ตอนที่ 94 โทรศัพท์จากพี่ชาย

ต๭นที่ 94 โทรศัพท์จากพี่ชาย “วรินทร！” ทาวัตมองวรินทรเอาหมอนของเขาโยนลงเตียงยังเหยียบซ้ำไปไม่กี่ที ไม่เพียงแค่นี้ เธอยังเอามือไปถูกำแพงจนฝุ่นเต็มมือ ไปตบบนเตียงฝั่งที่เขานอน！ ภาพนี้ทำให้ทาวัตนึกถึงวรินทรตอนเด็กๆ ถ้าคนอื่นยุ่งของของเธอนิดเดียว เธอไม่ปล่อยคนคนนั้นไปง่ายๆแน่นอน เหมือนต้องแก้แค้นให้ได้ ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ！ สีหน้าเขียวของทาวัตมองเตียงที่กว้างสะอาดแล้วมีรอยมือสกปรกสองรอย คิดก็ไม่คิดดึงคอเสื้อหลังของวรินทร มาบนเตียง แล้วก็หันตัวเธอทับบนขา ทาวัตกระทำท่าทางที่ใครๆก็คิดไม่ถึง! ตับตับตับ! เสียงที่กรอบดังขึ้น วรินทรตะลึงไปทั้งตัว ความรู้สึกที่เจ็บก้นแพร่มา ทำให้เธอคิดแทบไม่ทัน ทาวัต เขาทำอะไรลงไป? ตีก้น? ตีก้น!!? พอวรินทรดึงสติกลับมาได้มันก็สายไปแล้ว ไม่เพียงแค่โดนตี อีกทั้งยังเป็นท่าเดิมที่เขาตีเธอเมื่อก่อน ขนาดท่ายังไม่เปลี่ยน! แต่นี้คือประเด็นหรอ?! “ทาวัต!สารเลว!ฉันไม่ยอม!!”วรินทรขัดขืนอยู่บนขาเขาพยายามจะลุกขึ้นนั่ง ศักดิ์ศรีของเธอ ! หน้าของเธอ! ก้นของเธอ! ถึงมือทาวัตกลายเป็นแค่ของไม่มีค่า! “คุณคิดว่าฉันเป็นลูกชายคุณหรือไง?ตีก้นฉัน!ฉันจะถีบคุณ!”วรินทรสองมือสองตีนถีบมั่วเลย รอบดวงตาของเธอแดง สภาพที่โมโห ร่างกายที่เล็กบางเบาผลักให้ล้มง่ายๆอยู่ตรงหน้าทาวัต ก็เป็นแค่โจทย์อนุบาล “ทำไมคุณยังเหมือนตอนเด็กเลย?”ทาวัตขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาที่ทำอะไรไม่ได้ สิ่งที่เขาคาดหวังที่สุดก็คือให้วรินทรเหมือนเมื่อก่อนไม่ใช่หรอ ภาพตอนนี้ก็เหมือนกับย้อนกลับไปตอนเด็กๆแล้วจริงๆ แต่ว่าคำพูดนี้กลับทำให้วรินทรเงียบทันที สิ่งที่เธอนึกขึ้นได้ กลับไม่ใช่ความทรงจำที่ดี หัวใจของเธอหดอย่างรุนแรง ปิดตาทั้งสองข้าง พอเปิดตาขึ้นมาอีกทีในแววตาก็ไม่มีอาการอะไรแล้ว เธอลุกขึ้นยืน เก็บผ้าห่มกลับมาแล้วปีนขึ้นบนเตียง เงียบสงบจนแปลกไป ดวงตาที่ดำของทาวัตมีความแปลกใจพัดผ่าน ขมวดคิ้วมองวรินทรที่หันหลังให้ตน ไม่รู้ว่าเธอจะเล่นอะไรอีก? ลังเลไปสักพัก เขาก็ไม่เอ่ยปากไปถาม แต่กลับหันไปอีกทางแล้วนอนลงบนเตียง ต่อหน้ากันก็ไม่มีคำพูด ไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืน วรินทรเพิ่งจะปิดตาได้หลับตอนเจ็ดโมงเช้า สิบโมงลืมตาตรงเวลา นอนไม่หลับทั้งคืนจึงได้แต่นับซาลาเปาทั้งคืน ข้างล่างดวงตาของเธอมีสีดำๆรอบๆ มองดูแล้วเหมือนไม่มีชีวิตชีวาเลย เธอหันหน้า ไม่รู้ว่าทาวัตหายไปเมื่อไหร่ แต่แบบนี้ก็ดี ตอนนี้เธอก็ยังไม่อยากเจอเขา หลังจากที่ล้างหน้าล้างตัวเสร็จ วรินทรเปลี่ยนชุดแล้วก็ไปเคาะประตูห้องกวิน แต่ตอนที่เปิดประตูกลับไม่เห็นกวิน และแล้วเธอก็เดินลงชั้นล่าง พี่ลิงเห็นเธอเดินลงมาจึงเข้าไปถาม “คุณผู้หญิงวรินทร ทานอาหารเช้าตอนนี้ไหมคะ？” “ได้”วรินทรพยักหน้า แล้วมองรอบๆ ก็ไม่เจอกวิน “ถ้าคุณผู้หญิงวรินทรจะหาคุณชายน้อย เช้าวันนี้คุณชายได้พาคุณชายน้อยไปสมัครเรียนที่ใหม่แล้ว”พี่ลิงมองวรินทรแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หันตัวไปสั่งให้คนยกอาหารเช้ามา วรินทรเพิ่งจะนึกขึ้นได้ วันนี้เป็นวันทำงาน กวินต้องไปโรงเรียนอีก งั้นทาวัตก็คงอยู่ที่บริษัทแหละ？ มีเธออยู่บ้านคนเดียว อาหารเช้าจึงทำไว้แค่ของเธอคนเดียว ไม่มาก แต่แลดูก็น่ารับประทาน วรินทรกลับไม่รู้รสชาติ ตอนนี้เธอมีความรู้สึกว่าโดนทาวัตเอาเปรียบไป ถ้าให้พี่ชายรู้ ไม่แน่อาจจะฆ่ามาถึงเมืองCโดยตรง พูดอะไรมาอย่างนั้น มือถือที่วางข้างๆมือก็ดังขึ้น นี้คือเสียงเรียกเข้าที่วรินทรตั้งใจตั้งไว้ให้ฐานทัต แตกต่างกับเสียงเรียกเข้าที่ประหลาดของกวิน นี้เป็นเสียงดนตรีที่ไพเราะมาก วรินทรวางซ้อมมีดลง หยิบมือถือขึ้นแล้วยิ้มขออภัยพี่ลิง ออกไปรับโทรศัพท์ “พี่ชาย？” วรินทรเดินไปทางทิศของสระว่ายน้ำอย่างช้าๆ วันนี้อากาศดีมาก แค่เดินออกมาก็มีแสงที่อบอุ่นตีมา “รินๆ”เสียงที่ต่ำลอยมาจากทางนู้น “แกกับพ่อเป็นไงบ้าง？พี่คิดถึงพวกแกมากเลย” วรินทรมองบรรยากาศที่ไกล ความรู้สึกของการสูญเสีย เธอเคยพบพ่อของตนแค่สองครั้ง ครั้งแรกคือตอนที่กำเนิดกวินได้ไม่นาน อีกครั้งคือก่อนที่เธอจะกลับประเทศ เธอรู้ว่าพ่อยุ่งมาก แต่ไม่รู้ว่าเขายุ่งอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะยังไม่ได้แก้แค้นให้แม่กับคนบางคนที่ปล่อยวางไม่ได้ เธอไม่กลับมาที่นี้แน่นอน ฐานทัตไม่สามารถเข้ามาในเมืองCได้ ถ้าเกิดชยุตจับได้ ถึงเวลานั้นวรินทรก็อันตรายแล้วหล่ะ ฝั่งนู้นเงียบไปสักพัก เสียงของฐานทัตเหมือนเดิม หนักแน่น “อืม ก็ดี ฉันได้ข่าวว่าแกอยู่นั้นได้รับบาดเจ็บหรอ？” “ได้ข่าว？พี่ชาย พี่มาเมืองCไม่ได้ไม่ใช่หรอ？”วรินทรสงสัย “มาไม่ได้ไม่ได้แแปลว่ารับรู้ไม่ได้นิ”ฐานทัตพูดอย่างลึกลับ“ฉันมีเส้นสายทีนั่นนะ” “ใครหรอ ทำไมฉันไม่รู้？” “ตอนนี้ยังบอกแกไม่ได้ ต้องเก็บไว้เป็นความลับถึงจะเสียว”ฐานทัตลากเสียงคำว่าความลับยาวเลย เสียงที่ต่ำฟังแล้วโน้มน้าวมาก “ไม่บอกก็ไม่บอก ฉันสืบเองก็ได้”วรินทรแลบลิ้น เธอก็เข้าใจถึงความกังวลของฐานทัต หลังจากเรื่องของวาดฝันถึงแม้ว่าบ้านพลูสวัสดิ์จะไม่มาหาเรื่องเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะปล่อยผ่านไปง่ายๆ ชยุตตาแก่นั่น จิตใจสกปรกจะตาย เขาสามารถทนถึงขั้นที่ก้มหัวคุกเข่า แล้วแอบๆยึดอำนาจที่เหลือของบ้านทมยันตี แก๊งสิบคนนั้นถ้าโดนเขาเก็บมารับใช้ ผลที่เกิดขึ้นไม่กล้าคิดเลย ถึงเวลานั้นคนที่ชยุตจะจัดการคนแรก ก็คือเธอ เท่าที่ชยุตมอง เธอยังคงเป็นลูกสาวของเขา ถึงแม้ไม่รักอีกทั้งยังเกลียด ถ้าเธอหายไปจากโลกนี้ คนที่ได้รับผลประโยชน์ก็คือณัฐพิชากับวาดฝัน แต่ว่าชยุตฝันก็คิดไม่ถึง เธอไม่ใช่ลูกสาวของเขาจริงๆ แล้วจะให้เขามาสั่งได้ไง？ เรื่องของแม่ สักวันเธอจะมาคิดบัญชี！ “ฮ่าฮ่า ไม่เสียแรงที่มีน้องสาวแบบนี้......”ฐานทัตหัวเราะสะใจไปไม่กี่ที ไม่รู้ว่าคุยภาษาฝรั่งเศสกับใคร วรินทรได้ยินไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ ผ่านไปสักพัก ฐานทัตก็ขออภัยกับวรินทร “รินริน ตรงนี้ยุ่งมากๆ รอเคลียเรื่องของแกเสร็จ แกกลับมาช่วยพี่ชายเถอะ” “ได้สิ่ แต่ต้องดูอารมณ์ฉันนะ” วรินทรยักคิ้วขึ้น แล้วคุยกันอีกสักพักก็วางสายไป “คุณผู้หญิงวรินทรคะ”เธอเพิ่งลุกขึ้น ก็เห็นพี่ลิงวิ่งมาทางเธออย่างเร่งรีบ “มีอะไรหรอพี่ลิง？”วรินทรตะลึงนิดหน่อย เรื่องอะไรกันนะที่ทำให้พี่ลิงต้องตื่นเต้นจากที่เป็นคนไม่ตื่นเต้นกับอะไรเลย？ “คุณผู้หญิงวรินทร พ่อของคุณหาคุณที่หน้าประตู ต้องการให้พาท่านเข้ามาไหม？”พี่ลิงถามอย่างเคารพ ตอนนี้วรินทรมีกวิน เป็นสะใภ้บ้านธัมรุจินันท์ก็เป็นเรื่องไม่ช้านี้หรือไม่ก็ไม่เร็วนี้แหละ