​ตอนที่ 73 เธอนี้เอง

ต๭นที่ 73 เธอนี้เอง ตอนแรกวรินทรก็ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ว่าตอนนี้ เธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว “วรินทร！อีสารเลว！ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ！”อมันด้าเห็นวรินทรก็ตะโกนใส่เลย โซ่ที่รัดเธอแน่นมาก เธอขยับๆตัวจนเสียงโซ่ดัง “เธอนี้เอง” วรินทรยิ้มอ่อน แสดงรอยยิ้มที่เย็นออกมา แววตาที่มองอมันด้าไม่มีความสงสารเลยแม้แต่นิด อมันด้าไม่พอใจเธอตั้งนานแล้ว แต่เธอคิดไม่ถึงว่าฝ่ายตรงข้ามจะเอาชีวิตเธอ ชีวิตของคนไม่มีค่าในสายตาเธอขนาดนั้นเลยหรอ？ “ทำขนาดนี้แล้วแกยังไม่ตายอีก！แต่เห็นสภาพแกตอนนี้แล้ว ฉันก็ไม่ได้เสียแรงไปเปล่าๆ！”สายตาที่อมันด้ามองวรินทรเสมือนงูพิษ “แล้วเธอดีไปถึงไหนกัน？”วรินทรนั่งอยู่บนรถเข็น จึงต้องเงยหน้ามองเธอ“ถ้าเธอดีกว่าฉันก็จะไม่มาอยู่ที่นี้ไม่ใช่หรอ？” วรินทรไม่ใช่พระแม่มารีย์ ไม่ได้มีความเมฆตาขนาดนั้น ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะให้อภัยคนที่เกือบฆ่าตนจนตาย แล้วพูดออกมาว่า “ทุกคนล้วนเคยกระทำผิด ฉันให้อภัยเธอ”แบบนี้ ทุกคนล้วนเคยกระทำผิด แต่ต้องดูว่าเป็นความผิดแบบไหน คุ้มไหมกับการที่ให้อภัย สำหรับอมันด้า วรินทรไม่เคยคิดที่จะแย่งอะไรกับเธอ แต่ก็มีบางคนเห็นคนอื่นดีหน่อยไม่ได้เลย เข้ามาสร้างปัญหาให้ตลอด ทีนี้เป็นไง อยู่นี้แล้ว “แกอย่าคิดว่าแกจะทำอะไรฉันได้！รอฉันออกไป ใครจะตายยังไม่แน่！” “คุณคิดว่าคุณจะออกไปจากที่นี้ได้ไหม？”ทาวัตพูดอย่างเฉยชา สายตาคมลึก แสดงความหมายที่จะฆ่า อมันด้าหดไปสักพัก ไม่กล้าสบตาทาวัต ในใจรู้สึกโศกเศร้า ผู้ชายที่เธอพยายามเข้าหามาตั้งนาน ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ อีกทั้งจะฆ่าเธอทิ้งอีกด้วย “ฉันไม่เคยคิดที่จะแย่งอะไรกับเธอ เธอจำไว้ ที่เธอมีวันนี้เพราะตัวเธอเองทั้งนั้น โทษใครไม่ได้ ”วรินทรพูดด้วยความเย็นชา คิ้วที่เสมือนภาพวาดดูเหนือทันที สูงส่งเสมือนพระราชินี “เข็นฉันออกไปเถอะ”วรินทรหันหน้าพูด รู้สึกว่าอากาศในนี้เริ่มหายไปแล้ว คนคนหนึ่งที่ไม่ค่อยสนิทกันยังอยากได้ชีวิตเธอ วรินทร บุคลิกเธอแย่แค่ไหนกัน วรินทรไม่ได้พูดอะไรทั้งทาง ได้แค่นั่งอยู่บนรถเข็นแล้วให้ทาวัตเข็นออกไปจากห้องใต้ดิน แน่นอนก็ไม่ได้ทันสนใจกับคำสั่งที่ทาวัตสั่งปกเกศไว้ เขาไม่อนุญาตให้ความอาจจะเกิดขึ้นเด็ดขาด วรินทรเป็นคนใจอ่อน งั้นคนชั่วคนนี้เขาเป็นเอง “ทาวัต” วรินทรเรียกกระทันหัน แสงแดดที่ส่องเข้ามากระทันหันทำให้เธอไม่ชินจึงหรี่ตา เสียงต่ำ ฟังไม่ออกว่าดีใจหรือโกรธ “หื้ม？”ทาวัตเข็นเธอถึงทางลัด ล้อของรถเข็นเหยียบผ่านใบไม้ที่หล่นอยู่บนพื้น ส่งเสียงกรอบ ในทางที่เงียบสงบทำให้รู้สึกน่าฟัง “คุณว่า ฉันก็ไม่ได้ทำอะไร ทำไมถึงมีคนอยากฆ่าฉันให้ตาย”วรินทรมองตรง แววตารู้สึกหวาดระแวง นึกถึงตอนที่เกือบตายเพราะโคมไฟคริสตัล เธอก็รู้สึกขนหลังลุกหมด เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นคดีฆาตกรรมกับคนตายนะ แต่ว่าถ้าเปลี่ยนเป็นตัวเอง กลับรู้สึกว่ารับไม่ค่อยได้ เธอไม่ได้กลัวขนาดนั้น แต่ก็ไม่ถึงกับขั้นไม่ถอยเลย ทาวัตก้มหน้ามองเธอ ร่างกายที่บางปกติดูเหมือนเข้มแข็ง แต่เท่าที่ดูตอนนี้ ก็มีความแตกต่างกัน ทำให้คนทนไม่ได้ที่อยากจะปกป้อง “อย่าคิดมาก ไม่ใช่ความผิดของคุณ”ทาวัตยกมือปลอบใจลูบหัวเธอเบาๆ ณ ตอนนี้ถ้าวรินทรพุ่งเข้าในอ้อมกอดเขา ก็จะดีกว่านี้ แต่ว่า ถึงวรินทรจะอาการหนักแค่ไหน เธอจะทำแบบนั้นหรอ? “คุณลูบสุนัขหรือไง?”ไม่กี่นาที วรินทรก็จัดการกับอารมณ์ตนเองเรียบร้อย ไม่จำเป็นต้องให้คนที่ไม่สำคัญมาก่อกวนจิตใจเธอ บางที ก็ปลง ก็ดี แต่วรินทรเป็นที่คิดบวกแต่บางทีก็เหมือนขาเส้นเลือดไปเส้นหนึ่ง “คุณเป็นสุนัขหรอ?”ทาวัตเข็นต่อ ก้าวเดินช้าและมั่นคงมาก น้ำเสียงมีความห้าว ใบไม้ที่อยู่บนต้นไม้ก็ตกลงมาใส่ไหล่ของเขาบ้าง ดวงตาที่ดำเย็นชา มีความอบอุ่น น่าเสียดายที่วรินทรมองไม่เห็น “คุณเคยเห็นสุนัขน่ารักที่ฉลาดขนาดนี้หรอ?”วรินทรพูดแบบไม่ยอม “……” ทาวัตไม่พูด ไม่เคยเห็นคนที่ยอมรับว่าตนเป็นสุนัขจริงๆ และในเวลาเดียวกัน กวินกับเอฟกำลังจอดรถอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ก็โดนยามหน้าประตูห้ามไว้ “ตรงนี้ห้ามจอดรถครับ กรุณารีบขับไปที่อื่น!”ผู้ชายสองคนที่ใส่เครื่องแบบสีดำเหมือนกันเดินมาด้านหน้าพวกเขา กางแขนห้ามไว้ กวินดันแว่นดำที่อยู่บนจมูก ใบหน้าที่เล็กอยู่แล้วโดนแว่นบังอีกยิ่งเล็กไปใหญ่ “พวกผมมาเที่ยวเยี่ยมหาคุณชายบ้านคุณครับ บอกให้รู้”สายตาเอฟมองแรงที่ยามทั้งสอง สายตาใต้แว่นรู้สึกสนุก มีความหมาย “พวกคุณนัดกันไว้หรือเปล่าครับ？” “ไม่” “งั้นเชิญพวกคุณออกไปตอนนี้เลยครับ” กวินกัดฟัน นึกไม่ถึงเลยว่ามาบ้านแดดดี๊จะลำบากขนาดนี้ ต้องมีการนัดล่วงหน้าอีก สักวัน เขากับม๋ามี๊จะเข้าๆออกๆที่นี้อย่างอิสระ! เอฟเฟี้ยวกว่า หยิบมือถือออกมาโทรเบอร์ส่วนตัวของทาวัตเลย “ว้าว พี่เอฟพี่ได้เบอร์ของเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่?”กวินตาโตมองเขาด้วยความนับถือคุยโทรศัพท์ด้วยความหยิ่ง เขาลืมวิธีนี้ได้ไงเนี่ย! “ครั้งก่อนที่ไปโรงพยาบาล” เอฟมองกวิน ครั้งแรกที่เห็นกวินแสดงสีหน้าท่าทางนับถือ รู้สึกภูมิใจอย่างห้ามไม่ได้ จะให้กวินนับถือเนี่ยไม่ง่ายเลย กวินพยักหน้า หันหน้ามองไป ก็เห็นทาวัตเข็นวรินทร ทั้งสองกำลังมาทางนี้ “พี่รินๆ!”กวินรอดใต้แขนของยามไป เกาะประตูใหญ่ไว้ตะโกนเรียกวรินทรเสียงดัง เขารู้ เรียกทาวัตไม่มีผลเท่าเรียกม๋ามี๊เขา เป็นอย่างที่คิด วรินทรได้ยินเสียงกวินก็รีบหันหน้ามาเลย แล้วก็เห็นกวินปรากฎตัวอยู่หน้าประตู ดีใจมาก “รีบเข็นฉันไป!” กี่วันที่ไม่ได้เจอกวิน วรินทรคิดถึงเขาแทบตายแล้ว จึงไม่ได้คิดว่าทำไมถึงกวินหามาถึงที่นี้ได้ เอฟวางสาย ยืนอยู่ข้างหลังกวิน ทาวัตเข็นวรินทรไปถึงหน้าประตูใหญ่ ค่อยๆเปิดประตูทั้งสองข้างออก ยามก้มหน้าแล้วพูดกับทาวัตอย่างเคารพ “คุณชาย” “อืม”ทาวัตพยักหน้า เห็นกวินกับเอฟก็ตะลึงนิดหน่อย ตามจริงแล้ว คงไม่มีใครรู้เยอะว่าเขาซื้อคฤหาสน์ที่นี้้แล้ว อย่างน้อย ที่นี้ก็จะไม่มีคนแปลกหน้ามาโผล่ เขามองหน้าของเอฟที่เฉย รู้สึกหนักใจแล้วหล่ะ “พี่รินๆ ผมคิดถึงพี่มาก”กวินดีใจ ก้าวขาที่สั้นและเล็กกระโดดเข้าอ้อมกอดวรินทร บังเอิญไม่โดนขาที่บาดเจ็บของวรินทรด้วย วรินทรใจอ่อนทันที แววตาที่มองกวินก็ผสมผสานด้วยความห่วงใย “ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกัน......”