ตอนที่ 83 นายน้อยกลับบ้าน

ต๭นที่ 83 นายน้อยกลับบ้าน ขณะที่ทาวัตกำลังเงี่ยหูฟัง การที่กวินมาอยู่ข้างกายเขาเป็นเรื่องมหัศจรรย์ มีผลต่อหัวใจเขามาก ซึ่งเขาก็ไม่อาจจะใจเย็นลงได้ ตอนแรกเขาไปสาย เลยไม่ได้ช่วยวรินทร “แม่หนู ช่วงปีที่ผ่านมาเขาเป็นไงบ้าง?” ทาวัตถามออกไปเบาๆ เพราะอยู่ดีก็รู้สึกเสียดายที่เมื่อกี้พูดถึงวรินทรออกไปแบบนั้น กวินก็เงยคางขึ้นอย่างหยิ่งๆ มองไปที่วิวด้านนอกแล้ว “ก็ดีครับ” เขาจะบอกว่าไม่ดีไม่ได้ เพราะไม่อยากให้ทาวัตมองว่าหม่ามี้เป็นคนหลอกลวง แต่สิ่งที่ทาวัตรู้คือ วรินทรตั้งท้อง ไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกคนเดียว ชีวิตมันจะดีกว่านี้ยังไง? บ้านพูลสวัสดิ์จะนิ่งดูดายโดยที่ไม่ไปดูแลเธอที่เมืองนอกได้หรอ? ไม่มีทางแน่นอน แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจ ถ้าเขารู้ว่าวรินทรมีลูกตั้งแต่ตอนนั้น มันก็ถือเป็นการผูกมัด ผูกมัดเธอมาให้มาอยู่ข้างกายเขาไม่ให้หนีไปไหน เขาเหมือนกับคนที่ทิ้งลูกทิ้งเมียขนาดนั้น? อย่าบอกนะว่า วรินทรไม่เคยเซื่อเขาเลย? ใจของทาวัตเริ่มจะวุ่นวายขึ้นทุกที วันที่สอง ที่คฤหาสน์ส่วนตัวของทาวัตและเนื่องจากเมื่อคืนนี้กลับมาดึก ทาวัตจึงพากวินเข้านอนด้วยกัน และเขาก็ไม่รอว่ากวินจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย เพื่อถนอมความรู้สึกที่ดีต่อกัน พอตอนเช้า กวินก็ยังคงคลุมโปงอยู่ในที่นอน แต่ก็ถูกปลุกด้วยเสียงที่ดังจากด้านนอก มันคือเสียงของเครื่องยนต์ของรถยนต์ จึงกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนที่นอน แต่ก็อดกลั้นความรำคาญไว้ไม่อยู่ “เสียงดัง！” กวินตะโกนราวกับจะประท้วงออกมาจากที่นอน ทาวัตที่ตื่นมาก่อนหน้านี้พอเห็นหน้าตาที่สะลึมสะลือของกวิน แล้วก็เพิ่งรู้สึกว่าท่าทางการนอนเด็กแบบนี้มันน่ารักดี เพียงแค่ถูกทำลายลงด้วยเสียงที่โวยวายแบบนี้ มันคือเสียงอะไรนะ? ทาวัตมองดูเวลา ตอนนี้ก็สิบโมงครึ่งแล้ว ซึ่งปกติเขาจะต้องไปอยู่ที่บริษัทแล้ว รถลาดตะเวนของยามถึงค่อยออกมา แต่วันนี้ไม่เหมือนวันอื่นๆ เพราะกวินมาอยู่ที่นี่ ถึงอย่างไร เสียงหวอของรถก็ยังดังมาก แต่นี่เป็นช่วงที่เขาไม่อยู่ถึงออกมาลาดตระเวน จึงไม่ได้เอะใจอะไร ขณะที่กำลังคิด เขาก็ค่อยๆลุกขึ้นมา เดินไปที่หน้าต่าง ดึงผ้าม่านสีทองเพื่อเปิดหน้าต่าง และเดินไปที่ระเบียงแล้วมองไปที่รถของยาม พร้อมขมวดคิ้วและพูดออกไปว่า “ใครใช้ให้พวกคุณมาลาดตระเวนตอนนี้? วันนี้ผมให้พวกคุณหยุดหนึ่งวัน เพราะจะรบกวนการพักผ่อนของนายน้อย” รถของยามที่กำลังตรวจตราอยู่นั้นก็รู้สึกงงกับสถานการณ์ เพราะเวลาปกติแล้วตอนนี้คุณชายจะไม่อยู่ที่บ้านแล้ว อีกอย่างการที่ต้องตรวจตราทุกวันก็เป็นกฎที่คุณชายตั้งเอง และพวกเขาก็ไม่เคยแหกกฎมาก่อน แล้วยังมีนายน้อยมาอีก? คุณชายมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่? หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยก็เรื่มสงสัย แต่ก็ตอบกลับไปว่า “ครับคุณชาย” แล้วก็สั่งให้คนอื่นๆเคลื่อนย้ายรถออกไป เสียงของรถค่อยๆเบาลง ทาวัตก็กลับมาข้างในห้องนอน ปิดหน้าต่าง แล้วดึงม่านปิดไว้ครึ่งหนึ่ง เพื่อให้แสงแดดส่องเข้ามาในระดับที่พอดี ไม่แสบตา กวินที่ตื่นเพราะเสียงของรถก็ไม่อาจนอนต่อได้ และโดยปกติที่เขาอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์ตอนนี้คงจะต้องไปทำอาหารเช้าแล้ว หลังจากที่ตื่นมาเมื่อสักครู่เขาก็อยากจะไปทำกับข้าวให้วรินทร แต่กลับพบว่าการจัดการของสถานที่แห่งนี้กับบ้านของเขาไม่เหมือนกันเลย กวินเพิ่งจะรู้สึกตัวว่า ตัวเองมาอยู่ที่บ้านแดดดี้ เมื่อคืนโดนพ่อพามา เมื่อทาวัตเห็นกวินตื่นขึ้นมา ก็มีรอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้า จึงพูดออกมาว่า “ตื่นแล้วหรอ?” “อืม” กวินตอบอย่างอึดอัด เพราะเมื่อก่อน เขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไปเจอกับทาวัต กวินก็ไม่ได้อึดอัดมาก แต่ตอนนี้อยู่กับคนที่รู้จักกัน กลับยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่ “มานี่เดี๋ยวพาไปแปรงฟัน” ทาวัตขวักมือเรียก และพากวินเข้าห้องอาบน้ำ กวินยืนอยู่ข้างทาวัต ร่างกายที่ยังเล็กยืนสูงได้แค่ต้นขาของกวิน แต่ก็สามารถมองเห็นตัวเองในกระจกของอ่างล้างมือ ใบหน้าที่เหมือนกับหยกที่แกะสลัก ขาวๆเล็กๆราวกับโผ่ลขึ้นมาจากน้ำ ไม่เหมือนกับใบหน้าที่เยือกเย็นเคร่งขรึมของทาวัต แต่ดูได้ว่ามีนิสัยเหมือนกัน มีความมั่นใจ สง่างาม ราวกับว่าเกิดมาพร้อมกับมัน เมื่อมองอย่างละเอียดแล้ว ก็เกิดความรู้สึกที่มหัศจรรย์ จนสามารถพูดได้ว่าลูกคนนี้หน้าตาเหมือนพ่อแม่ตอนเด็ก ซึ่งก็พูดได้อย่างถูกต้องจริงๆ ถึงแม้ว่าในตลอด 5 ปีมานี้วรินทรจะไม่ได้กลับมา แต่ก็เจอหน้าทาวัตน้อยอยู่ทุกวัน ก็นับได้ว่าเธอได้เจอกับทาวัตอยู่ทุกวัน จึงอยากจะลืมว่าเขาคือใคร “อ่ะให้” ทาวัตยื่นยาสีฟัน แปรงสีฟัน และแก้วน้ำ ให้กวิน ของเหล่านี้ล้วนแต่เป็นของสำรอง เขาไม่ได้ให้คนใช้เตรียมของใหม่ให้ ดังนั้นจึงให้ใช้ของเหล่านี้ก่อน รอตอนเย็นค่อยพากวินไปซื้อของเพิ่ม ใช่แล้ว ทาวัตได้วางแผนที่จะให้กวินอยู่ที่นี่ไม่ให้เขากลับไป ส่วนวรินทรนั้น เขาก็มีวิธีที่จะจัดการกับเธอ กวินรับแปรงสีฟันมา พอบ้วนปากเสร็จก็เริ่มแปรงฟัน บรรยากาศในห้องอาบน้ำเงียบมาก มีแค่เสียงแปรงฟันกับเสียงน้ำ ทาวัตหันมาเห็นกวินที่กำลังแปรงฟันอย่างจริงจัง หัวใจเขาก็พองโตอย่างภาคภูมิใจ เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่า เด็กๆเนี่ยมันน่ารำคาญ เขาจึงไม่เคยอยากจะมีลูก แม้แต่ตอนที่อยู่กับวรินทรก็ตาม จนถึงวันนั้นที่เจอกวินที่ร้านเค้ก เขาก็เกิดความคิดว่าต้องมีลูกกับวรินทร เขาก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะโชคดีขนาดนี้ เพราะเด็กคนนั้น คือลูกของเขาจริงๆ เขาได้เคยพูดไว้ว่า ถ้ามีลูก จะต้องมอบความรักให้ราวกับให้โลกทั้งโลก ตอนนี้ก็มีแล้ว เขากลับไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ดีพอ ทาวัตรู้ว่า เด็กคนนี้ไม่ธรรมดา ดูจากคำบอกเล่าของสมัยก่อนและการกระทำของตอนนี้ เขาไม่ใช่เด็กที่ร้องไห้งอแง เขามีความคิดเป็นผู้ใหญ่ แต่หน้าตากลับน่ารักน่าชังเสียนี่กระไร สรุปคือ ทาวัตชอบเขามาก ชอบจนไม่สามารถพูดออกมาได้ พออาบน้ำเสร็จ ทาวัตก็พากวินลงมาชั้นล่าง เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องมาจูงมือลูก กว่าจะทำได้ขนาดนี้เขาต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างสูง พี่ลิงและคนใช้คนอื่นๆก็รออยู่ที่ห้องอาหาร พอเห็นทาวัตลงมาเขาก็ทำตามหน้าที่ปกติ แต่เมื่อเห็นเขาจูงกวินมาด้วย ก็แทบจะไม่อยากจะเชื่อสายตา