ตอนที่ 101 ม๋ามี๊ของกวิน

ต๭นที่ 101 ม๋ามี๊ของกวิน ใครจะไปรู้ว่าทาวัตแค่บีบแก้มของกวินเบาๆ น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน ฟังแล้วสบายหูมาก “ลูก ลูกรู้ไหมว่าสิ่งของอันนี้ทำมาจากอะไร?” จะรู้ได้ไง? ธรรศมองบน พี่ถามเด็กแบบนี้มันยากไปสำหรับเด็กนะ กวินมองหินก้อนนี้ แล้วพูด “รู้สิ ออบซิเดียนใช่ไหม? หินแบบนี้แข็งมาก อีกทั้งกระทั่งทำให้เป็นโลโก้อีก ต้องใช้เวลาและความตั้งใจมากแน่เลย” พูดถึงสุดท้าย กวินก็พอจะรู้แล้วว่าทาวัตอยากพูดอะไร ของสิ่งนี้ได้มาไม่ง่าย อยากให้เขาคืนให้กับลุงสัตว์ประหลาดคนนั้น ธรรศมองกวินด้วยความตกใจ มองตั้งแต่หัวจรดเท้า เด็กคนนี้อายุเท่าไหร่เองเนี่ย?ทำไมรู้เยอะขนาดนี้? กวินไว้ที่มือแล้วเล่นไปสักพัก ถึงแม้ว่าจะเสียดาย แต่ว่าวรินทรเคยบอกเขาว่า ของที่ไม่ใช่ของตนเองถึงจะชอบแค่ไหนก็ห้ามเอา เพราะฉะนั้นกวินจึงไม่มีคำโกรธใดๆ “คุณลุงครับ ให้” กวินเดินไปตรงหน้าของหัวหน้าลาดตระเวน นำโลโก้นั้นยื่นให้กับหัวหน้าลาดตระเวน หัวหน้าลาดตระเวนมองทาวัตไปแวบหนึ่ง พบว่าเขาก็ไม่ได้มีความไม่พอใจอะไร กลับรู้สึกพึงพอใจกับการกระทำของกวินมาก จึงรับไว้ “ขอบคุณนะครับคุณชายน้อย” “ไม่เป็นไรครับ วันหลังผมก็จะเหมือนลุงครับขับรถที่เท่ๆแล้วซ้อนสาวสวยไปเที่ยว”ใบหน้าน้อยๆที่น่ารักแสดงรอยยิ้มออกมากระทันหัน พูดอย่างไม่เกรงใจเลยว่าหัวหน้าลาดตระเวนพาแม่บ้านสาวสวยในคฤหาสน์ไปขับรถเล่น ช่วงนี้ไม่ค่อยมีอะไรสนุกเลย กวินจึงต้องหาความสนุกให้กับตนเอง สีหน้าของหัวหน้าลาดตระเวนเปลี่ยนทันที เงยหน้ามองผู้ชายเย็นชาคนนั้นที่นั่งอยู่บนโซฟา รู้สึกใจไม่ดีเลย “ฮ่าฮ่า พี่ชาย นี้เป็นลูกพี่จริงด้วย เหมือนพี่เลยโครตกวน......ฉลาดฮ่าฮ่า”ทีแรกธรรศอยากพูดว่ากวนตีน แต่ว่าพอได้รับสายตาจากทาวัตปุ๊ป รีบเปลี่ยนคำพูดทันทีเลย ธรรศยิ่งมองยิ่งชอบเด็กคนนี้เลย ถึงแม้ว่าคนในตระกูลเขาก็ไม่น้อย ก็มีเด็กน้อยบ้าง แต่ว่าเขาไม่เคยเจอเด็กที่ฉลาดไหวพริบดีกวนตีนแบบกวินมาก่อน เหมือนทาวัตตอนเด็กชัดๆ มีรูปร่างหน้าตาที่ร้อยทั้งร้อยไม่มีพิษมีภัยอะไรเลย แต่ว่าคำที่พูดมาแต่ละคำกลับสามารถจับประเด็นได้บ่อย แต่ก็สามารถทำให้คนคนนั้นโดนทำโทษได้อย่างสำเร็จ！ เหมือนตอนนั้นที่เขาแย่งลูกอมของวรินทรไปเม็ดเดียว ทาวัตก็พูดถึงเรื่องที่เขาก่อเรื่องไว้ในโรงเรียน แล้วโดนพ่อกับแม่กระทืบไปดอกหนึ่ง！ ความตื่นตัวของธรรศ อยากจะอุ้มกวินขึ้นมาแล้วมาจ้องดูให้ละเอียด “อะไร？ลุง ลุงก็อยากขายกวินทิ้งอีกคนหรอ？”กวินเปิดตาโต มองธรรศที่มองตนอย่างตั้งใจ พูดด้วยความงง สีหน้าธรรศชา ลุง? เขาแลดูแก่ขนาดนั้นเลยหรอ “แกชื่อกวินหรอ? ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับแดดดี๊แก แกเรียกฉันว่าพี่ชายสุดหล่อก็ได้นะ”ธรรศพูดด้วยความหลงตัวเอง ใครจะไปรู้ว่ากวินมองเขาด้วยสายตาที่ดูถูก แล้วพูด “คุณหล่อเท่าแดดดี๊ผมไหม？” ธรรศตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่ากวินจะถามกลับ แต่ว่าเทียบกับทาวัตก็ยังน้อยไปนิดหนึ่งแหละ เขาจึงส่ายหัว “งั้นคุณรวยเท่าแดดดี๊ผมไหม？” ธรรศส่ายหัวต่อ ล้อเล่นไปได้ ทาวัตคุมครึ่งเมืองของเมืองC แข่งเรื่องความร่ำรวย ใครจะไปเทียบติด？ “ก็นั้นไง คุณทั้งหล่อไม่เท่าแดดดี๊ผม รวยก็ไม่เท่าแดดดี๊ผม คุณยังจะมาให้ผมเรียกคุณว่าพี่ชายสุดหล่อ อยากเอาเปรียบกวินหรือไง？”กวินพูดถูกทุกอย่าง ทำให้คนไม่มีทางเถียง อย่าพูดถึงเลยว่าในใจทาวัตสะใจแค่ไหน ฟังกวินเรียกคำก็แดดดี๊ผมสองคำก็แดดดี๊ผม ภูมิใจเหลือเกิน ธรรศร้องไห้อย่างไร้น้ำตาแล้วมองไปทางนรชัย “นรชัยนายดู ขนาดความสามารถพิเศษปากงูพิษยังได้มาเหมือนกัน” นรชัยหัวเราะ “พูดมากเองนินายอะ ตอนนี้เด็กยังดูถูกนายแล้ว” “แล้ว แม่ของเด็กคนนี้คือใคร?”นรชัยมองทางทาวัต ธรรศก็มองทาวัตด้วยความสงสัย ทาวัตหัวเราะเบาๆ แล้วพูด “เดี๋ยวพวกนายก็รู้” พอธรรศได้ยินคำนี้ก็ออกเสียงอื้อไปอย่างไม่พอใจ แล้วจ้องกวิน “กวิน บอก......ลุง แม่แกคือใครโอเครไหม？” เขากังวลว่าถ้าแทนตนว่าพี่ชายสุดหล่อจะโดนกวินสวนกลับอีก ใครจะไปรู้ว่ากวินจะเลียนแบบท่าทางทาวัต พูดอย่างทางการ “เดี๋ยวพวกนายก็รู้” ผ่าม ธรรศกับนรชัยขำเพราะท่าทางทางการของเขา คิดไม่ถึงเลยว่าจะลับๆล่อๆอย่างงี้ ทีนี้พวกเขายิ่งสงสัยแล้ว เร็วมากถึงเวลาสิบสองโมงแล้ว เวลาทานมื้อกลางวัน พี่ลิงให้คนเตรียมอาหารไว้เต็มโตเลย กวินนั่งทางซ้ายของทาวัต ธรรศกับนรชัยนั่งตรงข้าม แต่ทางขวามือของทาวัตกลับเป็นที่ว่างไว้ ธรรศกับนรชัยเดาได้เลย ที่ตรงนี้จะให้ใครนั่ง ทางโค้งของบันไดมีเสียงตาตาที่อ่อน ทาวัตเงยหน้ามองไป ก็เห็นวรินทรที่กำลังโค้งเดินลงบันไดพอดี เธอเดินลงบันไดไปด้วย ใช้หนังยางบนมือมัดผมที่ดำเงาดูนุ่มลื่นไปด้วย ทำให้เห็นต้นคอที่ขาว หางม้าสะบัดไปมาตามจังหวะที่เธอเดินลงบันได ผมไม่กี่เส้นงอลงอย่างดื้อ ทำให้ใบหน้ายิ่งดูเล็กน่ารัก ดวงตาร่าเริง ดูวัยรุ่นไปเลย แปปเดียวก็ดึงดูดความสนใจจากทุกคนได้เลย วรินทรถึงชั้นล่าง เงยหน้า ก็เห็นธรรศกับนรชัยจ้องมองเธออยู่ตรงที่โต๊ะรับประทานอาหาร รู้สึกแปลกใจแบบไม่ตั้งใจ ใบหน้าเธอมีอะไรติดหรอ？ “ม๋ามี๊ ตรงนี้”กวินเรียกด้วยเสียงกรอบๆ ยิ่งทำให้ความคิดในใจของธรรศกับนรชัยชัดเจนมากขึ้น ม๋ามี๊ของกวิน ก็คือผู้หญิงคนนี้ แต่ว่าทำไมไหนๆเธอก็เกิดลูกอายุห้าปีให้กับทาวัตแล้ว ทั้งสองไม่เพียงแค่ยังไม่ได้แต่งงาน อีกอย่างตัวเองก็เพิ่งรู้วันนี้? ในนี้ มีอะไรซ่อนอยู่แน่นอน วรินทรยิ้มอย่างอ่อนโยนทางพวกเขา เดินไปนั่งที่ตำแหน่งขวามือของทาวัต ไม่แปลกที่สองคนนั้นสีหน้าท่าทางตกใจ เห็นกวินแล้วสินะ “เริ่มทานเถอะ”ทาวัตพูดอย่างเฉยๆ หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารเต็มตะเกียบลงในถ้วยของกวิน แล้วก็คีบให้วรินทรเต็มตะเกียบอีก อาหารพวกนี้เป็นอาหารที่กวินกับวรินทรชอบกินที่สุดจัดทำเพื่อพวกเขาโดยเฉพาะ วรินทรชอบกินเนื้อที่สุด “ริน……วรินทร”ธรรศเรียกไปที ทีแรกอยากเรียกว่าวรินทร อยู่ๆก็นึกได้ว่าทาวัตอยู่ข้างๆ รีบเปลี่ยนคำทันที “ลูกชายโตขนาดนี้แล้ว จะได้รับการ์ดแต่งงานจากพวกคุณเมื่อไหร่น้า?” โชคดีที่วรินทรยังไม่ได้ขยับตะเกียบ ไม่งั้นพุ่งใส่ทั้งหน้าเขาแน่นอน! การ์ดแต่งงาน?แต่งงาน? นี้เป็นไปได้ไง?วรินทรกัดเนื้อไปไม่กี่คำ เคี้ยวๆๆ ไม่สนใจคำพูดของธรรศเลยแม้แต่นิด วรินทรไม่สนใจ แต่ว่ากวินสนใจ ตอนนี้เขาหวังอยู่แค่อย่างเดียว ก็คือหวังให้แดดดี๊กับม๋ามี๊อยู่ด้วยกันตลอดไป แววตาทาวัตลึกคม เสมือนแม่น้ำที่ลึกจนไม่เห็นใต้พื้น ยิ้มมุมปากขึ้นอ่อนๆ “แต่งงาน?”