสน่ห์เสมือนไวน์แดง “ในเมื่อคุณบอกว่าเราอยู่ห้องเดียวกัน ไม่กลัว ผมทำอะไรคุณหรอ？” พูดอยู่ ก็เข้าใกล้วรินทรเรื่อยๆ วรินทรได้แต่ขยับถอยหลัง ทาวัตยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ ในใจรู้สึกตื่นเต้น แหวะ ถอดอะไรไม่ถอนมาถอนขนเสือ！ “ฉัน ฉันบอกคุณนะ อย่าทำอะไรพิเรนทร์ ยังมีเด็กอยู่นะ.........”วรินทรกลืนน้ำลาย ใกล้ทาวัตแล้ว ได้กลิ่นหอมจากตัวเขาอ่อนๆ ผู้ชายที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเข้าใกล้เธอไม่หยุด เกรงจนวรินทรใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมาแล้ว ทาวัตยิ้มอ่อน นิ้วที่ยาวจับคางเธอไว้ ใบหน้าที่หล่อเหลาค่อยๆเข้าใกล้ข้างหูของเธอ แล้วเป่าลมเบาๆ ชัดเลย รู้สึกไได้ว่าร่างกายผู้หญิงคนนี้สั่นไปหมด “เด็ก？ตรงนี้มีแค่เราสองคน” อะไรนะ？วรินทรหันหน้าไป โอ้วอย่างที่ว่า กวินหายไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ลูกชายที่ดีจริงๆ เวลาจำเป็นทิ้งม๋ามี๊ไว้แล้วหนี ร้องไห้แปป “หรือความหมายของคุณคือ ถ้าไม่มีเด็กอยู่ผมจะทำอะไรก็ได้？”ทาวัตยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แต่ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าจะล่วงเกิน แต่เหมือนเพิ่มความโมโหเข้าไปนิด “ตกลงคุณต้องการอะไร？”วรินทรจ้องเขา หลังพิงหมอนที่นุ่มๆไว้ถอยจนไม่มีที่ให้ถอยแล้ว เธอไม่หรอกว่าเขาจะจูบเธอ “ฉันจะบอกให้คุณนะ ฉันไม่ได้แปรงฟัน คุณรักสะอาดไม่ใช่หรอ？”วรินทรพูดกระทันหัน แม้ว่าเมื่อกี้เธอสั่งให้กวินเอาน้ำให้เธอแปรงแล้วก็เห้อะ เธอไม่เชื่อว่าไอ่คนรักสะอาดอย่างเขาจะไม่ขยะแขยงเธอ ทาวัตนิ่งไปสักพัก ไม่ได้เป็นไปอย่างที่วรินทรคิด “ยาสีฟันของโรงพยาบาลคือยี่ห้อยูนนานไป๋เย่าใช่ไหม？” “คุณรู้ได้ไง？”วรินทรกระพริบตา ประโยคนี้พูดหลุดปากไป พูดจบเธอก็เสียใจเลย ทำไมทุกครั้งที่เจอทาวัตไอคิวเขาต่ำลงทันที ！？ วรินทรสงสัย ถ้าทาวัตสั่งให้เธอโดดลงไป เธอก็คงจะนับตังให้เขาสุดชีวิต “ฮ่าๆ โง่ได้น่ารัก”ทาวัตรู้สึกทำไม่ลง ยื่นมือไปลูบผมที่ยาวนุ่มลื่นของวรินทน รอย่างเบาๆ ก็ไม่ได้ยาวเหมือนเจ้าหญิงในนิทาน พอดีไหล่ ปลายผมตรงมาก นุ่มลื่นสัมผัสทีก็ไหลผ่านมือ วรินทรหน้าแดงกระทันหัน เขาชมเธอ?หรือนี้ที่เขาเรียกว่าตบหัวแล้วลูบหลัง? แต่ ก็ใช้ได้ ―――― วันที่สอง วรินทรพิงเตียงนอนแล้วเล่นไอแพด สายตามองข้างนอกไม่หยุด ไม่เห็นเงาใครสักคนจึงเก็บความสายตากลับ เล่นเกมส์ต่อ เล่นอยู่ๆดีๆเธอก็ทนไม่ได้ที่จะต้องดูเวลาในไอแพด สิบสองโมงแล้ว ทนเล่นอีกสักพัก สุดท้ายวรินทรก็ทนเล่นต่อไม่ไหวแล้ว หันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ในขณะนั้น เธอมองเห็นคนคนหนึ่งยืนอยู่นอกหน้าต่างอย่างชัดเจน แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนเหมือนเป็นแค่ภาพตัดของวรินทร หรือจะเป็นทาวัต? วรินทรขมวดคิ้ว หยิบหมอนข้างจากข้างหลังมากอด แววตาที่คิดอะไรไม่ออก ถ้าเป็นเขา ทำไมไม่เข้ามา? นึกถึงนี้ วรินทรหมุนตาไปมา ทำเหมือนไม่สนใจแล้วเก็บสายตากลับเล่นแต่หมอนที่กอดไว้ แต่ก็แอบเหล่มองนอกหน้าต่าง ผ่านไปสักพัก คนคนนั้นโผล่หน้ามา แต่วรินทรใช้แค่หางตามอง จึงมองเห็นไม่ชัดเจน มีคนจริงด้วย แต่ไม่ใช่ทาวัต! “อร้าย!” วรินทรตับท้องไว้มือจับหมอนไว้อย่างแน่น เจ็บปวดมากมองทางหน้าต่าง เหมือนมึนๆ คนที่อยู่นอกหน้าต่างลังเลไปสักพัก เห็นวรินทรเจ็บปวดขนาดนี้รีบกระโดดเข้าห้องนอนผู้ป่วน จับไหล่วรินทรด้วยความเป็นห่วงกังวล “คุณเป็นไงบ้าง?ไม่เป็นไรมากใช่ไหม?” วรินทรรีบจับมือของเขาไว้ เงยหน้ามอง ตะลึง “เป็นคุณได้ไง?”