ตอนที่ 75 คนที่ช่วยคุณไม่ใช่ผม

ต๭นที่ 75 คนที่ช่วยคุณไม่ใช่ผม ดูก็รู้ว่าเอฟไม่ใช่คนที่เห็นแก่เงิน ติดค้างบุญคุณเขา ดีกว่าให้อะไรเขา ทำแบบนี้ดีต่อทั้งสองฝ่าย อีกอย่าง เขาแซ่เย่ ถึงจะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลิวเลย แต่ว่าทาวัตมีความรู้สึก เป็นมิตรกันไว้ก็ไม่เสียเปรียบอะไรไม่มีผลเสีย “ไม่จำเป็น คนที่ช่วยคุณไม่ใช่ผม”เสียงที่เย็นชาเป็นเอกลักษณ์ของเอฟก็ดังขึ้น แต่กำลังบ่งบอกเรื่องจริงเรื่องหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะกวิน เขาไม่มีทางนำตัวคนมาให้บนมือเขาหรอก กลุ่มห้าคนมีความหยิ่งเข้มแข็งในตัว สำหรับคนนอกไม่ผูกมิตรด้วย อีกทั้งอยู่แต่ในที่ลับที่ส่วนตัวมืดๆจึงทำให้พวกเขายิ่งไม่ยอมที่จะเข้าหาคนนอก ถึงบุคลิกนิสัยพวกเขาจะเยือกเย็น แต่ใช้คำพูดของกวินมาพูดก็คือ ในร้อนนอกเย็นแล้วยังเป็นพี่ๆที่มีความตลก “ใคร?”ทาวัตมองตาขึ้นบน ดวงตาที่ดำเสมือนหินแตกสลายขึ้นหนึ่งชั้นประกายแสง เย็นชา ผู้ชายที่แข็งแกร่งเฉยชาสบตากัน ต่างคนต่างไม่ยอมใคร กวินออกจากห้องที่ทาวัตเตรียมให้วรินทร เอฟกับทาวัตก็คุยกันได้พอเหมาะแล้ว กวินเกรงว่าถ้ากลับดึกจะไม่ทันแพร่สดของรายการบันเทิง ขาที่สั้นๆเล็กๆวิ่งไปวิ่งมาที่คฤหาสน์ แสงแดงที่ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างจึงทำให้เหงาเขาดูสูงมาก มีสีทองบางๆทับอีกชั้น คฤหาสน์ใหญ่มาก แต่กวินพึ่งการบอกทางของแม่บ้านจึงหาทางไปชั้นสองได้อย่างว่องไว ทางโค้ง กวินวิ่งที่ทางโค้ง ไม่รู้ไปชนโดนอะไร ตัวกระเด็นล้มลง เจ็บก้นมาก เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ตบฝุ่นที่ก้นออก เงยหน้าขึ้นมองคนที่ชนโดน คือทาวัต ทาวัตเห็นว่าคนที่ตนชนเป็นกวิน ตะลึงนิดหน่อย อยู่ๆก็ยื่นมือ วางบนศีรษะของกวินแล้วลูบๆนวดๆผมของเขา “ไม่เป็นไรใช่ไหม？” เอฟบอก คนที่จับตัวสองพี่น้องนั้นได้และส่งตัวมาที่นี้คือกวิน บนร่างกายของอมันด้าที่เต็มไปด้วยรอยมีด ก็ไม่เกี่ยวกับกวินเลย ตอนแรก เขาไม่เชื่อ แต่ว่าไม่มีเหตุผลอะไรที่เอฟต้องโกหก เขาให้กำลังใจกวินใหม่ นี้เมองดูแล้วเป็นเด็กอายุแค่ห้าหกขวบ ตอนที่เอฟไป ที่จริงก็ยังพูดอีกคำ เสัยดาย เสียดายอะไร? กวินตะลึงนิดหน่อย ที่ทาวัตลูบผมเขา แต่ความรู้สึกนี้……ก็ไม่เลว “ผมไม่เป็นไรครับ”กวินส่งรอยยิ้มตอบกลับ มองตาของทาวัตที่มีสีสันความอบอุ่น ทาวัตนั่งลงสบตากับกวิน ในดวงตาดำดวงนั้นมีความสืบสวน เขายกมือขึ้นแบบผีไม่รู้เทวดาไม่เห็น นิ้วค่อยๆจับที่ขาแว่นของกวิน พูดออกปากเบาๆ “แก……” ดวงตากวินที่อยู่ภายใต้แว่นตาดำใหญ่โต หัวใจเต้นแรงมาก กำมือทั้งสองข้างแนบตัว เหงื่อตกข้างใน เขารู้แล้ว? ความคิดแบบนี้ล่องลอยผ่านสมองของกวิน ก็ทำให้เขาสูดลมหายใจ สิ่งที่ล่องลอยตามมาในสมองคือม๋ามี๊จะเห็นด้วยไหม จะทิ้งเขาไปหรือเปล่า? ทาวัตจับขาแว่นของกวินกำลังจะค่อยๆเอาออก เขาจ้องที่แว่นของกวินอย่างตั้งใจ เหมือนมีอะไรบางอย่างให้เขาไปถอดแว่นออก กลัวว่าจะพลาดอะไรไป “กรๆ”ทันใดนั้นเอฟเดินมา มือที่ทาวัตจะถอดแว่นก็สะดุ้ง กวินรีบสวมแว่นให้ดี เดินไปทางเอฟ “พี่เอฟครับ”ก้นบึ้งของใจกวินก็โล่งไปที เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก โชคดีโชคดี เกือบหลุดแล้ว เอฟยื่นมือจับมือกวินโดยตรง แววตาประกาย ก่อนที่ยังไม่ได้สืบค้นให้แน่ชัดว่าทำไมทาวัตถึงไม่รู้ตัวตนของกวิน เขาไม่ยอมให้พวกเขาสองคนรู้ความสัมพันธ์หรอก ถ้าทาวัตเป็นคนประเภทที่ทิ้งลูกเมีย ไม่เหมาะที่จะได้รับรู้และได้ลูกชายที่น่ารักแบบกวิน ทาวัตสะดุ้งแล้วดึงสติกลับมาได้รู้สึกว่าเมื่อกี้ตนควบคุมสติตัวเองไม่อยู่ ยืนขึ้นแล้วจัดเสื้อของตน พยักหน้าให้เอฟด้วยมารยาทที่ดีแล้วมองไปทางกวิน กวินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย มองเอฟด้วยสายตาที่แค้น “พี่ตั้งใจใช่ไหม” เอฟก็ไม่ปฏิเสธ พยักหน้า“ใช่” “พี่รู้แล้วหรอ？” “ใช่” จากสีหน้าที่เคร่งเครียดของกวินเมื่อกี้ก็ผ่อนคลายลง สองมือจับหน้าทรงไข่ของตน จริงๆแล้วก็มีช่วงๆแหละที่เขาอยากรู้มาก สีหน้าที่แดดดี๊เจอเขา “พี่เอฟ คืนนี้เราไปกินเคเอฟซีกันนะ”กวินกับเอฟเดินไปทางหน้าประตูคฤหาสน์ เสนอคำพูด “ได้......แต่ว่า ม๋ามี๊แกให้กินไหม？” “อย่ามาฟรอมเยอะ ผมรู้พี่ก็อยากกิน”กวินกระโดดๆเดินๆ ถึงแม้ว่าจะผิดหวังนิดหน่อย แต่ก็เพื่อความสบายใจของวรินทร “……”เอฟไม่ตอบ แสดงว่าไม่สน กวินไม่รู้ ความผิดหวังคืนนี้ของเขา กำลังจะกลายเป็นความจริงในเร็วๆนี้ จากการพักผ่อนไปหนึ่งอาทิตย์ วรินทรลงพื้นขยับได้ตามใจแล้ว แน่นอนว่าทาวัตก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะให้วรินทรอยู่ต่อ แต่โดยรวมแล้ว ก็สามารถพบเจอในบริษัทอีกบ่อยๆ เขาไม่รีบ วรินทรปฏิเสธข้อเสนอที่ทาวัตสั่งคนมาเสนอให้เธอ นั่งเข้าไปในรถคันหนึ่งโดยตรง เพราะตอนที่เข้ามาคฤหาสน์ไม่ได้พกพาสัมภาระมาด้วย ตอนออกไปจึงสบายและชิวมาก “วรินทร”เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นบนรถ วรินทรกำลังอยากจะหันหน้า รู้สึกแค่ว่าเจ็บหลังคอ ร่างกายอ่อนล้าสลบลง ใบหน้าที่หน้าเกลียด มองวรินทรที่กำลังมึนสลบด้วยแววตาที่โกรธแค้นเหลือเกิน กวินได้ข่าวจากทาวัตว่าวรินทรกลับมาวันนี้ อยู่ระหว่างทาง ทางกลับมาแล้ว ตั้งใจตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารที่อร่อยให้วรินทรจนเต็มโต๊ะ ยังคงเหลือเวลาอยู่จึงทำเค้กเล็กๆไว้ก้อนหนึ่ง ข้างบนวางเชอร์รี่ที่วรินทรชอบกินที่สุด เวลาผ่านไปทีละเข็ม อาหารที่กวินเตรียมไว้เย็นทะลุหมดแล้ว เค้กก็เริ่มละลายผิดรูป เขารีบนำเค้กใส่เข้าไปในตู้เย็น โทรหาทาวัตไปสายหนึ่ง “อะไรนะ？ม๋า。。。。。。พี่รินๆกลับมาแล้วงั้นหรอ？。。。。。。ไม่มีนะ ผมอยู่ที่บ้านเธอ เธอไม่ได้กลับมาเลย！” ได้ข่าวจากทางทาวัตว่าวรินทรกลับมาตั้งนานแล้วแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของวรินทรกวินก็เป็นห่วงและรีบร้อนขึ้นมาทันที ม๋ามี๊หายไปได้ไง？ ทาวัตตะลึงกว่าอีก เวลานี้ วรินทรควรถึงบ้านตั้งนานแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่ในบ้านยังไม่มีใคร นอกจาก...... นึกถึงตรงนี้ ทาวัตก็นั่งต่อไม่ไได้ ลุกขึ้นเดินออกไปทางข้างนอก กวินพาเอฟออกไปอย่างเร่งรีบ ไม่กล้าช้าแม้แต่น้อย พวกเขาโดนคนอื่นเอาเปรียบในตอนที่ปล่อยวางที่สุด ต้องรีบหาวรินทรให้เจอ！ วรินทรก็ไม่ได้โชคดีไปถึงไหน เธอก็คิดไม่ถึงหรอก ว่ากว่าขาตนจะหายก็โดนคนตีสลบอีก ช่วงนี้ไปทำให้เทวดาไม่พอใจหรือไงถึงได้ซวยขนาดนี้ ว่างๆต้องไปไหว้หน่อยละหล่ะ ดีไม่ดีวันไหนยื่นแขนยื่นขากวินของเธอก็หายไปจะทำไง แขนขาของวรินทรโดนเชือกหนาๆมัดไว้อย่างแน่น ในปากยัดผ้าไว้ผืนหนึ่ง ความเจ็บปวดจากหลังคอทำให้เธอต้องหรี่ดวงตา ดวงตาที่อยู่ในความมืดก็จะโดดเด่นออกมา แต่ก็มองรอบๆอย่างไร้เป้าหมาย