ตอนที่98 โกรธ

ต๭นที่98 โกรธ “คุณชาย รับสายสักที คุณชายน้อยไม่สบายหนักมาก ตอนนี้ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล！”น้ำเสียงของพี่ลิงผสมความโมโหนิดหน่อย เธอดูทาวัตมาตั้งแต่เล็กจนโต รู้ว่าทาวัตไม่สนใจหรอก กวิน! หัวใจของทาวัตเหมือนโดนตบไปแรงๆทีหนึ่ง ไม่ทันได้คิดอะไรมากหยิบเสื้อมาจากตู้เสื้อผ้ามาแล้วรีบเปลี่ยนไปด้วยแล้วก็ถามไปด้วย “อยู่ที่โรงพยาบาลไหน？” “อยู่ที่โรงพยาบาลใจกลาง อาการของคุณชายน้อยหนักมาก คุณผู้หญิงวรินทรเป็นห่วงไม่ไหวแล้ว......” พี่ลิงยังพูดไม่จบก็โดนตัดสายทิ้งไปแล้ว เธอมองมือถือที่โดนตัดสายไปแล้วปิดปากหัวเราะ เมื่อกี้คาดว่าคุณชายน่าจะรู้ตัวแล้วว่าทำให้คุณหญิงโมโหแล้วแหละ คุณชายยิ่งใจร้อนยิ่งเร่งรีบก็แสดงว่าเขาแคร์คุณผู้หญิงวรินทรและคุณชายน้อยมาก เปลี่ยนเสื้อเสร็จ ทาวัตหยิบกุญแจบนโต๊ะแล้วเดินออกไปข้างนอก ขายาวก็มีข้อดี เดินไว แปปเดียวเขาก็เดินลงถึงชั้นล่างแล้ว ขึ้นรถสตาร์ทรถ รถหายไปในค่ำคืนโดยเร็ว ธารีก็ยืนอยู่ข้างหน้าต่างมองรถของทาวัตยิ่งวิ่งยิ่งไกลไป ในดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขาบอกไว้แล้วว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ หรือเป็นเพราะว่าผู้หญิงที่โทรมาเมื่อกี้ ？ธารีคิดแล้วคิดอีก ชื่อของเบอร์นั้น ชื่ออะไรนะ...... วรินทร! สนิทสนมจัง เป็นอะไรกับเขากันแน่？ ธารีจับผ้าม่านที่อยู่้างหน้าต่างอย่างแน่น แน่นจนนิ้วขาวซีด สายแค่สายเดียวสามารถทำให้เขาลืมคำสัญญาของตนได้คนคนนั้น เธอแปลกใจมากว่าคนคนนั้นคือใคร พี่ลิงยังไม่รู้ว่าตนยิงปืนโดนเป้าอย่างสวย ทาวัตขับรถเร็วจนจะลอยฟ้าแล้ว เพราะเหตุนี้ จึงทำให้ถึงโรงพยาบาลโดยเร็ว หลังจากที่สอบถามห้องของกวินจากเคาว์เตอร์ ทาวัตก็มาถึงตึกนั้น ขณะที่เดินไปถึงหน้าห้องของกวิน พี่ลิงที่รออยู่หน้าประตูเจอเขาแล้วจึงถอนหายใจไปหนึ่งทีโล่งอกสักที “คุณชาย ท่านมาสักทีนะ”ตอนที่พี่ลิงพูดแบบนี้รู้สึกกังวลนิดหน่อย เธอรู้ วรินทรโกรธทาวัตแน่นอน ลูกไม่สบาย แต่ไม่รู้ว่าพ่อไปไหน ใครจะไม่โกรธหล่ะ？ พี่ลิงยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมกับวรินทร อีกทั้งกระทั่งวรินทรยังได้คลอดลูกชายที่น่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ให้กับบ้านธัมรุจินันท์ ทาวัตไม่ได้พูดอะไร เม้มปาก เขามองเข้าไปทางประตู เห็นวรินทรนั่งเงียบๆอยู่ที่ข้างเตียง ก้มหน้าดูแลกวิน มองสีหน้าไม่ชัด เขารู้สึกแค่ว่าปวดใจ และรู้สึกเสียใจที่ตอบตกลงกับธารีว่าจะอยู่เป็นเพื่อนด้วยจนไม่ได้อยู่กับวรินทรสองแม่ลูก ถึงเขาจะรู้สึกผิดกับธารีขนาดไหน ก็เทียบกับตำแหน่งวรินทรและกวินที่อยู่ในใจเขาไม่ได้ เขาเปิดประตูออกเบาๆแล้วเดินเข้าไป วรินทรไม่เงยหน้าเลย ก้มหน้าไว้เหมือนหนักศีรษะ ดวงตาทั้งสองข้างที่ตกลงไปก็มองไม่ชัดเลยว่ารู้สึกอะไรอยู่ หันหน้าไปมองกวินที่นอนอยู่บนเตียง เขารู้สึกว่ายิ่งเจ็บปวดเข้าไปใหญ่เลย เหมือนกับขาดอะไรไปทำให้ใจเขาวุ่นวายไปหมด เขาเดินไปด้านหลังของวรินทร นำมือวางไว้บนไหล่เธอ สามารถสัมผัสได้เลยว่าตัวเธอสั่นเล็กน้อยและท่าทางขัดขืนปฏิเสธเขา ขยับหลีกจากเขาโดยไม่พูดอะไรเลย ตาทาวัตมืดเลย ใบหน้าที่หล่อเหลามีความงง นึกว่าเธอตกใจ จึงพูดว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ลูกไม่เป็นไรหรอก” ห้องผู้ป่วยเงียบมาก ผ่านไปนานมาก วรินทรมองหน้าที่ซีดของกวิน จึงพูดเบาๆว่า “แน่นอนว่าคุณไม่ต้องเป็นห่วงอะไร ลูกชายของฉันมีฉันก็พอแล้ว คุณไปได้แล้ว” คำพูดประโยคนี้ของเธอ ทำให้อารมณ์ที่ตื่นเต้นวุ่นวายอยู่แล้วยิ่งมากไปอีก ทาวัตขมวดคิ้วแน่น แววตาที่ไม่ชอบใจ เพราะวรินทรพูดเหมือนจะห่างและตัดความสัมพันธ์ทิ้ง ทำให้ใจของเขายิ่งเครียดกว่าเดิม “คุณมาอารมณ์ไหนอีกเนี่ย？”ทาวัตไม่รู้ว่าธารีมารับสายของเขา และก็ไม่รู้ว่าวรินทรโกรธทำไม วรินทรหัวเราะเบาๆ รอยยิ้มนี้อยู่ในสายตาของทาวัตคือการประชด “คุณคิดส่ะว่าฉันนิสัยไม่ดีละกัน ข้อตกลงของเราไม่จำเป็นต้องไปต่อแล้ว รอลูกหายดีฉันจะพาเขาไปจากคฤหาสน์คุณเอง” “คุณคิดว่าเขาจะยอมหรอ？”แววตาที่เย็นชาของทาวัตมองที่เธอ คำพูดของวรินทรทำให้เขารู้สึกว่ากำลังจะเสียทุกอย่างไปอย่างนั้น “ฉันเป็นม๋ามี๊ของเขา เขาฟังฉันแน่นอน”วรินทรยืนขึ้น ไกลไปจากตำแหน่งของเตียงนอนผู้ป่วย ไม่กล้ารบกวนกวินที่พักผ่อนอยู่ ในตาเต็มไปด้วยความดื้อ มองทาวัตไม่ยอมแม้แต่น้อย พอนึกถึงเสียงอ่อนหวานผู้หญิงที่อยู่ในมือถือ เธอยิ้มด้วยความประชด ในข้อตกลงสามข้อ ข้อที่สองเขาไม่ได้ทำตาม ไหนๆก็เป็นแบบนี้แล้ว ข้อตกลงพวกนั้นก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไปต่อแล้ว วรินทรรู้สึกอึดอัดโมโห แต่ไม่รู้ว่าจะไปปลดปล่อยที่ไหน ทรมานมาก ทาวัตจ้องหน้าของวรินทรที่ได้รับบาดเจ็บจากใจ คืนนี้เธอแปลกๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าแปลกตรงไหน พูดอีกอย่าง เมื่อก่อนถึงเธอจะโกรธขนาดไหนก็ไม่รีบตัดความสัมพันธ์ขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่？ทาวัตเม้มปาก แววตาที่รู้สึกทำอะไรไม่ได้ นิ้วมือที่ยาวผอมจับคางของเธอขึ้น “ตอนนี้คุณกำลังมางอแงกับผมหรอ？” วรินทรตะลึง เธอพูดคุยกับเขาด้วยความเคร่งเครียดมากนะทำไมกลายเป็นว่าเธอมางอแงใส่？ไฟในใจยิ่งลุกเข้าไปใหญ่ ความโมโหถึงขั้นที่สูงสุดแล้วทำให้เธออยากปลดปล่อยออกมาโดยไม่ตั้งใจ วรินทรในตอนนั้น “ฉันงอแง？งั้นคุณก็ลองถามตัวเองก่อนละกันว่าทำอะไรลงไป？” “ข้อตกลงสามข้อข้อที่สอง ไม่ทราบว่าประธานทาวัตยังจำได้ไหม？ถ้าคุณพูดว่าฉันอารมณ์เสียเพราะคืนนี้คุณไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น อีกอย่างย้ายหมอไปรักษาผู้หญิงคนนั้นจนทำให้กวินเสียโอกาส งั้นฉันไม่ยอมรับ เพราะพวกคุณมีค่าอะไร？”วรินทรสบตาของเขา เสมือนมองเข้าไปในแม่น้ำลึกที่ไม่เห็นใต้น้ำ ไม่รู้ว่าไปเอากำลังใจที่ไหนมา ทำให้เธอกล้าพูดคำพวกนี้ออกมา เธอรู้แค่ว่าตอนนี้ตนโมโหมาก เพราะฉะนั้นน้ำเสียงของตนก็เปลี่ยนไป ที่จริงวรินทรไม่อยากแสดงนิสัยที่ไม่ดีของตนออกมา แต่ว่าเธอไม่พอใจ ไม่！พอใจ！มาก！ แววตาทาวัตประกาย ที่วรินทรพูดหรือว่าจะเป็นธารี？ แต่ว่าเธอรู้ถึงตัวตนของธารีได้ยังไง ทีแรกที่เขาคิดคือ ให้ธารีอยู่เมืองCอีกสักพัก แล้วส่งเธอกลับไปที่ฝรั่งเศส อย่างนี้ก็จะไม่ได้เจอกับวรินทร และก็จะไม่มีปัญหาอะไร คิดไม่ถึง เรื่องที่ยิ่งพยายามอยากปิดบังและหลีกเลี่ยง ก็ยิ่งมาเร็วจนรับมือไม่ทัน เพราะฉะนั้น ตอนนี้เธอกำลังหึงหรอ？ ทาวัตยิ้มอ่อน แสดงรอยยิ้มที่ดึงดูดใจคนออกมา “วรินทร คุณหึงแล้ว” เป็นประโยคที่แน่นอน สีหน้าวรินทรแข็งนิดหน่อย เขามีสิทธิ์อะไรที่ไปยุ่งกับผู้หญิงอื่นแล้วยังจะมาเรียกเธอว่าวรินทรอย่างสนิทสนม？ เห็นเธอเป็นซาลาเปาอ่อนหรือไง？！ “ฉันหึงแน่นอน！”วรินทรเคร่งเครียดจนเกรงกามไว้ ใช้แรงสะบัดขัดขืนออกจากมือเขาที่จับคางเธอไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงว่ากวินจะตื่น เธอไล่เขาออกไปแน่นอน！