ตอนที่ 100 แดดดี๊เก่งมาก

ต๭นที่ 100 แดดดี๊เก่งมาก แต่ในสายตาของกวินสุดหล่อมันเป็นความพ่ายแพ้ นึกถึงตั้งแต่เด็กจนโต ร่างกายแข็งแรง กินดีกินอร่อย ใช้นิ้วมือข้างเดียวนับครั้งตอนป่วยได้เลย ครั้งนี้ซวยเลย แต่ว่า กวินสุดหล่อไม่กล้าบอกความจริงกับแดดดี๊ม๋ามี๊ ถ้าให้พวกเขารู้ว่าเหตุผลไร้สาระขนาดนี้ คอมพิวเตอร์ต้องไปจากเขาแน่ๆเลย ช่วงสองสามวันนี้กวินจึงเงียบมาก กินยาแล้วนอนหลับอย่างดีๆไม่ดื้อ ป้องกันวรินทรกับทาวัตถามไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไร รอกวินหายดีทั้งหมด ก็ผ่านไปสองวันแล้ว ภายใต้การรักษาของสเลเตอร์ กวินดีขึ้นเยอะมาก กระโดดเต้นได้เหมือนเมื่อก่อน ไม่มีอาการไม่สบายเลย วรินทรนอนอยู่บนเก้าอี้ที่ชั้นบนดาดฟ้า อาบแดดอย่างสบาย ช่วงนี้เพราะเรื่องของกวินเป็นห่วงจนแทบบ้า พอตอนนี้ว่างๆขึ้นมา แม้แต่นิ้วเธอยังไม่อยากขยับเลย นี้ก็คือวิถีการดำรงชีวิตของคนขี้เกียจระดับวีไอพี วรินทรหรี่ตานอนอย่างสบายๆ ใบหน้าที่สวยงามโดนแสงแดดส่องอ่อนๆทำให้ผิวยิ่งดูใสออร่า มีใบไม้บังนิดหน่อย แดดจึงส่องไม่โดนเธอโดยตรง ณ เวลานี้ ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ก็เปิด มีรถเฟอรารี่สีแดงและรถมาเซราติขับเข้ามาในคฤหาสน์ จอดอยู่ที่จอดรถ คนสองคนเดินลงมา ธรรศกับนรชัย ที่โตมากับทาวัต “ลมที่ไหนพัดคุณชายสองคนนี้มา คนในบ้านพวกนายปล่อยทางให้พวกนายด้วยหรอ？”ทาวัตกำลังตีกอล์ฟ ก็มีสายของธรรศโทรมา แล้วหลังจากนั้นก็เห็นพวกเขาเดินเข้ามา “แน่นอนก็เป็นกลิ่นหอมของสาวสวยไงล่าว~”ในสามคนธรรศดื้อที่สุด อีกอย่างชอบสาวสวย สำหรับผู้หญิงที่หน้าตาสวยหรือหุ่นดีมาให้หมดเห้อะไม่ปฏิเสธเลย สะอาดผ่องใส เซ็กซี่ ขี้อาย หยิ่งดูแพง ไม่มีที่ธรรศไม่เคยเล่น เปรียบเทียบ นรชัยเป็นคนที่ซื่อบื้อรักเดียวใจเดียว เวลารักคนคนหนึ่งสามารถนานถึงห้าปีหรือมากกว่านั้น แต่กลับแสดงออกไม่เป็น ใช้คำพูดของธรรศมาแทน ก็คือแรดเงียบ “เข้ามาเถอะ”สองมือทาวัตเสียบไว้ที่กระเป๋ากางเกง ร่างกายราบ ปัดมือของธรรศทิ้ง เดินเข้าไปในคฤหาสน์ “เอ้อพี่ชาย พี่ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้คนที่บ้านยุ่งกับผมและนรชัยจนน่ารำคาญหงุดหงิดมาก มาบ่นที่หูผมทุกวันเหมือนพระถังซัมจั๋งกลับชาติมาเกิดเลย ขอพลังวิเศษเก็บพวกเขาที” พอธรรศนั่งลง ก็ทนไม่ได้ที่จะต้องเก็บความแค้นไว้ พี่ลิงชงชาให้พวกเขาเสร็จแล้วก็ไป นรชัยยกชาขึ้นหนึ่งแก้ว ไม่มีความคิดเห็นอะไรกับคำพูดของธรรศ “นายพูดว่าไปจัดการพวกเขาด้วยตัวเองยังจะดีกว่านะ พระถังซัมจั๋งกับฝาไห่เป็นไปได้หรอที่จะเป็นคนในโลกเดียวกัน？นายดูหนังสือยังไงเนี่ย” ธรรศแบะปาก ไม่ได้สนใจ “ก็เหมือนกันนั้นแหละ ในพวกเราสามคนคะแนนพี่เราดีสุดแล้ว มีเขาอยู่ ถึงผมไม่ทบทวนไปก็ไม่ตกทุกวิชาแน่นอน” “นายพอเห้อะ มีคำตอบให้ลอกนายไม่ลอกสุดท้ายส่งกระดาษเปล่ายังโดนพ่อกับแม่สั่งสอนไปที คือใครหล่ะ？”ทาวัตค่อยๆเปิดรอยแผลเขาออก โรยเกลือด้านบน “เจ็บปวดจัง โดนกระทืบจนชินแล้ว ไม่กระทืบผมผมยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเลย”ธรรศหยิบแก้วขึ้นแล้วดื่มชาไปหนึ่งคำ แก้กระหายน้ำ “……”ทาวัต “……”นรชัย “เอ้อพี่ชาย พี่รู้ไหม ครั้งก่อนผมกับนรชัยไปกินอาหารที่ร้านปิ้งย่างร้านหนึ่ง พี่เดาว่านรชัยเห็นอะไร？”ธรรศตั้งใจถาม แต่ว่าทาวัตกลับไม่มีสีหน้าท่าทางอะไรเลย มองดูแล้วเหมือนไม่สนใจ ธรรศถอนหายใจด้วยความเศร้าไปหนึ่งครั้ง ไม่สนุกเลย ทำไมไม่ให้ความร่วมมือเลยอะ “นรชัยเห็นเด็กคนหนึ่ง เด็กที่หน้าตาเหมือนพี่ตอนเด็กๆมาก！พี่ว่ามันแปลกปะ พี่ก็ไม่ได้มีลูกชาย ทำไมถึงมีคนหน้าเหมือนขนาดนี้พี่คิดดู......？” “แดดดี๊ ช่วยด้วย！”ธรรศกำลังพูดได้อารมณ์อยู่ ในขณะที่นรชัยกำลังคิดอยู่ว่าจะเอาน้ำชายัดเข้าปากเขาดีไหม มีเสียงที่อ่อนแอของกวินพุ่งเข้ามากระทันหัน เหมือนฟ้าผ่า ผ่าลงบนทิศทางบนศรีษะของธรรศและนรชัยอย่างแรง แดด แดดดี๊?！ เด็กที่ไหนเนี่ย？！ ธรรศกับนรชัยหันหน้าปุ๊ป ก็เห็นกวินก้าวขาที่เล็กๆมือถือของอะไรไว้สักอย่างวิ่งมาหาทาวัตอย่างไว ข้างหลังยังมีหัวหน้าลาดตระเวนตามหลังมาหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย “แดดดี๊ คุณลุงสัตว์ประหลาดจะจับลูกไปขาย！”แววตาที่ประกายความน่าสงสารของกวินมองและอ้อนวรทาวัต บกบ่องถึงการกระทำของหัวหน้าลาดตระเวน ไม่รู้สึกว่าสีหน้าท่าทางอ้อนวรของตนมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ตอนที่จำเป็น ก็พึ่งพาอาศัยต้นไม้ใหญ่แดดดี๊คนนี้ร่มเย็นแน่นอน กวินสุดหล่อคิดแบบนี้ในใจ สีหน้าของหัวหน้าลาดตระเวนที่วิ่งตามเข้ามาแย่มาก เขากล้าเอาคุณชายน้อยไปขายที่ไหนล่าว？ คุณชายน้อยต่างหากที่เกือบจะพังรถของเขาทิ้ง อีกทั้งยังแกะโลโก้ของพวกเขาไปเล่นอีก ในขณะที่ธรรศกับนรชัยตกใจตะลึง ทาวัตวางมือที่หลังของกวิน ลูบหลังโอ๋เขาเบาๆ “ไม่ต้องกลัว มีแดดดี๊อยู่ แดดดี๊ขายพวกเขาทิ้งเลย” พูดจบ ก็ส่งสายตาให้กับหัวหน้าลาดตระเวน มองจนหัวหน้าเหงื่อเย็นออกเต็มหลัง แต่หลังก็ยังคงตรงเช่นเดิม กวินกดไลค์ในใจ แดดดี๊เก่งมาก！ สีหน้าของหัวหน้าลาดตระเวนยิ่งแย่ไปใหญ่เลยรู้สึกแค่ว่าอึดอัด เขาไม่ได้จะจับคุณชายน้อยไปขายจริงๆนะ！ ทาวัตกำลังรู้สึกว่ามีสิ่งของอะไรบางอย่างโดนหน้าอกเขา ก้มหน้าดู ในกำมือของกวินไม่รู้ว่ากำอะไรไว้ในมือ “ลูก นี้คืออะไร？”ทาวัตยื่นนิ้วมือมาเปิดกำมือของกวินออก มือที่บานใหญ่ของเขาเทียบกับมือที่อ่อนนุ่มเล็กของกวิน ตอนที่เปิดมือกวินนิ่มมาก สัมผัสแล้วก็ดี กวินมองสิ่งของที่ตนกำแน่นไว้ในมือซ้ำๆ ก็ไม่ได้ไม่ยอม กางมือออกแล้ววางไว้ตรงหน้าของทาวัต ตาโตๆที่ประกาย ยิ้มเขี้ยวลากดินสิบเต็มสิบ “นี้เป็นของที่ลูกแกะออกมาจากรถที่เท่ๆคันหนึ่ง กว่าจะแกะได้ ลูกอยากเก็บไว้เป็นของประดับกระเป๋าของเขา” พูดอยู่ ก็เอาโลโก้ในมือที่เสมือนก้อนหินส่องที่แสง ภายใต้แสงสะท้อนของโลโก้ดูยิ่งใหญ่มาก อะไรนะ?เครื่องประดับ?หัวหน้าลาดตระเวนได้ฟังเกือบไม่พุ่งเลือด โลโก้ของเขาแสดงถึงความรุ่งโรจน์ กว่าจะได้มา ในสมาชิกลาดตระเวนมีแค่โลโก้นี้อันเดียว นั้นคือตอนที่อบรม มีแต่ผู้ที่ดีเด่นยอดเยี่ยมเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์ได้รับโลโก้นี้ บนมือของกวินอันนี้ ก็ใช้แรงแกะออกมาจากรถของลาดตระเวนที่เพิ่งปรับแต่งมาใหม่ ต้องบอกก่อนว่าของนี้ติดไว้ก็ไม่ใช่ไม่แน่นนะ ใครจะไปรู้ว่าโดนมือน้อยๆของกวินแกะ แกะลงมาได้จริงด้วย!! โดยรวมของลาดตระเวนก็ได้แต่วุ่นวายกัน…… ทาวัตมองสิ่งของที่อยู่ในมือของกวินร้องไห้ไม่ออกยิ้มไม่ได้ ลูกชายของเขาตาดีจริงๆ อะไรก็ไม่เอา แต่ดันเอาของที่ไม่สะดุดตาแต่กลับมีความหมายลึกๆแฝงอยู่ “คุณชาย นี้......”หัวหน้าลาดตระเวนสีหน้าเคร่งเครียด ถ้าคุณชายบังคับเขาให้เอาโลโก้ให้กับคุณชายน้อย งั้นก็...... ธรรศกับนรชัยมองอยู่ อยากรู้ว่าทาวัตจะแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ยังไง