ตอนที่81 หนูเป็นลูกของใคร

ต๭นที่81 หนูเป็นลูกของใคร ทันใดนั้น นรชัยเหมือนจะคิดเรื่องที่คนอื่นคิดไม่ถึงกัน เขาจำได้ว่า วันนั้นตอนที่ส่งคาร่ากลับบ้าน เขาเจอเด็กคนนั้นที่หน้าลิฟต์ กวินจูงมือเอฟมาถึงสวนบุปผธร หลังจากที่เดินเข้าไปในประตูอพาร์ตเมนต์ก็ปล่อยมือเขา เอฟก็หลบไปอยู่ในความมืดด้านนอก กวินก็เดินไปที่ลิฟต์ขณะที่เอามือลูบท้องที่กำลังร้อง เมื่อลิฟต์ขึ้นถึงชั้นที่เธออาศัยอยู่ กวินได้ก้าวเท้าออกมา พร้อมกับถือกุญแจออกมาหนึ่งพวก เมื่อเดินถึงประตูห้องตัวเอง จึงไขกุญแจเข้าไปในห้อง หม่ามี้พูดถูก ตอนกลางคืนไม่ควรกินอะไรเยอะ ไม่งั้นท้องจะอืด กวินรู้สึกแค่ว่ามีของอยู่เต็มท้องขนาดนี้ ดีนะที่แม่ไม่อยู่ ไม่งั้นคงจะโดนตีก้นไปแล้ว เสียงกุกกักก็ดังขึ้น กวินจึงเปิดประตูเข้าไปดู เขาได้เปิดไฟไว้ เปลี่ยนรองเท้าแตะของตัวเองที่ระเบียงแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น แต่ไม่รู้ว่าที่ระเบียงนั้นมีรองเท้าแตะของทั้งของผู้ชายและผู้หญิงวางอยู่ และเนื่องจากเมื่อกี้กินจนอิ่มมาก ที่ปากยังคงมีรสเค็มอยู่ กวินเดินไปข้างๆเครื่องกดน้ำกดน้ำมากินและเตรียมตัวกลับห้อง “เอ๊ะ?” กวินมาหยุดที่หน้าประตูห้องของวรินทร บานประตูที่เปิดออกอยู่แค่ครึ่งนึง แสงไฟอ่อนๆอันอบอุ่นได้ส่องผ่านออกมาจากด้านใน ดวงตาที่โตของกวินก็สว่างขึ้น หม่ามี้กลับมาแล้ว “หม่ามี้!” กวินก็พูดออกมาอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็รีบก้าวเท้าสั้นๆของตัวเองวิ่งเข้าไปที่ห้องของวรินทรอย่างดีใจ แต่เมื่อเห็นคนที่อยู่ในห้อง ใบหน้าที่มีความสุขของกวินก็แข็งทื่อชั่วขณะ ที่มุมปากก็เริ่มมีการกระตุกขึ้น เช่นเดียวกับเขา ทาวัตที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆเตียงของวรินทรอย่างเงียบๆก็ได้ยินเสียงที่นุ่มนวลจากด้านนอก หม่ามี้หรอ? เมื่อเขาหันหน้าไปมอง ก็เห็นใบหน้าเล็กๆที่น่ารักและอ่อนโยนของกวิน ที่กำลังยืนงง จ้องมองเขาอย่างไม่ขยับเขยื้อน ทาวัตจึงหายใจเข้าลึกๆ กวินตอนนี้ก็ไม่ได้ใส่แว่นกันแดด ใบหน้าของเขาทั้งคู่ต่างก็เหมือนกันมาก อีกทั้งหน้าตาแบบนี้ ทำให้ทาวัตนึงอะไรขึ้นได้บางอย่าง เด็กผู้ชายที่ร้านขายเค้ก เมื่อกี้เขาเรียกใครว่าแม่กันนะ? วรินทร ! เมื่อกวินเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของทาวัต จึงรีบพูดออกมาว่า “ขอโทษครับ ผมมาผิดห้อง....” ในขณะที่พูดก็หันหลังแล้วรีบวิ่งออกไปนอกห้อง ตายแล้วตายแล้ว ทำไมพ่อของเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ตอนนี้กวินก็สับสนวุ่นวายไปหมด “รอเดี๋ยว” ทาวัตก็ลุกขึ้นมาทันที แล้วก็ก้าวเท้ายาวไปข้างๆประตู กวินที่ขาสั้นจะไปเดินเร็วกว่าเขาได้ยังไง แล้วก็ถูกดึงเสื้อกลับมา “ผมบอกว่าเข้าผิดห้อง คุณคิดอะไรอยู่?” กวินพูดพร้อมกระพริบตาอย่างน่าสงสาร เสียดายที่วิธีนี้ได้ผลกับวรินทรมาก แต่สำหรับทาวัตแล้ว กลับแย่กว่าที่คิด “ตกลงหนูเป็นลูกของใครกันแน่” ทาวัตได้วางกวินลงที่พื้น และมองไปที่กวินอย่างจริงจัง เรื่องมาถึงขนาดนี้ เขาก็ยังไม่เชื่อว่ากวินเดินเข้าผิดห้องหรือด้วยเหตุผลอย่างอื่น ถ้าหากเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ แล้วทำไมถึงมาโกหกว่าเดินเข้าห้องวรินทรผิด? ทาวัตมั่นใจ 99 เปอร์เซ็นว่า กวินคือลูกของตัวเอง แต่ว่าเขาไม่เคยยอมรับ กลับเดินหนีด้วยซ้ำ สายตาของทาวัตเริ่มจะสับสน กวินเริ่มจะไม่ทน เขาเชื่อฟังแม่ ที่จะไม่ให้แดดดี้รู้ว่าเขามีตัวตน ถึงแม้ว่าเขาก็อยากจะมีพ่อเหมือนเด็กคนอื่นๆ ทันใดนั้น กวินก็แหลือบไปเห็นวรินทรที่กำลังนอนอย่างง่วงอยู่บนเตียง จึงพูดเบาๆตอบไปว่า “ผมชื่อพิษณุกร ปีนี้อายุสี่ขวบครึ่ง วรินทรคือแม่ของผม” หม่ามี้ ลูกไม่ได้ไม่เชื่อฟังนะ ลูกแค่บอกพ่อว่าหนูเป็นลูกแม่ แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นลูกของแดดดี้นะ ถ้าหากว่าตอนนี้วรินทรตื่นขึ้นมา คงจะต้องตีก้นเขาอย่างน้ำมูกน้ำตาไหลแน่ๆ เด็กปากดี เอาตัวรอดได้เก่ง พิษณุกร อายุสี่ขวบครึ่ง มีวรินทรเป็นแม่ เป็นลูกของเขาจริงๆ！ กวินเริ่มจะเครียด กำมือไว้แน่น ในใจคิดว่า ถ้าทาวัตไม่ยอมรับเขาและแม่ เขาคงจะต้องพาแม่ไปฝรั่งเศสหาลุงแน่ๆ ทาวัตยังคงใจเย็น แต่ก็ทนไม่ได้จนตาแดง ความรู้สึกที่กดดันราวกับมีพายุในใจ มองที่ใบหน้าอันอ่อนโยนของกวินแล้วพูดว่า “ผมเป็นพ่อของเธอนะ” หัวใจที่เต้นอย่างหนักของกวินก็หยุดลงชั่วขณะ และมองไปที่รอยยิ้มของทาวัตแล้วพูดว่า “ผมยังคงไม่เชื่อนะครับ เพราะแม่ไม่เคยบอกว่าผมมีพ่อด้วย” วรินทร เธอเป็นผู้หญิงที่แย่มากๆ ทาวัตเริ่มไม่พอใจวรินทร ไม่พอใจที่พอตัวเองตั้งท้องแล้วหนีไปต่างประเทศ ไม่พอใจที่หลายๆปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยบอกเขาเลยว่าตัวเองมีลูกอีกคน เมื่อคิดเช่นนั้น ทาวัตก็ลากกวินไปที่ข้างเตียง มองเห็นวรินทรที่กำลังหลับ เขาจึงกัดฟันแน่ “ผู้หญิงคนนี้พูดกับหนูว่ายังไง?” ผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาเหมือนตายทั้งเป็น กวินไม่พอใจแล้ว “เธอคือแม่ของผม” ทาวัตมองสายตาของกวินที่พร้อมจะปกป้องแม่ ในใจก็รู้สึกตื่นเต้นและไม่มีท่าทีที่จะสงบลง เพราะดูๆแล้ว ลูกของเขาคงจะไม่มีเงื่อนไขที่จะยืนข้างๆวรินทร “แม่หนูพูดกับหนูว่ายังไง?” ทาวัตตอนนี้ยังไม่คุ้นชินกับการทักทายแบบนี้ แต่ก็กลับไม่มีกระแสตอบรับจากลูกที่เพิ่งเจอมา เพราะไม่เคยเชื่อว่าตัวเองจะมีความสุขขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เหมือนกับว่าในใจเขาถูกเติมเต็มด้วยความสุขเต็มไปหมด “หม่ามี้บอกว่า หม่ามี้ผ่ากวินออกมาจากแตงโมลูกใหญ่ เพราะแตงโมมันใหญ่มาก ทำให้หม่ามี้ต้องรอถึงสิบเดือน ถึงจะเอากวินออกมาได้ พ่อของกวินก็คือเมล็ดแตงโม” กวินเล่าเรื่องที่วรินทรเล่าให้ฟังอย่างไหลลื่น รวมถึงท่าทางที่จริงจัง ทำให้คนฟังอดขำออกมาไม่ได้ ทาวัตได้แต่ซุบซิบที่มุมปาก เด็กคนนี้มาจากแตงโมเนี่ยนะ? ยัยคนนี้สมองมีแต่แตงโมรึไง? “หนูเชื่อหรอ?” กวินพยักหน้า “ถ้าเป็นเรื่องที่หม่ามี้เล่าลูกก็ต้องเชื่อฟัง อีกอย่างหม่ามี้ยังมีรูปด้วย” “รูปอะไร?” ในหัวของทาวัตเริ่มจะมีความรู้สึกที่ไม่ดีออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว “ก็รูปที่แม่อุ่มทารกออกมาจากแตงโมไง” กวินได้แต่พูดแบบกระพริบตา ถึงแม้ว่าตัวเองอยากจะเรียกเขาว่า แด้ดดี้มาก แต่ถ้าแม่ยังไม่ยินยอม เขาก็ไม่ยอมทำง่ายๆ อีกอย่างเรื่องที่เขาแกล้งคุณแม่ไว้ก็ยังไม่ได้สะสาง ไม่ว่าจะเป็นใครทาวัตก็มั่นใจในตัวกวินมาก ลูกไม่มีทางที่จะไม่รู้จักเขา “......” ทาวัตไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่มองไปที่กวินอย่างจริงจัง ราวกับว่าตัวเองไม่เคยหันกลับมามองในช่วงหลายๆปีมานี้ ในใจก็เริ่มมีความสงสัย นี่คือลูกเขาหรอ? นี่คือลูกเขาจริงๆหรอ?