ตอนที่ 90 คำสั่งของท่านประธาน

ต๭นที่ 90 คำสั่งของท่านประธาน “รอเดี๋ยว” ทาวัตได้เข้าไปจับข้อมือของวรินทร และลูกเธอไปนั่งข้างๆ “คุณจะทำอะไร?” วรินทรมองอย่างใจตกใจขณะที่กอดกวิน “คุณคงไม่คิดจะขโมยลกไปใช่มั๊ย? ฉันบอกเลยนะ ตอนนี้ตามกฎหมาย....โอ้ย！” ทาวัตจึงใช้มือเคาะกะโหลกเธอไปหนึ่งที “โง่เอ้ย” วรินทรโกรธจนกัดฟัน เสียงดังจนกวินที่เธอกอดอยู่ได้ยิน “งั้นคุณบอกมาซิ ว่าทำไมถึงต้องพาลูกฉันมาเดทด้วย?” วรินทรถามกลับไป “เขาก็เป็นลูกชายผมนะ” ทาวัตพูดข้อเท็จจริงพร้อมหัวเราะออกไป “นั่นไม่ใช่ประเด็น！” “ใครบอกคุณว่าผมพาลูกมาเดท?”คำพูดอันนุ่มนวลของทาวัตเพียงแค่ประโยคเดียวก็เหมือนกับว่าโบ้ยความรับผิดชอบทั้งหมดให้วรินทร กวินที่โดนวรินทรกอดอยู่ก็ไม่พูดอะไร มองพวกเขาทะเลาะกันอย่างตื่นเต้น เขาอายุแค่นี้แต่ก็รับรู้ความรู้สึกที่ถูกส่งผ่านน้ำเสียงที่ทะเลาะกันมาได้ “ลูกฉันพูดเอง！” วรนิทรหันไปหากวิน “ใช่มั๊ย ลูกรัก ? ไม่ต้องกลัว ใช้ความกล้าหาญพูดออกมา เดี๋ยวหม่ามี้ช่วยเอง” กวินกระพริบตา ทำไมต้องโยนมาให้เขาพูดด้วย? “หม่ามี้ คงฟังผิดแล้วล่ะครับ”กวินรู้สึกสับสนในใจ แต่ก็ยังยืนยันที่จะใช้วิธีพูดที่ทาวัตสอนเขา “มันเป็นไปได้ยังไง? ลูกรัก มีใครคุกคามหนูรึเปล่า หนูไม่ต้องกลัวนะ บอกหม่ามี้ เดี๋ยวหม่ามี้จะแก้แค้น” วรินทรพูดขณะที่จ้องไปทางทาวัตอย่างเคียดแค้น “ไม่ใช่ครับ หม่ามี้ ที่หนูจะพูดจริงๆคือแดดดี้มาออกเดท ไม่ใช่หนู ” กวินมองไปที่ทาวัต แล้วก็โยนไปให้เขาอีก ด้วยหน้าตาที่สดใสน่ารัก ทำให้วรินทรก็อดไม่ได้ที่จะถามต่อ แต่เมื่อได้ยินว่าทาวัตมาออกเดท วรินทรก็เริ่มใจคอไม่ดี แต่กลับไม่รู้สาเหตุว่าเพราะอะไร เมื่อวรินทรเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็วทั้งหมดนี้ก็อยุ่ในสายตาของทาวัต เขาเริ่มยิ้มขึ้นนมา โชคดี ที่เธอมีเขาอยู่ในใจ “ที่......ประธานทาวัตคะ จะไม่แนะนำให้รู้จักหน่อยหรอ?” ทวิติยาเห็นว่าตัวเองถูกเมิน จึงถามออกไป ทำให้ทุกคนต่างพุ่งความสนใจมาที่เธอ วรินทรมองมาที่ทวิติยา ก็อดที่จะชมไม่ได้ เธอคือนางแบบที่มีพรสวรรค์ที่สุดที่วรินทรเคยเจอมา เธอมีใบหน้าและรูปร่างที่ฟ้าประทาน และเธอก็มีทุกสิ่งอยากที่คนอื่นปราถนา เพียงแต่ว่า เมื่อเธอมาคบกับทาวัตแล้ว วรินทรก็รู้สึกว่าเธอไม่ค่อยจะสวยอะไรมาก “ฉันชื่อ วรินทร พูลสวัสดิ์ ค่ะ เป็นแม่ของน้องพิษณุกร พูลสวัสดิ์ สวัสดีค่ะ” วรินทรก็ชิงแนะนำตัวอย่างรวดเร็วก่อนที่ทาวัตจะพูด รอยยิ้มก็เกิดขึ้นบนใบหน้าของเธออย่างรวดเร็ว ทำให้คนไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ นามสกุล พูลสวัสดิ์ หรอ? ทวิติยาก็รู้สึกอึ้ง ค่อยยิ้มออกมา แอบหันไปมองทาวัตแล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อทวิติยา” “ฉันรู้ค่ะ” วรินทรยังคงยิ้มไม่หยุด “เด็กคนนี้เป็นลูกของประธานทาวัตใช่มั๊ยคะ? ฉันขอถามแบบไม่เกรงใจนะคะ แล้วทำไมถึงได้ใช้นามสกุลเดียวกันกับท่านประธานล่ะ” ทวิติยาถามด้วยความสงสัย “ฉันเลี้ยงเด็กคนนี้เองค่ะ ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเขาแม้แต่นิดเดียว” วรินทรพูดตัดบทเรื่องความสัมพันธ์ในคราวเดียว เมื่อพูดจบก็รู้สึกเจ็บเท้า โดยไม่ต้องไปมองก็รู้สึกได้ ยิ่งทำให้เข้าแผนของทาวัตอีก ทวิติยาก็หันไปหาทาวัตอีก ชายที่อยู่ด้านหลังกลับไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆออกมา อีกทั้งยังไม่เคยคิดจะอธิบายด้วยซ้ำ “ในเมื่อไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ แล้วทำไมลูกของคุณถึงเรียกประธานทาวัตว่าแดดดี้ล่ะคะ?” วรินทรก็เริ่มโมโห จ้องไปที่กวิน กางข้อศอกทั้งสองข้าง นี่ไม่กี้วันเองทาวัตก็เอาเงินฟาดหัวลูกไปแล้ว จริงจังหน่อยสิ? กวินก็ได้แต่ก้มหน้าลง หม่ามี้ไม่ได้จริงจังเลย จะมาขอให้หนูจริงจังเหมือนหม่ามี้ได้ยังไง แต่คิดไปคิดมาก็ไม่กล้าพูดออกมา “คุณทวิติยาคงจะเคยเป็นนักข่าวบันเทิงมาก่อนสินะ เวลาถามก้ถามแบบจริงจังมาก” วรินทรถามกลับแบบเบาๆ แล้วเห็นว่าทวิติยาเริ่มชักสีหน้าอย่างรวดเร็ว “คุณวรินทรแซวเก่งนะคะ เมื่อก่อนทวิติยาก็ทำงานมาเยอะจริงๆค่ะ ล่าสุดก็ด้วยคำแนะนำจากประธานทาวัต ฉันจึงได้รับโอกาสทำงานที่ CR ค่ะ ” ทวิติยายิ้มออกมา คำพูดแต่ละคำต่างก็มีนัยยะแอบแฝง วรินทรก็แอบมองบนอยู่ในใจ โดยที่ไม่ได้ใส่ใจกับกิริยาของทวิติยามากนัก “ถ้าอย่างนั้นคุณทวิติยานี่กล้าหาญจริงๆ ที่เลือกมาเป็นนางแบบ ซึ่งเป็นอาชีพที่มีการแข่งขันสูงแถมรายได้ไม่ค่อยดีอีก ต้องขอบคุณประธานทาวัตที่ไม่ทอดทิ้งทำให้คุณได้งานอย่างทุกวันนี้” ทวิติยาเริ่มชักสีหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอรู้ตัวว่าถ้ายิ่งพูดก็ยิ่งหาเรื่องใส่ตัว จึงหาข้ออ้างแล้วปลีกตัวเองออกไป ตอนนี้คนที่อยู่ข้างหลังวรินทรคือทาวัต การที่เธอมาถึงจุดนี้ได้ก็เพราะทาวัต มันไม่คุ้มค่าถ้าไปใจเขา วรินทรเห็นทวิติยาเดินออกไป ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอไม่มองหน้าทาวัต และจูงมือกวินออกไปจากห้อง ทาวัตมองตากระพริบ ในใจเต็มไปด้วยความสุขที่ผสมปนเปกันไปหมด จึงลุกขึ้นและเดินตามไป สาวน้อยเอ๋ยนี่คืออาการหึงหวงนะ เมื่อทาวัตเดินออกมา ก็เห็นวรินทรเดินไปที่ลานจอดรถ เมื่อเจอรถของเขาก็เปิดประตูเข้าไปนั่งข้างใน เขาหยุดยิ้ม เดินไปข้างๆรถ แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในที่คนขับ พอหันมาก็เห็นวรินทรกำลังนั่งนิ่งๆไม่พูดไม่จา โอกาสน้อยมากที่จะเห็นเธอเงียบขนาดนี้ ซึ่งดูแล้วเธอคงจะโมโหจริงๆแล้ว โมโหแล้วโมโหอีก แต่ก็ต้องทำตามแผนต่อไป “ตอนนี้ผมให้คุณเลือกสองอย่าง หนึ่งคือคุณกลับไปอพาร์ทเม้นต์ของคุณแล้วยกลูกให้ผม ทางเลือกที่สองคือพวกเรากลับไปคฤหาสน์ ให้เวลาคิดห้านาที” ทาวัตช่วยวรินทรรัดเข็มขัดนิรภัย แล้วเอามือไปจับพวงมาลัย ดูจากท่าทีแล้ว พูดออกมากลับอดสงสัยได้ “ทางเลือกอะไร?” ไม่ว่าจะเลือกข้อไหนก็มีแต่เสียเปรียบ แต่ถ้าเธอไม่เลือกว่าจะกลับไปพร้อมกับทาวัต ลูกรักก็จะโดนเขาเอาไป “สี่นาที” ทาวัตทำเหมือนไม่ได้ยินที่เธอพูด ยืนนิ้วไปเคาะพวงมาลัยให้เป็นจังหวะ “คุณจะไม่เลือกก็ได้นะ แต่ก็ไม่รู้ว่าวันไหนผมจะพาลูกไปเดทด้วย เพื่อจะหาแม่เลี้ยงให้เขา” วรินทรก็เริ่มโมโห พูดออกไปแบบจริงจังว่า “ทาวัต คุณมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาหาแม่เลี้ยงให้ลูกฉัน? ฉันคือแม่ของเขา คุณยังแค่มาแสดงตัวทีหลัง ทำแบบนี้อยากให้ฉันตายรึไง?” “เพิ่งมาทีหลัง?” ทาวัตยิ้มขึ้นมาทันที แต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยอันตราย เขาหันมาแล้วหยิกคางของวรินทร ในสายตาคือแสงแห่งความเย็นชาที่จะบังคับคน “แล้วทำไมผมถึงเพิ่งมาตอนนี้ คุณคงเข้าใจเหตุผลมากกว่าคนอื่นสินะ” วรินทรมองกลับอย่างดื้อรั้น สายตาที่แฝงไปด้วยความดื้อด้าน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเขาจะไปหาแม่เลี้ยงมาให้กวินหรือเป็นเพราะอยู่ดีๆเขาก็โกรธขึ้นมาอีก การที่เมื่อก่อนเธอปิดบังกวิน ความผิดทั้งหมดก็ไม่ใช่เพราะเธอ “ฮือ ฮือฮือ…..” กวินที่นั่งอยู่หลังรถกำลังเฝ้ามองเรื่องราวที่ไม่ถูกต้อง จึงโชว์ความสามารถออกมา คือการ ร้องไห้ ！ วรินทรจึงรีบถอดเข็มขัดนิรภัยออกทันทีแล้วหันไปดูกวิน เห็นกวินที่กำลังร้องไห้ใบหน้าเล็กๆที่เต็มไปด้วยน้ำตา ก็เครียดจนเจ็บใจ “ลูกรักเป็นอะไร? ทำไมร้องไห้?”