ตอนที่ 72 เอามือปีศาจของคุณออก

ต๭นที่ 72 เอามือปีศาจของคุณออก วรินทรมองบน เพิ่งนึกได้ว่าเขาไม่ดูละครพวกนี้ แล้วพูด “ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่มีตัวตน เอามือปีศาจของคุณออก” ทาวัตเมมปาก แววตาประกายความอ่อนโยน ปล่อยมือที่บีบแก้มเธอไว้ ดีดหน้าผากเธอ “วู้ว！”วรินทรปิดตรงที่โดนดีดแล้วจ้องเขา สนุกใช่ไหมดีดคนอื่นเนี่ย？！ ―――― วรินทรอยู่โรงพยาบาลจนถึงวันที่ห้าก็ทนอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว เกมส์ในไอแพดเธอก็เล่นจนหมด ไม่มีขนม ไม่มีกวิน วรินทรรู้สึกชีวิตไม่มีความหมายเลย เธอมองดูเพดานอย่างเงียบๆ เริ่มนับแกะในใจแล้ว ทาวัตเดินเข้ามาก็เห็นวรินทรนอนอยู่บนเตียงเหมือนปลาตาย แววตาโล่งๆมองเพดาน เห็นเขาเข้ามา ดวงตาที่มองเขาด้วยความโกรธ “ทาวัต เรามาปรึกษากันหน่อยได้ไหม?”วรินทรมองทาวัตถือถุงที่สวยงามเข้ามา พูดด้วยความน่าสงสาร “พูด”ทาวัตนำถุงวางไว้บนโต๊ะ นำกล่องที่อยู่ข้างในออกมา “ฉันออกโรงพยาบาลก่อนได้ไหม？”วรินทรมองเค้กเกาลัดพวกนั้น ดื่มน้ำเข้าไปเยอะเลย ถึงแม้ว่าโรงบาลจะเปลี่ยนอาหารแล้ว แต่ช่วงเวลาที่ไม่มีขนม กระเพาะของเขาเหงา！ “เป็นไร??”ทาวัตมองเธอไปแวบหนึ่ง จับเค้กเกาลัดขึ้นมาหนึ่งชิ้นยัดเข้าปากเธอ แล้วถาม เค้กเกาลัดที่อยู่ในปากหวานแต่ไม่เลี่ยน เคี้ยวทีละลาย ความรู้สึกเวลาเคี้ยวนุ่มมากเหมือนกับที่กินตอนเด็กๆไม่เปลี่ยนเลย “น่าเบื่อมาก”วรินทรเคี้ยวเค้กเกาลัดในปากอย่างละเอียด หรี่ตาด้วยความสบาย “คุณแน่ใจ?”ทาวัตยักคิ้วมองเธอ มองยังไงคิดยังไง วรินทรเหมือนจะมีความหวัง รีบพยักหัว “แน่ใจแน่ใจ!” “ปกเกศ ทำเรื่องออกโรงบาล”ทาวัตสั่งอย่างเฉยๆ แล้วอุ้มวรินทรขึ้นด้วยความระมัดระวัง เตรียมตัวจากไป วรินทรกอดเค้กเกาลัดไว้ในอ้อมกอด ยิ้มอย่างได้ใจ ——แต่ว่า พอรถบูกัตติ เวย์รอนขับเข้ามาในคฤหาสน์ วรินทรก็หัวเราะไม่ออก เธอเกาะคอทาวัตไว้ เขย่าแรงๆ “คุณมาผิดหรือเปล่า ？บ้านฉันไม่ได้อยู่นี้สักหน่อย！” ทาวัตอุ้มเธอเดินเข้าไปในคฤหาสน์ ออกเสียงไปทีหนึ่ง “หมอแจ็คที่คฤหาสน์ฝีมือดีเยี่ยม สามารถรักษาคุณให้หายได้ในระยะเวลาสั้นๆ คุณลงพื้นไม่ได้จะดูแลตัวเองยังไง？” ฉันมีกวิน！วรินทรจับแน่นจนบ้าคลั่งไปหน่อย กวินของเธอดีกว่าแจ็คอีกร้อยคนอีก？ “ฉันดูแลตัวเองได้。。。。。。”ตอนที่วรินทรพูดคำนี้ไม่ค่อยมีความมั่นใจสักเท่าไหร่ พักผ่อนจะพักถึงตอนไหนกัน เบบี้ต้องคิดว่าเธอไม่เอาเขาแล้วแน่ๆ เมื่อได้ยิน ทาวัตปล่อยมือ วรินทรก็ตกลงบนโซฟาที่นุ่ม หน้าตรงกับเพดานแต่กลับขยับไม่ได้ “ถ้าตอนนี้คุณลุกขึ้นยืนได้ผมจะปล่อยให้คุณกลับไป”ทาวัตกอดอก สายตาที่บอกแม่บ้านไม่ต้องยุ่ง มองวรินทรกันครบเลย “ได้！”วรินทรดีใจ จับริมโซฟาไว้แล้วพยายามนำขายกขึ้น แต่บาดเจ็บที่ขาขวา ขยับนิดเดียวก็เจ็บแล้ว อยากลุกขึ้นยืนเป็นไปไม่ได้ เธอไม่ยอมหรอก! วรินทรจับโซฟาไว้แน่นมาก ฟันกัดริมฝีปาก แรงขา เสมือนจะใช้แรงทั้งกายแล้ว เธอไม่เคยคิด วันหนึ่งเธอต้องมาหงุดหงิดเพื่อที่จะยืนขึ้น พ่องเต้อะ！ ทาวัตมองเธอใช้แรงทั้งหมดแต่กลับทำไรไม่ได้เลยแม้แต่นิด เธอก็คือคนประเภทที่ไม่มีอุปสรรคหน่อยไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เขาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงอยากกลับไป แต่ว่า ถ้าแผลของเธอยังไม่หายดี เขาไม่ให้เธอกลับไปแน่นอน “อร้าย！”มือวรินทรลื่น หัวตกลงไปทางขวา หน้าผากทุบใส่โต๊ะกระจกไปทีหนึ่ง เจ็บจนน้ำตากลิ้งในดวงตาเลยทีเดียว “รู้จักเจ็บด้วยหรอ？”ทาวัตทำไรไม่ได้ ย่อตัวลงพยุงศีรษะเธอ นำผมที่บังหน้าปัดไปข้างๆ กลางหน้าผากแดงเลย มีช้ำๆนิดหน่อย วรินทรไม่พูด ทำปากแบนๆ ท่าทางน่าสงสาร “คุณชายคะ ทายาให้คุณวรินทรหน่อยเถอะ อย่าให้เป็นรอยแผลเป็นหล่ะ”พี่ลิงถือยามาหนึ่งขวด ยื่นให้ทาวัต ทาวัตเปิดฝายา รับสำลีจากพี่ลิงมา เทยาลงนิดหนึ่งแปะใส่หน้าผากวรินทรเลย “คุณเบาหน่อยสิ่！จะฆ่าหรือไง！”วรินทรเจ็บ ไม่ห่วงภาพลักษณ์แล้ว ยื่นมือตบมือทาวัตทิ้ง เพี้ยะ แม่บ้านรอบๆทนไม่ได้หัวเราะออกมามา มองสายตาของวรินทรแล้วเหมือนจะไมโอเครเท่าไหร่ พี่ลิงจ้องไปด้วยสายตาที่โหด พวกเธอก็กลัวจนไม่กล้าหัวเราะต่อ รีบก้มหน้าลงทันที “ห้ามขยับ”ทาวัตเอามืออีกข้างออกมาจับมือทั้งสองข้างของวรินทรไว้ มืออีกข้างทายาให้เธอ ครั้งนี้แรงเบาลงเยอะ วรินทรบ่นด้วยความอึดอัด คิดในใจว่าถ้าคุณไม่ให้ฉันลุกขึ้น ก็จะไม่ทุบโดนหัวหรอก เสร็จแล้ว ทาวัตนำยาวางไว้อย่างดี ส่งสายตาให้พี่ลิง พี่ลิงรีบพาแม่บ้านทั้งหมดออกไป ในห้องโถงก็จะเหลือแค่พวกเขาสองคน ทาวัตนำแขนวางบนโซฟา มองใบหน้าที่อึดอัดของวรินทร ยิ้มอ่อน “คุณลุกขึ้นสิ่ มีความอดทนสูงไม่ใช่หรอ” วรินทรโกรธแล้วพูด “ฉันเปลี่ยนความคิดแล้ว！” “อ๋อ？เมื่อกี้ยังเห็นทำได้นิ？”ทาวัตเหมือนจะแกล้งเธอจนติดใจซะละ พูดด้วยความเจตนา วรินทรหันหน้าไป ไม่สนใจคนไร้น้ำใจแบบนี้ “อยากดูไหม ว่าคนที่ทำร้ายคุณสภาพเป็นยังไง？”อยู่ๆทาวัตก็พูด คนที่ทำร้ายเธอ？ วรินทรตาสว่าง รีบพยักหน้า ปรภตกับอมันด้าถูกขังในห้องใต้ดินของคฤหาสน์ กุญแจมีแค่ทาวัตกับปกเกศที่มี ไม่สามารถทำดอกที่สามได้ อีกอย่างห้องใต้ดินไม่ขังใครง่ายๆ ห้องใต้ดินไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่วรินทรคิด เปียกชื้น มีหนูกับแมลงสาป ตรงกันข้าม ที่นี้สะอาดมาก ถึงไม่มีแสงแดงส่องเข้าไปแต่มีแสงโคมไฟอ่อนๆสามารถมองเห็นสิ่งของต่างๆได้อย่างชัดเจน ปรภตกับอมันด้าโดนมัดติดกับเสาข้างล่างห้องใต้ดิน บนร่างกายมีแต่รอยแผลมีด ศีรษะก้มลง วรินทรนั่งอยู่บนรถเข็นที่ทาวัตสั่งคนเตรียมไว้ให้เธอ ทาวัตเข็นเธอไป แม้ว่าจะมองยังไงก็เจ็บใจอย่างนั้น แต่วรินทรก็ทน คงให้ทาวัตอุ้มเธอไปทุกที่ไม่ได้หรอก？ อมันด้าได้ยินเสียง เงยหน้าขึ้นด้วยความกลัว ใบหน้ามีแต่คาบเลือด ทาวัตเข็นวรินทรยิ่งเดินยิ่งใกล้ ในที่สุดวรินทรก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนคนนั้นคือใคร อมันด้า เธอนี้เอง งานโชว์วันนั้นที่วรินทรได้ยินว่าจะมีคนทำร้ายทาวัตเธอเข้าใจผิดไป เธอเลยให้ปกเกศไปปกป้องทาวัต คิดไม่ถึง เป้าหมายของคนคนนั้นไม่ใช่ทาวัต แต่เป็นเธอ