ตอนที่ 125 เวรกรรม

ต๭นที่ 125 เวรกรรม “คุณชายครับ ผมมาแล้ว”สเลเตอร์วิ่งขึ้นมาที่ชั้นสอง เห็นทาวัตยืนอยู่ที่หน้าประตูเหมือนกำลังรอเขา จึงเร่งความเร็วขึ้น สงสารกระดูกแก่เขา “รีบเข้าไป”สายตาทาวัตสว่าง จับไหล่ของสเตเตอร์แล้วหิ้วเข้าไปทางข้างใน หิ้วไปจนถึงตรงหน้าวรินทรที่ใช้มือจับไหล่นั่งอยู่บนโซฟา “ไหล่ของเธอได้รับบาดเจ็บ และใบหน้า ลองดูให้เธอหน่อย”ทาวัตนำสเลเตอร์ปล่อยลง นำเส้นผมที่บังอยู่บนไหล่ปัดไปไว้ที่ด้านหลัง แล้วพูด “ได้ครับได้ครับ”สเลเตอร์รีบนำแว่นที่มีขอบสีทองขึ้นมาสวมใส่ มองแก้มขวาของวรินทรซ้ำๆ ยังคงแดงและบวมเหมือนเดิม ริมฝีปากก็แตก แอบคิดในใจว่าสาวของคุณชายนี้ยุ่งยากจริงๆ สามวันสองวันก็มีปัญหา “เอาน้ำแข็งมาให้เธอประคบหน้าไว้ก่อน ประคบเสร็จทายาพรุ่งนี้ก็หายดีแล้ว”สเลเตอร์พูดกับทาวัต หลังจากที่พูดอยู่ก็ยื่นมือไปจะเอาสายเสื้อที่อยู่บนไหล่วรินทรลง “คุณทำอะไร？”ดวงตาทาวัตเย็นทันที ตบมือของสเลเตอร์ที่วางอยู่บนไหล่วรินทรทิ้ง มองเขาด้วยความเย็นชา สเลเตอร์รีบเก็บมือของตนกลับ ในใจจะล่มสลายอยู่แล้ว“คุณชาย คุณไม่ให้ผมดู จะรักษาให้ยายังไง ผมมองทะลุไม่เป็นนะ” ทาวัตออกเสียงเฮ้อเบาๆ ใช้ร่างกายบังสายตาของสเลเตอร์ไว้ ดึงสายเสื้อที่อยู่บนไหล่ของวรินทรลงนิดหน่อย แสดงแผ่นช้ำใหญ่ๆที่ทั้งม่วงทั้งช้ำในบนผิว แววตาหดแน่นลงทันที ไม่คิดเลยว่าชยุตจะลงมือโหดขนาดนี้！ วรินทรรู้สึกเกรงแล้วจึงหันสายตาไปมองทางจุดอื่น โดนจ้องไว้แบบนี้ตลอด ถึงเธอจะไม่มีหน้าไม่มีหนังแต่ก็อายเป็น ทาวัตหลีกที่ให้กับสเลเตอร์ แววตาที่มองวรินทรมีความเป็นห่วงอย่างเข้มข้น บริษัทเอซิกิ อย่าคิดว่าจะอยู่ดีเป็นสุข สเลเตอร์มองดูแผลที่อยู่บนไหล่ของวรินทร ยื่นมือไปกดรอบๆแผลที่บริเวณไหล่ของเธอ วรินทรที่เจ็บและไม่กล้าขยับหรือดิ้นไปมาตั้งแต่แรกโดนเขากดลงแบบนี้ทีหนึ่ง ยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่เลย กัดปากล่างกับหน้าที่ซีดอยู่ มือที่แนบไว้ข้างกายจับโซฟาไว้อย่างแน่น สเลเตอร์มีความคิดเห็นแล้วพยักหน้า พูดกับทาวัต“คุณชาย ไหล่ของคุณหญิงค่อนข้างจะอาการหนัก ไม่ใช่แค่ทายาก็จะหายง่ายๆแล้วหล่ะ ผมแนะนำพาเธอไปเอกซเรย์ที่โรงพยาบาล ดูว่ากระดูกแตกร้าวหรือเปล่า” กระดูกแตกร้าว ？！ ไอ่เวร！ วรินทรอยากจะนอนลงไปอย่างนี้จริงๆ แต่ว่าไม่กล้าขยับด้วยซ้ำ ได้แต่มองบนอย่างอึดอัด “หนักขนาดนี้เลยหรอ？”เสียงของทาวัตต่ำมากๆ สีหน้าเคร่งเครียดทำให้คนหวาดกลัว “ครับ ใช่ครับ”สเลเตอร์กลืนน้ำลาย ไม่กล้ามองเขาโดยตรง ทาวัตไม่ได้พูดอะไรอีก แต่กลับเดินไปตรงหน้าวรินทร อุ้มเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน ผ่านสเลเตอร์เดินไปทางข้างนอก วรินทรคิดไม่ถึง ตนกับโรงพยาบาลก็เชี้ยแมร่งมีพรมลิขิตต่อกัน นี้เพิ่งออกมาไม่นาน จุดแดงที่แพ้ตามร่างกายก็ยังไม่หายดี ก็มาเกิดเรื่องแบบนี้อีก พอแล้วจริงๆ！ วรินทรนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่เป็นแถวของโรงบาล รอทาวัตเอายาออกมาให้เธอ แต่ที่โชคดีคือ กระดูกไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าสภาพจะดูสยองไปหน่อย ขอแค่กระดูกไม่เป็นไรก็ดีแล้ว วรินทรมองโคมไฟที่อยู่เหนือศีรษะ เบะปากด้วยความทรมานนิดหน่อย เริ่มนับแกะบนเพดาน พอตอนที่นับได้ตัวที่ยี่สิบแปด ทาวัตเดินออกมาจากข้างใน ในมือไม่มีอะไรเลย “ยาของฉันหล่ะ？ฉันไม่ต้องนอนโรงบาลหรอ？”วรินทรมองเขาอุ้มตนขึ้น งงมากหรือว่าแผลของเธอไม่ได้เป็นอะไรมากจึงไม่ต้องทายา？ “ใช้ของสเลเตอร์ก็ได้แล้ว ถ้าคุณอยากนอนโรงบาล ตอนนี้ผมจะไปเซ็นนอนให้คุณเดี๋ยวนี้”ทาวัตพูดอย่างใจเย็น ตามด้วยกำลังจะหันหลังเดินกลับไป “อย่าอย่าอย่า ฉันไม่อยากนอนโรงบาล ไม่อยากแม้แต่นิด”วรินทรรีบจับมือเขาไว้อย่างไว แต่ว่าผลที่ได้ก็คือไหล่ยิ่งเจ็บหนักกว่าเดิม ทาวัตยิ้มอ่อน แววตาผสมด้วยรอยยิ้ม อุ้มเธอเดินออกจากโรงบาล แสงไฟส่องที่พวกเขาทำให้เงายาวมาก วรินทรแอบมองทาวัตไปแวบหนึ่ง แต่กลับมองเห็นแค่คางที่เรียวยาว ใจเต้นแรงกว่าเดิมอีก …… ช่องในโทรทัศน์ทุกช่องก็กำลังฉายข่าวเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ในช่วงเวลาตีสามของเมื่อคืน ที่พักอาศัยของประธานบริษัทเอซิกิได้ระเบิด ！ การระเบิดครั้งนี้ไม่ได้กระทบถึงบ้านที่อยู่รอบๆ แต่ว่าคฤหาสน์บ้านพูลสวัสดิ์ กลับโดนทำลายจนพังทลายไปหมดไม่เหมือนเดิมเลย เหลือแต่เศษไหม้ๆ ในตอนนั้นไม่ได้มีใครอยู่ในคฤหาสน์ จึงไม่มีผู้คนได้รับบาดเจ็บใดใด รถที่จอดอยู่หน้าประตูบ้านพูลสวัสดิ์ ก็โดนลามไปถึง ข้างในก็มีชยุตกับณัฐพิชานั่งไว้ ตอนนี้โดนส่งไปที่โรงพยาบาลแล้ว อาการบาดเจ็บ ยังคงกำลังตรวจสอบอยู่ “จือจือจือ ดูดูดูดู นี้เรียกว่าอะไร？”วรินทรนั่งอยู่บนเตียง มองทีวีที่อยู่บนกำแพง ได้แต่บ่น เมื่อคืนชยุตเพิ่งตีเธอไปเอง ไม่ทันไรเวรกรรมก็ตามทันแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงทุกอย่างก็เกิดจากการกระทำทั้งนั้น ฮ่าฮ่า ใจวรินทรลอยไปลอยมา “ม๋ามี๊ นี้เรียกว่าเวรกรรม”กวินชะโงกหน้ามองข้างใน แล้วดันประตูเดินเข้ามา ใบหน้าแสดงรอยยิ้มที่แบ๊วและไม่มีภัย “ลูกรีบมา”วรินทรหัวเราะจนตาเยิ้ม โบกมือทางกวิน กวินรีบกระโดดวิ่งไป นั่งข้างๆวรินทร “ย๋า ม๋ามี๊ได้รับบาดเจ็บแล้ว！ใครทำ？”กวินรู้ตั้งนานแล้วว่าวรินทรได้รับบาดเจ็บ แต่ว่าถ้าเขาไม่แสดงอาการตกใจ ไม่แน่อาจจะทำให้วรินทรสงสัยก็ได้ ถ้าโดนจับได้ว่าเมื่อคืนเขาแอบไปที่งานเลี้ยง ต้องโดนตีก้นแน่ๆเลย แต่ว่าดูสภาพที่วรินทรบาดเจ็บ กวินก็เป็นห่วงมาก วรินทรเห้อะแล้วเห้อะอีกด้วยความไม่พอใจ มองดูทีวีที่ยังคงฉายอุบัติเหตุของบ้านพูลสวัสดิ์ แล้วพูด“ก็คือเขา ที่โดนระเบิดบ้านทิ้ง” “เกินไปจริงๆ ตีม๋ามี๊ได้ไง！”กวินพูดด้วยความโมโห แววตาที่มองภาพในทีวีก็มีรอยยิ้มที่เขี้ยวลากดินประกายผ่าน“แต่ว่าม๋ามี๊ พวกเขาตีม๋ามี๊เสร็จ บ้านก็โดนคนระเบิดทิ้ง นี้แหละคือเวรกรรม” โดนคนระเบิดทิ้ง？ วรินทรหรี่ตาซ้ำๆ ทำไมเธอคิดไม่ถึง？ เธอโดนตีเสร็จ บ้านก็โดนระเบิดเลย นี้คือความบังเอิญหรอ？พูดออกมายังรู้สึกไม่ใช่ ถ้าเป็นความบังเอิญ อย่างน้อยก็ต้องโดนคฤหาสน์อื่นที่อยู่รอบๆป่ะไม่มากก็น้อย？แต่ว่าบ้านธัมรุจินันท์ที่ใกล้กับบ้านพูลสวัสดิ์ที่สุดยังไม่มีปัญหาอะไรเลย อย่าว่าแต่บ้าน แม้แต่หญ้ายังไม่โดนเลย คิดดูดีๆแล้ว ก็รู้สึกแปลกๆนะ หรือว่า……เป็นทาวัต？ กวินเห็นวรินทรอยู่ๆก็เงียบไป ท่าทางกำลังคิดวิเคราะห์อยู่ ก้นบึ้งของหัวใจเริ่มขนลุก หรือว่าม๋ามี๊มองออกอะไรบางอย่าง？รู้ว่าเขาเป็นคนทำ？ “ม๋ามี๊กำลังคิดอะไรอยู่？”กวินไปอยู่ตรงหน้าวรินทร ตาที่โตก็กระพริบๆแล้วมีความรู้สึกเกรงกลัวประกายผ่าน วรินทรโดนเขารบกวนอย่างนี้ ความคิดที่ลอยขึ้นมาบนหัวก็หายไปไม่มีหัวไม่มีหาง แต่เรื่องนี้ เป็นไปได้มากที่ทาวัตจะเป็นคนทำ นอกจากเขา เธอคิดไม่ออกแล้วจริงๆว่าใครจะมีอำนาจขนาดนี้ คิดอยู่ วรินทรก็ขยี้ผมของกวิน ไม่ใช่ลูกชายเธอหรอกมั้งฮ่าฮ่า “ลูก ม๋ามี๊มีเรื่องดีๆเรื่องหนึ่งจะให้เอฟไปจัดการ อย่าลืมบอกเขาด้วยนะ”