ตอนที่ 96 ฉันจะแต่งงานกับคุณ

ต๭นที่ 96 ฉันจะแต่งงานกับคุณ “ไม่หรอก คุณอยู่ไหน ผมไปรับคุณตอนนี้เลย” ทาวัตพูดอยู่ ก็หยิบเสื้อสูทที่วางไว้บนเก้าอี้แล้วเดินออกไปข้างนอก “อืม คุณอยู่ที่นั่นแหละอย่าไปไหน รอผมไปหา” …… บูกัตติสีดำวิ่งอยู่บนท้องถนนอย่างไหลลื่นและมั่นคง รูปทรงรอยเส้นของรถเรียบๆโดนแสงส่องประกายความสว่างสวยงาม ธารีนั่งอยู่ตรงที่ข้างๆคนขับ ร่างกายของเธอทั้งร่างนิยมกระโปรงเดรสสีน้ำเงินลม ผมลอนนิดหน่อย ปล่อยทับอยู่ที่ไหล่ เหมาะจนทำให้ใบหน้านั้นยิ่งดูสวยฉลาด แต่งหน้าบางๆ ทาลิปสีน้ำผึ้ง ขมวดคิ้วหนึ่งทีขยับหนึ่งทีดิ้นหนึ่งทีก็มีความป่วยคนสวยแบบหนึ่ง เธอยิ้มหวานมาก ท่าทางที่น่ารักไม่ดื้อ มองดูไม่มีพิษมีภัย สองมือของทาวัตที่วางอยู่บนพวงมาลัยแน่นแล้วแน่นอีก มองธารีทางข้างๆไปแวบหนึ่ง ความรู้สึกผิดในใจสานกันเป็นตะข่ายใหญ่ๆ ติดอยู่จนหายใจไม่ออก “พวกเราจะไปไหน?” ธารีหันหน้ามาถาม แล้วแวะเสยเส้นผมที่บังหน้าไปหลังหู เหมือนเด็กผู้หญิงเล็กๆเลย “โรงแรมไม่ปลอดภัย คุณกลับไปอยู่กับผมที่คฤหาสน์ดีกว่า” ทาวัตพูดกับเธออย่างนุ่มนวล แก้มทั้งสองข้างของธารีแดงทันที มองผู้ชายที่อยู่ข้างๆตน ใจเต้นไม่หยุด “ครั้งนี้ที่คุณกลับมาเมืองcเพราะอะไร?”ทาวัตถามกระทันหัน “กลับมาเพื่อดูคุณไง คุณไม่รู้หรอกว่าฉันอยู่ฝรั่งเศสเหงาขนาดไหน”ธารีพูดอย่างอ่อนโยน แบะปากด้วยความน้อยใจ ท่าทางขี้อ้อนมาก คำแรกที่ทาวัตพูดกับเธออัตโนมัติ “ก็มีจันทรีอยู่เป็นเพื่อนอยู่ไม่ใช่หรอ?” จันทรีเป็นพี่เลี้ยงที่อยู่ติดตัวธารีตลอด ตอนแรกทาวัตเพื่อที่จะหาคนดูแลขาของธารีอย่างดี ตั้งใจให้ปกเกศไปคัดเลือกมาจากสถานที่ฝึกแม่บ้านโดยตรงแล้วได้จันทรีมาดูแลธารี ธารีแบะปาก มองจันทรีที่นั่งเงียบนิ่งเสมือนตุ๊กตาหุ่นอยู่หลังรถผ่านกระจกรถไปทีหนึ่ง เหมือนคิดอะไรได้กระทันหันแล้วมองทางทาวัต “ทาวัต คุณยังจำได้ไหมที่คุณบอกว่าจะให้ฉันขอพรได้สามอย่าง? ตอนนี้ฉันคิดได้แล้วว่าพรข้อที่สามจะขออะไร” ทาวัตขมวดคิ้วแล้วคิด รู้สึกว่าก็เคยมีเหตุการณ์นี้ “คุณพูด” “ฉันจะแต่งงานกับคุณ” ธารีพูดแล้วยิ้ม แววตาที่อบอุ่นประกายแสงและมีความมั่นใจสูง ดวงตาของทาวัตมืดและลึกลงทันที ลึกเหมือนมหาสมุทร ลึกจนไม่เห็นใต้พื้น แต่งกับเขา? ยามดึก แต่ไฟที่คฤหาสน์ยังคงสว่าง ซอยทางเมเปิ้ลแดงเปิดไฟไว้ทั้งทาง แพร่กระจายแสงสีส้มที่อบอุ่น มองทะลุผ่านใบไม้ไปชั้นๆ คฤหาสน์สีขาวที่อยู่ในยามดึกเสมือนสิ่งที่เพ้อฝัน เก้าโมงแล้ว วรินทรแบกศีีรษะดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แต่สายตากลับมองลอยไปทางประตู ไอ่นั้นทำไมยังไม่กลับมานะ “ม๋ามี๊ ลูกไปนอนแล้วนะครับ ม๋ามี๊ก็รีบนอนนะ ไม่ต้องดูจนดึกเกินไป”กวินยื่นหัวมาทางข้างบันได ขยี้ตา ที่จริงเขาเวียนหัวนิดหน่อย แต่ไม่อยากให้วรินทรเป็นห่วง นอนหลับตื่นก็คงหายแหละมั้ง “ค่ะ ฝันดีจ้าลูก จุ้ปๆ”วรินทรส่งจูบให้กวินทางอากาศ เห็นกวินขึ้นไปแล้วสายตาจึงกลับมามองที่โทรทัศน์อีกครั้ง เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาอีกครั้ง สมาธิของเธอเปลี่ยนไปเบลอๆนิดหน่อย เธอไม่รู้ว่าทำไมไม่นอนสักที หรือเป็นเพราะคำพูดของชยุตทำให้เธอใส่ใจมากไปหน่อย ยังไงในมุมมองของคนนอก เธอก็ยังคงเป็นลูกสาวคนโตของบ้านพลูสวัสดิ์อยู่ดี แต่มีแค่เธอที่รู้ว่าเธอเองไม่ใช่ หรือกำลังรอคอยคนคนหนึ่งที่ตนยังไม่อยากยอมรับว่ากำลังรออยู่จริงๆ เวลาไม่ได้ช้าลงเพราะการรอคอย กลับกันกับเพราะว่าการรอคอย ทำให้เวลาไหลผ่านเร็วเหมือนสายน้ำ อีกฝั่ง ทาวัตกำลังอยู่ในคฤหาสน์อีกที่ที่เป็นหนึ่งในสวน เขาตั้งใจเลือกคฤหาสน์นี้ที่ห่างจากคฤหาสน์ที่ตนอาศัยอยู่ที่สุดให้กับธารี มองแสงพระจันทร์ที่นอกหน้าต่าง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ “ทาวัต คืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ？”ธารีนั่งอยู่บนรถเข็นโดนจันทรีเข็นเข้ามา เสียงที่อ่อนหวาน จอดหยุดอยู่ตรงหน้าทาวัต ทาวัตยิ้มทางเธอ สีหน้าที่สับสนวุ่นวายมองธารีที่ไม่สามารถขยับขาได้เลยแม้แต่นิด ขาพิการคู่นี้ ก็คือบทลงโทษของเขาในอดีต ปีนั้นเพราะการจากไปของวรินทร เครียดในใจ ออกบ้านไปนึกว่าเจอวรินทร เขาวิ่งตามไป ลืมไปว่าข้างหน้าเป็นถนน โดนรถที่ขับมาตรงๆชนจนล้ม ส่วนธารีก็ผ่านมาแบบบังเอิญ ผลักเขาไปทางข้างๆช่วยชีวิตเขาไว้ เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้นจึงทำให้เธอไม่สามารถเดินได้อีก ไม่มีใครเอาชีวิตความปลอดภัยของตัวเองมาล้อเล่นหรอก ถึงตอนนั้น ทาวัตจะไม่รู้จักธารี ภาพที่ธารีได้รับบาดเจ็บปรากฏบนสมองเขาเรื่อยๆ ไม่มีเวลาไหนที่ไม่เตือนสติเขาเลย เขารู้สึกผิดกับคนคนหนึ่งลึกๆ ทาวัตนึกรอยยิ้มของวรินทรได้กระทันหัน ก็ส่ายหัวไปเบาๆ “ผมยังมีธรุต่อ ไว้ค่อยมาเยี่ยมคุณนะ” ธารีสีหน้าแววตาที่ผิดหวัง แบะปากด้วยความไม่มีความสุข “โอเคร......” “อืม รีบพักผ่อนนะ ไม่ต้องทำให้ตัวเองเหนื่อยเกินไป จันทรี ดูแลคุณธารีดีดีนะ”ทาวัตสั่งไปไม่กี่ประโยค “ค่ะ คุณชาย”ก่อนที่จันทรีจะโดนส่งไปดูแลธารี ก็คือผู้ช่วยที่ยอดเยี่ยมของทาวัต เป็นผู้หญิงที่เงียบไม่ชอบพูด แต่ซื่อสัตย์มาก ทาวัตพยักหน้า แล้วหันตัวจากไป ธารีกลับจับที่เข่าของตนกระทันหัน กรี๊ดอย่างตกใจแล้วก้มหลังลง ท่าทางเจ็บปวดมาก “เจ็บ......”มือของธารีที่บีบเข่าไว้แน่นจนค่อยๆซีด ใบหน้าที่ขาวสดใสมีเหงื่อออกเป็นหยด เสียงที่เจ็บปวดทำให้ทาวัตหยุดเดิน หันกลับไปอย่างไม่ลังเล “เกิดอะไรขึ้น?”ทาวัตนั่งย่อลง มองขาของธารีด้วยความกังวล ธารีนอนพิงที่ไหล่ของทาวัต สีหน้าที่ตกใจทั้งหน้ายังไม่ดีขึ้น พูดด้วยความอ่อนล้า “ฉันไม่รู้ อยู่ๆขาทั้งสองข้างก็เจ็บ ทรมานมาก......ทาวัต ฉันกลัว ฉันจะต้องสูญเสียขาทั้งสองข้างไปไหม？” สายตาของทาวัตวุ่นวายไปหมด ต่อด้วยก็มองเธอด้วยความปลอบใจ “ไม่หรอก มีผมอยู่ ไม่ให้คุณเป็นไรไปหรอก ผมเรียกหมอมาเดี๋ยวนี้แหละ” ธารีพิงที่ไหล่ของทาวัตแล้วพยักหน้า ไม่ได้ปฏิเสธ ท่าทางเสมือนนกน้อยที่พึ่งคน จันทรีมองด้วยตาที่เย็น ไม่ได้เผยหรือทำความของธารีแตก หมอสเลเตอร์โดนรับมาอย่างรวดเร็ว ทำการเช็คร่างกายให้กับธารี ก็ไม่มีปัญหาอะไร บวกกับขาของธารีที่เดินไม่ได้ตั้งหลายปีแล้ว อาจจะมีบางครั้งที่ปวด แต่ว่าจะไม่มีอันตรายมากกว่านี้ไปอีกขั้นแน่นอน แต่ว่าทาวัตก็ยังไม่วางใจ จึงให้จันทรีเก็บกวาดจัดการห้องให้กับหมอสเลเตอร์หนึ่งห้อง ป้องกันอุบัติเหตุอื่นเกิดขึ้น หลังจากที่ตรวจเช็คเสร็จแล้วธารีก็นอนอยู่บนเตียงที่ห้องนอน ห่มผ้าและแขนทั้งสองข้างวางไว้ข้างๆ เงียบสงบ