ตอนที่ 70 คุณแกล้ง

ต๭นที่ 70 คุณแกล้ง? คือชนุตร์ ชนุตร์หัวเราะอย่างเขิลๆ เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว คู่กับกางเกงสีครีมยาวเจ็ดส่วน บนหัวยังสวมหมวกสีดำ ดูทันสมัย “คุณแกล้ง?”ชนุตร์รู้สึกแปลกใจแล้วมองเธอที่กอดพิงบนหมอนไว้ พบว่าตนโดนหลอกแล้ว “อ่าห้ะ ไม่งั้นจะล่อคุณออกมาได้ไง?”วรินทรปัดผมที่บังหน้าไปหลังไหล่ สีหน้าที่แบบคุณเล่นกับฉันคุณแพ้แน่นอน ชนุตร์หัวเราะด้วยความอึดอัดนิดหน่อย ถอดหมวกออก แล้วเปลี่ยนมืออีกด้านกระทันหัน “แขนขวาคุณเป็นไร?”วรินทรเห็น จึงถาม “นี้หรอ เพราะช่วยคนคนหนึ่งเลยเป็นแผล”ชนุตร์พูดแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้ แววตาที่มองวรินทรอ่อนโยนเหลือเกิน “คนคนนั้นโชคดีเนาะ ที่พบคนดีๆแบบคุณ” วรินทรก็รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย เพราะชนุตร์มองแล้วเหมือนคนอบอุ่นร่าเริง แต่ว่าเธอมองออก เขาไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น เพราะฉะนั้น คนที่เขาช่วยโชคดีจริงๆ “ก็โชคดีแหละ”ชนุตร์บิ้มจนตาตี่ ดีใจ เหมือนกับที่ชื่นชมเด็ก “อ้อใช่ ทำไมคุณถึงอยู่ที่โรงพยาบาล?บาดเจ็บหรอ? “ฉันนึกว่าคุณอยู่ดูข้างนอกตั้งนานนึกว่ารู้แล้ว” วรินทรพูดแบบแมนๆ ความรู้ที่วรินทรมีให้กับชนุตร์ เหมือนกับเพื่อนที่อยู่อังกฤษของเธอมาก เวลาพูดจึงรู้สึกสบายๆไม่เกรง “ผมผ่านทางนี้พอดี นึกว่ามองผิด”ชนุตร์อธิบาย นั่งลงบนเก้าอี้เลย วรินทรยิ้มอ่อนๆ “เราก็ถือว่าเป็นพี่น้องร่วมเจ็บ?ฉันมีแผลที่ขาขวา คุณมีแผลที่แขนขวา มันคือพรมลิขิตมาก” “คุณวรินทร”ขณะที่ปกเกศเห็นชนุตร์นั่งอยู่ตรงนั้น ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าดูแย่ลงทันที เขาแค่ออกไปแปปเดียวก็ให้คนอื่นเข้ามา อีกทั้งยังเป็นผู้ชายด้วย ถ้าคุณชายรู้…… “คุณอยู่ที่นี้ได้ไง?”เสียงของปกเกศเย็นมาก มองเขาด้วยความตักเตือน ปกเกศคอยปกป้องทาวัต แน่นอนว่าก็ต้องเคยเห็นชนุตร์ “ปกเกศ เขาเป็นเพื่อนฉัน” วรินทรกระพริบตาใส่ปกเกศ แววตาที่ประกายความข่มขู่ รอยยิ้มเขี้ยวลากดิน ทำให้ปกเกศรู้สึกถึงความอันตรายที่กำลังจะมาถึง “คุณวรินทรครับ ผมคือปกเกศ” ปกเกศจะดูไม่ออกได้ไง เมื่อก่อนวรินทรเคยแอบเอางานแผนการหรือสิ่งของที่เขาชอบเป็นพิเศษไปทิ้งขยะ พอเขาเห็น เธอก็จะมองเขาแบบนี้ มีอยู่ความหมายเดียว กล้าบอกทาวัตละก็เขาตายแน่！ “สวัสดีครับ”ชนุตร์ทักทายด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้มองปกเกศ“ผมเป็นแฟนในอนาคตของวรินทร” หู้ว！ วรินทรเกือบไม่ตบหน้าเขาแล้ว “คุณอย่าพูดมั่วสิ่ เชื่อไหมเดี๋ยวฉันให้ปกเกศถีบคุณออกไป？” นี้ชั้นที่สิบสามนะ ตกแล้วตายแน่ๆ “ไม่เป็นไร ขอแค่ได้เป็นแฟนวรินทร ให้ผมโดดลงไปผมก็ยอม”ชนุตร์พูด ใช้สายตาที่ปะทะมองปกเกศ ปกเกศออกเสียงไปทีหนึ่ง กะล่อน เห็นคุณวรินทรโง่หน่อยเอาใหญ่เลยนะ คอยติดตามทาวัตมาตลอด ได้คำพูดมาจากทาวัตเลย ถ้าวรินทรรู้ จะต้องถีบเขาออกไปก่อนแน่ๆ “คุณหุบปากเลยนะ ผู้ชายอะไรพูดมาก”วรินทรจ้องชนุตร์ไปแวบเดียว ถ้าให้เขาพูดแบบนี้ต่อไป ปกเกศต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ถ้าทาวัตรู้ซวยแน่ๆ แปป ทำไมเธอต้องแคร์ทาวัต？เขาไม่สนใจหรอก “คุณวรินทร อย่าว่าผมไม่เตือนนะครับ ถ้าคุณชายรู้ ผลที่ตามมาจะเป็นยังไงคุณวรินทรน่าจะรู้ดี” “ขู่ฉัน？”วรินทรหรี่ตา ใช้แววตาที่เย็นมองเขา “เรื่องอะไรจะให้ผมรู้？”เสียงที่เย็นชาต่ำพุ่งเข้าในหูของทุกคน ทาวัตใส่ชุดสูทสีดำที่สั่งเย็บมือมา ทำให้เห็นร่างกายที่ยาวอย่างชัดเจน เปล่งประกายด้วยเสน่ห์ของผู้ชายที่ดูมีความรับผิดชอบ ทำให้พลาดสายตาไม่ได้เลย แววตาที่เย็นของวรินทรอยู่ๆก็มีความดีใจมาแทรก มีแค่ชนุตร์ที่สังเกต “คุณเองหรอ”ทาวัตเดินเข้ามา นำมือถือโยนไปบนโต๊ะ เห็นชนุตร์ ดวงตาที่ดำแฝงด้วยสายตาที่ตักเตือน เขารู้ดี ชนุตร์คิดกับวรินทรมากกว่าเพื่อน เทียบกับเมื่อก่อน เขาไม่คิดอะไรมากแน่นอน เพราะไม่เป็นการข่มขู่สำหรับเขา แต่ว่าขณะที่เขาสั่งให้ปกเกศไปเปิดกล้องวงจรดูเหตุการณ์วันนั้น เขาเห็นฉากนั้น ชนุตร์ใช้ร่างกายตนเองเข้าไปบังโคมไฟที่ตกลงมาใส่วรินทร วรินทรจึงบาดเจ็บแค่ขา ไม่ได้เจ็บหนัก ถ้าไม่มีชนุตร์ ตอนนี้วรินทรก็คงยังไม่ฟื้น คนคนหนึ่งที่ยอมใช้ชีวิตตนไปปกป้องอีกคน ทาวัตรู้ดี ว่าไม่ใช่แค่ชอบแล้วหล่ะ ทาวัตขอบคุณที่เขาช่วยวรินทร แต่ไม่ได้แปลว่า เขาจะยอมให้เขาก้าวก่าย “ประธานทาวัต ไม่เจอกันนานเลยครับ”ชนุตร์ยืนขึ้น ยื่นมือไปข้างหนึ่ง เสมือนจะจับมือกันแบบเพื่อนที่ดี แววตาที่อบอุ่นผสมผสานด้วยความหนัก ทาวัตยื่นมือจับ ยิ้มอ่อน “ประธานชนุตร์กับของที่ไม่ใช่ของตัวเองเนี่ยคุณใส่ใจเป็นพิเศษเลยนะ” ฟังออกน้ำเสียงเขาที่ประชดเย้าะเย้ย เป็นไปไม่ได้ที่ชนุตร์จะไม่เถียงกลับ “ของใครเนี่ยยังไม่รู้ ไม่แน่ถ้าพยายามอีกนิดก็เป็นของตัวเราเองแล้ว” “งั้นผมจะรอดู”ทาวัตพูด ความมั่นใจแสดงออกมาได้อย่างชัดเจนปกปิดไม่ได้ ใครบอกว่าการปะทะกันจะเกิดขึ้นแค่กับผู้หญิง ตอนนี้เท่าที่ดูมาแล้วก็ไม่เห็นผู้ชายเจอกันแล้วจะกอดกันสักหน่อย แบบเห้ยน้องรักหวัดดี ทั้งหมดนั้นเป็นข้ออ้าง ชนุตร์ไม่อยู่ต่อ กล่าวลากับวรินทรแล้วก็ออกไปเลย ปกเกศแอบๆเดินออกไปเฝ้านอกห้อง คราวนี้จะไม่ให้ใครเข้ามารบกวนแล้ว “ใครอนุญาตให้คุณเจอเขา?”ดวงตาทาวัตเย็นชา เห็นวรินทรยังคงเล่นไอแพด ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นโมโหขึ้นมาทันทีเลย ผู้หญิงคนนี้ มีความกลัววิกฤติบ้างไหม?หรือว่า เพียงเพราะผู้ชายคนนั้นมารัก เธอเลยคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี? ระหว่างที่กำลังคิด สีหน้าของทาวัตก็แย่ลง “เขามีมือมีเท้า ฉันจะมัดเขาไว้ไม่ให้เขามาได้หรือไง?”วรินทรพูดด้วยความประมาท แต่ก็จริงใจ อีกอย่าง ไม่ใช่เธอสักหน่อยที่จะเจอเขาให้ได้ ทำไมทำเหมือนเป็นความผิดของเธอไปหมด? สีหน้าทาวัตดูดีขึ้นนิดหน่อย ดึงเก้าอี้มากำลังจะนั่งลง ทันใดนั้นก็นึกถึงชนุตร์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนี้เมื่อกี้แล้วหยอกล้อคุยกันกับวรินทร หยุดกระทันหันเลย “ปกเกศ เอาเก้าอี้ตัวนี้โยนออกไป”ทาวัตสองมือสอดกระเป๋ากางเกง ถีบเก้าอี้ทิ้ง เรียกปกเกศมา “ครับ คุณชาย”ปกเกศยกเก้าอี้ตัวนั้นแล้วเดินออกไป วรินทรเหวอเลย “เก้าอี้ตัวนี้มันไปทำอะไรให้คุณ?อีกอย่างคุณมีสิทธิ์อะไรมาทำลายข้าวของสาธารณะของโรงบาล?” ทาวัตออกเสียงหือหือ หัวเราะออกจมูกเบาๆเหมือนดูถูกคำพูดของเธอ “ผมพอใจ”