ตอนที่ 71 แค่คุณมีเงินก็เป็นเจ้าพ่อ

ต๭นที่ 71 แค่คุณมีเงินก็เป็นเจ้าพ่อ “ได้ ได้ ได้ แค่คุณมีเงินก็เป็นเจ้าพ่อ” วรินทรก็ออกเสียงตามเขา นิ้วเลื่อนอยู่บนไปแพดอย่างรวดเร็ว มีเงินคุณจะพังโรงพยาบาลทิ้งยังได้ วรินทรบ่นในใจอย่างเงียบๆ ทันใดนั้น ทาวัตก็ดึงผ้าห่มบางๆที่ห่มอยู่บนตัววรินทรออก ภายใต้สายตาของวรินทรที่ไม่ทันตั้งตัวก็ขึ้นเตียงมาอยู่บนเตียงครึ่งหนึ่ง “คุณ คุณทำอะไร?” วรินทรมองผู้ชายห้าวๆที่อยู่บนเตียงเธอ ถึงเตียงจะใหญ่พอ แต่เธอนอนตรงกลางพอดี ทาวัตเบียดขึ้นมาอย่างนี้ ที่ว่างแคบลงทันที นี้จะทำอะไร?แย่งเตียงกับเธอหรอ?! “คุณอยากให้ผมทำอะไร?” ทาวัตหยิบหมอนมารองไว้หลังศีรษะ ดึงผ้าห่ม มาห่มบนกายของตน หันข้างมองเธอ ท่าทางขี้เกลียดขี้เซา “ฉันเป็นผู้ป่วย!”วรินทรกัดปากกัดฟัน เจ็บใจกว่านี้ก็คือเธอขยับไม่ได้ ใกล้ทาวัตมาก อีกทั้งยังสามารถสัมผัสถึงความอบอุ่นบนร่างกายเขาได้ ทาวัตไม่สนใจเธอ ตอบกลับเบาๆ “อืม” ปิดตาลง ถ้าเธอไม่ป่วย เขาคิดว่ามันจะง่ายอย่างนี้หรอ? ดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่แพร่มาจากข้างๆ ทาวัตรู้สึกผ่อนคลาย ความเหนื่อยล้าหายไปในขณะนี้ ซึมเข้าในสมอง โดยเร็ว วรินทรก็ได้ยินเสียงที่แผ่วเบาแพร่มา ปากชะงัก หลับแล้วหรอ? มาแย่งเตียงฉันแล้วยังหลับไปแบบนี้?! วรินทรหันหน้าจ้องทาวัต ครอบใต้ตาที่ดำของเขาเห็นได้ชัดเจนมาก ใบหน้าที่หล่อเหลาแลดูโทรม เหมือนไม่ได้หลับมานาน ทำให้วรินทรใจอ่อนทันที ที่แท้จริง ทาวัตก็ไม่ค่อยได้พักผ่อน ตั้งแต่ที่วรินทรเกิดอุบัติเหตุจนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้หลับดีๆ จนถึงก่อนเที่ยงเคลียงานที่บริษัทจนเสร็จจึงรีบมา วรินทรยื่นมือออก ลูบบนขนคิ้วของเขาเบาๆ แล้วเหมือนจะรู้สึกอายเลยรีบเก็บมือกลับ แกล้งทำเหมือนกำลังเล่นไอแพด ดีจัง อยู่ๆสมองของวรินทรก็โผล่คำสองคำนี้มา แล้วทำไมถึงดีเธอกลับพูดสาเหตุออกมาไม่ได้ วรินทรคิด นอกจากแม่ก็ทาวัตนี้แหละที่ดีเธอมากๆ แต่ว่าคนคนนี้ที่ดีกับเธอมากๆ ทำไมไม่ยอมรับลูกของเธอ แววตาวรินทรประกาย ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะตอนที่อยู่ข้างๆทาวัต เธอก็หยุดความคิดแบบนี้ไม่ได้ เกมส์บนไอแพดจบไปตั้งนานแล้ว วรินทรก็ยังไม่รู้ นึกถึงภาพนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรมายัดเต็มลำคอเลย ความรู้สึกที่สิ้นหวังแบบนั้น มีแค่เธอที่รู้ ทาวัต นิสัยเฉยชา จิตใจเยือกเย็น ไม่เคยพูดอะไรในใจให้ใคร ขนาดเธอที่โตมากับเขาตั้งแต่เด็กๆ เขาก็ไม่เว้นไม่ใช่หรอ วรินทรหันหน้ามองใบหน้าที่หลับอยู่ของทาวัต ความเสียใจในตาก็จางไป ยิ้มอ่อน เด็กน้อย นอนฝันดีเลยใช่ไหมหล่ะ? เหมือนเมื่อก่อนที่วรินทรกินอิ่มเกินจนนอนไม่หลับแต่ทาวัตกลับนอนหลับ เธอยื่นมือออกมา จับมือของทาวัตดันออก ตะโกนที่หูของเขา: “ตื่น!แผ่นดินไหว!” ทาวัตไม่อยากตื่นก็ต้องตื่น ดวงตาที่ดำและดุลืมขึ้น ลุกขึ้นนั่งกำลังจะอุ้มวรินทรแล้วไป แต่กลับมองเห็นสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของวรินทร ที่แท้เขาโดนแกล้งแล้ว “คันก้นหรือไง?”ทาวัตมองเธอด้วยความขี้เกลียดไปทีหนึ่ง บิดขี้เกลียดไปสักพัก ยกมือขึ้นดูนาฬิกา สี่โมงแล้ว เขานอนหลับนานขนาดนี้เลยหรอ! วรินทรจับก้นตนเองไว้ กลัวว่าเขาจะไม่พอใจแล้วตีขึ้นมา แต่คิดทบทวนอีกที ตอนนี้ก็โตแล้วนิ ทาวัตคงจะไม่ทำอะไรไร้สาระแบบนี้? เขากล้าตีเธอก็กล้าร้องไห้เสียงดัง! “ถึงเวลาทานอาหารเย็นแล้ว อยากกินอะไร?” ทาวัตลุกขึ้นจัดเสื้อผ้า ลูบผมของตนที่ดำเงา ทั้งร่างกายเขามีความดึงดูดและมีเสน่ห์มาก ทำให้คนต้องพุ่งเลือด! วรินทรกระพริบตา ชี้ถุงขนมที่อยู่บนโต๊ะ “ฉันกินอิ่มแล้ว……” สีหน้าทาวัตมืด มองถุงขนมพวกนั้นที่อยู่บนโต๊ะ เลย์รสปลาเผาบาร์บีคิวมีครบทุกอย่างไม่เลวเลยนะ! “ใครสั่งให้คุณกินอาหารขยะพวกนี้?” “ใครบอกว่าเป็นอาหารขยะ?อย่ามาดูถูกของรักของหวงฉัน!”วรินทรเอามือจั่วเข้าไปในซองขนมแล้วหยิบเลย์ออกมาสามสี่แผ่นยัดเข้าปาก อยู่โรงพยาบาลน่าเบื่อขนาดนี้ ไม่มีของพวกนี้จะให้เธออยู่ยังไง? “อาหารของโรงพยาบาลคุณอยากลองดูไหม?รับรองว่าถ้าคุณทานแล้วก็จะอยากอยู่นี้เหมือนผม”วรินทรหยอกเล่นไปด้วย แล้วแวะโยนคุกกี้เข้าปาก สายตาทาวัตที่กำลังมองอยู่จะระเบิดแล้ว “ปกเกศ”สีหน้าทาวัตมืดๆเขียวๆ เรียกปกเกศเข้ามา “ไปเปลี่ยนเชฟของโรงพยาบาล มีอีก ห้ามนำอาหารขยะเข้ามาในห้องนี้อีก!” อะไรนะ? วรินทรจับขนมไว้แล้วนิ่งไปสักพัก “ครับ”ปกเกศเดินไป เก็บขนมที่อยู่บนโต๊ะทั้งหมด ดึงขนมที่อยู่บนมือวรินทร “เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยว”วรินทรเห็นของทุกอย่างอยู่บนมือปกเกศ ได้แค่จั่วขนมในซองออกมากำใหญ่ สีหน้าทาวัตมืดกว่าเดิม “วรินทร！” “อะไร？ไม่ได้กินของบ้านคุณสักหน่อย！”วรินทรกัดฟัน จ้องกลับแบบไมเกรงใจ！ “ห้ามกิน！”ทาวัตพูดอยู่ดีๆก็จะแย่งเลย์ที่อยู่ในมือวรินทรมา ยัยนี้ไม่รู้หรือไงว่าของพวกนี้ที่กินอยู่ไม่ได้ดีต่อร่างกายและแผลเธอแม้แต่น้อยเลย？เขาจะให้เธอหิวหรือไง？ วรินทรเร็วกว่า นำเลย์ที่อยู่ในมือรีบยัดเข้าในปาก เคี้ยวได้อย่างกรอบ ไม่ได้มองหน้าทาวัตที่โมโหฟ้าผ่าพายุเข้า ฉันกินหมดแล้วคุณทำอะไรฉันได้ สีหน้าท่าทางได้ใจ！ “คันเนื้อคันหนังใช่ไหม？”bossโมโห วรินทรไม่เชื่อว่าทาวัตกล้าแตะต้องเธอเพราะขาเธอยังบาดเจ็บอยู่ แล้วยังเสียงดังกว่าเขาอีก “ลองแตะต้องฉันสิ่？” “คุณเชื่อไหมผมให้คุณแผลเก่าไม่หายได้แผลใหม่อีก？”ขณะที่ทาวัตพูดแววตาจริงจัง อารมณ์ทั้งตัวระเบิด วรินทรมองจนตัวหด “ฉันเชื่อ！”วรินทรพูดอย่างไม่มีกำลังใจ “วันหลังคุณจะกินอาหารขยะพวกนี้อีกไหม？” “ไม่กินแล้ว！” ไม่กิน？เป็นไปได้ไง！ มากสุดก็แอบคุณกิน แน่จริงคุณก็เฝ้าทั้งวันไม่ก็เหมาขนมของทั้งเมืองc！ วรินทรคิดแผนในใจ ฮึฮึฮ่าฮ่าในใจ แต่ไม่กล้าพูดออกมา “เห้อะ”ทาวัตลูบผมเธอด้วยความพอใจ รอยยิ้มที่ธรรมดาแต่มีเสน่ห์ “ไม่ดื้อน้า ถ้าผมจับได้ว่าคุณแอบกิน เชื่อไหมว่าผมจะซื้อบริษัทขนมที่เมืองcทั้งหมด？” ถุ้ยๆ！ วรินทรอยากจะตบปากตัวเองตาย พูดยังไงมาอย่างนั้น！ “ภาพเจ้าชายเหมารุ่นหลังผู้หญิง คุณจะเหมาขนมทั้งหมดหรือไง？”วรินทรอ่อนแรงนิดหน่อย วางคางบนหมอนข้างท่าเหมือนเหนื่อยใจ “ภาพเจ้าชายคือใคร？คุณไปมีผู้ชายที่ไหนอีก？！”ทาวัตบีบแก้มทรงไข่ของเธอ ถามด้วยความเย็นชา