ตอนที่ 91 เรียกผมว่าแดดดี๊

ต๭นที่ 91 เรียกผมว่าแดดดี๊ “วู้ววู้ว แดดดี๊กับม๋ามี๊ไม่ชอบลูกเลยใช่ไหม”กวินยื่นมือที่มีเนื้ออ้วนๆจับแก้วไว้ สภาพนี้ใครดูแล้วก็รู้สึกเอ็นดู ทาวัตเห็นกวินร้องไห้ก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา ไม่รู้ว่าจะปลอบยังไง ได้แต่พูดว่า “เป็นไปได้ไง แดดดี๊ชอบลูกที่สุดเลย ลูกอย่าร้องไห้เลยนะครับ” เขารู้สึกกับเขารู้สึกกับกวินแบบอยากจะเอาอยากนำสิ่งที่ดีที่สุดทั้งหมดมากองไว้ตรงหน้าเขา แล้วเป็นไปได้ไงที่จะไม่ชอบเขา “ใช่ ใช่ ใช่ ม๋ามี๊ก็ชอบลูกที่สุดเลย” วรินทรพูดอยู่ อยู่ ก็จะหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าที่ตนนำพกติดตัวตลอดออกมาให้กวินเช็ดน้ำตา แต่กวินกลับหลบหนีออกหลีกไป “แต่ว่าแดดดี๊กับม๋ามี๊บ้านอื่นเขาก็อยู่กับร่วมกับลูกของตนเองไม่ใช่หรอ ทำไมแดดดี๊ของลูกไม่อยู่กับร่วมกับม๋ามี๊หล่ะ ร่วมกับม๋ามี๊ แดดดี๊ยังจะพาลูกไปไม่ให้ลูกเจอม๋ามี๊อีกด้วย” กวินเอามือวางลง ร้องไห้จนดวงตาโตๆเต็มไปด้วยน้ำตาเต็มหน้าเต็มตา และจ้องมองพวกเขา ทาวัตกับวรินทรตะลึงไปสักพัก แล้วหันหน้ามองตากัน ทาวัตยื่นมือนำวรินทรเข้ามาในอ้อมกอด กอด แสดงรอยยิ้มที่ปลอบใจบนหน้าใบหน้า รับประกันกับกวิน “ไม่หรอก แดดดี๊จะอยู่กับม๋ามี๊ และจะไม่ทิ้งลูกหรอก แดดดี๊จะอยู่ร่วมกับม๋ามี๊ ไม่ทิ้งกวินไปไหนเด็ดขาด” วรินทรขัดขืนไปสักพัก พัก แต่กลับเห็นสายตาที่ตักเตือนของทาวัต วัต ทำแบบนี้จะได้จบๆเรื่องไป “ม๋ามี๊ เป็นเรื่องจริงใช่ไหม” ม๋ามี๊ จริงหรอครับ”กวินสูดๆจมูก ดวงตาที่โตประกาย จมูก ดวงตาประกาย สีหน้าท่าทางที่รอคอยและลุ้น วรินกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง อยู่ๆก็เจ็บที่เอวกระทันหัน ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นใคร สุดท้ายก็พยายามแสดงรอยยิ้มที่ธรรมชาติที่สุด มองทางกวิน “แน่นอน ม๋ามี๊จะโกหกลูกได้ยังไง” วรินทรกำลังจะพูดอะไร อยู่ๆก็เจ็บเอวกระทันหัน ไม่คิดก็รู้ว่าเป็นใคร สุดท้ายก็พยายามยิ้มให้ธรรมชาติที่สุด มองที่กวิน “แน่นอน ม๋ามี๊จะโกหกลูกได้ไง” แกล้งไปก่อนละกัน รอมีโอกาสคอยกัน รอจังหวะดีๆค่อยพากวินซิ่งหนี เหมือนกวินจะมองออกความคิดของวรินทร คิดอะไร มองตาวรินทรอย่างเคร่ง เคร่ง ไม่กระพริบเลย “ม๋ามี๊จะอยู่กับร่วมกับแดดดี๊และลูกตลอดใช่ไหม？”?” วรินทรกำลังจะพูดว่า “อย่าแม้แต่จะคิด” ก็โดนทาวัตก็พูดแทรกเข้ามาทันทีก่อน “ขอแค่ลูกชอบใจ อยู่ถึงเมื่อไหร่ใจ อยู่นานแค่ไหนก็ไม่มีปัญหา” ในที่สุดกวินก็หยุดร้องและยิ้มแทนร้องไห้ได้ แล้ว เมื่อกี้ยังน้ำตายังเต็มหน้าอยู่เลย เต็มตา ดวงตาที่โตน่าสงสารมีรอยยิ้มที่เขี้ยวลากดินประกายผ่าน วรินทรสีหน้าของวรินทรอึดอัดทั้งหน้าไปหมด เหมือนกินแมลงเข้าไป ไป ขำอยู่ในลำคอขึ้นไม่มาลงไม่ไปทรมานมาก คิดถึงถ้าวันข้างหน้าหน้าที่ต้องอยู่ร่วมกับทาวัตในร่วมบ้านเดียวกันกับทาวัตเธอก็รู้สึกเหมือนฟ้าดินสลาย สลาย เผลอๆวันไหนเขาปีศาจเข้าสิงกินเธอเข้าไปจะทำไง？? แต่คิดตอนนี้เสียใจก็ไม่ทันแล้ว ทาวัตเหยียบเบรค เบรค ปลดเข็มขัดนิรภัยออกเปิดประตูรถแล้วเดินออกไป แล้วก็เปิดประตูหลังของรถแล้วอุ้มกวินออกมา ถึงแม้ว่าถึงแม้กวินจะรู้สึกว่าแบบนี้มันจะทำให้เสียหน้าลูกผู้ชาย แต่ว่าถ้าแดดดี๊อยากอุ้ม เขาก็เต็มใจแหละ วรินทรนั่งหงุดหงิดอยู่บนในรถสักพัก พัก สุดท้ายก็เดินออกมา ออกมา มองคฤหาสน์ที่อยู่ตรงหน้าถอนหายใจ ผ่านไปตั้งหลายปีกลับมาอีกจนได้......หลายปีแล้วสุดท้ายก็กลับมา…… “คุณชาย คุณชายน้อย......คุณผู้หญิงวรินทร？พี่ลิงเห็นทาวัตตกลับมารีบไปต้อนรับ แต่กลับเห็นทาวัตกับกวินและวรินทรที่อยู่ข้างๆรู้สึกแปลกใจ วรินทรยิ้มแสดงรอยยิ้มที่อ่อนใส่เธอ อ่อนโยนให้เธอ เฉยๆแต่ทำให้คนมองแล้วรู้สึกสบาย “อืม จัดห้องเสร็จแล้วหมดแล้วหรอ？ทาวัตถาม อุ้มกวินเดินเข้าไปในคฤหาสน์ “ใช่ค่ะ ทำตามที่คุณชายสั่งเรียบร้อยแล้ว อยู่ตรงข้ามห้องของคุณชายค่ะ” พี่ลิงตอบอย่างเคารพ ทาวัตหันหลังมองวรินทร แววตาประกายรอยยิ้ม “ตามผมมา” “ออ”วรินทรเบะปาก เดินตามขึ้นไปอย่างไม่เต็มใจ มาถึงชั้นสอง ทาวัตวางกวินลง ลูบหัวของเขา แล้วพูดว่า “เปิดประตูดู” “ครับ”กวินตอบด้วยความดีใจ แล้วเปิดประตู ห้องนี้เป็นห้องที่เตรียมไว้ให้เขาตอนที่ทาวัตพาเขากลับมาครั้งก่อน ก่อนที่เปลี่ยนเป็นสไตล์เรียบง่ายขาวดำมาก่อน กำแพงทาสีเป็นสีฟ้า เพดานและกำแพงดีไซน์เป็นรูปท้องฟ้า ตรงกลางของห้องวางเตียงสีน้ำเงินของเด็กไว้ โต๊ะที่อยู่ตรงข้ามเตียงมีแมคบุ๊ควางอยู่บนโต๊ะ ชั้นวางหนังสืออยู่อันละข้างของโต๊ะ แค่ยื่นมือไปก็สามารถหยิบหนังสือบนชั้นวางได้อย่างสะดวก ดูก็รู้เลยวาตั้งใจจัดมาก นอกจากนี้ หน้าต่างยาวยังมีกระดิ่งแขวนอยู่ จากตรงนี้สามารถมองเห็นบรรยากาศของข้างนอกได้ นอกระเบียงยังมีเก้าอี้ชิงช้าวางอยู่ เหมือนที่คุณยายทำให้ม๋ามี๊ตอนเด็กๆเป๊ะเลย ชอบมาก วรินทรที่อยู่ข้างๆก็ขยับหน้า ดวงตากระตุกเล็กน้อย เม้มปากที่อมชมพู หันหน้าไปอีกทาง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ “พอจะชอบไหม?”แววตาของทาวัตมีความตื่นเต้น ทุกอย่างที่อยู่ตรงนี้เขาเป็นคนออกแบบหมดเลยและให้คนอื่นจัดการตามอย่างรวดเร็วที่สุด เพื่อที่จะให้กวินมีสภาพแวดล้อมที่สดใสสบาย “ชอบครับ！”กวินดีใจจนวิ่งกระโดดขึ้นไปบนเตียงเด็กนั้น กอดผ้าห่มแล้วกลิ้งไปกลิ้งมา บนนั้นยังมีกลิ่มหอมนมอ่อนๆ วรินทรแอบมองทาวัต เหมือนคิดอะไรได้กระทันหัน “เดี๋ยวนะ นี้คือห้องของกวิน แล้วฉันนอนที่ไหน？” กวินได้ยินรีบลุกขึ้นนั่ง พูดเร็วกว่าทาวัตไปนิดหนึ่ง “ก็นอนกับคุณลุงไงล่าว ใช่ไหม คุณลุง ” คุณลุง？วรินทรเกือบไม่หัวเราะแล้ว แต่กลับเห็นสีหน้าที่หล่อเหลาของทาวัตมืดแล้วทนหัวเราะไม่ได้จึงหันหลังไปแอบๆหัวเราะ “คุณลุง？ ไม่ใช่แดดดี๊หรอ？หื้ม？”ทาวัตมองกวิน สภาพที่รับไม่ค่อยได้กับคำเรียกที่เปลี่ยนแปลง กวินกระพริบตาเหมือนไม่รู้อะไร “แต่ว่าม๋ามี๊ไม่ได้ยอมรับคุณ เพราะฉะนั้นผมเรียกคุณว่าคุณลุงน่าจะดีกว่า” ท่าทางแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ใครเรียกว่าแดดดี๊เต็มปากเต็มคำ ทาวัตเงยหน้าขึ้นสายตาที่ข่มขู่มองทางวรินทร แต่ก็ยังคงยิ้มอยู่ มองยังไงก็ทะลุไปหมด “รินๆ คุณคิดว่าลูกชายควรเรียกผมว่าแดดดี๊ไหม？”เขาพูดขึ้นเบาๆ น้ำเสียงที่อ่อนโยนเย็นชาดึงดูดมาก พูดไปด้วย แล้วก็บังคับวรินทรไปด้วย วรินทรตกใจจนถอยหลังแทบไม่ทัน “ควรค่ะควร ไม่เรียกคุณแล้วจะไปเรียกใคร”วรินทรโดนบังคับจนเกือบติดประตู มองเขายิ่งใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แต่ตนกลับถอยจนไม่มีที่ถอย วรินทรพูดอย่างคิดว่ามันมีสัจจะที่สุดแล้ว “ก็ที่นี้มันเป็นถิ่นของคุณ คุณพูดอะไรก็อย่างนั้นแหละ คุณให้ฉันเรียกคุณว่าแดดดี๊......”จริงๆแล้วประโยคนี้วรินทรแอบคิดไว้อยู่ในใจ แต่เผลอพูดออกมาโดยไม่ระวัง สายตาของทาวัตไม่พอใจ “ใครให้คุณเป็นลูกสาวผม？คุณอยากโดนสั่งสอนอีกแล้วใช่ไหม？” วรินทรส่ายหน้าสุดชีวิต “คุณคิดส่ะว่าฉันไม่ได้พูอะไร！” ทาวัตออกเสียงเบาๆไปทีหนึ่ง เหมือนจะคิดอะไรได้อีกแล้ว หัวเราะ จับมือของเธอ ทันใดนั้นก็อ่อนโยนขึ้นมาทันที “ไป ไปห้องของเรา” “ห้องของเรา”พูดอย่างหนักแน่น ก้นบึ้งหัวใจของวรินทรสั่น รู้สึกเหมือนมีอะไรที่ไม่ดีจะเกิดขึ้น กวินมองทาวัตดึงวรินทรออกไป นอนอยู่บนเตียงแล้วปิดปากแอบหัวเราะเบาๆ “คุณชายน้อย”ไม่รู้ว่าเอฟโผล่มาในห้องของกวินเมื่อไหร่ สวมแว่นดำไว้ ยังคงเย็นชาเหมือนเดิม “มีเรื่องอะไร?”กวินยิ้มกระทันหัน ลุกขึ้นมองทางเอฟ