ตอนที่ 124 คุณกล้าแตะต้องเธอหรอ

ต๭นที่ 124 คุณกล้าแตะต้องเธอหรอ？ ณัฐพิชาเดินไปข้างๆของชยุต มืออีกข้างรองมืออีกข้างที่เกือบโดนนวรินทรหักทิ้งไว้ สีหน้าที่เจ็บเบี้ยวบูดไปหมด “เฮียคะ เฮียต้องช่วยฉันนะ！” “เห้อะ！”ชยุตเห็นวรินทรเจ็บอย่างนั้น ก็ไม่ได้มีความสงสารเลยแม้แต่นิด สีหน้าที่แย่แล้วก็สะบัดมือของณัฐพิชาทิ้ง เดินไปตรงหน้าวรินทร“แกอวดดีดีนัก แกดูว่านิสัยของแกแข็ง หรือว่าไม้เท้าในมือของฉันแข็ง” วรินทรเมมปาก หน้าผากที่ใสสะอาดเหงื่อเย็นออกเพราะเจ็บเกิน มองชยุตที่อยู่ตรงหน้ายิ้มอ่อนที่มุมปาก “แน่จริงคุณก็ตีฉันให้ตายไปเลยสิ่” “แก！”ดวงตาที่คมชัดของชยุตมีความเจ็บปวดและความวุ่นวายประกายผ่าน “ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าไม้เท้าของคุณแข็งทนหรือว่าชีวิตของฉันทนกว่า”วรินทรทนความเจ็บที่ไหล่ ทำตัวตรง จ้องตาชยุต มีความไม่ยอมแพ้ออกมาจากส่วนลึกในกระดูก เหมือนจริงๆ！ สายตาของชยุตไฟลุกกระพือ แววตาที่มองวรินทรจากความวุ่นวายก็กลายเป็นความเจ็บปวด วรินทรที่อยู่หน้าสายตาก็เหมือนจะกำลังซ้อนเงาของทมยันตีตอนสาวๆ ทำให้เขาทนไม่ได้ที่จะยกไม้เท้าขึ้น อีกครั้งที่ใช้แรงตีลงไป ตีเธอให้ตายตีเธอให้ตาย！นี้เป็นความคิดเดียวที่อยู่ในหัวของชยุต วรินทรปิดตาลง มากสุดก็โดนตีเข้าโรงบาลอีกครั้ง ถ้าเธอจากไปแบบนี้ ตายก็จะไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด！ ความเจ็บปวดที่คิดไว้ในใจก็ไม่ได้เกิดขึ้น วรินทรเปิดตาดูสถานการณ์ เสียงที่ต่ำเย็นชาพุ่งเข้ามาในหูของเธอ ผสมความโมโหที่เข้มข้นและความเยือกเย็นที่น่ากลัว “คุณกล้าแตะต้องเธอหรอ?” ดวงตาวรินทรหดลง มองดูทาวัตที่ทั้งตัวแพร่กระจายความแข็งแกร่งและดุที่ใช้ร่างกายปกป้องตนไว้ข้างหลัง มือขวาของเขาจับไม้เท้าของชยุตไว้อย่างแน่น รู้สึกอุ่นใจ “คุณกล้าดียังไงมาแตะต้องเธอใครอนุญาต？”ทาวัตใช้แรงปล่อยไม้เท้าในมือออก ออกแรงหนักไปจนทำให้ชยุตถอยหลังไปไม่กี่ก้าวถึงจะยืนนิ่งมั่นคงได้ สีหน้าของชยุตแย่มาก เหมือนคิดไม่ถึงว่าทาวัตจะมาปรากฏตัวที่นี้กระทันหัน รู้สึกไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้“ประธานทาวัตเข้าใจผิดแล้ว ผมแค่กำลังสั่งสอนลูกสาว” “สั่งสอน?”ทาวัตมองเขาด้วยตาที่เย็นชา รู้จักวรินทรนานแค่ไหน เขาก็รู้นานเท่านั้น ชยุตไม่ชอบวรินทรลูกสาวคนนี้ แต่ว่าลงมือตีเธอแบบนี้ ทาวัตกลับไม่ค่อยเห็น ตอนแรกคิดว่าชยุตก็แค่ลำเอียงวาดฝัน จึงไม่ค่อยสนใจและมองข้ามวรินทรไปเท่านั้น แต่ว่าตอนนี้ ไม่ใช่อย่างนั้นด้วยซ้ำ เมื่อกี้ชยุต อยากจะตีวรินทรตายจริงๆแหละ วาดฝันเป็นลูกสาวของเขาวรินทรไม่ใช่หรือไง？ความแตกต่างนี้ก็มากจริงๆ ทาวัตรู้สึกเอ็นดูวรินทร มีพ่อแบบนี้ ในใจเธอไม่สบายแน่นอน แต่ที่จริงแล้ววรินทรไม่ได้แคร์และสนใจอะไรด้วยซ้ำ เพราะชยุตไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเธอ ไม่ได้เกี่ยวข้องกัน งั้นจะรู้สึกไม่สบายใจทำไมหล่ะ ？ “งั้นวิธีสั่งสอนลูกสาวของคุณก็มีหนึ่งเดียวในโลกสิ้นะ คนที่ไม่รู้ ก็คงคิดว่ารินรินไม่ใช่ลูกสาวของคุณแล้วแหละ”ทาวัตใช้สายตาที่ดูถูกรังเกียจกวาดผ่านณัฐพิชาที่อยู่ข้างหลังชยุต แล้วมองกลับมาที่ชยุต ดวงตาที่เยือกเย็น ทำให้คนไม่กล้าสบตา วรินทร BOSSใหญ่ เดาถูกจริงๆ เธอไม่ใช่ลูกของเขาจริงๆ ชยุตรู้สึกเกรงๆ เพราะตำแหน่งของทาวัตจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก ได้แต่ฟังอย่างสงบ แต่ว่าถึงจะเป็นแบบนี้ ทาวัตจะเมฆตาปล่อยเขาไปหรอ？ “ได้ข่าวว่าช่วงนี้บริษัทคุณกำลังแย่งโปรเจคหนึ่ง”ทาวัตหันตัว พูดอย่างประมาท นิ้วมือที่ยาวค่อยๆเงยหน้าทรงไข่ของวรินทรขึ้น แก้มซ้ายแดงเสมือนหยดเลือด แก้มขวากลับขาวซีด เปรียบเทียบกันได้อย่างชัดเจน เลือดบนปากที่แตกก็แข็งตัวแล้ว แลดูแล้วน่าสงสาร ดวงตาดำๆคู่นั้นมีความเยือกเย็นประกายผ่าน ทาวัตใช้ฝ่านิ้วเช็ดที่ริมปากของวรินทรเบาๆ ความห่วงใยก็โผล่ของมาที่ใต้ตาของเขา คนนี้ที่เขายังไม่กล้าลงมือตีแม้แต่ทีเดียว ไอ่ชยุตเป็นใครถึงได้กล้าดีมาแตะต้องเธอ？ ทันใดนั้นชยุตก็ใจตกทันที โปรเจคนั้นสำคัญกับบริษัทของเขามาก หรือว่าเขาอยาก...... “ถ้าไม่เห็นแก่รินริน บริษัทเน่าๆของคุณ พรุ่งนี้ก็จะหายสาบสูญไปจากเมืองCทันที ตอนนี้ แค่ตักเตือนคุณเฉยๆ”ทาวัตพูด พยุงวรินทรเดินผ่านพวกเขาไปทางบ้านของธัมรุจินันท์ ไม้เท้าที่อยู่ในมือของชยุตก็หล่นลงอย่างแรง มีเสียงกระแทกพื้นดังขึ้น หันตัวด้วยความขัดขืน ทาวัตเป็นคนที่พูดจริงทำจริงตลอด บริษัทเอซิกิ หรือว่าได้แต่รอให้โดนทำลายจริงๆ？ ไม่ ไม่ได้นะ เขาต้องหาวิธีให้ได้ บริษัทเอซิกิเป็นส่วนหนึ่งในชีวตเขาเลย ไม่ว่ายังไงก็ล้มละลายไม่ได้เด็ดขาด！ หลังจากที่ทาวัตพาวรินทรเข้าไปในบ้านธัมรุจินันท์ได้ไม่นาน กวินพาเอฟเดินออกมาจากที่มืด ร่างกายที่เล็กๆแพร่กระจายความเย็นออกมา มองบ้านพูลสวัสดิ์ที่อยู่ตรงหน้า หัวเราะอย่างเย็นชา “เอฟ”เสียงของกวินที่อ่อนโยนมีความเยือกเย็นมาปนเปือนด้วย “คุณชาย” “ผมไม่ชอบที่นี้ ทำไงดีน้า？”กวินมองชยุตกับณัฐพิชานั่งเข้าไปในรถ ท่าทางเคร่งเครียด แต่ถ้าคุณมองดูอย่างละเอียด มองออกไม่ยากหรอกว่าใบหน้าน้อยๆนั้นมีสีหน้าที่เย็นชา “กระผมรับทราบแล้วครับ”เอฟก้มหน้าลง มองบ้านพูลสวัสดิ์มองแล้วมองอีก โทรสายให้กับพวกเอ รับสายเร็วมาก ———— ทาวัตไม่ได้พาวรินทรกลับไปที่หน้างานโดยตรง แต่พาเธอไปที่ลานจอดรถ เอารถของตนแล้วออกจากบ้านธัมรุจินันท์ “ทาวัตคุณช้าหน่อยสิ่ ฉันเจ็บ”วรินทรนั่งอยู่บนรถ สีหน้าซีดจนไม่มีสีเลือดอยู่เลยแม้แต่นิด ความเร็วของเขาเร็วเกินไป ทำให้เกิดผลกระแทกและสั่น จึงทำให้วรินทรไม่ค่อยโอเคร “ใครให้คุณไปบ้านพูลสวัสดิ์？รู้ท้งรู้ว่าเขาไม่ได้ต้อนรับคุณคุณจะไปทำไม？หาเรื่องหรอ？”น้ำเสียงของทาวัตแย่มาก จ้องผู้หญิงที่อยู่ข้างๆไปแวบหนึ่ง ความเร็วของรถก็ค่อยๆช้าลง วรินทรขยับที่ด้วยความเสียใจ น้ำตาคลอ“ถ้ารู้ว่าต้องเจอพวกเขา ตีให้ตายฉันก็ไม่ไปหรอก” เพราะฉะนั้นถึงได้บอกไง คนถ้าจะซวยขึ้นมานะ ดื่มน้ำเย็นยังเสียวฟันเลย ครั้งนี้วรินทรคิดไม่ถึงจริงๆ ไม่คิดว่าชยุตจะร้ายกาจขนาดนี้ ไม้นั้นที่ตีลงมา จือจือ ก็ยังดีที่เธอไม่ได้ร้องออกมา ไม่งั้นขายหน้ามาก แต่ว่าแขนของณัฐพิชาก็ดีไม่ถึงไหนหรอก ไม่ถึงเดือนสองเดือน อย่าคิดว่าจะขยับได้อิสระ หนี้นี้ของชยุต ไม่ช้าก็เร็วเธอจะมาทวงคืนแน่นอน！ “……”ทาวัตไม่ได้พูดอะไร สีหน้ามืดแล้วกวาดผ่านไหล่ขวาของวรินทรที่ใช้มือจับไว้ ความโกรธในก้นบึ้งหัวใจก็เพิ่มขึ้นอีกชั้น กลับถึงคฤหาสน์ เวลาก็เที่ยงคืนแล้ว สเลเตอร์ยังคงนอนหลับฝันอย่างฝันดี ถึงจะเป็นอย่างนั้น สายจากทาวัตหนึ่งสายก็ดึงเขาตื่นขึ้นมาจากฝัน เสียงของทาวัตมีความรีบร้อนและต่ำ ทำให้สเลเตอร์ตกใจอย่างไม่กล้าล้าช้าแม้แต่ครึ่งนาที ผลักแฟนที่อยู่ในอ้อมกอดออก เปลี่ยนเสื้อผ้ารองเท้าหยิบกล่องปฐมพยาบาลแล้ววิ่งออกนอกประตู เขาสงสัยจริงๆ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะติดนิสัยโดยอัตโนมัติ พอมีสายโทรเข้าจากทาวัตเขาก็จะรีบพุ่งออกไปข้างนอก สเลเตอร์ก็อาศัยในคฤหาสน์ แต่ไม่ได้อาศัยในคฤหาสน์ที่ทาวัตอยู่ ทาวัตมีที่พักอาศัยให้เขาพิเศษ เช่นนี้ สเลเตอร์ก็ยังคงต้องนั่งรถของลาดตระเวนโดยใช้เวลาห้านาทีจึงจะถึงคฤหาสน์