ตอนที่ 84 ผมคือพ่อของแก

ต๭นที่ 84 ผมคือพ่อของแก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหน้าตาอันหน้ารักของกวินนั้น ช่างดามเมจแรงเหลือเกิน เพียงแค่ได้มอง ทุกคนก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้ ท่ามกลางความรู้สึกที่ถูกส่งผ่านสายตาของกลุ่มคน ทาวัตก็จูงมือกวินไปที่โต๊ะ แล้วสั่งให้คนใช้ไปยกเก้าอี้ที่เบาะนุ่มมาไว้ข้างๆ ให้กวินได้นั่งเก้าอี้เบาะนุ่มตัวนั้น เหล่าคนใช้แทบไม่อยากจะเชื่อ คุณชายรักความสะอาดขนาดนี้ ทำไมถึงยอมให้เด็กคนนี้เข้ามาใกล้? แล้วทำไมเด็กคนนี้ถึงมีหน้าตาเหมือนกันกับคุณชายซะขนาดนี้? “พี่ลิง” ทาวัตพูดออกมาเบาๆ พี่ลิงที่กำลังสงสัย พยักหน้าตอบไปว่า “ค่ะ คุณชาย” “ฝากบอกต่อด้วยนะ ว่าตั้งแต่วันนี้ เด็กคนนี้คือคุณชายน้อยของพวกคุณ พวกคุณต้องปฏิบัติต่อเขาเหมือนผมทุกอย่าง อย่าพลาดแม้แต่นิดเดียว เข้าใจนะ?” ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชานี้ ทำให้ผู้คนต้องทำตามราวกับเป็นคำสั่งของเจ้าชาย “ค่ะ” พี่ลิงไม่กล้าถามต่อ แล้วก็ก้าวถอยไป “ไปทำอาหารเช้ามาใหม่อีกหนึ่งชุด ทำรสชาติให้เด็กกินได้” ทาวัตออกคำสั่งพร้อมมองไปอาหารที่วางในรอบๆโต๊ะ กวินนั่งเกร็งจนแก้มสั่น ใจเขาตื่นเต้นมาก จึงเข้าไปดึงแขนเสื้อของทาวัตแล้วพูดว่า “ไม่ต้องหรอกครับ หม่ามี้บอกว่าถ้าทำแบบนี้มันจะสิ้นเปลือง กวินกินได้หมดครับ” อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะทิ้งไปก็ช่างน่าสงสาร ถ้าหม่ามี้ที่เป็นนักกินมาเห็นเข้าคงจะกระโดดโลดเต้นแล้วมาสู้กับเขา พี่ลิงมองไปที่กวินอยู่หลายรอบ ใบหน้าเล็กๆอันนุ่มนวลช่างเหมือนกับเจ้านายน้อยซะเหลือเกิน ทำให้ใครๆก็อดชอบไม่ได้ ทาวัตก็ดีอ่อน พยักหน้าตอบไปว่า “โอเค” “คุณน้า บ้านน้าหลังใหญ่นะ” กวินพูดขึ้นขณะที่กำลังหั่นขนมปัง ใบหน้าแสดงออกอย่างจริงใจ ว่าเขาชอบที่นี่ ที่ๆทั้งกว้างใหญ่และเงียบสงบ ทาวัตโดนเรียกแบบนั้น ก็เริ่มไม่พอใจ แต่กลัวว่าจะกระทบความรู้สึกของกวิน จึงพูดตอบว่า “แล้วลูกชอบที่นี่ใช่มั๊ย? อยากมาอยู่ที่นี่หรือเปล่า?” “อยาก แต่หม่ามี้ต้องมาอยู่กับหนูด้วยนะ” กวินไม่ใช่คนที่หลอกง่ายขนาดนั้นนะ ไม่ว่าเรื่องอะไรหม่ามี้ต้องสำคัญที่สุด “เรื่องนี้มันง่ายมาก ขอแค่หม่ามี้เห็นด้วย พวกลูกก็มาอยู่ที่นี่ได้” ทาวัตยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย กวินก็ดีใจ แต่หลังจากนั้นก็มองไปที่ทาวัตอย่างยังไม่ค่อยเชื่อใจ “จริงหรอครับ?” “จริงสิ” สิ่งที่ทาวัตคิดกลับเป็น การที่วรินทรไม่ยอมแพ้เขาง่ายๆเขาเลยเอามาได้แค่กวิน ขอแค่เข้ามาในคฤหาสน์ เขาก็จะกดดันเธอเอง “หม่ามี้เดี๋ยวก็มาละ” กวินพูดออกมาอย่างสุขุมเยือกเย็น โดยไม่เปิดเผยความคิดในใจของทาวัต เพราะจากที่เขาดูๆมา การที่ทำให้ความสัมพันธ์ของหม่ามี้กับแดดดี้ดีขึ้นถือเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด หลังจากพูดเสร็จกวินก็กินอาหารเช้าต่อ แต่อยู่ดีๆก็ถามขึ้นมาว่า “คุณน้าครับ ผมอยากไปห้องน้ำ......” “บอกแล้วไงว่าผมเป็นพ่อแก！” บรรยากาศของที่นี่เริ่มจะคุ้นเคย อีกทั้งยังเป็นการเริ่มต้นแผนการที่จะหลอกวรินทรมาที่นี่ยังไง แต่ที่นั่น วรินทรกำลังนอนหลับเป็นตาย โดยปกติแล้วจะมีนาฬิกาปลุก แต่วันนี้เธอก็ปิดมันลง เพื่อไม่ให้มีเสียงรบกวน ไม่เหมือนกับที่กวินคิดว่าแม่จะห่วงเขามาก จริงๆแล้ววรินทรเป็นคนสุขุมรอบคอบ ทาวัตจะต้องดูแลกวินอย่างดีแน่ๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เหมือนกับให้พ่อได้ดูแลลูก เมื่อถึงเวลาเธอค่อยไปรับตัวกวินกลับมา เป็นความคิดที่ดี แต่ความจริงแล้วมันแทบจะเป็นไปไม่ได้ กลัวเพียงแค่ว่าพอเข้าไปในสวนของคฤหาสน์แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าจะเอากวินออกมาได้มั๊ย แต่ปัญหาคือตัวเธอเองจะออกมาได้รึเปล่า ถึงแม้ทาวัตจะไม่พอใจวรินทร แต่เขาก็รักเธอ สิ่งเหล่านี้ยิ่งปล่อยไว้นาน ยิ่งหลีกหนีไม่พ้น ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาไม่ได้ลืม เธอ แต่ยิ่งรักมากขึ้น พูดได้ว่า วรินทรสำคัญต่อใจของทาวัตมาก แต่ถ้าไม่ยกเลิกความเข้าใจผิด ถึงเขาจะรัก แต่ก็มีความหยิ่ง แล้วจะมีโอกาสที่เขาจะก้มหัวให้อีกหรอ บางครั้ง ความรักไม่ใช่การตามใจ ความรักของเขาคือการตามใจ ขอเพียงแค่ให้คนในบ้านยอมรับ แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่า วรินทรก็ยอมรับการที่เขาตามใจเธอเหมือนกัน วันนี้เป็นวันทำงาน แต่วรินทรก็ตัดสินใจที่จะไม่ไป นอนอยู่บ้านราวกับกลัวว่าถ้าแผ่นดินไหวเกิดขึ้นก็ตื่นไม่ได้ เช่นเดียวกับวรินทร วันนี้ทาวัตก็ไม่ได้ไปทำงาน และได้ฝากงานกับเลขานิธูร เพื่อจะอยู่บ้านเลี้ยงดูกวิน กวินที่กำลังร้อนใจว่าจะหลอกให้วรินทรมาที่นี่ยังไง แต่เหนือสิ่งอื่นใด คนที่กำลังโดนกล่าวถึง กำลังดึงม่านมาปิดบังแสงแดดและนอนหลับโดยไม่มีท่าทีที่จะตื่นขึ้นมา เวลาล่วงเลยถึงบ่ายสามโมง วรินทรก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา โทรศัพท์ข้างหัวเตียงก็ดังขึ้นไม่รู้กี่รอบ แต่เธอก็ยังไม่รู้ ถ้างั้นกวินก็คงจะห่วงเกินไป ตั้งแต่เช้ามา หม่ามี้ก็ไม่ได้รับโทรศัพท์เลย หม่ามีกำลังมีอันตรายหรอ? รอจนถึงบ่ายสามโมงกว่า ก็ไม่รอการรับสายของวรินทร ทำให้สองพ่อลูกนั่งลงบนโซฟา วางมือถือไว้บนโต๊ะข้างๆ โดยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น พี่ลิงเอาผลไม้มาเสิร์ฟ วางไว้ที่โต๊ะข้างๆ แล้วค่อยจากไป แต่เธอก็ทำใจลำบากเหมือนกัน เธอเป็นคนดูแลบ้านธัมรุจินันท์มาตั้งหลายปี ไม่เคยคิดจะแหกกฎใดๆ แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอกำลังสงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของใครกันแน่ แล้วคุณวรินทรล่ะจะทำยังไง? ถ้าหากคุณวรินทร รู้แล้วจะต้องเสียใจมากแน่ๆ พี่ลิงก็เห็นทาวัตกับวรินทรเติบโตมาด้วยกัน จนมารักกันและก็เกือบจะหมั้นกัน ถ้าดูผู้หญิงส่วนใหญ่จากภายนอกก็ไม่ชอบเท่ากับวรินทร แต่ถ้ามองด้วยใจ ยังไงวรินทรก็คือคุณหญิงของบ้านธัมรุจินันท์ แต่ระหว่างทางมานี้ คุณชายมีลูกมากี่คนแล้วล่ะ? พี่ลิงกับคนในคฤหาสน์ต่างก็สงสัยเหมือนกัน แต่เมื่อทาวัตไม่พูด ก็ไม่มีใครกล้าไปถาม “ปกเกศได้ยืนยันแล้ว เธอไม่เคยออกจากบ้าน ดังนั้นไม่มีอันตราย ไม่ต้องกังวล” ทาวัตพูดออกมาในขณะที่จ้องมองไปที่มือถือบนโต๊ะราวกับว่าจะขุดหลุมในนั้น ยัยบ้านี่ ตั้งใจจะไม่รับสายเลยหรอ? กวินก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะหัวแต่คิดอยู่ว่า ตอนนี้ถ้าหม่ามี้ไม่รับโทรศัพท์และไม่ได้ออกไปไหน งั้นคงมีแค่เหตุผลเดียวคือ “อาจเป็นเพราะ......หม่ามี้กำลังนอนอยู่......” กวินพูดออกมาอย่างเยือกเย็น เขารู้ใจหม่ามี้มากที่สุด ถ้าไม่ได้นอนหลับก็จะต้องมารับสายแล้ว มีเพียงเพราะนอนหลับอยู่เท่านั้นทำให้ไม่มารับโทรศัพท์อยู่อย่างนี้ ทาวัตก็ถอนหายใจ มองดูนาฬิกาข้อมือ ใกล้จะสี่โมงแล้ว นี่เธอนอนไปหนึ่งวันเลยหรอ? เธอนอนเก่งขนาดนั้น? ทางด้านนี้ วรินทรตะเกียดตะกายลุกขึ้นมาเพราะนอนไม่หลับแล้ว เธอเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบสะลึมสะลือ และไม่รู้ตัวว่าตัวเองนั้นนอนหลับมาถึงตอนบ่าย จึงคิดว่าจะไปหาอะไรกิน แต่กวินอยู่ไหนล่ะ?