ตอนที่ 117 ลูกก็มีแล้ว ยังจะพูดว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน?

ต๭นที่ 117 ลูกก็มีแล้ว ยังจะพูดว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน? นักข่าวคนนั้นก็กลืนน้ำลาย เมื่อเห็นทาวัตแล้วก็รู้สึกกลัว แต่ก็ได้แต่ก้มหัว “ปกเกศ” ทาวัตพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้ม “คุณชาย” ปกเกศไม่รู้ว่าจะต้องมาอยู่ข้างๆทาวัต จึงต้องก้มหัวตามไป “หลังจากที่พาเขาออกไป ในหนึ่งวันนี้ ผมหวังว่าจะไม่เห็นสำนักพิมพ์นี้อยู่อีก” ทาวัตพูดจบ แล้วก็กวาดสายตาเพื่อเตือนนักข่าว แล้วก็พาวรินทรออกไปจากกลุ่มคนนี้ นักข่าวคนนั้นก็หน้าซีด เขารู้ว่านี้มันจบแล้ว ไม่เพียงแค่ทำงานพลาด ยังจะทำให้ทั้งสำนักพิมพ์ต้องเดือดร้อนอีก ปกเกศจึงใช้มือข้างเดียว แล้วค่อยๆดึงนักข่าวคนนั้นออกไป นักข่าวคนอื่นๆเห็นเหตุการณ์ก็รู้สึกสั่นอย่างรู้แรง เพราะเมื่อกี้ นักข่าวคนนั้นแค่อยากจะเข้าใกล้วรินทรแค่นั้น แต่ถูกทาวัตเห็นเข้า จึงโดนแบบนี้ เรื่องนี้ทำให้พวกเขาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่า บางคน ก็ไม่ควรไปยั่วโมโหเขา แม้แต่การเข้าไปใกล้ก็ไม่ได้....... คาร่าเห็นทาวัตพาวรินทรเดินไป จึงเริ่มตามหานรชัย สุดท้ายก็ล็อคเป้าหมายที่มุมเล็กๆ ดวงตาก็เริ่มแววเป็นประกาย จึงก้าวเท้าที่ใส่ส้นสูงไปตรงนั้น ขณะที่เดินก็คิดด่าในใจ โดยปกติเธอไม่ใช่คนใส่ส้นสูง คืนนี้มาใส่ พรุ่งนี้เช้าขาของเธอคงจะต้องบวมแน่ๆ “โอเคล่ะ ปล่อยฉันเถอะ” วรินทรส่งสัญญาณให้ทาวัตปล่อยมือ เมื่อมองไปด้านหลัง พวกนักข่าวที่ไม่สบอารมณ์ก็แยกย้ายไปกันหมดแล้ว แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือ ทำไมทาวัตถึงให้นักข่าวเข้ามาเยอะขนาดนี้? “ลูกล่ะ?” ทาวัตยืนนิ่ง แล้วถามคำถามสำคัญกับวรินทรที่เพิ่งเข้ามาเมื่อสักครู่ นี่มันเป็นงานเลี้ยง ส่วนสำคัญของงานก็คือกวินกับวรินทร ตอนนี้วรินทรมางานแล้ว กวินไม่ได้มา ถ้าดูจากการที่กวินตัวติดกับวรินทรแล้ว มันก็ดูแปลกๆจริงๆ “ไม่ได้มา” วรินทรก็ตอบตรงๆ เวลาตอนนี้ งานเลี้ยงควรจะเริ่มได้แล้ว ทำไมบรรยากาศในงานถึงรู้สึกแปลกๆอย่างนี้ “เกิดอะไรขึ้น?” ทาวัตกระพริบตา สายตาแสดงออกถึงความกังวล ลูกไม่สบายหรอ? “ไม่มีอะไร ลูกแค่ไม่อยากมา ดังนั้น ฉันจึงให้เขาอยู่ที่บ้าน” ทักษะการโกหกของวรินทรนับวันยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เธอได้พูดออกมาโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง ทาวัตเริ่มจะยิ้มออกมา แล้วหันไปมองที่วรินทรอย่างเย็นชา “แปดสิบเปอร์เซ็นต์ของเรื่องคือคุณบังคับให้ลูกอยู่บ้านเองใช่มั๊ย?ผมจะให้คนไปรับลูกมา ” “ไม่จำเป็นหรอก” วรินทรพูดออกมา “ไปรับมาแล้วคุณจะทำอะไร?บอกทั้งโลกว่าเขาเป็นลูกชายคุณ? หลังจากนั้นทั่วทั้งโลกก็จะรุมล้อมถามว่าแม่ของลูกคือใครหรอ? ทาวัต นอกจากลูกแล้ว พวกเราเป็นอะไรกัน?” ทาวัตก็ไม่ได้สะทบสะท้าน ความพูดของวรินทรทำให้เขาคิดอะไรได้บางอย่าง คนรัก? สามีภรรยา? ก็ไม่ใช่ นอกจากกวินแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ แต่ว่า ทาวัตก็ยังไม่สบายใจ เธอพูดออกมาชัดเจนขนาดนี้ แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่ชัดเจน พอคิดได้ดังนั้น บอสใหญ่ทาวัตได้ทำกิริยาที่ทำให้คนตกตะลึง เขาได้เอามือไปยกคางของวรินทรขึ้นมา แล้วก็เข้าประชิดตัวแล้วจุ๊บเบาๆบนริมฝีปากของเธอ เป็นการจูบที่เบาเหมือนกับแมลงปอที่เกาะบนผิวน้ำ แล้วก็แสดงหน้าตาท่าทางแมนๆเข้มๆออกมา “ลูกก็มีแล้ว คุณยังพูดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้ม ที่มีเสน่ห์น่าดึงดูด ดวงตาที่ดำสนิทราวกับทะเลสาบที่เงียบสงบ ได้ยึดใจของวรินทรไว้อย่างแน่น นักข่าวพวกนั้นก็ได้สังเกตการกระทำของพวกเขามาโดยตลอด ทาวัตทำกับวรินทรอย่างนี้ จึงได้ถ่ายรูปเก็บไว้ เมื่อดูจากมุมนี้ ได้แสดงให้เห็นว่าพวกเขากำลังมีความรู้สึกที่งดงาม วรินทรไม่คิดว่าเขาจะมาเล่นพิเรนท์ต่อหน้าคนจำนวนมากขนาดนี้ และนี่ก็ยังเป็นครั้งแรกที่เขาจูบเธอต่อหน้าคนจำนวนมากขนาดนี้ เมื่อใบหน้าได้แดงขึ้น ก็แดงกว่าครั้งก่อนๆที่ผ่านมา เธอจึงลูบไปที่หน้าอกของทาวัตอย่างยั่วยวน ทำไมทุกครั้งเธอต้องเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว สักวันนึงเธอจะต้องเอาคืนให้ได้ “หืม? คุณบอกว่าเราไม่เป็นอะไรกัน?” ทาวัตกระซิบที่ข้างหูของเธอ เขาเจตนาที่จะท้าทายขีดจำกัดของวรินทร การที่กระซิบข้างหูของเธอนั้น ยิ่งเพิ่มความเร้าใจเข้าไปอีก วรินทรรู้สึกแค่ว่าร่างกายของเธอนั้นเหมือนกับโดนไฟฟ้าช๊อตจนตัวสั่นไปหมด หูเป็นส่วนที่บอบบางที่สุด ถึงแม่ว่าจะเป็นแค่การกระซิบเบาๆ แต่ก็สามารถทำให้ความรู้สึกนั้นร้อนแรงกว่าตอนปกติ “ไม่！” วรินทรอยากจะไปให้ไกลจากเขา แต่ก็เขาก็โอบเอวไว้ จึงทำได้แค่เปิดปากเขาออก ด้วยการหันหน้าไปอีกด้าน เผยให้เห็นถึงคอที่ขาวนวล ทำให้คนหลงใหล ทาวัตแอบหัวเราะ เมื่อมหันไปมองนักข่าวที่กำลังตกตะลึง ดูเหมือนว่าพรุ่งนี้รูปพวกนี้จะถูกเผยแพร่ไปทั่ว “ทาวัต” เสียงหวานได้ดังขึ้นจากหน้าประตู ทุกคนก็หันหน้าไปมอง ผู้หญิงที่สวยงามนุ่มนวลอ่อนโยนได้เดินเข้ามา แต่สิ่งที่ขัดหูขัดตาคือ ผู้หญิงคนนี้กลับนั่งอยู่บนรถเข็น ทำให้ผู้ชายในงานได้แอบซุบซิบ แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากเธออยู่ดี ธารีนั่งอยู่บนรถเข็น ใส่ชุดสีดำ สวมแว่นตาดำที่จันทร์ทราเลือกมาให้ เพราะจันทร์ทราไม่อยากให้ธารีมาแย่งความเป็นสไตล์ลิสต์ของเธอไป ดังนั้น การจัดธีมชุดดำของจันทร์ทราจึงสามารถดึงดูดสายตาคนได้สำเร็จ วรินทรก็ตกใจ แล้วมองไปที่ธารีที่กำลังมาทางนี้ ก็รู้สึกว่าทาวัตได้ปล่อยมือที่โอบตัวเธอไป รวบรวมสติ เงยหน้าขึ้นมา แล้วก็ยิ้มอย่างสะใจ “คุณมาได้ไง” ทาวัตมองธารีที่อยู่ดีๆก็มาถึงด้วยความสงสัย แล้วก็หันไปมองวรินทรอย่างตื่นตระหนก แต่กลับเห็นว่าเธอมีท่าทีที่ยิ้มอ่อนๆ ยังคงรักษาความสุขุม จึงรู้สึกไม่พอใจกับการปรากฏตัวของธารีเท่าไหร่นัก “ทุกคนก็ได้ยินมาจากจันทร์ทราน่ะค่ะ วันนี้เป็นวันเกิดคุณ ฉันเลยมาอวยพรให้คุณเป็นการพิเศษ” ธารีพูดแบบยิ้มๆ พร้อมกับนำของขวัญที่อยู่ในมือให้ทาวัตดู คราวหน้าจันทร์ทราต้องโดนจัดการ “หลังจากนี้ถ้ามีธุระอะไร ก็ฝากมากับจันทร์ทรามาก็ได้นะ ขายังเดินไม่สะดวก รักษาให้หายก่อนเถอะ” ทาวัตรับกล่องของขวัญแล้วส่งต่อไปให้ปกเกศ แล้วพูดกับธารีด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่น ธารีรู้สึกปลื้มใจ แล้วพูดกับทาวัตด้วยเสียงหวานๆว่า “โอเค ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงฉันมากที่สุด” พวกนักข่าวก็เริ่มที่จะตั้งคำถามกับฐานะของธารี ที่สามารถทำให้ทาวัตเป็นกันเองขนาดนี้ จะต้องไม่ใช่คนธรรมดา ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นคนโปรดของวรินทรก็ได้แต่ก็ไม่แน่ใจนัก วรินทรมองพวกเขาเอาเงียบๆ แต่ก็ไม่ได้อารมณ์เสีย ได้แต่มองดูอย่างไร้ความรู้สึก เธอไม่เคยเห็นทาวัตพูดกับคนอย่างใส่ใจขนาดนี้ น้ำเสียงที่ทั้งอบอุ่นและอ่อนน้อม ใส่ใจมาก ราวกับคุยกับแฟนของตัวเอง เพราะอย่างน้อย ก็ไม่เคยพูดกับเธอแบบนี้ วรินทรก็ไม่รู้เลยว่า ทาวัตพูดกับเธอคนนั้นด้วยความใส่ใจอย่างอบอุ่นมาหลายครั้งแล้ว แค่เธอไม่ได้สังเกตเท่านั้นเอง “พวกคุณคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปหาคาร่าก่อน ” วรินทรพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วก็หันหลังไปอย่างไม่มีเยื่อใย ทาวัตได้แต่อึ้ง มองด้านหลังของวรินทรแล้วได้แต่สับสน ในคำพูดและการกระทำของตัวเอง ดูๆแล้ววรินทรไม่ได้แคร์ อยากจะใช้วิธีนั้นมาทดสอบเธอ แต่ที่สุดแล้ว เขาไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเองเลย อีกอย่างก็คือ ทาวัตในสายตาของวรินทร ยังจะเชื่อใจอะไรได้อีก?