ตอนที่ 99 เชื่อ

ต๭นที่ 99 เชื่อ “ออ? วรินทรนี้ปากไม่ตรงกับใจ” ทาวัตก็ไม่โกรธ กลับกันอารมณ์ดีกว่าเดิมอีก ตาทั้งสองก็สว่างขึ้น วรินทรโกรธเพราะเขาอยู่กับธารี ก็แสดงว่า ในใจเธอ ก็ยังชอบเขานั้นแหละ ตรงนี้ ทาวัตมั่นใจได้ “คุณนั้นแหละปากไม่ตรงกับใจ！พูดไปมั่วอีกเชื่อไหมฉันจะกัดคุณ？” วรินทรเสมือนเด็กที่คนอื่นสามารถมองทะลุความในใจได้หน้าทรงไข่แดงขึ้นมาทันที แต่ก็ยังจะปากแข็งใช้คำด่ามาปกปิด “ถ้าวรินทรชอบ งั้นก็กัดเลย”ทาวัตหัวเราะเบาๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาปกติดูแล้วเย็นชาตอนนี้อบอุ่นขึ้น ปากที่แบนๆยังพูดคำกวนๆ แต่ไม่ทำให้คนเกลียดเลยแม้แต่นิด กัดกัดกัดฉันจะกัดคุณให้ตายไปเลย คิดอยู่ วรินทรจับมือทาวัตภายใต้สายตาของเขา กัดลงไปแรงๆ！ แรงกัดของเธอไม่เบา กัดลงไปหนึ่งคำสามารถรับรู้ถึงรสชาติกลิ่นคาวเลือดได้เลย ทาวัตได้แต่ขมวดคิ้วซ้ำๆ ไม่ออกเสียง ตามใจเธอกัด แววตาเต็มไปด้วยความรักและห่วงใย เปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าแค่ร่างกายเขายังเข้าใกล้ไม่ได้ ก็โดนปกเกศโยนออกไปก่อนส่ะแล้ว จะอนุญาตให้ตนโดนคนอื่นกัดได้ไง ที่จริงแล้ว ทาวัตลำเอียงวรินทรมาตลอด แต่แค่บางทีวรินทร มองไม่เห็นจริงๆ และคิดไม่ถึง หรือ ตอนนี้เธอไม่กล้าคิดไปทางแง่นี้เลย ใช้คำพูดของกวิน ก็คือวรินทรไม่มีหัวใจไม่เป็นเวลาตลอดเลย ทางความรักที่โรแมนติกของทาวัต ยังต้องเดินไปอีกยาวไกล วรินทรกัดไปสักพัก จนกว่าในปากจะได้รับรสชาติของเลือด จึงจะปล่อยออกช้าๆ ถอยหลังไม่กี่ก้าวใช้แรงเช็ดเลือดที่ติดอยู่ริมฝีปากออก เธอมองแขนของทาวัตที่มีเลือดไหลออกจากรอยกัดไปทีหนึ่ง ดวงตาประกาย รู้สึกเจ็บปวดหัวใจโดยไม่รู้ตัว กัดริมฝีปากล่างอย่างแน่น “ยังโมโหอยู่ไหม？”ทาวัตรู้สึกว่าตนไม่เคยเสียงต่ำและยอมใครขนาดนี้มาก่อน ตอนนี้เพื่อผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า เขาข้ามผ่านเส้นของตนเรื่อยๆ ฝึกฝนตนเองให้รู้จักควบคุมความอดทนขอตนเอง เขารักเธอ เพราะฉะนั้นเขาจึงคิดว่านี้เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่แล้ว ทาวัตเนี่ย เขาไม่ใช่วัยรุ่นคนเดิมที่เอาแต่ใจคนนั้นแล้ว ในระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมานี้ เจริญเติบโตไปพร้อมกับความรักที่มีให้เธอ ไม่เคยติดขัด เขาไม่เคยลืมวรินทรเลย ขนาดตอนนี้เขายังเก็บเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนั้นที่วรินทรเคยกัดไว้เลย วรินทรกัดปากล่าง ถึงเธอจะโง่แค่ไหนก็สามารถสัมผัสได้ถึงความที่ทาวัตลำเอียงเธอ การลำเอียงแบบนี้ เธอเคยได้รับ เธอไม่ได้ตั้งใจไม่สนใจทาวัตที่ยอมและทำเพื่อเธอทุกอย่าง แต่ตอนนี้ พูดว่าไม่หวั่นไหวไม่ใจอ่อนก็เป็นไปไม่ได้ เห็นแววตาของวรินทรไม่ได้เคร่งเหมือนเมื่อกี้แล้ว ทาวัตถอนหายใจเบาๆ เดินไปข้างหน้า ขยี้ผมของเธอ “ผู้หญิงคนนั้นที่คุณพูดถึงชื่อว่าธารี เพิ่งกลับจากฝรั่งเศสแล้วมาที่เมืองC ผมกับเธอเป็นแค่ความสัมพันธ์ระหว่างคนชดใช้กับคนโดนชดใช้” วรินทรหันตาขึ้นอย่างตะลึง มองหน้าทาวัตที่สีหน้าธรรมชาติมาก เขา……นี้กำลังอธิบายกับตนหรอ？ ทาวัตที่เสมือนทองคำและสูงส่งมาตลอด มาอธิบายกับเธอ? “คุณฟังไว้นะ คนบนโลกนี้สามารถไม่เชื่อใจผมได้ แต่คุณคนเดียว ไม่ได้”ตาของเขาดำมาก เสมือนสนามแม่เหล็กที่คอยดูดเธอให้มองเข้าไปในนั้น เข้าไปข้างในที่ลึก ไม่สามารถถอนตัว ถึงแม้ว่าคนทั้งโลกจะไม่เชื่อใจหรือเข้าใจผิดเขา เขาก็ไม่แคร์ แต่ว่าวรินทรคนเดียว เขาแคร์จนสมควรตาย ณ ตอนที่ทาวัตเอ่ยปากอธิบายให้วรินทรฟังเธอก็เชื่อเขาไปแล้ว ภูมิใจเขา ที่ไม่โกหก ความรู้สึกนั้นเหมือนกับว่าคุณมีโลกทั้งใบเลยแหละ นั้นเป็นความอบอุ่นที่ดีอย่างหนึ่ง “ทาวัต”วรินทรขยี้จมูก พูดอย่างอึดอัด “ก่อนที่คุณจะมาที่นี้ลืมเปลี่ยนรองเท้าอะ” อะไรนะ？ ทาวัตคิดไม่ถึงเลยว่าความคิดของวรินทรจะกระโดดโลดเต้นขนาดนี้ อีกอย่างกว่าเขาจะพูดคำซึ้งๆออกมาได้มันไม่ง่ายเลยนะ เธอกลับสนใจที่รองเท้าของตน？ เขาก้มหน้าดู อย่างที่คิดตนรีบออกบ้าน ยังสวมรองเท้าแตะในบ้าน สีหน้าบนใบหน้าเปลี่ยนไปกระทันหันเลย ใบหูเริ่มแดงแบบไม่ธรรมชาติเลย “คุณยุ่งไรผมล่าว？”เขารู้สึกอายแล้วจึงหันหลังกลับไป หูก็ยิ่งแดงได้ชัดเจนขึ้น วรินทรหัวเราะออกมา ทาวัตแก้มแดงแล้ว นี้เจอได้ยากกว่าเจออุกกาบาตชนโลกอีก อีกอย่างเขาลืมเปลี่ยนรองเท้า ไม่เหมือนกับเขาปกติที่ทำอะไรก็ระเบียบรอบคอบไปหมด เห็นได้ว่าเขาในตอนนั้นต้องเป็นห่วงขนาดไหนถึงจะเกิดเรื่องผิดพลาดแบบนี้ได้ พอนึกถึงตรงนี้ วรินทรก็รู้สึกว่าหมอกในใจเริ่มกระจายออก สีหน้าบนใบหน้าก็เริ่มอบอุ่นเหมือนเดิม “คุณหน้าแดงทำไม？ฉันไม่ได้ทำอะไรคุณสักหน่อย”รู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้ทาวัตรู้สึกขายหน้า วรินทรกลับตั้งใจพูดแบบนี้ อยากจะเอามือถือมาถ่ายภาพนี้ไว้มาก “วรินทร！คุณไม่พูดก็ไม่มีใครคิดว่าคุณเป็นใบ้นะ！”ทาวัตเอียงศีรษะ จ้องวรินทร “ไม่พูดก็ไม่พูด ก็แค่หน้าแดง ไม่ได้ฝ่าฝืนกฎหมายสักหน่อย”วรินทรมองเขาแบบเบาๆไปทีหนึ่ง ดวงตาทั้งสองข้างเห็นได้ชัดเลยว่าเต็มไปด้วยความหัวเราะ แล้วหันตัวเดินไปนั่งข้างๆเตียงผู้ป่วย ทาวัต：“……” กวินยังคงอยู่ในสภาพที่มึนหลับอยู่ ลมหายใจปกติ ใบหน้าน้อยๆก็ไม่ได้ขาวซีดขนาดนั้นแล้ว มีแววดีขึ้นเยอะเลย “ผมไปบอกให้ปกเกศทำเอกสารออกโรงพยาบาล ฝีมือของสเลเตอร์ดีกว่าโรงพยาบาลพวกนี้เยอะ มีการดูแลจากเขา ลูกจะหายเร็วขึ้นกว่าเดิม”ผ่านไปครั้งนี้ ทาวัตได้ตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สเลเตอร์ต้องอยู่แค่ในคฤหาสน์เท่านั้น ป้องกันการเกิดเรื่องต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นใคร เขาก็จะไม่ให้สิทธิพิเศษอีก รวมทั้งธารี เพื่อเธอเขาสามารถเชิญหมอที่ดีที่สุดในโลกมารักษาขาของเธอได้ แต่กลับจะไม่ยอมให้สเลเตอร์ไปจากคฤหาสน์เด็ดขาด ให้คนรอบตัวตนต้องตกอยู่ในอันตราย โชคดีที่ครั้งนี้กวินรอดมาได้ “สเลเตอร์กำลังรักษาผู้หญิงคนนั้นอยู่ไม่ใช่หรอ？แบบนี้จะดีหรอ？”วรินทรปิดปลายผ้าห่มดีๆ ถาม ทาวัตไอเบาๆ แววตาที่มองทาวัตมีความรู้สึกผิดและเป็นห่วง “ไม่แล้ว เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก” ถ้าคืนนี้มีหมอสเลเตอร์อยู่แล้วก็ กวินไม่ต้องโดนส่งมาที่โรงพยาบาลด้วยซ้ำ สามารถกระโดดโลดเต้นได้เลย การตัดสินใจของคืนนี้ เป็นการผิดพลาด วรินทรตอบอืมไปเบาๆ ไม่ได้นำคำพูดของทาวัตเก็บไว้ในใจเลย ถึงตอนนี้ เธอเชื่อมั่น ก่อนที่เรื่องยังไม่เกิดขึ้น คำสัญญาทั้งหมดก็เชื่อไม่ได้ ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ เธอถึงจะเลือกได้ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ถึงจะเป็นแบบนี้ คำพูดนี้ของทาวัตก็ทำให้วรินทรสบายใจ กวินโดนพากลับมาที่คฤหาสน์ มีสเลเตอร์คอยดูแลรักษาด้วยตนเอง จึงกลับสู่สภาพร่างกายแบบเดิมเร็วมาก นึกถึงเมื่อก่อน กวินก็รู้สึกขายหน้าหล่อๆใบนี้ไปหมดแล้ว ที่จริงแล้วสาเหตุที่เขาป่วยเดาง่ายมาก ช่วงนี้ใช้ชีวิตสบายเกิน กวินนัดกับเอฟเขาเล่นเกมส์ทุกคืน ถึงแม้จะไม่เกินเที่ยงคืนทุกวัน แต่ก่อนที่จะป่วยอนุบาลจับกลุ่มกันไปเล่นน้ำที่สวนน้ำ กวินแช่ในน้ำเป็นเวลานานมาก บวกอีกทั้งไม่ได้มีการเตรียมตัวมาก่อน ป่วยล้มง่ายมาก