ตอนที่ 115 คนเดียวที่รัก

ต๭นที่ 115 คนเดียวที่รัก ประภาพก็ได้แต่คิด จึงหลับตาลง “อะไรที่ไม่ควรถามก็ไม่ต้องถามมาก มีหลายเรื่องที่นายไม่เข้าใจ” มีบางเรื่อง ก็ไม่อาจควบคุมได้ แล้วเขาพูดด้วยเสียงเบาๆออกมา ราวกับว่ากำลังเสียดายบางอย่าง “น่าเสียดายจริงๆ ทำไมนายถึงทำกับเธอแบบนี้ นายชอบเธอไม่ใช่หรอ? ” เมื่อพูดจบ ห้องก็เริ่มเงียบลงไปอีก สักพักนึง ประภาพก็ยืนขึ้น พร้อมมองไปรอบๆห้องทำงาน สายตาที่เคร่งขรึม พร้อมกับยิ้มแบบประชด “นายไม่เข้าใจ” เสียงๆนั้นไม่ได้มีการตอบกลับ ราวกับว่าไม่เคยปรากฎขึ้น …… เมื่อน้าลิงนำเสื้อกับเครื่องประดับที่จะใส่ในงานคืนนี้มาให้เธอเลือก วรินทรก็รู้สึกตกใจไปชั่วขณะ ไม่ใช่เป็นเพราะราคาของชุดพวกนี้ แต่เป็นเพราะว่า นี่ชุดที่เธอออกแบบในช่วงเวลาว่างจริงๆ ซึ่งทาวัตก็นำไปผลิตโดยไม่รู้ตัว และรายละเอียดก็มีความประณีตมากจนเธออดเซอร์ไพร์สไม่ได้ “ของพวกนี้เป็นของที่คุณชายสั่งทำเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว คุณวรินลองดูนะคะ ยังมีสร้อยคอเส้นนี้ คุณชายบอกว่า คืนนี้คุณต้องใส่ไปงาน” น้าลิงพูดแบบยิ้มๆ แล้วเปิดกล่องออก ให้เห็นสร้อยคอที่ถูกใส่ไว้ด้านใน จริงแล้วสร้อยคอเส้นนี้มีรูปแบบที่เรียบง่าย ไม่เทอะทะ เป็นเส้นเล็กๆ แต่เมื่อมองอย่างละเอียดแล้ว ก็จะมองออกว่า จะมีจี้รูปหัวใจเล็กๆติดอยู่ และก็มีแหวนห้อยอยู่ตรงกลาง แหวนวงนี้ คือส่วนสำคัญของสร้อยเส้นนี้ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะไม่รู้ แต่วรินทรกลับรู้ความหมายชัดเจน ว่าส่วนที่สำคัญที่สุดของสร้อยทั้งเส้นอยู่ที่แหวนวงนั้น นี่คือสิ่งที่เธอพยายามจะสื่อตั้งแต่ตอนเด็กๆ คิดไม่ถึงว่าทาวัตจะทำออกมาจริงๆ แหวนวงนี้มีความกลวง ตรงส่วนกลวงของแหวนถูกฝังด้วยเพชรสีชมพูเม็ดเล็กๆ ที่เมื่อรวมกันตามรอบวงแล้วก็ราวกับมีเป็นร้อยๆเม็ด ที่ตรงกลางนั้นถูกล้อมไปด้วยดอกกุหลาบเม็ดเล็กๆ ตรงกลางของดอกนั้นมีเพชรสีดำฝังอยู่ ทำให้แหวนชุดนี้ทั้งสวยงามและมีเสน่ห์ การตกแต่งนั้นมีความหมายว่า AordLover คนเดียวที่ฉันรัก เพชรดำที่กลางเกสรกับเพชรสีชมพูบนพื้นผิวของแหวนเมื่อถูกแสงส่งมาแล้ว จะสะท้อนแสดงอย่างแพรวพราว วรินทรมองที่แหวน แล้ก็ทำตาโต จึงไปพูดกับน้าลิงแบบยิ้มๆว่า “น้าลิงคะ เปลี่นเสื้อผ้าให้หนูเถอะ” “ได้ค่ะคุณวริน” น้าลิงหยิบกล่องใบนั้น แล้วหันไปเห็นกวิน “คุณหนูคะ ป่ะ เดี๋ยวน้าลิงจะพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ” กวินส่ายหัว “ไม่ต้องหรอกครับน้าลิง กวินจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเอง” แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรื่องเล็กๆแค่นี้กวินก็ไม่อยากจะไปรบกวนใครมาทำให้ “โอเคค่ะ” น้าลิงยิ้มด้วยความปลาบปลื้ม รู้สึกว่ากวินเป็นเด็กที่ฉลาด แล้วจึงเดินตามวรินทรขึ้นไปชั้นบน ต้องบอกเลยว่า ทาวัตนั้นตาถึง เพราะชุดราตรีที่เขาเลือกมานั้น ตัดเย็บออกมาได้อย่างพอดีตัว และเหมาะสมกับเธอเป็นอย่างมาก วรินทรส่องกระจกเพื่อลองกระโปรง เมื่อเธอลูบบนเนื้อผ้า เสื้อตัวนี้มันช่างนุ่มนวลและละเอียดอ่อน ใส่แล้วรู้สึกสบายมาก ทุกคนมีความรักสวยรักงามอยู่ในใจ วรินทรก็เป็นเช่นนั้น การที่ได้มองตัวเองแบบสวยๆ ก็ทำให้คนอารมณ์ดีได้ “คุณวรินทคะ เดี๋ยวฉันจะสวมสร้อยเส้นนี้ให้นะ” น้าลิงหยิบสร้อยคอออกมาจากในกล่อง เพื่อที่จะช่วยวรินทรใส่ วรินทรจับสร้อยเส้นนั้น ก็รู้สึกลังเลอยู่พักนึง แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร จึงยอมให้น้าลิงช่วยใส่ให้ เมื่อสร้อยคอได้สัมผัสกับผิวหนัง ก็รู้สึกเย็นเยือกแผ่ซ่านไปตามกระดูก โดยที่ไม่รู้ว่าความเย็นนี้มาจากความรู้สึกของตัวเองหรือมาจากสร้อยคอ ทำให้วรินทรก็รู้สึกหนาวขึ้นมา เรื่องบางเรื่อง ถึงเธอจะไม่พูดออกมา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอลืมไปแล้ว “คุณวรินสวยขนาดนี้ จะต้องเป็นไฮไลท์ของงานในคืนนี้แน่นอน” น้าลิงมองวรินทรในกระจก พร้อมกับกล่าวชื่นชมความงาม วรินทรก็ยิ้ม ขณะที่มองกระจกที่กำลังสะท้อนความงามของตัวเอง ความงามและความสดใสบริสุทธิ์นั้นผสมผสานกันอย่างลงตัวเป็นธรรมชาติ งานเลี้ยงเริ่มตอน1ทุ่ม วรินทรพวกเธอกะออกเดินทางจากคฤหาสน์ตอน6โมงเย็น เดินทางจากคฤหาสน์ไปถึง บ้านธัมรุจินันท์นั้นใช้เวลาขับรถทั้งหมด40นาที ดังนั้นวรินทรจึงไม่รีบร้อน ที่เธอกังวลคือ วันนี้ทาวัตจะเปิดตัวกวินออกสู่สาธารณะชนเป็นครั้งแรก เธอเริ่มสับสนกับความคิดของตัวเองมากขึ้น การกระทำของเขาในช่วงหลายๆวันที่ผ่านมานี้ เป็นเพราะเขาชอบกวิน ไม่งั้นวันนี้คงจะไม่เกิดขึ้น วรินทรจึงลองคิดเล่นๆว่า อาจเป็นเพราะกวินเกิดมา และได้ใช้ชีวิตอยู่ในที่ของเขา เขาจะต้องยอมรับแน่ๆ เธอไม่รู้ ในใจยังคงรู้สึกขัดแย้งกับการที่ทาวัตจะเปิดตัวกวินออกสู่สังคม ถูกละ มันแค่ขัดแย้ง เมื่อ5ปีมานี้ดันอยากจะรับลูกชายมาเลี้ยง? พอเขาพูดว่ายอมรับลูกชายสุดที่รักของเธอก็ยอมรับเลย? วรินทรก็รู้สึกสงบลง คนๆนี้ได้อยู่อย่างสงบสุขเหมือนได้รับสติในช่วงหลายๆวันที่ผ่านมานี้ วรินทรก็ให้คนขับรถเลี้ยวกลับ แล้วขับไปทางอพาร์ทเม้นท์ของคาร่า สถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากอพาร์ทเม้นท์ของคาร่านัก ประมาณ10นาทีก็ขับถึง “คุณรออยู่ที่นี่ก่อนนะ อีกพักนึงพวกฉันจะกลับมา” วรินทรพูดขณะที่จูงกวินเปิดประตูลงจากรถไป “แต่คุณนายครับ งานเลี้ยงของคุณชายใกล้จะเริ่มแล้วนะครับ” ไม่ทันที่คนขับรถจะพูดจบ ก็เห็นวรินทรกับกวินเดินหายเข้าไปในตึก ติ๊งต่องติ๊งต่อง วรินทรกับกวินมาถึงประตูทางเข้าของอาร์พาร์ทเม้นท์คาร่า แล้วกดกริ่ง เมื่อผ่านไปสักพัก ประตูก็เปิดออก ก็เห้นคาร่าใส่ชุดราตรีออกมา โดยใส่รองเท้าส้นสูง วรินทรก็ตกตะลึง ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคาร่า นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคาร่าใส่กระโปรงใช่มั๊ย ！เซอร์ไพร์สมากใช่มั๊ย！ “เธอ......ใส่กระโปรงทำไม?” วรินทรถามพร้อมกับจ้องไปที่เธออย่างตกตะลึง ที่ต้องพูดก็คือ คาร่าใส่ชุดกระโปรงแบบนี้ กลายเป็นผู้หญิงที่สูงส่งไปเลย ไม่ใช่ทอมบอยอีกต่อไป คาร่าจึงให้พวกเขาเขาไปในห้อง พาพวกเขาเข้ห้องรับแขก “พวกเธอมาได้ยังไง? วริน คืนนี้มีงานวันเกิดของทาวัต เธอไม่ไปแล้วมาหาฉันทำไม?” “ฉันยังอยากจะถามเธอว่ากำลังทำอะไรอยู่ มืดแล้วอย่าทำให้คนตกใจกลัวสิ” วรินทรก็ถามเรื่องชุดกระโปรงของคาร่าขึ้นมา เพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถาม “สวัสดีครับน้าคาร่า” กวินทักทายอย่างหวานๆ แล้วนั่งลงข้างๆวรินทร “หวัดดีจ้ะกวิน” คาร่ามองที่กวินด้วยสายตาที่นุ่มนวล พอหันมาก็พบว่าวรินทรกำลังมีท่าทางที่เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเธอ “ยัยบ้า เธอกำลังพูดอะไร? นรชัยโทรมาหาฉัน เพื่อจะเชิญฉันไป ไม่งั้นเธอจะใส่ชุดนี้เพื่อฉันทำไม” วรินทรก็ตกตะลึงไปสักครู่ นรชัยหมอนั่นตั้งใจมาเชิญคาร่าไปงานวันเกิดจริงๆด้วย “โย่ว ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นแล้ว” วรินทรเริ่มจะดีใจกับเพื่อนสาว แล้วจึงเข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างของคาร่า “เธอจะไปงานเลี้ยง？！ ” เธอไปงานเลี้ยงแล้วจะให้ใครดูแลกวินล่ะ？！ กวินก็พยักหน้าอย่างเด็กที่ใสๆ ในที่สุดก็เข้าใจเหตุผลว่าทำไมวรินทรถึงเปลี่ยนวิธีการแบบนี้ แต่อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้ผิดหวังอะไร เพราะการที่เขาคาดเดา หม่ามี้เหตุผลจะทำอะไรก็ต้องทำเพื่อเขาอย่างแน่นอน เมื่อวรินทรเดินกลับไปที่รถ ก็ไปพร้อมกับคาร่า เพื่อไปเป็นเพื่อนกวิน