ตอนที่ 104 วรินทรโจมตีกลับ

ต๭นที่ 104 วรินทรโจมตีกลับ “ค่ะ” จันทรีตอบรับ แล้วหันหลังจากไปเพื่อไปทำธุระต่อ วรินทรในขณะนี้อยู่ที่คฤหาสน์หยิบสมุดเขียนขึ้นมาวาดภาพระบายสี เบื่อจนจะกลายเป็นปลาเค็มแล้ว เธอนอนอยู่บนเก้าอี้ที่มีร่มบังไว้ตรงข้ามกับสระว่ายน้ำ มือหนึ่งถือดินสอแล้ววาดภาพบนกระดาษ รอบๆมีแค่เสียงของดินสอกับกระดาษที่เสียดสีกัน เธอไม่ได้สัมผัสกลางวันที่ว่างมานานแสนนานแล้ว ระหว่างที่อยู่อังกฤษก็ยุ่งเพราะชีวิตทั้งวัน ไม่มีเวลาส่วนตัวให้กับตัวเองเลย ยิ่งไม่มีเวลามานั่งๆนอนๆอาบแดดเป็นปลาเค็มแบบนี้หรอก วรินทรสบัดมือ กางแขนขาออก สองขานั่งนานแล้วมีความรู้สึกชาๆ สบายโว้ย！ เธอเสียงดังในใจไปทีหนึ่ง แล้วหรี่ตาเสมือนแมวน้อย “คุณก็คือวรินทรใช่ไหม？”ทีแรกวรินทรที่ปิดตาฟังเสียงลมพัดผ่านใบไม้ ซ่าซ่า ก็ได้ลืมตาขึ้นกระทันหัน คนบางคน เธอไม่ไปหา คนคนนั้นกลับเข้ามาหาเองกับตัวเลย วรินทรมองแรงคนที่นั่งอยู่บนรถเข็น ใบหน้าน่ารักสดใส บุคลิกอ่อนหวานอย่างผู้หญิงคนนี้ “คุณคือ？” ธารีเบะปากแล้วยิ้ม “คุณลืมแล้วหรอ？วันนั้นที่อยู่ในสาย” “อ๋อ จำไม่ค่อยได้แล้วอะ”วรินทรมองเธอด้วยความมึนๆ เธอจำไม่ได้แล้วจริงๆ สายตาของวรินทรมองข้ามธารี ไปมองที่จันทรี เธอเคยเห็นจันทรีมาก่อน จันทรีเป็นลูกน้องของทาวัต แต่ทำไมถึงมาตามหลังผู้หญิงคนนี้？ “พี่จันทรี”วรินทรทักทายเธอ จันทรีพยักหน้า สีหน้าไม่ร้อนไม่เย็นเหมือนเดิม วรินทรรู้ นี้เป็นการตอบรับที่ดีที่สุดของจันทรีแล้ว ถ้าเป็นคนอื่น ไม่สนใจด้วยซ้ำไป ธารีไม่พอใจกับการที่วรินทรไม่มองเธอ แต่ใบหน้าก็ยังคงแขวนสีหน้าที่อ่อนหวานไว้ “ที่แท้คุณวรินทรก็รู้จักกับจันทรีนี้เอง ไม่ทราบว่าธารีก็สามารถรู้จักกับคุณวรินทรได้ไหม เป็นเพื่อนกับคุณ？” “ธารี？ฉันไม่รู้จักคุณนิ่คะ”วรินทรมองเธอด้วยความงง “อีกอย่าง คุณเข้ามาที่นี้ได้ไง？” “อันนี้หรอ ก่อนหน้านี้ทาวัตให้นามบัตรฉันไว้อะนะ บอกฉันว่าถ้ามีอะไรก็ให้ไปหาเขา ทีแรกว่าจะลองดูก็เลยมาถึงที่นี้ คิดไม่ถึงว่าจะเห็นคุณวรินทร”ธารีหัวเราะด้วยความหยอกล้อ เสมือนเซอร์ไพร์แฟนสะงั้น วรินทรมองบนในใจ ทาวัต？เรียกได้สนิทสนมเชียว！แล้วก็นึกถึงสายวันนั้น รู้สึกไม่พอใจ แต่ไม่ได้แสดงออกมา ทาวัตไม่เคยให้นามบัตรกับคนธรรมดาทั่วไปเด็ดขาด เพราะฉะนั้นผู้หญิงคนนี้ เป็นใครกันแน่？ “แบบนี้นี่เอง แต่ว่าเขาไม่อยู่ วันหลังคุณค่อยมาละกัน”วรินทรนำสมุดวาดเขียนวางไว้อีกข้าง ใบหน้าแสดงรอยยิ้มที่โจมตีอย่างทางการออกมา พูดไล่อย่างต่อหน้าต่อตา ！ สีหน้าของธารีเปลี่ยนเรื่อยๆ คิดแล้วก็พูดกับจันทรี “จันทรี ฉันหิวน้ำอะ แกคุ้นเคยกับที่นี้ เติมน้ำให้ฉันแก้วหนึ่งได้ไม？” พูดอย่างมีมารยาทและสนิทสนม ถ้าคนรอบตัวฟัง นายที่พูดดีกับแม่บ้านขนาดนี้ ต้องเป็นคนดีจิตใจดีงามแน่นอน “ค่ะ”จันทรีตอบ หันหลังไปเติมน้ำให้เธอ ถึงแม้ว่าเธอก็ไม่ได้คุ้นเคยกับที่นี้ วรินทรยักยักคิ้ว ดูออกว่าธารีตั้งใจให้จันทรีหลีกไป แต่ที่ไม่รู้ก็คือต่อจากนี้เธอจะทำอะไร วรินทรมองทางขาของเธอ ขมวดคิ้ว “ขาของคุณ……” “ทาวัตไม่ได้บอกคุณวรินทรหรอ？”สีหน้าท่าทางที่ตะลึงของธารี วรินทรส่ายหัว ก้นบึ้งในใจรู้สึกอึดอัด เหมือนกับว่าทาวัตมีความลับกับเธอโดยที่ไม่อยากให้เธอรู้ส่ะงั้น เธอต่างหากที่เป็นคนนอก ธารีเข็นรถขึ้นหน้านิดหน่อย ใกล้วรินทรขึ้น มือของเธอวางบนขาของตนเอง สีหน้าอารมณ์อ่อนหวาน “ขาของฉัน เพราะช่วยทาวัตในตอนนั้นจึงทำให้บาดเจ็บ ตั้งแต่นั้นมาก็เดินไม่ได้อีก หลายปีนี้ทาวัตดีกับฉันมาก ยังหาหมอที่ดีที่สุดในโลกมารักษาฉัน กระทั่งเอาจันทรีมาอยู่เคียงข้างฉันดูแลฉัน......” สีหน้าที่อ่อนหวานเย้าะเย้ยทั้งหน้า เสมือนผู้หญิงที่กำลังมีความรัก “ขอ ขอโทษนะ......ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนี้ ฉันแค่อยากจะบ่งบอกว่าฉันซึ้งในตัวทาวัตเท่านั้นเอง......”ธารีเสมือนตื่นจากฝันที่สวยงามแล้วมองวรินทรด้วยความวุ่นวาย รีบอธิบาย แต่ว่าวรินทรกลับมองสีหน้าที่วุ่นวายลืมตัวของเธอลึกๆเป็นความได้ใจและสะใจมากกว่า มุมปากเธอชะงัก รู้สึกแค่ปวดหัว ดอกไม้ของทาวัตทำไมเด็ดไม่หมดสักที ！！ “ไม่เป็นไร ซึ้งใจ ฉันเข้าใจ พูดว่าซึ้งแค่ลมปากไม่มีความจริงใจเอาส่ะเลย ขอจริงจังกว่านี้ ？”วรินทรยิ้มเขี้ยวลากดิน ใบหน้าเล็กๆที่สวยงามแลดูฉลาด ไม่พูดไม่ได้ ตอนที่ธารีมองหน้าของวรินทรนั้น ก็มีความคิดที่ผู้หญิงทุกคนต้องมีแน่นอน อิจฉา “จริงใจ？คุณวรินทรหมายความว่าอะไร？”รอยยิ้มของธารียังคงอ่อนหวาน แสดงอาการที่ดีตลอด เทียบกับสภาพท่าทางที่ชิวสบายของวรินทรแบ่งออกได้ชัดเจน “คุณธารีลองพูดดูว่าจริงใจแบบไหน? เอาตัวแลกให้?” วรินทรหมุนเล่นดินสอไปมา ทำท่าเหมือนกำลังคิดวิเคราะห์ ธารียิ้มอย่างดีใจ แต่ว่าโดนเธอเก็บอาการเข้าไปโดยเร็วแล้ว ก้มหน้าแล้วหัวเราะ “คุณวรินทรพูดอะไรเนี่ย ฉันกับทาวัตเป็นแค่เพื่อนกัน......” แววตาของวรินทรประกาย ธารีนี้ อย่างที่คิดเลยเป็นคนที่มีสมอง เพียงแค่ฝีมือการแสดงสีหน้าท่าทางอารมณ์ ก็ดีกว่าวาดฝันกับอมันด้าเยอะเลย ทาวัตอ่าทาวัต คุณนิหาเรื่องให้ฉันจริงๆ วรินทรถอนหายใจเบาๆ แล้วยิ้มด้วยความมั่นใจ ห้าวเสมือนไฟลุก “คุณธารี รู้สึกว่าคุณเข้าใจผิดอะไรไปบางอย่างแล้วแหละ” ธารีเงยหน้าขึ้น มองวรินทร ที่ห้าวและดูเชิดหน้าชูตา ทำให้เธอรู้สึกว่าบาดตาอย่างไม่มีที่เทียบ เพราะนั้นเป็นใบหน้าที่เธอไม่เคยแสดงออกมาให้คนอื่นเห็น “อะไร？” “ข้อแรก ไม่พูดว่าทาวัตรู้สึกแบบนั้นกับคุณหรือเปล่า ผู้ชายของฉัน คุณก็กล้าคิด？” “ข้อสอง พูดว่าถึงทาวัตจะชอบคุณจริงๆ คุณคิดว่า เขาแต่งงานกับคุณได้ไหม？”วรินทรนั่งตัวตรง เชิดนิดหน่อย สายตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ ทำให้คนไม่มองก็ไม่ได้ คำพูดของวรินทรเห็นเลือดทุกเข็ม แทงเข้าไปในใจของธารี “ข้อสาม คุณจะมาอวดดีหรือมาปะทะหาเรื่องฉันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาเสียเวลากับฉันที่นี้” สีหน้าของธารีแข็ง เธอคิดไม่ถึงเลยว่าวรินทรจะพูดตรงขนาดนี้ ไม่เป็นไปตามแผนเลย！ “คุณวรินทรคุณเข้าใจผิดแล้ว ที่จริงฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”ธารีพูดอย่างอ่อนโยน กับวรินทรที่มั่นใจและแข็งแกร่งแบบนี้ ก็เหมือนแกะน้อย ถ้าเสียงดังก็จะทำให้เธอตกใจส่ะงั้น “ออ？งั้นคุณหมายความว่ายังไง？”วรินทรยักคิ้ว เหมือนกำลังพูดว่า ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นคุณยังจะมาหาเธอนี้ก็เหมือนกับว่ากินข้าวอิ่มแล้วอยากออกมาเดินย่อยงั้นหรอ สีหน้าธารีเปลี่ยนไปกระทันหัน เปลี่ยนไปเป็นสีหน้าที่น่าสงสารแล้วมองวรินทร ดวงตาที่สวยงามมีหยดน้ำตา “ขออภัยนะคะ คุณวรินทร ฉันไม่ควรมาที่นี้ ฉันผิดเอง ฉันไม่ได้จะมาหาเรื่องคุณนะ คุณอย่าโกรธเลยโอเครไหม......”