ตอนที่ 106 วิ่งหนี ?ฝันไปเถอะ!

ต๭นที่ 106 วิ่งหนี ?ฝันไปเถอะ! ธารีสวยมาก ตรงนี้จำเป็นต้องพูด เผชิญหน้ากับสาวงามที่เป็นฝ่ายลุก คนทั่วไปอาจจะตกใจเขากลับเฉยๆไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงและพูดคำพวกนั้นออกไป แต่สำหรับทาวัตที่ตั้งแต่เด็กจนโตไม่รู้ว่ามีสาวสวยที่ขาวสวยหมวยเอ็กเยอะขนาดไหนแล้วที่มาเข้าหา สำหรับเขาก็งั้นๆแหละ แต่ว่าถ้าผู้หญิงคนนี้ เขาต้องรับผิดชอบอะไรพิเศษบางอย่างหล่ะ มีคนคนหนึ่งทำเพื่อเขาจนอาจจะไม่สามารถใช้เท้าเดินได้อีก ทาวัตรู้สึกผิด แต่นี้ก็ไม่ได้หมายความว่า ต้องแต่งงานกับเธอ “ฉันไม่ดีพอใช่ไหม？คุณพูดออกมาสิ่ ฉันจะปรับ！”ธารีมองเขา แววตาน่าสงสาร ผสมความคาดหวัง “ไม่ คุณดีมาก แต่ผมไม่ใช่สำหรับคุณ”ทาวัตนั่งลง สบตาเธอ “คุณไม่อยากแต่งงานกับฉัน เพราะในใจคุณมีผู้หญิงคนอื่น？”น้ำเสียงของธารียังคงอ่อนโยน ไม่ร้องไห้และโวยวาย นี้ก็คือสาเหตุส่วนหนึ่งที่ทาวัตทนเธอได้มากกว่าคนอื่น เธอเห็นทาวัตไม่พูดอะไร พูดต่อ “คนคนนั้น คือคุณวรินทรใช่ไหม？” “ใช่”ทาวัตไม่อยากให้เธอมีความคิดที่จะแต่งงานกับเขาต่อไป พยักตาตอบใช่ ธารียิ้มด้วยความเย็น มือที่วางไว้ข้างๆค่อยๆบีบแน่น เล็บแทงเข้าไปโดนฝ่ามือ แต่กลับไม่รู้สึกตัว “คุณพักผ่อนดีๆนะ ผมไปก่อน”ทาวัตมองดูเวลาไปแวบหนึ่ง สิบเอ็ดโมงตรงแล้ว วรินทรกับกวินยังรอเขาที่บ้าน พอนึกถึงจุดนี้ปุ๊ป ในใจทาวัตก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น มีความคาดหวังกับบ้านมาก ถึงแม้ธารีจะไม่ยอม แต่ก็รู้ว่าทาวัตไม่ชอบคนที่เซ้าซี้้ สุดท้ายก็พยักหน้า “เดินทางปลอดภัย” ฟังเสียงรถที่ดังมาจากนอกหน้าต่าง ในที่สุดรอยยิ้มที่อบอุ่นอ่อนหวานเธอก็แกล้งทนยิ้มต่อไปไม่ได้แล้ว เธอหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นหนึ่งแก้ว ใช้แรงโยนลงพื้นอย่างรุนแรง เสียงแก้วแตก แตกจนเป็นซากแก้วทั่วพื้น แค่นี้ก็ยังระบายอารมณ์ไม่หมดหรอก ขอแค่ของที่เธอสามารหยิบได้เธอก็โยนลงพื้นทั้งหมด จนกว่าเธอจะหาของโยนต่อไปไม่ได้ เธอจึงจะยอมหยุด เธอตบตีเตียงแรงๆด้วยความโมโห มองขาของตนที่ขยับไม่ได้ ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้น ขาของเธอขนาดนี้แล้ว ทำไมเขายังไม่ยอมแต่งงานกับเธอสักที？ จันทรีเดินเข้ามาจากข้างนอก เก็บกวาดเศษแก้วและขยะบนพื้นอย่างเงียบๆ แล้วจากไปเบาๆ สำหรับเหตุการ์ณแบบนี้ เธอชินแล้ว ธารีเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ขอแค่อารมณ์ไม่ดี สิ่งของต่างๆในบ้านก็โดนโยนทิ้งหมด ดีที่เธอไม่ได้นั่งอยู่บนรถเข็น ไม่งั้นบ้านหลังนี้คงพัง “วรินทร เราเจอดีกัน！”ตำแหน่งคุณผู้หญิงของบ้านธัมรุจินันท์ ต้องเป็นของเธอธารีคนเดียว！ ทาวัตจอดรถเสร็จ แล้วก็ลงรถ เวลานี้ไฟของสวนคฤหาสน์ก็ค่อยๆอ่อนลงแล้ว ไฟข้างในคฤหาสน์ก็ดับหมดแล้ว เป็นเวลาที่ควรหลับแล้ว ทั้งสวนเงียบมาก ได้ยินแค่เพียงเสียงลมพัดและคลื่นทะเล เขาเปิดประตูคฤหาสน์แล้วเดินเข้าไป เปิดไฟเปลี่ยนรองเท้า แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน เขาเดินไปถึงหน้าห้องนอนเปิดประตูเข้าไป เปิดไฟที่ข้างกำแพง สว่างขาวทั้งห้อง ทาวัตมองรอบห้อง กลับไม่เห็นตัววรินทร มองไปทางห้องอาบน้ำ ห้องอาบน้ำก็ไม่มีคน เขามองทุกจุดทุกมุมของห้อง ก็ไม่เห็นวรินทรอยู่ดี ทาวัตนำเสื้อหนาวสูทโยนไปที่โซฟา แล้วมาถึงหน้าห้องของกวิน ค่อยๆดันประตูออก กลัวว่ากวินจะตื่น เขาก็ไม่ได้เปิดไฟ พึ่งแสงสว่างจากดวงจันทร์ส่องหาถึงเตียงเด็กของกวิน พบว่าบนเตียงเป็นสองลูก ลูกหนึ่งเล็ก ลูกหนึ่งใหญ่ เขาเข้าไปดูใกล้ๆ ที่นอนอยู่ตรงนั้นหลับฝันหวานไม่มีใครเทียบติดไม่ใช่วรินทรแล้วจะเป็นใคร? ฮ่าๆ ทาวัตยิ้มมุมปาก แล้วเดินไปทางนู้น ค่อยๆดึงผ้าห่มที่ห่มตัววรินทรไว้ออกไป อุ้มวรินทรขึ้นมา พอวรินทรจากไป พื้นที่บนเตียงกว้างขึ้นอย่างชัดเจน กวินยังคงนอนหลับฝัน กลิ้งไปมา กลิ้งไปจนถึงตรงกลางเตียง กอดผ้าห่มกับปากน้อยๆที่ปาจาปาจา ทาวัตห่มผ้าให้กวินดีดี แล้วค่อยๆโน้มตัวลงประทับรอยจูบบนหน้าผากเขา ราตรีสวัสดิ์ครับ กลับไปที่ห้องของตน ทาวัตโยนวรินทรไปบนเตียง ดีที่เตียงนุ่ม วรินทรเลยไม่ได้ตื่นมา หันตัวไปทีหนึ่งแล้วหลับต่อ Bossทาวัตทำหน้าเข้มคิดว่าเธอจะตื่นขึ้นมาทันที กางแขนทับที่วรินทรดวงตาจ้องมองใบหน้าที่สวยงาม ออกเสียงเบาๆหนึ่งที ปล่อยเธอไปก่อนละกัน สุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ ใครจะไปรู้ว่าสองมือที่กางไว้สองด้านของวรินทรจะลื่น ล้มทับวรินทรไว้ทั้งตัว โดนทับไว้ขนาดนี้ วรินทรไม่ตื่นก็เจอผีแล้วแหละ “ผีอำ？”วรินทรโดนทับไว้ เสียงไม่ค่อยมีแรง มองคนที่ทับอยู่บนตัวตนเอง ดวงตาก็ยังมืดๆมัวๆหน่อย มองหน้าคนคนนี้ไม่ชัดเจน “คุณว่าใครเป็นผี？”ทาวัตกัดฟันมองเธอ แล้วสองมือพยุงตัวเองขึ้น ใครจะไปรู้ว่าวันนี้เตียงเป็นอะไร เขาล้มทับลงไปอีกครั้ง “ผีอร้ายยยยยย！”วรินทรโดนทับจนอยากจะพุ่งเลือด อึดอัดที่หน้าอก ไอด้วยความทรมาน “ห้ามเสียงดัง！”ในที่สุดครั้งนี้ทาวัตก็พยุงขึ้นมาได้ มองเธอด้วยหน้าที่ดุ วรินทรหุบปากทันที มองชัดเจนแล้วว่าเป็นทาวัตเลยโล่งอกไป แต่พอดูอีกที ท่านี้มันแปลกนะ เขาอยากทำอะไร?！ ณ ตอนนี้ทาวัตก็ขึ้นตัววรินทรไว้ ท่าทางคลุมเครือ ไม่คิดมากคงยาก วรินทรมองเขาด้วยความหวาดกลัว ใช้มือดันหน้าเขา “คุณอยากทำอะไร？จะมาทะลึ่งใส่？ฉันจะบอกคุณนะว่าฉันไม่ได้รังแกง่ายนะ！” ทีแรกทาวัตอยากจะลุกหลีกไป พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ก็เปลี่ยนใจ ดวงตาที่ดำมืดมองเธอ ระยะที่ใกล้ขนาดนี้ สามารถมองเห็นตัวสะท้อนวรินทรได้ “ทะลึ่ง？คุณแน่ใจนะว่าจะเอาแบบนี้？” พูดอยู่ ใบหน้าที่หล่อเหลาก็ใกล้วรินทรเข้าไปอีก ทำให้วรินทรแก้มแดงไปหมด แดงอมชมพูเสมือนดอกพีช “คุณกล้าหรอ เชื่อไหมพรุ่งนี้ฉันจะพาลูกชายวิ่งหนี？”วรินทรจ้องเขาอย่างตายตัว หน้าแดงจนไม่เหลือละ แต่ก็แอบด่าตัวเองในใจว่าใจปล้ำไม่พอ พออยู่ตรงหน้าเขาก็เหมือนเอ๋อเลย “วิ่งหนี？ฝันไปเถอะ！”ทาวัตก้มหน้า ถ้าใกล้อีกนิด ก็จะสัมผัสโดนปากกระจับที่นุ่มนิ่มนั้นแล้ว “คุณรีบลุกขึ้นนะ！”วรินทรกลัวนิดหน่อย เสมือนปลาน้อยที่ดิ้นไปดิ้นมาไม่หยุด อยากหลบไปจากเขาแล้วรีบซิ่งออกไป ไอ่นี้หนักชิบหาย！ วรินทรมองบน ขัดขืนอย่างรุนแรง แววตาของทาวัตก็มืดลึกลงเรื่อยๆตามแรงขัดขืนของเขา แทรกกองไฟไว้ เหมือนจุดไฟไว้ เสียงต่ำ “ขยับอีกเชื่อไหมผมจะเสร็จกับคุณตอนนี้แหละ？” คำพูดออกมาปุ๊ป แก้มวรินทรยิ่งแดงไปอีก เธอไม่ใช่คนโง่ รู้สึกได้ชัดเจนว่ามีบางสิ่งแทงที่ตัวของเธอ วรินทรมองเขาด้วยความเคร่งเครียด แต่ร่างกายกลับไม่กล้าขยับอีกเลย “โรคจิต！หลีกไป！” ทาวัตดวงตาคมลึก มีรอยยิ้มประกายผ่าน กัดที่ริมฝีปากล่างเธอไปทีหนึ่งอย่างว่องไว แล้วลุกขึ้นเดินไปทางห้องอาบน้ำ “ครั้งนี้ ผมปล่อยคุณไปก่อน......” วรินทรรีบลุกขึ้นนั่งทันที จับแก้มที่แดงทั้งสองข้าง มองแรงไปทางห้องอาบน้ำ “ครั้งหน้าถ้ากล้ามายุ่งกับปากฉันอีก ฉันจะกัดคุณให้ตายไปเลย！”