ตอนที่ 77 เอาวาดฝันไปซ่อนไว้ไหน

ต๭นที่ 77 เอาวาดฝันไปซ่อนไว้ไหน “ไม่ ไม่มีอะไร！ลงไปตอนนี้แหละ！”วาดฝันวุ่นวาย ดูท่าแล้วไม่ได้บอกชยุตกับณัฐพิชาไว้อย่างที่คิด รีบยืนขึ้น “รอฉันกลับมาแกเจอดีแน่！”ก่อนที่วาดฝันจะไปก็ถีบวรินทรไปหนึ่งที แล้วเดินไปอย่างเชิด ปิดประตู แต่วาดฝันกลับลืมปิดไฟ วรินทรที่นอนอยู่บนพื้นขยับไม่ได้เลย ไม่ใช่เพราะโดนมัดแขนมัดขาหรอก อีกอย่างโดนรองเท้าส้นสูงของวาดฝันถีบจนเจ็บเกิน ขยับแค่นิดเดียวก็ทรมานแทบตาย วรินทรรู้สึกได้ว่าร่างกายของเธอฟกช้ำแล้ว โดนถีบจนเจ็บเป็นจุดเป็นจุดเลย ก็ไม่ได้รู้สึกดีกว่าตอนที่บาดเจ็บที่ขาเลย เธอมีเซ้นส์ว่า ครั้งนี้วาดฝันไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแน่นอน ดูจากความเกลียดที่เธอเกลียดเธอแล้ว เธออยากจะเก็บชีวิตไว้ก็คงยาก นั่งรอความตายแบบนี้ไม่ได้แล้วหล่ะ！ วรินทรพยายามมองรอบๆสุดแรง แต่ว่ามองได้ไม่นาน ตาก็ดำวูบ สลบไปเลย ก่อนที่จะสลบไปวรินทรมีแค่ความคิดเดียว รอเธอออกไปได้เธอจะระเบิดตระกูลทิ้งทั้งบ้านถึงจะหายแค้น เจ็บชิบหาย ทางกวินและทาวัตก็แยกย้ายกันหาวรินทร แต่ทั้งสองก็ฉลาดมาก เล็งกล้องวงจรของถนนไว้เลย โดยเฉพาะทางของคฤหาสน์ กวินและเอฟเปิดออกมา กวินดูภาพในกล้องแบบไม่กล้ากระพริบตาเลย ย้อนดูอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็เห็นรถแท็กซี่ที่วรินทรนั่งขึ้นไป ไม่ได้ขับไปทางที่พัก แต่ขับไปสถานที่อื่น สถานที่ที่ไหนเนี่ย วิดีโอนี้พอถึงท่อนนี้ก็โดนตัดแล้ว “เอ ตรวจสอบทะเบียนรถเลขที่ xxxxxx ว่าตอนนี้คนขับอยู่ตำแหน่งไหน”เอฟโทรหาเอ ให้เอตรวจสอบโดยเร็ว เอค่อนข้างที่จะถนัดเรื่องแบบนี้ “รับทราบ” ทางนู้นมีเสียงพาพาพาของแป้นพิมพ์แพร่มา ผ่านไปสักพักก็มีเสียงของเอแพร่มา “อยู่ที่จอดรถสาธารณะแถวคฤหาสน์xx คนขับรถเป็นผู้หญิง ผมส่งรูปให้ดู” เอวางสาย ส่งรูปมาทางมือถือของเอฟอย่างรวดเร็ว กวินยืนบนเก้าอี้แล้วเอียงศีรษะไปดู ในขณะที่มองภาพคนในรูปหน้าใบเล็กๆอยู่ๆก็ดูแย่กระทันหัน น้าสาวของเขา วาดฝัน “คุณนายน้อยรู้จักเธอ？”เอฟเห็นสีหน้ากวินแค้นจนปากหยิกๆ จึงถาม “อืม พวกเรารีบไปคฤหาสน์xxเถอะ！”กวินกระโดดลงเก้าอี้ ดึงเอฟแล้ววิ่งออกทางข้างนอกเลย เร่งรีบมากๆ ขณะที่กวินไปถึงคฤหาสน์ที่วาดฝันอยู่แล้ว ทาวัตยืนอยู่หน้าประตูบ้านตั้งนานแล้ว กวินตะลึงนิดหน่อย ทีแรกนึกว่าพวกเขาจะเร็วกว่า ที่ไหนได้แดดดี๊ก็เร็วไม่แพ้เขาเลย “สุดหล่อ เร็วกว่าพวกเราไปนิดเดียว”กวินลงจากบนรถ เดินไปข้างๆของทาวัตที่กำลังจะถีบประตูเข้าไป บนใบหน้าสวมแค่แว่นดำไว้ ใส่เสื้อยีนส์กางเกงยีนส์ไว้ทั้งตัว สภาพเท่ๆ ทาวัตได้พบพวกเขาก็ไม่ได้แปลกใจอะไร ตอบ “อืม” ไปที ยกขาขึ้นถีบประตู ท่าทางชิวมาก ทีเดียวรู้เรื่อง สง่าแบบไม่มีใครเทียบได้ “พวกเขาอยู่ที่นี้ได้ไง？！”วาดฝันอยู่บนตึกแล้วมองเห็นพวกทาวัตเดินเข้าประตูบ้านเธอ รู้สึกกระวนกระวายกระทันหัน ถ้าให้ทาวัตรู้ว่าวรินทรโดนเธอลักพาตัวมา เธอจบแน่ๆ？！ ทำไงดี ทำไงดี？ วาดฝันเห็นวรินทรที่สลบไปแล้วไม่มีวี่แววว่าจะตื่น ในสมองก็มีความคิดผ่านมาหนึ่งอย่าง แล้วรีบลงมือโดยเร็ว ในขณะนั้นพวกทาวัตก็เดินเข้ามาในคฤหาน์์ได้พอสมควรแล้ว วาดฝันมองทางข้างล่างไปแวบเดียว ก็ไม่สนอะไรแล้ว ดึงวรินทรแล้วลงไปข้างล่างโดยตรง ณัฐพิชานั่งอยู่บนโซฟาดูรายการคนอ้วน ชยุตนั่งอีกข้างดูหนังสือพิมพ์ ไม่รับรู้เลยว่าอันตรายกำลังจะมาถึง เสียงดังปั้ง ประตูของคฤหาสน์์โดนถีบออก ชยุตกับณัฐพิชาตกใจจนรีบตามไปดู คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นทาวัต ขณะนั้นใบหน้าที่ดุร้ายเสมือนแกะน้อย เปลี่ยนแปลงไปมากจนทำให้คนต้องตะลึง “ที่แท้ก็คือประธานทาวัตนี้เอง ไม่เจอตั้งนาน เชิญนั่งครับ”ชยุตรีบต้อนรับ ใบหน้ายิ้มซะบานเหมือนดอกทันตะวันเลย ทาวัตไม่ได้สนใจเขา ตาที่ยาวแคบมองวนรอบๆ ชยุตกับณัฐพิชายังมีแม่บ้านอีกสองคน แต่วาดฝันไม่อยู่ สายตาของเขาลอยไปที่ชั้นสอง แววตาเย็น ขายาวก้าวขึ้นไปทางชั้นสอง “นี้......”ชยุตแปลกใจ เห็นทาวัตเดินผ่านเขาไปแบบนี้เฉยเลย ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ก็ไม่ได้ออกไป กลับขึ้นไปชั้นสอง เกิดอะไรขึ้น？ “อาเฮีย เขาขึ้นไปหาวาดฝันหรือเปล่า？”เหมือนณัฐพิชาคิดอะไรออกดวงตาสว่างกระทันหัน แล้วก็เดินตามขึ้นไป “เห้อะ”ครั้งแรกที่กวินเห็นชยุต แต่สำหรับวิ่งที่เขากระทำไว้ไม่มีเรื่องไหนที่กวินไม่รู้ แต่ตอนนี้ที่สำคัญคือหาม๋ามี๊ให้เจอ ปล่อยเขาไปชั่วคราว ชยุตรีบดึงสมาธิกลับ ก็ไม่ว่างไปสนใจเด็กน้อยคนหนึ่งที่มาชักสีหน้าใส่ รีบวิ่งขึ้นไปชั้นสองทันที เป็นไปได้ยังไงที่ทาวัตจะมาหาวาดฝัน？ ก็คือวรินทรไม่อยู่ที่นี้มาห้าปีแล้วก็มีแต่วาดฝันที่ไปหาเกาะ ตอนนี้มากระทันหัน เกรงว่าไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่นอน ทาวัตมาถึงห้องของวาดฝัน ยกขาถีบ ถีบประตูบานนั้นที่ปิดไว้อย่างแน่นจนออก เดินเข้าไป กวินที่เดินตามหลังว้าวอ้าปาก แดดดี๊เท่สุดๆ โตมาเขากวินก็จะเตะประตูออกอย่างเท่ๆหล่อๆแบบนี้ ทาวัตเดินเข้ามาในห้องของวาดฝัน กดปุ่มเปิดปิดบนกำแพง กลิ่นน้ำหอมที่แรงลอยมาที่หน้าของเขาจนเขาขมวดคิ้วแน่น เขารีบสำรวจห้องนี้ ไม่มีคน ผ้าม่านก็ปิดไว้หมด แสงเข้ามาไม่ได้สักนิด เขาเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว สำรวจ กลัวว่าจะหลุดรายละเอียดบางอย่างไป กวินตัวเล็กกว่า มุดมาจากข้างๆตัวทาวัต ก้มหน้าดู ก็เห็นข้างๆใต้เตียงมีกระดุมถูกทับไว้ เป็นกระดุมที่อยู่บนเสื้อเชิ้ต “ไหนผมดูหน่อย” ทาวัตหยิบกระดุมเม็ดนั้นมา กระดุมสีฟ้าอีกครึ่งสีใส วันนี้เสื้อเชิ้ตตัวที่วรินทรใส่ก็คือสีน้ำเงิน น่าจะตกลงมาจากตัวเขานั้นแหละ ทาวัตตาคมลึก มองข้างเตียง บนผ้าปูผืนนั้น มีรอยขีดข่วนที่เห็นได้อย่างชัดเจน บนผ้าปูสีขาวยังมีรอยเท้า ดูจากสภาพแล้ว วรินทรโดนวาดฝันมัดไว้ “วาดฝัน ประธานทาวัต……”ทีแรกณัฐพิชาคิดว่าจะเห็นภาพที่ทาวัตกระทำดีๆและอ่อนโยนกับวาดฝัน ใครจะไปรู้ว่าในห้องของวาดฝัน นอกจากทาวัตกับกวินและเอฟ แม้แต่เงาของวาดฝันยังไม่มี “ประธานทาวัต วาดฝันของบ้านฉันหล่ะ?”ณัฐพิชาไม่เจอวาดฝัน แต่เมื่อกี้เธอยังเจอ ทำไมคนหายไปไหน? “ประโยคนี้คงเป็นผมมากกว่าที่ต้องถามพวกคุณ เอาวาดฝันไปซ่อนไว้ไหน”ทาวัตยืนขึ้น มือกำกระดุมเม็ดนั้นไว้ แววตาที่เยือกเย็นดุร้ายนั้นเสมือนจะยิงทะลุผ่านณัฐพิชา ใบหน้าที่หล่อเหลาดุร้ายเย็นชาอีกครั้ง “ประ ประธานทาวัต หมายความว่ายังไง?”ณัฐพิชาตกใจจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว ไม่กล้าสบตาทาวัต “หมายความว่าไงงั้นหรอ?ลูกรักของพวกคุณลักพาตัววรินทรของผมไป ผมอยากจะถามพวกคุณมากกว่าว่าหมายความว่ายังไง”ทาวัตจ้องเธอด้วยความเย็น ถึงวรินทรจะเป็นที่รังเกียจของตระกูลนี้ แต่คนอย่างพวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องวรินทรเด็ดขาด!