ตอนที่ 89 นัดพบกัน

ต๭นที่ 89 นัดพบกัน “ฮัลโหล?” “หม่ามี้แย่แล้ว！” เสียงสะอื้นของกวินดังออกมาจาดโทรศัพท์ “แดดดี้จะพาหนูไปพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง！เขานัดกันที่ห้องส่วนตัวชั้นเจ็ดของโรงแรมฮวงเซิงสากล” “ฮัลโหล?” เมื่อวรินทรเห็นว่าคู่สนทนาวางสายไป ก็โทรกลับ แต่กลับพบว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องแล้ว ทาวัตนี่มันเลวจริงๆ ยังจะพาลูกของเธอไปเดทด้วยอีก！ กวินยังอายุน้อยๆอยู่เลย ถึงเขาจะเป็นพ่อของกวิน แต่ทำไมถึงรีบที่จะส่งลูกเธอไปให้คนอื่นขนาดนี้ วรินทรจ้องจอมือถืออย่างเอาเป็นเอาตาย เจ้าคนชั่วนั่นช่างกล้าที่จะพากวินไปพบหญิงอื่น เธอแทบอยากจะกินเขาทั้งเป็น ขณะที่เธอกำลังคิด วรินทรก็รีบกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง ไม่ว่ายังไงก็เตรียมพร้อมสู้ ถึงแม้ว่าเธอจะสู้ทาวัตไม่ได้ จึงจะต้องใช้สถานการณ์นี้กดดันเขา เพราะเธอคือแม่ของกวิน ในขณะเดียวกัน กวินก็ปิดเครื่องแล้วเอาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง และหันไปยิ้มกับทาวัต “เรียบร้อย！แต่ว่าหม่ามี้จะมาจริงๆหรอ?” กวินหันไปหาทาวัตที่กำลังนั่งอย่างใจเย็นที่โซฟาของโรงแรม เลยตอบอย่างมีข้อสงสัยไปว่า “ถ้าหม่ามี้ไม่สนใจคุณ แล้วการที่คุณไปเดทกับสาวๆก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรนะ” แต่ทาวัตก็ยิ้มอย่างเชื่อมั่นในตัวเองว่า “แต่ไม่ต้องเชื่อก็ได้นะ เพราะการที่แดดดี้ให้หนูพูด หม่ามี้ของจะคิดว่าคนที่ออกเดทคือหนูนะ ไม่ใช่แดดดี้” ประโยคไหนละ? กวินคิดย้อนกลับไปทบทวนที่พูดไป แดดดี้จะพาหนูไปพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง？ ในใจของกวินก็แอบยกนิ้วให้ทาวัต แดดดี้นี่วางแผนอย่างลึกซึ้งและรอบคอบจริงๆ หม่ามี้ ไม่ต้องกังวลอะไรแล้วนะ รีบๆมาอยู่กับแดดดี้เถอะ จะมัวแต่ทนทุกข์อยู่ทำไม “แต่ว่าถ้านัดเดทจะต้องมีคู่สิ?” กวินถามไปอีกครั้ง “ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวก็มาถึงแล้ว” ทาวัตเกี่ยวก้อยกับกวิน กวินก็ขยับเข้ามาใกล้เพื่อฟังทาวัตอธิบายแผนการ วรินทรรีบเร่งอย่างใจร้อนมาที่โรงแรมฮวงเซิงสากล แต่กลับโดนแผนกต้อนรับกันไว้ “คุณผู้หญิงครับ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่ามาทานอาหารคนเดียวหรือมีนัดไว้ครับ?” วรินทรหยุดคิดแล้วตอบไปว่า “มีนัดไว้ค่ะ” “ไม่ทราบว่านัดไว้ที่ห้องหมายเลขอะไรครับ” “ห้องที่ชั้นเจ็ดค่ะ” วรินทรจำได้ว่ากวินไม่ได้บอกหมายเลขห้องไว้ พูดแค่ว่าชั้นเจ็ด และเธอก็ยังไม่รู้ว่าบอกไปแบบนี้แล้วจะให้เธอเข้าไปหรือเปล่า “คุณคือแขกของคุณชายธัมรุจินันท์นั่นเอง เชิญเลยครับ” พนักงานโรงแรมก็เดินนำทางวรินทรเข้าไป วรินทรทองก็กดลิฟต์ให้ขึ้นไปชั้นเจ็บ โดยที่ไม่ได้คิดอะไร ขณะเดียวกันที่ห้องส่วนตัวชั้นเจ็ด ทวิติยาที่ทาวัตนัดไว้ก็มาถึงก่อนเวลา 10 นาที เธอแต่งตัวมาเยอะเป็นพิเศษ เสื้อที่ใส่ก็เป็นเสื้อยี่ห้อ CR แบบใหม่ล่าสุดของปีนี้ ที่เท้าก็ใส่ก็เป็นรองเท้าส้นสูงที่สูง 10 เซนติเมตร ฉีดน้ำหอมยี่ห้อ Chanel มาทั่วตัว และใบหน้าที่สดใสมีเสน่ห์ เธอเดินเข้ามาในห้องอย่างงามสง่าราวกับนกยูง “ที่รัก...” ทวิติยาเดินเข้ามาและเห็นทาวัตกำลังนั่งอยู่บนโซฟา ก็ทักทายเขาอย่างดีใจ อยากจะเดินไปนั่งด้วย แต่พอเธอเห็นกวินนั่งอยู่ข้างๆทาวัต “ที่รักคะ น้องคนนี้คือ......” ทวิติยาสงสัย หรี่ตาลงทั้งสองข้าง มองไปที่ใบหน้าเล็กๆที่นุ่มนวลและหล่อเหลาของกวิน แล้วจึงหันกลับมาหาทาวัต เหมือนถอดแบบมาจากแม่พิมพ์เดียวกันเลย ทวิติยาก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ เธอทำงานอยู่ที่ CR ตั้งหลายปี แต่ไม่เคยได้ยินมาว่าทาวัตมีลูกและลูกเขาก็โตขนาดนี้แล้ว เมื่อกวินได้ยินคำที่ทวิติยาเรียกทาวัตก็ไม่ค่อยพอใจ ยิ่งมาข่าวลือระหว่างเธอกับทาวัต ก็ยิ่งไม่สบายใจเข้าไปอีก ด้วยความสงสัยตามประสาเด็กๆ จึงหันไปถามทาวัตแบบตรงๆว่า “แดดดี้ คนนี้คือแฟนแดดดี้หรอ?” “ไม่ใช่หรอก” ทาวัตเริ่มจะดุ และเงยหน้ามาเห็นทวิติยาที่กำลังยืนงงอยู่ “แล้วทำไมเขาถึงเรียกแดดี้ว่า “ที่รัก” ล่ะ? นี่มันเป็นการทักทายแบบคนที่กำลังคบกันอยู่ไม่ใช่หรอ อย่าบอกนะว่าแดดดี้กับคุณป้าท่านนี้กำลังคบกันอยู่?” กวินถามไปด้วยความเป็นเด็ก ทวิติยาเริ่มจะใจสลายตั้งแต่ตอนแรก พอได้ยินกวินเรียกเธอว่า “คุณป้า” ใจของเธอก็ยิ่งจะสลายเข้าไปอีก มาเรียกเธอว่าคุณป้า？！เธอดูแก่ขนาดนั้นเลยหรือ? สิ่งที่ผู้หญิงแคร์ที่สุดก็ไม่พ้นสองอย่างนี้ หนึ่งคือหน้าตา สองคืออายุ คำพูดคุณป้านี้ก็กับการที่เอามีดมากรีดบนหัวใจของทวิติยานับไม่ถ้วน ถึงทวิติยาจะเป็นคนพิเศษของทาวัต การที่กวินไม่ไว้หน้าและเรียกเธอว่าคุณป้านั้น ก็ทำให้เธอไม่กล้ามองทาวัตเลย “อื้ม กวินหนูพูดถูก ได้ยินหรือยังทวิติยา? ” ทาวัตยิ่มและลูบผมของกวิน แล้วจึงเงยหน้าไปพูดกับทวิติยาว่า “ผมไม่อยากให้น้องกวินเขาเข้าใจผิด ดังนั้นหลังจากนี้ไป ผมขอให้คุณเรียกผมว่าประธานทาวัตละกัน” ทวิติยารู้สึกเกร็งๆ แต่ก็ฝืนยิ้มและพยักหน้าว่า “ไม่มีปัญหาค่ะ” กวินแอบยิ้ม เขาได้ช่วยหม่ามี้กำจัดศัตรูหัวใจไปแล้วหนึ่งคน มันช่างเยี่ยมจริงๆ ทาวัตยังไม่เข้าใจความหมายที่กวินกำลังสื่อ แต่ก็ไม่ได้เปิดโปงเขา อีกทั้งยังเล่นละครตบตากันต่อไป “ไอ้ทาวัต！”ประตูห้องก็โดนถีบจนเปิดออกมา พร้อมกับน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด แล้ววรินทรก็เดินเข้ามา ตอนนี้คนที่อยู่ในห้องอาหารสามคนกำลังตกตะลึง ที่เห็นวรินทรเดินเข้ามาที่โต๊ะอย่างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ทาวัตก็วางส้อมกีบมีดลงอย่างสง่างาม แล้วเอาผ้ามาเช็ดปาก แล้วมองไปที่วรินทรที่กำลังมีอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างมีความสุข แล้วพูดอย่างช้าๆไปว่า “คุณมาทำอะไร?” ฮู่ กวินก็ดื่มน้ำผลไม้ที่เพิ่งดื่มไปเมื่อกี้จนหมด แล้วหันมามองที่ทาวัต แดดดี้นะ ทั้งที่เป็นคนวางแผนให้หม่ามี้มาเอง หม่ามี้ก็มาแล้ว แดดดี้ก็ยังจะไปถามหม่ามี้อีกว่ามาทำอะไร กวินก็ได้รับรู้ระดับความหน้าด้านของแดดดี้ตัวเองเพิ่มขึ้น วรินทรกวาดสายตาไปรอบๆ เมื่อเห็นทวิติยาเธอก็เริ่มเบะปาก แล้วเธอก็เอามือทุบโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าทาวัต “นี่คุณถามฉันว่าฉันมาทำไมหรอ?” เธอจึงชี้ไปที่ทวิติยา “ฉันยังมาไม่ถึงคุณก็เอาลูกมาให้ยัยป้านี่ดูตัวแล้วหรอ！คุณมันไม่ใช่คน ลูกฉันเคารพคุณขนาดนี้ คุณยังจะผลักใสใล่ส่งเขาไปหรอ? ถึงจำเป็นต้องส่งตัวเขา คุณหาสาวๆสวยๆน่ารักๆไม่ได้รึไง ถึงต้องมาทาบทามยัยป้าคนนี้？！” ทวิติยาได้ยินวรินทรที่ถามอย่างอารมณ์เสีย เธอต้องเป็นแม่แท้ๆของกวินแน่นอน แต่ว่า..... ทำไมล่ะ? สองแม่ลูกนี่ตาไม่ถึงขนาดจนมาเรียกตัวเธอว่า ป้า เลยหรอ? ตัวเธอดูแก่ตรงไหน? และอีกอย่าง ใครจะมาดูตัวลูกเธอกัน ？！ ทวิติยาก็ค่อยๆหั่นสเต๊กที่วางอยู่ตรงหน้าเธออย่างโมโห การที่โดนคนเรียกว่าป้าสองครั้งในหนึ่งวัน ตัวเธอเองก็ไม่อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่า ตอนนี้ผิวพรรณไม่เฟิร์มกระชับเหมือนแต่ก่อนแล้วหรอ..... “ลูกรัก มากับหม่ามี้เถอะ ดูท่าลูกจะโดนหมอนี่เอาเงินฟาดหัวเข้าแล้วล่ะ ลูกไม่รู้ตัวเลย” วรินทรก็จูงมือกวินเพื่อไปข้างนอก แต่เธอก็ยังคงคิดว่าทาวัตนั้นดูแลลูกอย่างดี และยังอยากจะยอมรับเขา