ตอนที่ 110 เจ้าเสน่ห์

ต๭นที่ 110 เจ้าเสน่ห์ “วรินทร มาแล้วหรอ”ประภาพรออยู่ที่หน้าประตูใหญ่ตั้งนานแล้ว เห็นวรินทรมาก็รีบโบกมือ “ป่ะ ผมพาคุณไปดูน้ำหอมที่พวกผมนำเสนอครั้งนี้” “ได้สิ่ แต่ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อน ว่าคุณรู้เรื่องน้ำหอมด้วย”วรินทรเดินเข้าไปในตึกกับเขา แล้วพูดไปด้วย ตอนที่ประภาพอยู่ที่อังกฤษเป็นนักออกแบบห้องด้านใน ก่อตั้งบริษัทกับเพื่อนขึ้นมาหนึ่งบริษัท ก็พอมีชื่อเสียงอยู่ที่อังกฤษนิดหน่อย แต่ว่าวรินทรรู้จักกับเขาประมาณหลายปีแล้วแหละ ก็ไม่เคยรู้ว่าเขาก็สนใจน้ำหอม ดวงตาคู่นั้นที่อ่อนโยนของประภาพมีแสงสีที่ซับซ้อนประกายผ่าน และหายไปเร็วมาก พาเธอเข้าไปในลิฟท์ อธิบายต่อ “ก็เข้าใจบ้าง วันหลังถ้าคุณอยากได้น้ำหอมอะไร หาผมได้โดยตรง” “งั้นขอบคุณล่วงหน้านะ แต่ฉันไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมอะ เพราะฉะนั้นก็ช่างมันเถอะ” ประภาพรู้ว่าวรินทรไม่ใช่เพราะเกรงใจ แต่ว่าเธอ ไม่มีความสนใจน้ำหอมแม้แต่นิดเดียวเลย “ไม่แน่นะ ผมรู้จักน้ำหอมยี่ห้อหนึ่งต้องเหมาะกับคุณแน่ๆ”ประภาพนึกได้ว่าสันติเคยนำเสนอน้ำหอมยี่ห้อหนึ่ง ใบหน้าแสดงรอยยิ้มออกมา พาวรินทรมาที่ห้องทำงานของเขา ห้องทำงานของเขาก็เสมือนตัวเขา แพร่กระจายไปด้วยความอบอุ่นทั่วห้อง แสงสว่างพอดี แสงส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่าง สะท้อนลงทั้งพื้นมีสีทอง บนโต๊ะทำงานนั้นยังมีกระถางต้นไม้เล็กสีเขียวววางอยู่ ในนั้นมีต้นไม้น่ารักๆหลายแบบ ปลายๆมีสีชมพูโผล่ออกมา เต็มอิ่มน่ารักมาก วรินทรก้าวไปข้างหน้า ใช้มือจับที่ปลายๆเบาๆ แลดูน่ารักมากเลยทนไม่ไหวแล้ว บางต้นก็เสมือนมือแมว ด้านบนมีขนที่นิ่มๆอ่อนๆ “วรินทร มานี้”ประภาพเรียกไปที เดินไปข้างโซฟาสีครีม นำกล่องหนึ่งวางบนโต๊ะกระจก เรียกเธอมาทางนี้ “นี้คืออะไร？”วรินทรเดินไปแล้วนั่งลง มองกล่องสีดำนั้น แววตาที่สงสัย ด้านบนยังเขียนตัวอักษรภาษาอังกฤษว่าCX คิดในใจว่านี้ก็คงเป็นน้ำหอมยี่ห้อนั้นที่โฆษณา ประภาพเปิดกล่องออกมา แล้วนำกล่องดันไปตรงหน้าวรินทร ข้างในมีขวดแก้วคริสตัลที่มองทะลุผ่านได้อย่างงดงาม ขวดแรกเป็นสีเขียวอ่อน ขวดที่สองเป็นสีชมพูเสมือนดอกซากุระ ขวดที่สามสีเลม่อน “นี้ก็คือน้ำหอมที่นำเสนอ สามขวดในหนึ่งชุด ชื่อว่า enchanting ที่แปลว่า เจ้าเสน่ห์ ” ประภาพแนะนำน้ำหอมพวกนี้ไปด้วย แววตาผสมผสานด้วยความภาคภูมิใจ “กลิ่นของแต่ละขวดไม่เหมือนกัน ถ้าดมอย่างเดียว คุณจะรู้สึกว่ามันน่าดมนะ แต่ไม่มีผลใดใด ต้องใช้ถึงจะรู้” พูด เขาหยิบน้ำหอมขวดสีเขียวอ่อนขึ้นมา พ่นบนมือของวรินทร วรินทรยกมาดมที่จมูก กลิ่นอ่อนๆ มีกลิ่นธรรมชาติ แต่ว่าถ้าดมให้ละเอียดกว่านี้ ก็ยังสามารถได้กลิ่นดอกมะลิแต่กว่าจะได้กลิ่นก็ไม่ง่ายนะ ผสมกันได้ดีมาก กลิ่นไม่ฉุน ขนาดวรินทรที่เป็นคนที่ถ้าได้กลิ่นน้ำหอมจะอ้วก พอดมอันนี้ก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น อีกอย่างทาที่ตัว จะรู้สึกว่าตรงที่สัมผัสโดนน้ำหอมจะรู้สึกเย็นๆ สบายมาก เธอดูน้ำหอมพวกนั้นดูแล้วดูอีก แค่ดูจากการดีไซน์ด้านนอก ดีไซน์ได้ไม่เหมือนใคร แล้วดูที่ตัวน้ำหอมอีก ดมแล้วรู้สึกสดชื่นอ่อนๆ แต่ถ้าดมไปนานๆ กลับมีกลิ่นที่เจ้าเสน่ห์ลอยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ กับชื่อของน้ำหอมยี่ห้อนี้ เหมาะกันไปสุดๆเลย Enchanting เจ้าเสน่ห์ “รู้สึกยังไง？ดมแล้วไม่รู้สึกอยากอ้วกใช่ป่ะ？”ประภาพมองวรินทรด้วยความตื่นเต้น ถ้าน้ำหอมพวกนี้ยังทำให้เธอรู้สึกว่าอยากอ้วกหรือไม่สบาย งั้นก็ทำไม่สำเร็จจริงๆแล้วแหละ แต่ว่า ถ้าจะผลิตน้ำหอมที่เหมาะกับสาวๆเมืองC สามารถมองเห็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดได้จาก ตัววรินทร “ไม่นะ หอมดี”วรินทรเอียงดวงตา พูดแล้วยิ้มอ่อน ประภาพโล่งอกไปที พอเงยหน้าขึ้นก็ดีใจเสมือนเด็กที่ได้ลูกอมมา “รอน้ำหอมเข้าตลาด ผมให้คุณหนึ่งชุดนะครับ” “ไม่เป็นไร ของนี้ไม่ถูกแน่นอน อีกอย่าง คุณฟุ่มเฟือยขนาดนี้พ่อคุณรู้ไหมเนี่ย？”วรินทรส่ายหน้าปฏิเสธ ถึงแม้น้ำหอมจะหอม แต่ว่าเธอไม่อยากให้ประภาพฟุ่มเฟือย อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ชอบใช้น้ำหอม “ไม่เป็นไร เจ้านายบอกว่า นี้เป็นการขอบคุณ”ประภาพกระพริบตา คำที่พูดออกมาก็ทำให้วรินทรไม่มีทางปฏิเสธเลย ของที่ให้ฟรีไม่เอาคือคนโง่ ถึงตนเองจะไม่ใช่ ก็ยังสามารถให้คนอื่นได้ “โอเคร ง้ันขอบคุณนะ งานออกแบบฉันจะรีบทำออกมา รับรองว่าพวกคุณชอบแน่นอน”วรินทรยืนขึ้น เห็นเวลาก็พอประมาณแล้ว เตรียมตัวจะไป นี้เป็นครั้งแรกที่เธอออกแบบชุดให้กับพรีเซ็นเตอร์น้ำหอม ปรึกษากันด้วยดี ในใจวรินทรก็มีความตื่นเต้นรอคอย “เดี๋ยว”ประภาพเรียกเธอไว้ น้ำเสียงเร่งรีบ เห็นวรินทรหันตัวมา ถึงจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน“ผมพาคุณไปเที่ยวชมห้องทดลองน้ำหอมพวกผมโอเครป่ะ ไม่แน่คุณอาจจะชอบก็ได้” วรินทรไม่ได้สงสัยอะไรในตัวเขา ยิ้มแล้วพยักหน้า “โอเคร” แต่ว่าแป้นพิมพ์ในใจวรินทรพิมพ์เสียงดังตับตับตับ เธอไม่เคยเที่ยวชมสำรวจที่แบบนี้มาก่อน ครั้งนี้จะดูให้พอให้เบื่อไปเลย …… คฤหาสน์ ทาวัตนั่งอยู่บนโซฟา จอทีวีฉายเกี่ยวกับการเงินธรุกิจ กวินก็นั่งกินผลไม้อยู่ข้างๆ จาปาจาปาตาดูเวลาดูแล้วดูอีก จะสิบโมงแล้ว ม๋ามี๊ก็ยังไม่กลับมา สีหน้าของแดดดี๊หน้ากลัวจริงๆ กวินกัดแตงโมในมือไปด้วย แล้วคิดไปด้วย ท่าทางเฮฮา ทาวัตใส่ชุดอยู่บ้านธรรมดา สีอ่อน สีหน้าเข้มลึก ดวงตาหยุดอยู่ที่ทีวี แต่ใจไม่รู้บินไปไหนแล้ว สมควรตาย เขาไม่ควรให้ผู้หญิงคนนี้ออกแบบงานกับสันติ สิบโมงแล้วยังไม่กลับมา ถึงจะคุยเรื่องชีวิตประจำวัน ก็คงคุยจนจบแล้วมั้ง ทาวัตรู้ความสัมพันธ์ของประภาพกับวรินทร และรู้ว่าประภาพรู้สึกยังไงกับวรินทร แต่เขาก็ให้วรินทรไปรับผิดชอบงานออกแบบชุดน้ำหอมของพวกเขา ไม่รู้ว่า เขามั่นใจกับตนเองมากเกินไป หรือดูถูกประภาพเกินไป เขาร้องไห้เสียงต่ำไปทีหนึ่ง ในตามีความรู้สึกว่าพ่ายแพ้ล้มละลาย “คุณผู้หญิงวรินทรกลับมาแล้ว”พี่ลิงเดินไปถึงหน้าประตู รับของจากของในมือวรินทร รีบต้อนรับเดินเข้าประตูแล้วยิ้มแย้มด้วย “อืม”วรินทรทนความไม่สบายในตัวไว้ ยิ้มให้กับพี่ลิง เดินเข้าไปก็มองเห็นโตหนึ่งเล็กหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนหนึ่งในใจรู้สึกอ่อนไปทันที ทาวัตมองเธอเดินเข้ามา สีหน้าไม่เปลี่ยน น้ำเสียงเฉยเหมือนปกติ “กลับมาแล้วหรอ？” “อืม”วรินทรนั่งบนโซฟา “ลูก” “ม๋ามี๊ ยินดีต้อนรับกลับสู่บ้าน”กวินเห็นวรินทรกลับมาทิ้งทาวัตไปทันที วิ่งไปทางข้างๆวรินทร สีหน้าทาวัตแสดงความไม่ชอบใจนิดหน่อย แต่ว่าไม่ชอบใจวรินทรนะ “เอ๋ ม๋ามี๊ หน้าม๋ามี๊ทำไมมีตุ่มขึ้น？”กวินมองหน้าของวรินทรที่มีตุ่มแดงเป็นจุดๆด้วยความตะลึง พอดูที่มือวรินทร ก็มีอีก！