ตอนที่ 109 ร่วมงาน

ต๭นที่ 109 ร่วมงาน “ออ อย่างนี้ก็ทำให้เขาตายใจได้อยู่แหละ”วรินทรคิดยังรู้สึกหวาดกลัว เธอไม่เคยลืม ตอนที่เธอยื่นใบลาออก แววตาของอีธานที่อยากจะเอาเชือกมามัดเธอไว้ ไม่มีการกระทำของหัวหน้าบริษัทที่ควรมีเลย คนบางคน เหมาะที่จะเป็นพี่น้องกัน แต่ไม่เหมาะที่จะเป็นคู่รักกัน ตาทาวัตสว่าง ความโมโหของเมื่อกี้ก็ค่อยๆจางหายไป “คุณไม่ลืมใช่ไหมว่าอีกสามวันเป็นวันอะไร？”ทาวัตวางข้อศอกไว้บนโต๊ะ สองมือสลับจับกันไว้ คางวางไว้บนมือ ดูมีเสน่ห์อย่างไม่มีใครเทียบติด อีกสามวัน？ วรินทรรีบคิดทบทวนในใจอย่างรวดเร็ว ก็ไม่ใช่ประเพณีและวันสำคัญอะไรนิ แต่ว่าทาวัตพูดออกมาแบบนี้ ก็บ่งบอกถึงความสำคัญของวันนั้นแล้ว？ “วันอะไร？”วรินทรถาม ก็เห็นสีหน้าของทาวัตที่แย่ลงทันที ใจเต้นแรงมาก “ไม่คิดว่าคุณจะลืมแล้ว?”ทาวัตหรี่ตาที่ดำ แววตาที่มองวรินทรมีความอันตรายแฝงอยู่ เสมือนสัตว์ป่า แพร่ความน่ากลัวทั้งตัว เหมือนกับว่าถ้าเธอพยักหน้าปุ๊ป เขาก็จะกระโดดมาฉีกเธอให้เละ “ไม่ลืมไม่ลืม ฉันจะลืมได้ไง”วรินทรรีบโบกมือ แล้วส่ายหัว “อีกสามวันก็วันเกิดคุณไม่ใช่หรอ” เธอมองบนในใจ เธอกล้าลืมวันเกิดของเขาที่ไหนกันหล่ะ “อื้อหื้ม”ในที่สุดสีหน้าทาวัตก็ดีขึ้นมา หายใจออกจากจมูก แล้วมองเธอ “วางใจเถอะ ของขวัญฉันจะมอบให้กับสองมือเลย!”วรินทรพยักหน้าอย่างมั่นใจ ทนไม่ไหวกับแววตาที่แน่นของทาวัต เสมือนจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว เธอรู้ ของขวัญครั้งนี้ถ้าไม่ทำให้เขาชอบ คงต้องโดนกลืนกินไปทั้งตัวแล้วจริงๆ “ไม่งั้นก็ผูกโบว์ที่ตัวเองแล้วส่งให้ฉันก็ได้ ฉันอาจจะบังคับตัวเองรับไว้”ทาวัตแสดงรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ออกมา แววตาที่เสมือนมองทะลุใจคนได้ ผูกโบว์ที่ตัวเองแล้วให้เขา ?! บังคับรับไว้? ! มุมปากวรินทรชะงัก แล้วหันข้างเสยผมไปหลังหู มองเขาด้วยความเย้าะเย้ย“ช่วงนี้ประธานทาวัตว่างเหงาหงอยเกินหรอ? สมองมีแต่อะไรสกปรกๆ” “ในสมองผมมีแค่คุณ”อย่างที่คิดทาวัตเป็นเสือใหญ่ คำเดียวทำวรินทรเงิบเลย “คุณเชื่อไหมถ้าวันหลังคุณกล้ามาแตะเนื้อต้องตัวฉันอีกฉันจะเผาคุณทิ้งไปเลย？”วรินทรตบโต๊ะอย่างแรง แรงมากๆ ถึงแม้สีหน้าจะเคร่งเครียดดุดุ แต่ว่าในใจเจ็บจนฟ้าดินถล่มแล้ว ทาวัตกระพริบตาแล้วมองเธอด้วยความไม่รู้เรื่อง ท่าทาง งงๆ “วรินทรลองพูดมาสิ่ ผมไปแตะเนื้อต้องตัวคุณตอนไหน？ผมเป็นสุภาพบุรุษนะ” คุณเป็นคนต่ำๆยังว่าไปอย่าง！ “เมื่อคืน คุณแอบทำอะไรฉันตอนที่ฉันหลับใช่ไหม？อย่าคิดว่าฉันไม่รู้！” วรินทรโมโห ถึงแม้เมื่อก่อนก็รู้ว่าเขาขี้โกง แต่ความโกงตอนนี้ก็ไม่แพ้เมื่อก่อนเลยแถมยังมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ！ พูดอยู่ วรินทรก็ดึงคอเสื้อลงนิดหน่อย ถึงแม้รอยแดงบนนั้นจะจางลงนิดหน่อย แต่ก็สามารถมองเห็นอยู่ ทาวัตยิ้มอ่อน มองผิวของเธอที่ขาวสดใสยิ้มอย่างธรรมชาติ “ทำไม？วรินทรเขิลหรอ？” “เขิลพ่อง！”วรินทรด่าอย่างทนไม่ได้เสร็จ แล้วเดินออกไปอย่างโมโห ก่อนที่จะปิดประตูก็สามารถได้ยินเสียงหัวเราะมาจากข้างหลัง อารมณ์เสียกว่าเดิม วรินทรเพิ่งเดินออกมา ก็เห็นประภาพเดินสวนมา แววตาที่แปลกใจ เวลานี้ประภาพมาโผล่อยู่ที่นี้ได้ไง？ “วรินทร”ใบหน้าที่อบอุ่นผู้ดีของประภาพประกายความตกใจ รอยยิ้มที่อบอุ่นเสมือนโดนแสงอาทิตย์มาส่อง เดินไปใกล้เธอช้าๆ “คุณทำงานที่นี้หรอ？” “ใช่ ฉันเป็นนักออกแบบอยู่ที่นี้ คุณหล่ะ？”วรินทรยิ้มแล้วตอบกลับ ร่างกายของประภาพแพร่ความอบอุ่นออกมา สามารถทำให้อารมณ์ของผู้อื่นสงบได้โดยเร็ว อยู่ๆก็ทำให้วรินทรนึกถึงชนุตร์ ถึงแม้จะไม่ได้สนิทกับเขาสักเท่าไหร่ แต่เขากับประภาพมีรอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนกัน ให้ความรู้สึกสบาย ไม่ได้เจอเขานานมากแล้ว ไม่ใช่ว่าคิดถึงเพราะไม่ได้เจอ แต่ตั้งแต่ที่โรงพยาบาลครั้งก่อนก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย รู้สึกแปลกๆเฉยๆ “บริษัทพวกผมมีการร่วมมือกับพวกคุณครับ มาปรึกษางานกัน ไม่แน่เราอาจจะได้ร่วมงานโปรเจคเดียวกันก็ได้”ประภาพพูดอยู่ แสดงรอยยิ้มที่รอคอย “อย่างนี้หรอ รอคอยการได้ร่วมงานกับคุณนะ”วรินทรหรี่ตา แล้วพูด คุยกันได้ไม่ถึงสักพักประภาพก็โดนเลขานิธูรเชิญเข้าไปในห้องรับแขก วรินทรเดินเข้าไปในห้องทำงานข้างๆห้องทำงานของประธาน ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง วรินทรได้รับข้อความจากประภาพ เขียนว่า บริษัทสันติที่เขาอยู่กำลังพรีเซ้นน้ำหอมที่ทำขึ้นมาเพื่อผู้หญิงในเมืองCโดยเฉพาะเลย ตกลงกันแล้วว่าจะร่วมงานกับCR ส่วนนางแบบก็เป็นทวิติยา แต่แค่ขาดชุดไม่กี่ชุด การออกแบบชุดครั้งนี้วรินทรเป็นคนรับผิดชอบ ข้างหลังยังเขียนไว้ว่ายินดีและดีใจที่ได้ร่วมงานกับเธอบลาๆ “มองดูท่าทางคุณแล้ว รู้เรื่องแล้วสิ่นะ？”อยู่ๆเสียงของทาวัตก็มาโผล่ที่ห้องทำงานของวรินทร ไม่พอใจนิดหน่อย วรินทรปิดมือถือ เงยหน้ามองไป ก็เห็นทาวัตพิงโต๊ะที่ประดับไว้ ถอดเสื้อหนาวสูทออก ใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวไว้ กระดุมเม็ดแรกและเม็ดที่สองปลดไว้ สองขาที่ยาวโดนสวมไว้ในกางเกงสูทสีดำ มีเสน่ห์ จนทำให้คนไม่มองไม่ได้ ทาวัตเห็นการกระทำนี้ของวรินทร ดวงตาคมลึก มองเธออย่างไม่มีเสียงใดใด “รู้แล้ว”วรินทรพยักหน้า ทาวัตมองเธอไปนานมาก สุดท้ายก็แค่เมมปาก “อืม” วรินทรมองทาวัตที่เดินออกไปจากห้องทำงานเธอแล้วเดินตรงไปทางห้องทำงานของประธานอย่างเบลอๆ รู้สึกประหลาด ตกลงผู้ชายคนนี้คิดอะไรอยู่? พูดจริงๆ บางที วรินทรก็เดาใจของทาวัตไม่ออกเลย ตัวเขาเองก็เสมือนดวงตาของเขา ลึกเกินไป จนไม่มีวันมองทะลุได้ การร่วมงานได้เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว วรินทรก็ไปบริษัทสันติเพื่องานครั้งนี้ น้ำหอมที่บริษัทสันติพรีเซ้นครั้งนี้ยังไม่ได้แพร่ข่าวออกมา แต่ว่าสันติเป็นบริษัทชั้นนำที่ผู้หญิงทุกคนหลงรัก ทุกครั้งที่ออกน้ำหอมใหม่ พอวางขายตามห้างก็จะโดนแย่งกันซื้อจนหมดทันที ถ้าชุดของCRเป็นความฝันของผู้หญิงทุกคน งั้นน้ำหอมของสันติครั้งนี้ก็คงเป็นที่รอคอยของสาวๆอย่างร้อนแรง น้ำหอมของสันติ เมื่อก่อนไม่เคยเชิญนางแบบมาเป็นพรีเซ็นเตอร์เลย แต่รู้ว่าน้ำหอมครั้งนี้ต้องเป็นที่สนใจของสาวๆเยอะแยะมากมายแน่ๆ วรินทรรู้ ว่าชนุตร์ก็อยู่ที่บริษัทนี้ แต่ว่าอย่างอื่นเธอก็ไม่รู้ละ