ตอนที่ 79 ไม่เอาเรื่องเด็ดขาด

ต๭นที่ 79 ไม่เอาเรื่องเด็ดขาด นึกถึงตรงนี้ แววตาของวาดฝันแตกสลาย สายตาที่มองทาวัตก็มีความโกรธแค้นแฝงอยู่ “คุณขยับเข้ามาอีก เชื่อไหมฉันจะตัดเชือกให้ขาด?” พูดอยู่ ก็นำมีดเข้าใกล้กับเชือกที่มัดวรินทรไว้ “เดี๋ยวก่อน!”ทาวัตห้ามด้วยเสียงต่ำ คิ้วขมวดแน่น “คุณต้องการอะไร?ปล่อยวรินทร เรามาคุยกันก่อนก็ได้” “คุยกันก่อน?ทาวัต คุณคิดว่าฉันโง่หรือไง?ถ้าฉันปล่อยเธอตอนนี้ วินาทีต่อไปคุณก็จะผลักฉันลงนรกอย่างไม่ใยดี” วาดฝันเสียสติแล้วตะโกนใส่ทาวัต สภาพท่าทางวุ่นวาย กี่ครั้งแล้วที่มีดบาดผ่านเชือก มองจนใจตก ทาวัตส่งสายตาให้ปกเกศ ปกเกศพยักหน้าเบาๆ แล้วก็หายไปในพริบตา “ผมรับประกัน ขอแค่คุณปล่อยวรินทร ผมจะไม่เอาเรื่องเด็ดขาด พูดได้ทำได้”ทาวัตพูดอย่างจริงจัง วาดฝันผ่อนคลายลง แววตาที่มองทาวัตรู้สึกมีหวัง “คุณพูดจริงหรอ?” ทาวัตเห็นเธอผ่อนคลาย จึงรีบตอบกลับอย่างรับประกัน “จริง” วาดฝันเก็บมือกลับ ขณะนั้นปกเกศก็เดินไปข้างหลังเธอพอดี วาดฝันยังไม่ทันได้กรี๊ด ปกเกศก็ตีลงหลังคอเธอ แล้วเก็บมืออย่างว่องไว เสียงที่วาดฝันกำลังจะตะโกนออกมาก็ติดอยู่ในลำคอแล้วก็สลบไป มีดบนมือก็หล่นลงพื้น เสียงที่กรอบ ปกเกศรีบเตะมีดลงข้างล่าง แล้วก็แกะเชือกที่มัดมือวรินทรออก ขณะที่ทาวัตกำลังขึ้นไปชั้นห้า ปกเกศก็ดึงวรินทรลงมาก่อนแล้ว วรินทรก็เริ่มมึนๆตื่นๆ ตาที่อ่อนล้า มองข้างหน้าด้วยความมัว “รินริน ไม่เป็นไรแล้วนะ”ทาวัตเป็นห่วงมาก โอบกอดวรินทรไว้ในอ้อมกอด ฝ่ามือที่ใหญ่จับทับผมเธอไว้ แววตาที่อบอุ่น วรินทรพิงที่หน้าอกของเขา ได้กลิ่นหอมมินต์อ่อนๆ รู้สึกปลอดภัยแปลกๆ อยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ ทาวัตอุ้มเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน มองวาดฝันที่สลบอยู่บนพื้นไปทีหนึ่ง แล้วเดินออกจากโรงงานเก่า ก้าวเดินมั่นคงทุกก้าว ทำให้วรินทรรู้สึกจากใจเลย ผู้ชายคนที่พึ่งพาได้ “กลับคฤหาส์” ทาวัตนำวรินทรไว้ที่นั่งหลัง ตนก็นั่งเข้าไป แล้วออกคำสั่ง “เดี๋ยวก่อน！” วรินทรได้ยินก็ตื่นตัวทันที ดึงแขนเสื้อของทาวัตแล้วพูด “ฉันอยากกลับบ้าน” เธอคิดถึงกวินแล้ว หลายวันนี้อุปสรรคเยอะแยะมากมายทำเธอจะบ้าตาย หลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอกวิน เธอรู้สึกไม่สบายใจ สมองก็ยังคงเบลอๆหน่อย แต่ก็มีความจริงที่สำคัญ “ไปสวนดอกไม้บุปผธร” ทาวัตไม่ได้ปฏิเสธ สั่งปกเกศให้ไปสวนดอกไม้บุปผธรโดยตรงเลย หลังจากเหตุการณ์สองครั้งนี้ เขาจะไม่ให้อันตรายมาเกิดกับวรินทรอีก มากกว่านั้นเขาจะไม่ยอมให้พวกที่จิตใจชั่วร้ายมาเอาเปรียบอีกเด็ดขาด ความรู้สึกที่จะต้องเสียเธอไปแบบนั้น เขาไม่อยากจะชิมอีก สวนทรายไม่ได้ใกล้จากที่พักวรินทรเลย ระยะทางที่ไปต้องใช้เวลาประมาณสามสิบนาที อาการของวรินทรยังไม่ได้ดีหมด พิงไหล่ของทาวัตแล้วหลับไป ใบหน้าที่สวยงามนั้นมีบางจุดช้ำ เหมือนโดนของบางอย่างทุบไปโดยตั้งใจ ใหญ่ๆเล็กๆ บนมือก็มีแผล สีหน้าของทาวัตเย็นกระทันหัน วาดฝันกล้าตีเธอ？ ในเวลาเดียวกัน กวินกับเอฟก็นั่งกินปิ้งย่างอยู่ที่ร้านปิ้งย่างข้างๆสวนดอกไม้บุปผธร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทาวัตพาวรินทรมาถึงสวนดอกไม้แล้ว กำลังไปห้องของเขา ที่สำคัญกว่านี้ก็คือ ของของกวินไม่ได้เก็บสักอย่าง วางไว้อย่างนั้น ถ้าทาวัตได้เห็น สีหน้าจะเป็นยังไง “คุณชายน้อย ใส่อีกไม่ได้แล้ว” เอฟไม่ใช่ว่ากินเผ็ดไม่ได้ แต่ปิ้งย่างของร้านนี้มันแสบจมูกเกินไป เอาไม่ค่อยอยู่ กลับกันกวินยิ่งกินยิ่งอร่อย กินไม้ต่อไม้ ไม่ดื่มน้ำด้วยนะ จานที่อยู่บนโต๊ะซ้อนกันสามกองแล้ว คิดเอาเองละกันว่าพวกเขากินไปมากแค่ไหน “เอฟ เป็นลูกผู้ชายเปล่า ผมยังไม่กลัวเลยจะกลัวทำไม ฮ่าฮ่าฮ่า” กวินกัดปลาที่เพิ่งปิ้งเสร็จไปคำหนึ่ง รสชาตดีเยี่ยมเลย โปรยเครื่องปรุง ทาซอสพริกอีกชั้น แล้วดื่มโค้กหนึ่งคำ แล้วกัดปลาอีกหนึ่คำ นี้เป็นวิธีที่วรินทรชอบกินที่สุด ความรู้สึกที่ระเบิดในปากมันโครตจะสะใจ ทำให้คนอยากหยุดก็หยุดไม่ได้！ กวินก็ได้สูจน์มาจากวรินทร ขณะที่รอทาวัตไปเป็นพระเอก เขามากินใหญ่ดื่มใหญ่สักมื้อ ขอแค่เช็ดปากให้สะอาดวรินทรก็จับไม่ได้แน่นอน เอฟฟังกวินพูดเช่นนี้ สีหน้าเหวอ มองซอสพริกที่อยู่ตรงหน้า มีความรู้สึกระเบิดแล้วประมาณว่าถ้าวันนี้ไม่กินมันให้หมด ก็จะโดนกวินดูถูก ท่าทางเหมือนหมีเลยฮ่าฮ่า！