​ตอนที่ 123 ตบเพี้ยะ

ต๭นที่ 123 ตบเพี้ยะ “อย่าขยับ”ธรรศก็ไม่รู้ว่าตนเป็นอะไร จับมือของมษยาที่ยกขึ้น วางไว้หน้าจมูกแล้วดม สองตาสว่างสดใส กลิ่นแบบนี้แหละ ไม่มีร่องรอยของกลิ่นน้ำหอม เสมือนเป็นกลิ่นตัว มษยาหัวเราะฮ่าฮ่า แล้วงอเข่า ใช้แรงถีบไปข้างล่างของธรรศ “โอ้ย！”ธรรศไม่ทันป้องกันตัว โดนเธอถีบจนเหงื่อเย็นไหลกลางหน้าผากเลย เจ็บจนก้มตัวลง อีผู้หญิงบ้านี้？ถีบโดนตรงไหนรู้ไหม！ “เสียงอะไร？” เสียงที่สงสัยของผู้หญิงข้างนอก ธรรศเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตนยังอยู่ในห้องน้ำหญิง รีบเอามือหุบปากตนไว้ ไม่ให้ตนร้องเสียงที่เจ็บปวดออกมา ธรรศเจ็บจนสงสัยชีวิตัวเองแล้ว ณ ตอนนี้เขาอยากจะบีบคอมษยาให้ตายตายไปเลย！ “ไอ่โรคจิต กินเต้าหู้ธรรมดายังไม่พอหรอ ห้ะ ยังอยากจะกินของฉันอีก？หื้ม”มษยาเริ่มเบลอๆมึน แต่ก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงการกระทำของคนตรงหน้า อยากกินเต้าหู้เธอ？สงสัยมีชีวิตอยู่จนเบื่อแล้วสิ่ “มีเสียงอะไรหรือเปล่า？ฟังผิดป่ะ？” “หรอ？งั้นไปกันเถอะ” ธรรศปิดปากของมษยาไว้อย่างแน่น พบว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกไปไกลแล้ว จึงจะปล่อยมือลง บีบคอของมษยา สองตาคมลึก ผสมความโมโหที่เข้มข้น “อีผู้หญิงบ้า คุณชายอย่างฉันอุส่าพามาอ้วก ไม่คิดว่าเธอยังจะกล้าทำแบบนี้กับฉัน？” มษยาเมาจนไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดอะไรอยู่ แต่แค่อ้าปากแล้วหัวเราะ ถ้าเป็นตอนปกติ เกรงว่าคงจะบีบคอกลับตั้งนานแล้ว สภาพแกะน้อยนี้ กลับทำให้ธรรศที่แรกๆโมโหโกรธแค้นดับลงนิดหน่อย ธรรศจ้องเธอด้วยความโหดร้าย“อย่าคิดว่าเธอเมาแล้วจะไม่สนฟ้าสนดินก็ได้！กล้าทำแบบนี้กับฉัน วันนี้เธอตายแน่！” พูดอยู่ ก็นำมษยาอุ้มขึ้นไว้ที่ไหล่อย่างชิว หยิบมือถือออกมาโทรหนึ่งสาย เดินออกไปทางข้างนอก “ฮาโหล？พี่ชาย ผมมีธุระกระทันหัน กลับก่อนนะ พวกพี่เล่นกันเลย ไม่ต้องสนใจผมละ......” หลังจากที่วรินทรเดินออกมาจากห้องน้ำก็เดินไปมาทั่วบ้านธัมรุจินันท์อย่างไร้จุดหมาย ไม่ได้มาตั้งหลายปี ที่นี้ยังคงเหมือนกับเมื่อก่อน ไม่มีความเปลี่ยนแปลงเลย วรินทรเดินไปถึงลาน เงยหน้ามองคฤหาสน์บ้านพูลสวัสดิ์ที่ไม่ได้เปิดไฟจากตรงนี้ มืดไปหมด เทียบกับความคึกคักของบ้านธัมรุจินันท์ ก็เงียบเหงามากเลยแหละ ได้ข่าวว่าชยุตก็ได้การ์ดรับเชิญอยู่ แต่ว่ายังหาลูกสาวไม่เจอ ถ้าชยุตยังกล้ามาร่วมงานฉลอง งั้นก็ไม่ใช่คนจริงๆแล้วแหละ วรินทรยิ้มอ่อนอย่างเยือกเย็น ดวงตาที่ส่องเข้าไปในบ้านส่องแสง แสงไฟที่หนาวเย็น ใบหน้าที่สวยงามก็ไม่มีสีหน้าอาการใดใด เหยียบบนพื้นดินที่นุ่มแล้วเดินไปข้างหน้า เดินไปนานมาก วรินทรก็เดินมาถึงหน้าประตูใหญ่อย่างไม่รู้ตัว เธอคิดในใจ ดันประตูแล้วออก ข้างๆก็คือบ้านพูลสวัสดิ์ วรินทรเมมปากที่เป็นสีชมพูซ้ำๆ ยกปลายกระโปรงขึ้นแล้วเดินไปอย่างช้าๆ ใกล้มาก เพราะฉะนั้นใช้เวลาในการเดินไปไม่นานก็ถึงที่หน้าประตูของบ้านพูลสวัสดิ์แล้ว ประตูล็อคไว้ มองไม่เห็นแสงข้างในแม้แต่เสี่ยวเดียว วรินทรพึ่งแสงไฟจากบ้านธัมรุจินันท์พบเห็นสวนดอกไม้แปลงนั้น ได้ดัดแปลงจนสวยงามเหมือนก่อนแล้ว แต่ก็เป็นแนวที่ณัฐพิชากับวาดฝันชอบ สวยงามดูแพง ที่นี้เนี่ย จริงๆเป็นที่ที่เธอกับแม่มีความทรงจำมากที่สุด ทำไมตอนนี้ก็เปลี่ยนไปหมดเลย วรินทรนำมือน้อยๆวางบนประตูเหล็กสีดำที่เย็นนั้น ลมหนาวก็พัดมา พัดกระโปรงของเธอขึ้น กระโปรงสีขาวที่เบิกบานในค่ำคืน กลับไม่ดูแปลก สะดุดตานิดหน่อย สง่างามเสมือนดอกไม้ที่ดึงดูดใจคน จือ———— เสียงเบรคที่เร่งรีบดังขึ้น ไฟสองดวงหน้ารถส่องที่ตัวของวรินทร แยงตาจนไม่มีที่เทียบ เปิดประตูรถ มีคนสองคนเดินลงมา แสงไฟจากรถแยงตามาก วรินทรได้แต่เอามือบังตาไว้ แอบมองไปทางช่องว่างนิ้ว คนที่เดินลงมาก็คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอวรินทรที่นี้ หนึ่งคนในนั้นก็ได้ตื่นตัวทันที เสียงของรองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้นก็ดังต๊อกต๊อกต๊อก “อีกระหรี่！แกยังมีหน้ามาที่นี้อีกหรอ！”มีฝ่ามือตบลงที่ใบหน้าทรงไข่ของวรินทรอย่างแม่นยำและว่องไว วรินทรยังไม่ทันได้ตั้งตัว รู้สึกได้ว่าเจ็บๆแสบๆที่แก้มด้านซ้าย หูอื้อไปสักพัก วรินทรถึงจะดึงสติกลับมาได้ มองคนที่อยู่ตรงหน้า ณัฐพิชา วรินทรขยับปากยังสามารถรู้สึกได้ถึงความเจ็บบนใบหน้ามันแรงแค่ไหน ก็รู้เลยว่าที่ตบเพี้ยะครั้งนี้เธอออกแรงสุดแรง แก้มของเธอโดนตบจนถลอก มีรอยเลือดออกเป็นเส้นๆ บอกว่าไม่เจ็บก็โกหกทั้งนั้น “อีกระหรี่！ดูวันนี้ฉันจะตีแกให้ตายไปเลย！”ณัฐพิชาก็ยังไม่หายแค้น ยกมือขึ้นจะให้เธออีกหนึ่งเพี้ยะ เชี้ยซื้อหนึ่งแถมหนึ่งหรอวะ？！ ดวงตาที่เย็นของวรินทรมีความโกรธออกมาหนึ่งชั้น เมื่อกี้ที่โดนตบเพราะเธอไม่ทันตั้งตัว เพี้ยะนี้ ณัฐพิชายังอยากจะมาอีก？ หาที่ตายหรือไง？！ “ซี๊ด——อร้าย！”มือที่กำลังจะตบลงมาก็โดนวรินทรจับไว้ แล้วใช้แรงหักแขนเธอไปข้างหลัง ฝีมือยูโดของเธอเป็นทาวัตเองที่สอนกับมือ ถึงเธอจะโง่ขนาดไหนก็รู้ว่าคำว่าขัดขืนเขียนยังไง อีกอย่าง วรินทรก็ไม่ใช่ผู้ดีอะไร “อี อีกระหรี่ หยุดเดี๋ยวนี้นะ——”ณัฐพิชาเจ็บจนหน้าซีด แขนที่โดนวรินทรล็อคไว้แน่นเหมือนจะหักเลย เจ็บจนเธอก้มตัวลงเพื่อลงความเจ็บ “เมื่อกี้ที่คุณตบฉันทำไมไม่รู้จักหยุดบ้างหล่ะ？คุณรู้สึกว่าฉันรังแกง่ายหรือรู้สึกว่าคุณมีทางสู้ฉันงั้นหรอ？”วรินทรยักคิ้วด้วยความเย้าะเย้ย ไม่ได้ออกแรงเลยที่หักแขนของณัฐพิชา ท่าทางชิวมากกับสีหน้าที่เจ็บปวดแล้วเอะอะโวยวายของณัฐพิชาแตกต่างกันมาก “พอแล้ว!วรินทร ปล่อยเธอ”เสียงที่หนักแน่นของชยุตดังขึ้นมาจากข้างหลังของณัฐพิชา วรินทรชักตาขว้างแล้วมอง พอแล้ว?ทำไมเมื่อกี้เขามองณัฐพิชาตบเธอแล้วทำไมไม่รู้จักบอกว่าพอแล้ว？ แค่พวกเขาเท่านั้นหรอที่สามารถรังแกเธอได้ เธอไม่สามารถรังแกพวกเขาได้หรอ ? “ได้ยินไหม?ฉันบอกให้แกปล่อยเธอ!”เสียงของชยุตมีความโกรธ เขาใช้ไม้เท้าที่อยู่บนมือเขาตีที่พื้น ท่าทางโมโหไม่ไหวแล้ว “ทำไม?”น้ำตาคลอตาวรินทร มือที่ล็อคณัฐพิชาไว้แน่นแล้วแน่นอีก เสียงร้องของณัฐพิชาก็ยิ่งดัง ชยุตเคร่งเครียดจนใจร้อน ยกไม้เท้าที่อยู่ในมือขึ้นตีลงไปที่วรินทรอย่างแรง ไม้เท้าตีลงที่ไหล่ของวรินทร มีเสียงที่อึดๆออกมา แปลกดี ทันใดนั้นสีหน้าวรินทรก็ซีดทันที มือที่จับแขนของณัฐพิชาไว้ก็ผ่อนออกอย่างไม่รู้ตัว จับไหล่ของตนไว้แล้วถอยหลังไปไม่กี่ก้าว ขอแค่สะกิดโดนไหล่ ก็จะเจ็บจนเหมือนกระดูกหักร้าวไปหมด ขนาดขยับยังยากเลย กับที่โดนตบเทียบกับอันนี้แล้ว ก็แค่อนุบาล ความเจ็บปวดที่มาจากหัวไหล่เกือบจะทำให้วรินทรตะโกนออกมาแล้ว เธอได้แต่ใช้ฟันกัดที่ปลายลิ้นแน่นๆ ให้ตนเองไม่ต้องร้องออกมาให้เสียหน้า เจ็บก็ส่วนเจ็บ แต่ว่าวรินทรไม่มีทางให้ตนเองมาแสดงอาการที่อ่อนแอให้คนที่เธอเกลียดที่สุดเห็นเด็ดขาด