ตอนที่ 82 อยากจะรู้จักลูกหรอ? มันไม่ง่ายขนาดนั้น ！！！

ต๭นที่ 82 อยากจะรู้จักลูกหรอ? มันไม่ง่ายขนาดนั้น ！！！ ทันใดนั้น เขาก็ลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก กวินก็ไม่ได้ถามว่าเขาไปไหน เพราะเด็กที่ตกใจ ไม่ว่าใครก็ไม่ใจเย็นๆ ไม่น่าเชื่อถือ เขาเอามือไปจับที่คางและมองไปที่วรินทร อีกพักนึงต้องสนุกแน่ๆ ผ่านไปประมาณ 20 นาที ทาวัตก็กลับเข้ามานั่งข้างๆกวิน กวินได้กลิ่นไหม้ของบุหรี่จากตัวเขา เป็นกลิ่นที่ไม่แรง เป็นแบบอ่อน ดังนั้นจึงไม่ค่อยเหม็นมาก พอกวินสูดดมเข้าไป ก็ทำท่าเหมือนกับจะขยับตัวให้ออกห่างจากทาวัตแล้วพูดว่า “ห้ามสูบบุหรี่ในที่ๆมีเด็กเล็กอยู่นะ” ทาวัตก็อึ้ง และก็พูดขอโทษเขาว่า “ครั้งต่อไปแดดดี้จะไม่ทำแล้ว” ด้วยความเร่งด่วนนี้ จะทำให้กวินยอมรับเขาเร็วขึ้น แล้วค่อยมาเคลียร์กับวรินทรทีหลัง “เหอะๆ คุณยังไม่ใช่พ่อซะหน่อย” กวินตั้งใจพูดเหอะๆ พร้อมด้วยมั่นใจ ทาวัตทำหน้าเคร่งขรึม “ทำไมล่ะ?” “ในตอนแรกคุณไม่ต้องการหม่ามี้กับผม ตอนนี้จะมาดีกับลูก? มันไม่ง่ายขนาดนั้นนะ” ทาวัตรู้สึกตกใจ ขณะที่จะถามกลับไป ก็เห็นว่าดวงตาของวรินทรเริ่มขยับ จนลืมตาตื่นขึ้นมา คนที่ยังไม่ได้ตื่นเต็มที่ ก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ร้ายแรงขนาดไหน ในผ้าห่มเธอเริ่มยืดแขนที่ยังรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้นมานั่ง พร้อมกับยืดเอวที่เมื่อย กวินมองไปที่หม่ามี้ แล้วก็มองไปที่ทาวัต หม่ามี้นะหม่ามี้ อย่าไปยอมให้แดดดี้โกรธจนน่าสงสารนะ “วรินทร” ทาวัตหันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม เขามีข้อสงสัยที่จะต้องการเคลียร์กับวรินทรให้กระจ่าง “อะไร?” วรินทรหันมาพร้อมรอยยิ้ม เมื่อเห็นทาวัตแบบนี้ ไม่เห็นคงจะดีกว่า เพราะทุกครั้งที่เจอกันต้องมีเรื่องเสมอ เธอเธอเธอเห็นอะไร? ทำไมลูกชายของเธอถึงไปอยู่กับทาวัต? ！ “นี่มันอะไรกัน......” วรินทรเริ่มฉุนเฉียว เริ่มที่จะแน่หน้าอก ราวกับว่าหัวใจได้สลายหายไป “เรื่องอะไรน่ะหรอ? ผมควรถามคุณมากกว่า?” ทาวัตมองไปที่เธอด้วยสายตาที่เย็นชา ใบหน้าของเธอที่แสดงออกถึงอาการตกใจนั้นมันหมายความว่าไง? หรือเธอยังไม่อยากให้เขารู้ความจริง? ทาวัตรู้สึกยินดีมาก ที่คืนนี้ได้กลับมาที่นี่พร้อมกับวรินทร แต่ก็อาจจะไม่รู้ความลับนี้เลย เพราะวรินทรซ่อนไว้อย่างดีมาก วรินทรมองไปที่กวิน แล้วก็ไปดึงกวินมาด้วยความหวาดกลัว เธอกอดกวินไว้ในอ้อมอกอย่างแน่น ด้วยท่าทีที่ปกป้องเขา และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอย่างสั่นๆว่า “เด็กคนนี้เป็นลูกของฉัน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณเลย！” ทาวัตก็หัวเราะ แล้วพูดเสียดสีเธอว่า “เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว วรินทร คุณยังจะปิดบังอะไรอีก?” คำพูดอันเสียดสีของเขานั้นบาดลึกลงไปในก้นบึ้งในใจของวรินทร ทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้น “เอาลูกมาให้ผม” ทาวัตยืนมือออกไป พร้อมกับมองหน้าเธออย่างเย็นชา เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวของตัวเองในช่วงปีที่ผ่านมา เรื่องราวเหล่านั้นล้วนแต่เป็นเรื่องตลกทั้งสิ้น เธอกำลังปิดบังลูกในไส้ของเขา หลังจากที่กลับประเทศก็ไม่ส่งข้อความมาหาแม้แต่นิดเดียว อีกทั้งยังไม่อยากให้เขารู้ว่าตัวเองมีลูกอีกต่างหาก ทาวัตเขาคงไม่คู่ควร เธอจึงไม่ยอมรับว่าลูกชายคนนี้เป็นลูกของเขา? “บอกไปแล้วไงว่าเด็กคนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับคุณเลยสักนิด” วรินทรเริ่มที่จะหมดความอดทน กอดกวินไว้อย่างแน่น ทำให้กวินรู้สึกเจ็บปวดเกินกว่าจะยอมรับ หม่ามี้......หม่ามี้อารมณ์เสียเร็วขนาดนี้ แต่ในทุกๆครั้ง ก็ล้วนแต่เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเขา “คุณยังมีหน้ามาพูดว่าเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผมเลยสักนิดหรอ? ลูกเขาก็ยอมรับเองละ หรือจะให้ผมพาไปตรวจสอบมั๊ย? ” ทาวัตพูดอย่างใจเย็น พร้อมกับจับมือกวินไว้อย่างแน่น ไม่ยอมปล่อยมือ วรินทรก้มหัวลงมองกวินที่ตัวเองกอดไว้ ที่จริงลูกเธอก็รู้มาตั้งแต่แรก และใช่ หน้าเหมือนกันซะขนาดนี้ เมื่อได้มอง แล้วก็ได้แต่เบือนหน้าหนี “คุณคิดยังไง?” วรินทรพูดออกมาอย่างตื่นตระหนกและมองไปที่เขา “นอกจากเขา ฉันให้ได้ทุกอย่าง” “ถ้าหากผมบอกว่า ผมต้องการแค่ลูกล่ะ?”ทาวัตไม่ยอมแพ้ ราวกับว่าเขาไม่เห็นเธอในสายตาเลยสักนิด กวินค่อยๆหันหน้ามามองทาวัต เขารู้สึกสับสน จะทำยังไงดี ดูๆแล้วคุณพ่อก็ไม่ได้เกลียดเขา แต่เขาชอบใส่อารมณ์กับแม่ ทำให้เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าถ้าเขามีพ่อแล้วจะทำให้เขาเสียแม่ไป “คุณหยุดคิดไปเลย！ตราบใดที่ฉันยังอยู่ คุณก็เอาเด้กไปไม่ได้！” วรินทรได้ใจเย็นลง มือทั้งสองข้างเปียกไปด้วยเหงื่อ แต่ก็ยังไม่หยุดจ้องหน้าทาวัต ไม่ยอมเขาง่ายๆ กวินเชื่อแม่เขาทุกอย่าง ไม่ว่าทาวัตจะเป็นใคร ก็ไม่สามารถมาชิงตัวเขาไปได้ จากเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ทำให้กวินคิดถึงสมัยก่อนที่อยู่ประเทศอังกฤษ หม่ามี้ก็เป็นแบบนี้ เพื่อที่จะปกป้องเขา จึงสู้กับพวกคนไม่ดี สุดท้ายบาดเจ็บทั่วร่าง เลือดออกเยอะมาก จนไม่มีแรงไปโรงพยาบาล ทั้งหมดนี่ก็เพื่อไม่ให้คนพวกนั้นชิงตัวเขาไป แต่ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป คนก็เปลี่ยนไป ความคิดของกวินก็เหมือนเดิม เขารักแม่มากที่สุด คนที่ปวดใจที่สุดคือหม่ามี้ แม่ของเขาถึงแม้จะดูอ่อนแอ แต่ถ้ามีใครมารังแกคนที่เธอรัก ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จะกลายเป็นคนที่แรงขึ้นทันที แต่ว่า ถึงแม้ว่ากวินจะรักแม่มาก แต่เขาก็ไม่ยอมที่จะให้พ่อแม่มาเถียงกันแบบนี้ เขาเลยต้องคิดหาวิธี “เห้อ” ทาวัตเริ่มจะใจเย็นลง เริ่มจะปล่อยมือจากวรินทร อย่างไรก็ตามพอผ่านไปสักพัก มือของวรินทรก็ชาลง แล้วก็ปล่อยมือที่กำลังกอดกวินออก ทาวัตค่อยๆกอดกวิน ดึงเขาออกไปจากอ้อมอกของแม่ เขามองไปที่เธอและพูดว่า “รอคุณคิดออกแล้วค่อยมาหาผมนะ” “ทาวัต！！” มือของวรินทรเป็นเหน็บชา จึงไม่สามารถประคองตัวเองขึ้นจากเตียงได้ ทำได้แค่มองทาวัตพากวินออกไป ไอ้สารเลว！ วรินทรโกรธจนกัดฟัน แต่มือเธอยังขยับไม่ได้ แต่อย่างไรก็ตามเธอก็มั่นใจได้ว่า ทาวัตจะดูแลกวินอย่างดี ไม่ว่าจะพูดอะไรออกไป กวินก็เป็นลูกของเขา เรื่องเป็นอย่างนี้ วรินทรก็ได้แต่เดิมพันว่า “อย่าให้ฉันเจอแกละกัน！” มือที่เป็นชาเริ่มรู้สึกแย่มาก รวมถึงอาการปวดตามร่างกาย และก็ไม่อาจจะคิดถึง ความรู้สึกที่ไม่ดีเหล่านั้น ทาวัตให้กวินนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ พร้อมรัดเข็มขัดให้เขา จากนั้นก็ปรับอุณหภูมิในรถให้เย็นลง แล้วก็ขับรถออกจากสวนบุปผธร กวินมองไปที่ทาวัตอย่างตื่นเต้นและรู้สึกอบอุ่นอย่างมาก แต่เขาไม่สามารถแสดงออกมาได้ “หม่ามี้ต้องเสียใจแน่”กวินพูดออกมาด้วยสีหน้าบึ้งตึงเหมือนผู้ใหญ่ ทาวัตมองมาที่เขา และพูดแบบไม่ได้คิดอะไรออกมา “เธอจะเสียใจ? ใจแข็งขนาดนั้นจะมาเสียใจได้ไง?” หลังจากที่ได้ฟังทาวัตพูดถึงวรินทรอย่างไม่โอเคออกมาอย่างนั้น เขาก็ยิ่งไม่แฮปปี้ “หม่ามี้ไม่ใช่คนใจแข็งขนาดนั้น เธอรักลูกมาก”