ตอนที่ 107 ทำงาน

ต๭นที่ 107 ทำงาน แล้วดึงผ้าห่ม นอนหลับ！ แต่ทรมานทาวัตที่อยู่ในห้องอาบน้ำแล้ว ค่ำคืนในสวนคฤหาสน์ก็เย็นพอแล้ว เขายังต้องอาบน้ำเย็นอีก ยืมอันนี้มาลดความร้อนแรงในตัวละกัน ไม่รู้ว่าอาบไปนานเท่าไหร่ เขาถึงจะรู้สึกว่าความร้อนแรงในตัวลดลงไปแล้ว ลืมตาขึ้น น้ำไหลตามใบหน้าที่หล่อเหลาลงไปสู่หน้าอกที่เซ็กซี่ของเขา เขาคิดไม่ถึงเลย ว่าความร้อนแรงที่ตนอยากจะเอาวรินทรจะโหดขนาดนี้ เพียงแค่การสัมผัสโดนนิดเดียว ก็ทำให้เขารู้สึกว่าเกือบจะห้ามไว้ไม่ไหวแล้ว แมวตัวนี้ เขาต้องรีบอุ้มกลับบ้านแล้ว...... ตอนที่ทาวัตออกมา วรินทรก็ได้หลับไปแล้ว เหมือนกลัวจะโดนทาวัตกระทำเหมือนเมื่อกี้อีก ครั้งนี้เธอห่มหน้าเธอไว้ด้วย มีแค่เส้นผมที่อ่อนนุ่มโผล่ออกมา เขาหัวเราะออกมาโดยไม่ได้ตั้งตัว เขาอยู่ในใจเธอหิวโหยขนาดนั้นเลยหรอ？ อีกอย่างถ้าเธอไม่สมยอม เขาไม่บังคับเธอแน่นอน แต่ว่าดอกเบี้ยที่ติดตน เธอต้องคืน วันที่สอง ตอนที่วรินทรตื่นขึ้นมา ผ้าห่มบนตัวก็ไม่อยู่แล้ว เธอรีบลุกขึ้นนั่ง แล้วล้วงจากล่างพื้น ก็ล้วงขึ้นมาได้จริงๆ แล้วเธอก็นอนลงบนเตียงอีก หันตัวแล้วหลับต่อ แต่ว่าตื่นมาแปปเดียวแล้วจะหลับต่อได้ยังไง？วรินทรปิดตาไปได้ไม่นาน ก็ลืมตาขึ้นอีกแล้ว นอนไม่หลับยังไงก็นอนไม่หลับ ลุกขึ้นนั่ง แต่ว่าเธอพบว่า ปากของตนเหมือนโดนอะไรกัด บวมๆรู้สึกเจ็บนิดๆ ตรงคอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เจอผีหรือไงวะ？เธอบ่นไปสักพัก เดินไปห้องอาบน้ำเตรียมตัวอาบน้ำ “อรา้ยยยย！”ตอนที่เธอมองตัวเองในกระจก จึงกรี๊ดอย่างตกใจ ตนในกระจกไม่เพียงแค่ปากบวม คอและไหปลาร้าก็เต็มไปด้วยรอยประทับสตรอเบอรี่สีแดง ถึงจะโง่แค่ไหนก็คงจะรู้แล้วแหละว่าเกิดอะไรขึ้น！ ทาวัต！！ ดวงตาของวรินทรมีไฟลุก ไอ่ห่านี้กล้าดียังไงมาโฉยโอกาสกินเต้าหู้เธอตอนเธอหลับ！！ ทำอะไรไม่ได้ วรินทรได้แค่หาเสื้อที่คอเสื้อสูงๆมาใส่ ปล่อยผมลง ก็พอบังไว้ได้ ลงมาชั้นล่าง มาถึงห้องครัว ทาวัตกับกวินกำลังนั่งทานข้าวอยู่ตรงนั้น เห็นวรินทรลงมา กวินโบกมือทางเธอ “มอนิ่งครับม๋ามี๊” “มอนิ่งลูก”วรินทรจ้องทาวัตไปทีหนึ่ง สภาพนั้นเธออยากจะฆ่าหั่นศพทิ้งจริงๆ แล้วนั่งไปที่ที่นั่งตำแหน่งของตน ทาวัตหรี่ตามองเธอไปแวบหนึ่ง ยิ้มอ่อน “ม๋ามี๊ แดดดี๊ ทำไมไม่มีจูบมอนิ่งกันละครับ？”กวินลืมตาโตมองทาวัตกับวรินทรมองแล้วมองอีก สีหน้ามึนงง มือที่จับแก้วนมวัวของวรินทรกระตุกที แล้วก็ทำให้นึกถึงภาพเมื่อคืนและสิ่งที่ตนเจอตอนเช้า รู้สึกละอายใจ “เป็นเด็กเวลาทานข้าวห้ามพูดมาก ทานของแกไป”แล้วยื่นมือไปหยิบขนมปังมาหนึ่งอันยัดเข้าปากกวิน กวินขมวดทั้งใบหน้า ม๋ามี๊ง่าวมาก นี้เขากำลังจะพัฒนาความสัมพันธ์ของเธอกับแดดดี๊！ “แต่ว่า บนทีวีเขาก็แสดงกันแบบนี้ไม่ใช่หรอ ใช่ะปะครับ แดดดี๊？”กวินหันหน้าไปมองทาวัต กระพริบตา ทาวัตหัวเราะ “อืม ลูกพูดได้สมเหตุสมผลมาก” หนังอะไรกันทำร้ายคนขนาดนี้ วรินทรบ่นเบาๆ ไม่พูดเรื่องที่เมื่อคืนทาวัตกินเต้าหู้เธอไปเท่าไหร่ จูบมอนิ่ง？อย่าแม้แต่จะคิด “ม๋ามี๊？”กวินทำท่าทางน่าสงสารมองวรินทร อยู่ๆใบหน้าของวรินทรก็แสดงรอยยิ้มออกมากระทันหัน มองจนทำให้กวินรู้สึกใจเต้น “ลูกจ๋า ช่วงนี้เล่นเกมส์อะไรบ้างหื้ม？” กวินเหงื่อตกคิ้วตาปิ้น เขารู้เลยว่าไม่ใช่เรื่องดี “ม๋ามี๊ ช่วงนี้ลูกไม่ได้เล่นเกมส์เลยครับ......อื้อ จะเข้าเรียนแล้ว ลูกจะไปโรงเรียนแล้วนะครับ” “รอแปปสิ่ จะรีบไปทำไม？ม๋ามี๊ยังอยากจะคุยกับลูกอีกนะ” “ไม่คุยแล้วครับไม่คุยแล้วครับ ลูกจะไปเรียนหนังสือแล้วครับ”กวินหยิบนมกล่องเสร็จแล้วรีบเดินออกไปทางข้างนอก “บายครับ แดดดี๊！” แล้วก็วาร์ปหายไปเลย เหมือนกลัววรินทรวิ่งตามออกมา ไม่ใช่หรอก กวินชอบคอมพิ้วเตอร์นั้นที่ทาวัตซื้อให้กวินที่สุดแล้ว วรินทรพูดแบบนั้น ก็คืออยากได้คอมของเขาชัดๆ เขาจะไม่รีบร้อนได้ไง วรินทรเห็นเขาบายๆแค่ทาวัตคนเดียว ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ออกเสียงอึดอัดไปหนึ่งที “ฉันจะไปทำงานได้เมื่อไหร่？”วรินทรหันหน้าไปมองทาวัตที่แลดูอารมณ์ดียิ้มแย้มแจ่มใส ในใจยิ่งไม่พอใจไปใหญ่ ถือซ้อมไว้แล้วเสียบอาหารที่อยู่ในจานอย่างรุนแรง ลูกชายเรียกคุณ คุณได้ใจมากแล้วใช่ไหม？กูเสียบกูเสียบกูเสียบเสียบเสียบ！ ทาวัตหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดที่ปากล่าง คิดวิเคราะห์คำถามของเธอไปสักแปป แล้วมองที่เธอ “อยากไปทำงานขนาดนั้นเลยหรอ？” วรินทรตาสว่าง แล้วพยักหน้าอย่างแรง กลับถึงที่ทำงาน วรินทรรู้สึกสดชื่นไปหมด สวรรค์รู้ว่าหลายวันนี้เธออยู่ที่คฤหาสน์จนจะมีรากงอกแล้ว คนคนหนึ่งถ้าอยู่อย่างเงียบเหงาเกินไป งั้นเธอก็จะกลายเป็นปลาเค็มจริงๆแล้วแหละ วรินทรไม่ลืม ว่าตนกลับประเทศก็มีภารกิจที่ต้องทำอยู่ ถ้าเธอรู้ว่าภารกิจนี้กวินทำสำเร็จไปแล้ว เธอคงต้องสงสัยโลกจริงๆแล้ว ในห้องทำงานโล่งมาก ไม่เห็นอิงดาวกับนวีน วรินทรกำลังสงสัยพอดี ก็เห็นเลขานิธูรเดินเข้ามา “คุณวรินทร”เลขานิธูรยิ้มแล้วมองวรินทร “ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าคะ？” “เมื่อไม่นานนี้อิงดาวกับนวีนก็กลับบ้านเกิดไปแต่งงานแล้วค่ะ ส่วนอมันด้าเชื่อว่าคุณวรินทรก็น่าจะรู้ดี เพราะฉะนั้นห้องทำงานก็จะเหลือเพียงคุณวรินทรคนเดียว”เลขานิธูรพูดอย่างช้าๆเบาๆ อิงดาวกับนวีนคบหากัน ？วรินทรรู้สึกตะลึงและเซอร์ไพร์มาก อีกอย่างพวกเขาก็โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก แต่แค่คิดไม่ถึงว่าจะแต่งงานกันเร็วขนาดนี้ เธอกับทาวัตเปาะมีลูกกันส่ะละ แต่ว่าอย่าว่าแต่แต่งงานเลย แม้แต่เงาการแต่งงานยังไม่มี “ครั้งก่อนที่ประชุมสรรหาคุณวรินทรทำได้ยอดเยี่ยมมาก ประธานจึงให้คุณวรินทรเลื่อนตำแหน่งเป็นนักออกแบบชั้นนำของCRค่ะ” นักออกแบบชั้นนำ？วรินทรตะลึงนิดหน่อย “ฉันเพิ่งมาไม่นาน ยังไม่ค่อยเข้าใจรู้ลึกอะไรเกี่ยวกับCR จะรับผิดชอบได้ไง......” “คุณวรินทรไม่ต้องผลักดันหรอกค่ะ สิ่งที่ประธานตัดสินใจแล้ว ไม่เก็บกลับมาแน่นอนค่ะ อีกอย่าง คุณวรินทรก็มีความสามารถจริงๆ”ไม่พูดก็ไม่ได้ เลขานิธูรจริงๆแล้วก็นับถือวรินทรมาก เธออายุน้อยแต่กลับมีพรสวรรค์มากมาย ได้รับสิ่งที่คนอื่นไม่รู้ว่าจะได้มาเมื่อไหร่ ถ้าบอกว่าทาวัตเป็นตำนานที่ควบคุมทั้งเมืองC งั้นวรินทรก็เป็นตำนานที่ควบคุมโลกแฟชั่น วรินทรเงียบ เพราะถ้าอย่างนี้ วันหลังโอกาสที่จะเจอทาวัตก็ไม่เพียงแค่ใช้นิ้วนับแล้วแหละ แต่คือจะเจอทุกครั้งแม้ไม่จำเป็นต้องเจอ ถ้ารู้ตั้งแต่แรก เธออยู่ที่คฤหาสน์ดีกว่า จะได้ไม่ต้องเจอหมาป่านี้ทุกวัน “ประธานยังบอกอีกว่า เงินเดือนเป็นสองเท่าของเมื่อก่อน”เลขานิธูรนึกคำพูดสุดท้ายที่ทาวัตสั่งไว้ได้ จึงพูด ทันใดนั้นดวงตาของวรินทรก็สว่างทันที สองเท่าสองเท่า！ เสมือนมีธนบัตรติดปีกบินมาหาเธอไม่อั้นนับไม่ถ้วน ทาวัตจับประเด็นเธอได้ตรงนี้เลยมั่นใจขนาดนี้แน่ๆ！ ในเวลาเดียวกัน ทาวัตถือแก้วกาแฟแล้วนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ไขว้ขา มองใบหน้าที่หล่อเท่ห์บนหน้าจอ ดวงตาสีฟ้าสุดหล่อของต่างประเทศ