ตอนที่ 87 ไม่ต้องพูดแล้ว จูบฉัน

ต๭นที่ 87 ไม่ต้องพูดแล้ว จูบฉัน ทาวัตต้องตั้งใจพูดออกมาแน่ๆ！ ประภาพถึงจะมีสายตาที่เข้มคม แต่ก็ยิ้มให้กับวรินทร หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วคีบกระดูกหมูไปวางไว้ในชามของวรินทร “วริน คุณชอบกินนี่” พูดวรินอีกละ ทาวัตไม่อาจมองหน้า นี่ยังจะมาเรียกวรินอีกหรอ เขาหยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วไปคีบกระดูกหมูที่ประภาพคีบให้วรินทรออกมา “ขอโทษนะ วรินกำลังบาดเจ็บอยู่ ไม่ควรกินของมันๆแบบนี้” วรินทรบาดเจ็บ? ประภาพขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา อีกทั้งยังคีบผักไปให้วรินทรอีก คราวนี้ทาวัตก็คีบผักชิ้นนั้นมาไว้ในชามป่าวข้างๆอีก “ขอโทษนะครับ ในนี้มันมีหัวหอม วรินไม่ชอบกลิ่นหัวหอมนะ” “ใช่เลย คุณชายเข้าใจวรินจริงๆ” ประภาพมองกับข้าวที่อยู่บนโต๊ะ แล้วเอาตะเกียบไปคีบไก่ตุ๋นเห็ด ทาวัตยิ้มมุมปาก แล้วพูดว่า “วรินน่ะไม่ชอบกินเห็ดที่สุด ถ้าเป็นเมนูที่มีเห็ดเธอจะไม่กินเลย ดูเหมือนคุณประภาพจะไม่ค่อยรู้ใจวรินของผม” ประโยคสุดท้ายที่พูดว่า วรินของผม ก็ถูกพูดออกมาอย่างใกล้ชิดมาก กวินที่นั่งฟังอยู่ ก็รู้สึกยิ้มที่มุมปาก พอหันมาเห็นวรินทรข้างๆที่กำลังกินอย่างตั้งใจ และไม่ได้ฟังที่พวกเขากำลังคุยกัน กวินก็พูดไม่ออก หม่ามี้นะหม่ามี้ อย่ามาตั้งใจกินตอนที่แดดดี้กำลังโชว์ความเท่ห์แบบนี้ได้มั๊ย? ถึงแม้ว่าพ่อบุญธรรมจะชอบหม่ามี้ แต่กวินจะอยู่ข้างแดดดี้ตลอดไป แดดดี้กับหม่ามี้อยู่ด้วยกันถึงจะสมหวัง “พูดแบบนี้ แสดงว่าคุณชายรู้ใจวรินหรอครับ?” ประภาพเริ่มจะยิ้มไม่ออก เขาวางตะเกียบลง พลางค่อยๆจิบกาแฟ “คุณประภาพฉลาดขนาดนี้ ยังต้องให้ผมตอบอะไรอีก?” คำพูดที่หนักแน่นและโจมตีคนในคราวเดียว ทาวัตก็เริ่มเอามือมาเท้าที่คาง ด้วยท่าทีที่ขี้เกียจ และแสดงความสง่างาม “คุณชายชมผมเกินไปแล้ว” ประภาพพูดพร้อมหยิบแก้วขึ้นมา แล้วก็ยกไปไว้ข้างๆปากตัวเอง “ไม่ต้องเกรงใจครับ” ทาวัตพูดพร้อมหยิบแก้วกาแฟที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาพร้อมกับจิบไปหนึ่งคำ พูดกันว่าสงครามของผู้หญิงจะต้องมีการตบตีให้ตายกันไปข้างนึง แต่สำหรับสงครามของผู้ชาย ถึงจะไม่มีการตบตี แรงสังหารก็ไม่ได้เบากว่ากัน และผู้หญิงที่เป็นชนวนให้เกิดสงครามนี้ กลับกินอย่างสบายใจ “โอ้ย” วรินทรที่ไม่คิดอะไรมากและกำลังกินอย่างมีความสุข อยู่ดีๆก็ปวดเอว จนต้องร้องออกมา เมื่อมองลงไป เล็บของทาวัตกำลังวางพาดอยู่ที่เอวของเธอ สิ่งที่หยิกเนื้อเธอเมื่อกี้ก็คือเขานั่นเอง” วรินทรหันไปยิ้มขอโทษ หยิบผ้ามาเช็ดปาก แล้วลุกขึ้น “ขอโทษนะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ พวกคุณกินไปนะ” “อื้ม โอเค” ประภาพยิ้มให้ พร้อมพยักหน้า เมื่อวรินทรเดินไปจนพ้นสายตาพวกเขาแล้ว ก็อดไม่ได้ที่เอามือลูบตรงที่โดนหยิบ มันปวดมาก นี่ฉันทำให้เขาเคืองหรอ? วรินทรคิดอย่างเคร่งเครียด แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำหญิงไป เมื่อเธอเดินมาถึงอ่างล้างมือ เห็นตัวเองในกระจก แก้มที่แดงอ่อนๆ ริมฝีปากสีแดงสด ราวกับเพิ่มกินของเผ็ดมาเมื่อกี้ เพราะมันแดงแบบเผ็ดๆ เธอเอามือไปรองที่ก๊อกเปิดน้ำออกมาล้างมือ หยดน้ำที่เย็นๆไหลมากระทบบนมือเธอช่างเย็นสบาย เมื่อล้างเสร็จ วรินทรก็เอามือออกจากใต้ก๊อก แล้วไปหยิบกระดาษมาเช็ดมือ แต่ใครจะไปรู้ว่าเมื่อเงยหน้ามาแล้วจะเจอหน้าตาหล่อๆของทาวัตที่กำลังยืนรออยู่ วรินทรก็ตกใจจนทำทิชชู่ตกพื้น แล้วหันมาหาทาวัต “ทาวัต ฉันว่านี่เป็นห้องน้ำหญิงนะ” ทาวัตจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า “ผมพอใจอ่ะ” วรินทรก็ไม่พอใจ ได้ได้ได้ พูดเองนะว่าอยากไปที่ไหนก็ไปที่นั่น คุณจะมาเข้าห้องน้ำที่ห้องนี้เธอก็ไม่ว่าอะไร “งั้นตามสบาย ฉันไปก่อนนะ” วรินทรพูดออกไปแบบติดตลก แต่เธอกลับรู้สึกเสียหน้า จนหัวเราะไม่ออก “ผมอนุญาตแล้วหรอ?” ทาวัตเข้ามาขวางทางไว้ แล้วจ้องวรินทรด้วยสายตาที่เคร่งขรึม ราวกับว่าอยากจะเห็นว่ามีอะไรอยู่บนหน้าของเธอ เสียดาย ที่ไม่มีอะไรอยู่เลย “งั้นคุณคิดอะไรอยู่” วรินทรตอบกลับด้วยสีหน้าเฉยๆ แต่ในใจกลับรู้สึกอึดอัด นี่คือห้องน้ำหญิง ถ้าคนอื่นมาเห็น เขาไม่กลัวตัวเองจะเสียหน้าหรอ? “ไม่ต้องพูดละ” ทาวัตพูดเบาๆออกไป แล้วเอามือไปลูบผมของเธอ วรินทรได้ยินดังนั้น สมองก็สั่งการให้เธอพูดออกไปทันทีว่า “จูบฉัน！” ทาวัตก็รู้สึกอึ้ง เริ่มยิ้มมุมปาก แล้วก็จุ่มพิตลงบนริมฝีปากเล็กๆสีแดงอ่อนบนใบหน้านั้น ริมฝีปากของเขาก็ไม่ได้มีความเร่ารอนเหมือนแต่ก่อน กลับมีแต่ความเย็นเยือก ซึ่งขัดกับริมฝีปากอันร้อนแรงของวรินทรอย่างเห็นได้ชัด นี่เป็นครั้งแรกที่วรินทรทำโดยเจตนา ทาวัตก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมา เป็นการจูบที่ทั้งแรงและลึกซึ้ง เขาค่อยๆสัมผัสริมฝีปากเธอไปที่ละส่วน แล้วค่อยๆหลับตาลง ทำต่อไปเรื่อยๆเพื่อรีบทำให้เธอหลงใหล วรินทรอยากจะบีบคอตัวเอง เธอแค่ต่อครึ่งหลังของประโยคนั้นเฉยๆ “ไม่ต้องพูดละ จูบฉันสิ” และที่พูดต่อประโยคนั้นไปก็ไม่ได้อยากให้เขามาจูบเธอนะ คนอื่นๆพูดว่า การก้าวเท้าผิดก็จะนำมาซึ่งความเสียใจ แต่สำหรับเธอแล้ว การพูดผิดก็นำมาซึ่งความเจ็บปวดอย่างแรง！ อย่างไรก็ตาม วรินทรก็ไม่ปฏิเสธว่า เธอก็ชอบจูบนี้ เธอเริ่มมีความหวังในใจเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หัวใจตัวเล็กก็เต้นแรงราวกับว่ามันจะกระโดดออกมา แต่กลับมีปฏิกิริยาตอบรับที่ไม่ค่อยราบรื่นนัก วรินทรโดนจูบแบบหลังชนกำแพงอยู่พักใหญ่ เมื่อตอนที่ทาวัตปล่อยเธอออกมาร่างกายก็อ่อนแรงไปหมด ถ้าเธอไม่ได้พิงกำแพงอยู่ ป่านนี้คงจะไปนั่งอยู่บนพื้นเย็นๆแล้ว ทาวัตก้มตัวลง ยื่นมือไปดึงวรินทรขึ้นมา รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยเสน่ห์ร้ายก็กระจายออกไปทั่วใบหน้า ราวกับเป็นปีศาจร้าย “พอใจกับจูบนี้มั๊ย วริน?” ใบหน้าสีแดงๆของวรินทรก็แดงขึ้นไปอีก ราวกับว่าเลือดลมไหลเวียนไปทั่วใบหน้า สายตาเริ่มสับสน ฟันขาวๆที่ปากก็เริ่มกัดฟัน เธอเริ่มหมดความอดทน “ไม่พูแสดงว่ายอมรับสินะ” “ใครบอกวะ！ฉันให้คุณจูบตอนไหน？！” วรินทรทั้งโกรธทั้งอาย ก็ตีไปที่ไหลของทาวัตอย่างแรงๆ ทาวัตมองว่าเป็นการโวยวายแบบน่ารัก ดวงตาที่ใสเป็นประกายของเธอกำลังมองไปที่หน้าตาอันหล่อเหลาของทาวัต แก้มอมชมพูทั้งสองข้างนั้นช่างมีเสนืห์ดึงดูดเหลือเกิน ปากของทาวัตก็เริ่มโค้งมากขึ้น เขามองไปที่ดวงตาทั้งสองข้างอ่อนโยนและขี้เล่นราวกับจะล้นออกมาของวรินทร แต่เสียดายที่วรินทรไม่เคยรู้ของดีของตัวเอง “เมื่อกี้คุณพูดเองนี่ ว่าให้ผมจูบคุณ แสดงว่าผมตีความหมายของคุณผิดน่ะสิ?” ไอ้คนพูดมาก ！ วรินทรเริ่มกัดฟันและมองไปที่เขา และพูดอย่างอารมณ์เสียว่า “พอบอกให้จูบคุณก็มาจูบ นี่เป็นที่เชื่อฟังคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่? ถ้าฉันจะเอาคุณไปขายคุณก็ยินยอมสินะ?” เห็นชัดๆอยู่ว่าเขากำลังจะยั่วเธอ และยังพูดจาโอหังขนาดนี้ ยังไงก็ไม่เชื่อ ทาวัตก้มหน้าและยิ้มอ่อนๆ ดวงตาหลายมิติบนใบหน้าใบนั้นมีพลังที่ทำให้คนเสียกำลังใจ ทำให้คนไม่กล้ามองได้ “คุณนี่！” วรินทรโมโหเขาจนพูดไม่ออก จึงจ้องดวงตากลมๆไปที่เขาราวกับว่าอยากจะบีบคอเขาให้ตาย