​ตอนที่ 95 ธารีปรากฏตัว

ต๭นที่ 95 ธารีปรากฏตัว พี่ลิงรู้ดีที่สุด ขอแค่ไม่มีปัญหาทางสายตาก็สามารถดูออกว่าทาวัตดีกับกวินและวรินทรแค่ไหน สะใภ้ของบ้านธัมรุจินันท์ นอกจากวรินทรจะเป็นใครได้อีก ชยุต？ วรินทรตกใจ “ไม่ต้อง ฉันออกไปดูเอง” ห้ามพาชยุตเข้ามาเด็ดขาด ใครจะไปรู้ว่าเขาจะทำอะไร？ ชยุตอยู่หน้าประตูจริงด้วย แต่นั่งอยู่บนรถ ไม่โดนแดดเลยสักนิด วรินทรก็ไม่รีบ คฤหาสน์ห่างกับประตูพอสมควร เธอนั่งอยู่บนรถของลาดตระเวนแล้วค่อยๆไป ยามเฝ้าประตูก็รู้จักเธอ ไม่ได้ห้ามไว้ ให้เธอออกไปเลย ชยุตเห็นวรินทรออกมาจึงลงจากรถ ดวงตาที่แหลมคมมองคฤหาสน์ไปทั่วๆหนึ่งรอบ แล้วค่อยมองกลับมาที่วรินทร “คุณมีอะไรหรือเปล่า?” วรินทรไม่ได้สนใจแววตาของเขาเลย ถามตรงๆ “วาดฝันไปไหน? โดนแกกับประธานทาวัตจับตัวไปใช่ไหม?”ชยุตเปิดศึกก่อน ถามเธอตรงๆ วาดฝันไปไหน วรินทรอยากหัวเราะ เธอไม่ใช่พยาธิในท้องของวาดฝันสักหน่อย จะไปรู้ได้ไงว่าเธอไปไหน? “ไม่รู้” สีหน้าวรินทรธรรมชาติ ตลกจริง วาดฝันลักพาตัวเธอ ฝากรอยแผลไว้บนร่างกายเธอมากมายขนาดนี้ เธอไม่ไปหาถึงบ้าน กับคนที่ไม่เป็นอะไรเลยกลับมาบุกถึงบ้านก่อน เธอไม่คิดหรอกว่าชยุตจะใจดี ขนาดถึงขั้นมาคืนค่ารักษาพยาบาล “แกรู้ไหมว่าวาดฝันไม่กลับบ้านหลายวันแล้ว?”สีหน้าชยุตหมดความอดทน โมโหนิดหน่อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของวรินทรหรือเพราะสาเหตุที่วาดฝันหายไป “มือเท้าก็ขึ้นอยู่บนตัวเธอเธอไปไหนมันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”แววตาวรินทรที่รู้สึกแย่ไปหมด “คนหายไป ไม่ไปหา กลับมาพึ่มพ่ามๆที่ฉันคนที่เขาไม่รู้คงคิดว่าฉันเลี้ยงสัตว์อะไรไว้ส่ะอีกเห่าได้ทั้งวัน” ความหมายของคำพูดเห็นได้ชัดเลยว่า ว่าชยุตเป็นสัตว์ประเภทสุนัข หน้าชยุตชาเลย โมโหจนหน้าอกจะระเบิด คิดไม่ถึงว่าวรินทรจะพูดแบบนี้กับเขา ผ่านไปสักพัก ชยุตถึงจะสงบสติได้ “ก่อนที่วาดฝันจะหายตัวไปลักพาตัวแกก่อน แต่ตอนนี้วาดฝันหายตัวไป แต่แกกลับอยู่ดีกินดีอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่แกกับประธานทาวัตร่วมมือกันขังวาดฝันไว้ ยังจะมีสาเหตุอะไรอีก?” ชยุตปกป้องลำเอียงลูกสาว สภาพที่เครียดแล้วขอร้องวรินทร ถึงวาดฝันจะผิดจริงๆ ก็เห็นแก่ว่าเธอเด็ก แกเป็นพี่สาวก็ใจกว้างหน่อยไม่ได้หรือไง?ต้องทะเลาะกันให้เกิดเรื่อง?แบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีต่อแกนิ” พูดถึงสุดท้าย เป็นการข่มขู่ซะแล้วสิ วรินทรทำหน้าเฉยชา ตากระตุก ไม่มีแววตาที่หวาดกลัวอะไรเลยแม้แต่นิด “เธอเด็ก? คุณล้อเล่นกับฉันหรอ?เธออายุน้อยกว่าฉันแค่ไม่กี่เดือน อายุยี่สิบกว่าปียังเด็กหรอ? หรือว่าต้องอายุเท่ากับคุณที่ขาข้างหนึ่งเหยียบโลงศพแล้วถึงจะเรียกว่าโต?” ขาข้างหนึ่งเหยียบโลงศพ? “แก แกพูดอะไร?มีแช้งพ่อตัวเองแบบนี้ด้วยหรอ?!”ชยุตโมโห มือข้างหนึ่งชี้หน้าวรินทร มืออีกข้างจับหน้าอกที่หายใจแรง “ตอนนี้ฉันจะพูดกับแกดีๆ ถ้าไม่เอาวาดฝันออกมา อย่าหาว่าฉันไม่เห็นแก่พ่อลูก!” จิ้งจอกแก่ก็คือจิ้งจอกแก่ ถึงขั้นนี้แล้วยังจะฝืนอีก วรินทรหัวเราะนิดเดียว สีหน้าท่าทางไม่รู้เรื่อง “คุณเลือกเวลาที่ทาวัตออกไปแล้วมา ไม่ใช่เพราะอยากขู่ฉันหรอ ให้ฉันกลัวคุณแล้วเชื่อฟังคุณไม่ใช่หรอ?” ดวงตาที่คมชัดของชยุตมีแววตาที่ตะลึง “ฉันอยากจะรอดูว่าคุณจะไม่ให้หน้าฉันยังไง ? แน่จริงก็ไปพูดต่อหน้าทาวัตสิ มาห้าวต่อหน้าฉันมันแน่แล้วหรอ?” วรินทรพูดอย่างไม่เหลือเยื่อใย พูดตรงๆจนชยุตพูดไม่ออก เธออย่างอื่นไม่มีอะไรโหดเลย ก็มีแต่ปากที่เจ็บๆกับปากที่กินไม่หยุด อีกอย่างต้องจัดการคนแย่ๆแบบชยุตนี้ คนที่เก่งกับแต่คนที่ไม่มีทางสู้ ไม่มีอะไรให้กลัวเลย ขอแค่หนังหน้าหนาหน่อย “แก！ถ้าแกยังเป็นลูกสาวของบ้านพลูสวัสดิ์อยู่ก็ต้องฟังฉันเท่านั้น！” ชยุตโดนความโกรธปกคลุมทั้งหัว เริ่มพูดซ้ำๆซากๆ “งั้นคุณก็คิดซะว่าฉันไม่ใช่ลูกสาวของบ้านพลูสวัสดิ์ละกัน”วรินทรทำท่าเหมือนไม่สนใจอะไรยกไหล่สองสามที แล้วเดินหันหลังจากไป “แกคิดดีแล้วใช่ไหม？แกคิดว่าถ้าแกไม่มีตำแหน่งลูกสาวคนโตของบ้านพลูสวัสดิ์ทาวัตยังจะเอาแกอยู่ไหม？”เสียงที่ต่ำของชยุตลอยมาจากข้างหลัง เหมือนมั่นใจมากว่าวรินทรจะหันไปหาเขาแน่นอน วรินทรหัวเราะทันที “ถ้าทาวัตมีความคิดที่อยากจะเข้าใกล้บ้านพูลสวัสดิ์ เข้าหาวาดฝันไม่ง่ายกว่าหรอ？ไหนๆในสายตาของคุณ ก็มีแค่เธอที่เป็นลูกสาวคุณ” ที่วรินทรพูดแบบนี้ไม่ใช่เพราะเชื่อมั่นในทาวัต แต่เป็นเพราะว่าเธอรู้จักเขาดี ทาวัตคงไม่ยอมอยู่ภายใต้ของบ้านพูลสวัสดิ์เพราะผลประโยชน์แค่นิดเดียว เขาเป็นคนที่สูงส่งและหยิ่งมาตลอดตัวเขาเองไม่อนุญาตให้ตนเองทำแบบนี้แน่นอน ยิ่งกว่านั้นก็คือบ้านพูลสวัสดิ์มีสิทธิ์อะไรที่จะไปอยู่ในสายตาทาวัต？ ชยุตมองหน้าที่ใสสะอาดสวยงามของวรินทร ท่าทางที่หยิ่งและเฉยชาทำให้คนไม่มองไม่ได้ โดยเฉพาะดวงตาดวงนั้นที่ประกายและมั่นใจ ในขณะนั้น วรินทรที่อยู่ตรงหน้ากับใบหน้าที่อ่อนโยนสวยงามเสมือนภาพวาดของทมยันตีก็ทับซ้อนกัน ทมยันตี เขาก็เคยบ้าเพราะเธอมาก่อน นั้นคือความทรงจำที่ฝังใจและพูดเป็นคำพูดไม่ได้เลย ชยุตไม่พูดสักคำ หันหลังเดินกลับรถ เงาหลังที่กระวนกระวาย วรินทรขมวดคิ้วเบาๆ มองรถที่ค่อยๆไกลออกไปรู้สึกไม่เก็ท แต่ว่าคำแค้นในใจไม่ได้แตกกระจายหายไปกับการจากไปของเขา ทมยันตีเคยบอกเธอว่า ยิ่งถ้าเกลียดคนคนหนี่ง ก็ต้องยิ่งทำเป็นไม่สนใจ จากนั้นก็โฉยโอกาสตอนที่เขาไม่ทันตั้งตัวที่สุด ทำให้เขาตายไปในทีเดียว ใครก็ห้ามเธอไม่ได้เรื่องที่เธอจะฆ่าชยุตด้วยตัวเอง ใครก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น วรินทรคิดไม่ถึง ว่ากรรมของชยุตจะมาไวขนาดนี้ ทำให้คนไม่ทันตั้งตัวเลย ในตึก CR ห้องประชุมชั้นบนกำลังประชุมเสร็จ ผู้ชายนั่งอยู่ที่ห้องโล่งๆในห้องประชุม นวดๆตาที่สามที่เมื่อยล้า ใบหน้าที่หล่อเหลาค่อยๆผ่อนคลายลง เพื่อที่จะอยู่เฝ้าวรินทรกับกวิน ช่วงหลายวันนี้เขาพยายามเช็คดูตรวจสอบงานที่ต้องผ่านเขาจนเสร็จ ที่เหลือก็ให้เลขานิธูรจัดการได้ พอนึกถึงใบหน้าทรงไข่ที่นุ่มนิ่มของกวินและหน้าตาที่ร่าเริงแจ่มใสของวรินทร เขารู้สึกรักและอบอุ่นเต็มหัวใจ เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆก็ไม่เลว ณ เวลานี้ เลขานิธูรถือมือถือเดินเข้ามา ยืนนิ่งแล้วพูด “ประธานทาวัต มีสายถึงท่าน โทรมาจากฝรั่งเศสค่ะ” ฝรั่งเศส? หรือว่าเป็นคนคนนั้น？ ทาวัตยกตาขึ้นนิดหน่อย ตาที่สีเสมือนหมึกประกายแสงผ่าน ลุกขึ้นหยิบมือถือแล้วเดินไปทางหน้าต่าง มุมนี้สามารถมองเห็นชุมชนAได้ทั้งหมด แสงไฟที่สูงต่ำตรงหน้าไม่เหมือนกัน ภายใต้แสงอาทิตย์ก็มีแสงส่อง “ทาวัต ”ฝั่งนู้นของมือถือมีเสียงที่อ่อนหวานไพเราะแพร่ลอยมา ผสมความรักและความพึ่งพา อีกทั้งยังมีความร้ายกาจนิดหน่อย “ฉันมา เมือง C แล้ว เพิ่งลงจากเครื่องบิน คุณมารับฉันได้ไหม?” “ธารี คุณกลับมากระทันหันได้ไง?”ทาวัตขมวดคิ้ว น้ำเสียงหนักแน่นต่ำ “ทำไม?คุณไม่ต้อนรับฉันหรอ?” ธารีหัวเราะ พูดด้วยความดื้อนิดหน่อย